เรารักกันได้ไง

ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องที่หน้าตกใจเมื่อ....

"เอ้าเข้ามาได้" อาจารย์สุขสมัยเอ่ยทักนักเรียนที่พึ่งมาใหม่ที่ยืนอยู่หน้าห้อง
"ค่ะ" นักเรียนที่ย้ายมาใหม่เอ่ยตอบแล้วก้าวเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทางสง่า
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ เปี่ยมสุข มิตรแท้ ขอฝากเนื่อฝากตัวด้วยน่ะค่ะ"
"เฮ้ย!!" ปลายและผมเอ่ยพร้อมเพียงกันดังมากจนอาจาย์สุขสมัยด่า
"จะเฮ้ยทำไม นี้นักเรียนไม่ใช่ผี " ยังมีเล่นมุขอีกน่ะอาจารย์
"อุ๊ย พี่เมื่อตอนนั่นนี้หน่า กรี๊ดดด ไม่คิดว่าจะได้เจอกัน" จู่ ๆสาวที่พึ่งย้ายเข้ามาและเจอเมื่อวานก็เข้ามากอดผมจนผมล้ม....
ตึงงงงงง!!
"อูยยยย" ผมร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อหัวชนกับขอบโต๊ะ
"มิ้วดีใจจังเลยที่ได้เจอคุณ" ห๊ะ?
"ดีใจเรื่องไรคับ" ผมถามออกไปอย่าง งง ๆ
"ก็มิ้วอ่ะเห็นพี่ครั้งแรกก็หลงรัก ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก ปลื้มมมม!!"
"อ่อเหรอ เจอปุ๊บก่ะหลงรักปั๊บ เสน่ห์แรงจริง ๆน่ะบอล" โหยยยยย ดูเขาพูดไปทำหน้าโหดไป หน้า กลัววววT^T
"อ่า มิ้วครับลุกก่อนได้ไหม"
"ได้สิค่ะ ^___^"
"เปี่ยมสุขนั่งข้าง ดนัย น่ะ" เฮ้ยอาจารย์โยนระเบิดลูกใหญ่มาให้ผมอีก
"กรี๊ดดดดดนั่งข้าง ๆพี่><" มิ้วดีใจจังเลยคร๊า" โห เสียงกระแดะได้ใจ
"เชอะ !!" เอ่ะทำไหมปลายร้องเชอะ รึว่าหึงผม ฮะ ๆคงไม่หรอกมั่ง
"พี่ค่ะขอดูหนังสือด้วยสิ"
"ไม่ต้องเรียกพี่หรอก เรียกบอล เถอะ" ผมพูดอย่างเกรงใจนิด ๆ
"ได้เหรอค่ะ" มิ้วยิ้มร่าออกมาเผยให้เห็นเหล็กดัดฟันชัดเจนมากกก
"อื้มได้สิ ทำไมจะไม่ได้" ผมยิ้มตอบ แต่ก็ตกใจเมื่อ!!
"บอลกลับบ้าน" โห๊เป็นแม่ผมปล่าวก็ไม่รู้
"เฮ้ย นี้ยังไม่หมดคาบนะ" ผมร้องตะโกนเพื่อจะให้คนที่ลากผมออกมาจากห้องหันมาสนใจแต่กลับเดินอย่างเดียว
"นี้จะเดินไปถึงไหน" ผมถามปลายออกไปอย่าง งง ๆ เพราะว่านี้จะเดินมาถึงทะเลอยู่แล้ว
"เลื่อย ๆ" ตอบง่ายจริงแม่คุณ
"ห๊ะ? เลื่อย ๆ"
"หูตึงเหรอไง"
"ไม่ได้หูตึง"
"เฮ้ย"
"เฮ้ยทำไมปลายตกใจหมด"
"จะไม่ให้เฮ้ยได้ไงดูนั่นเด้" ผมหันไปตามนิ้วที่ปลายชี้ไป
"เฮ้ย ตามมาถึงนี้เลยเรอะ"
"อ่ะบอลลลลอยู่นี้เองมิ้วตามหาตั้งนาน" ห๊ะ? ตามหาทำไมหว่า
"นี้คุณมิ้วค่ะจะตามผู้ชายไปถึงไหนค่ะ ในเมื่อเขาไม่เล่นด้วย" โอ๊ปลายออกลาย ดุ!!
"ทำไมค่ะรึว่าปลายเป็นแฟนบอลค่ะ" นั่นในที่สุดคำถามนี้ต้องเกิด
"ไม่ไช่เป็นแค่เพื่อนแล้วทำไม" โหยตอบไปอย่างนั่นได้ไงงง
"ไม่ทำไมหรอกค่ะในเมื่อปลายเป็นเพื่อนบอล งั้นมิ้วก็สามารถเป็นแฟนบอลได้สินะค่ะ"
"ไปก่อนนะ"
"เดี้ยว!!" อึ๊ยงานเข้าแล้วเรา T^T
"อ่ะไรเหรอปลาย" ผมรีบหันกลับมามองหน้าปลายอย่างจัง ๆ
"ไม่มีไรหรอกแค่จะถามว่าหิวหรือยัง" เอ่อนึกว่าลืมผมไปสะแล้วว
"หิวสิไปกินกัน" ผมรีบตอบทันทีกลัวเจ้าตัวเปลี่ยนใจ
"ป้าเอาก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำตกหนึ่งครับ"
"หนูเอาเส้นเล็กน้ำตก โอ๊ะกินเหมือนกันก็ไม่บอก
"กินน้ำตกเหรอ" ผมถามออกไปอย่างสงสัย
"ไม่กิน" เฮ้ย ยังไงของเขาเนี้ยย
"เอ้าไม่กินแล้วสั่งไมอ่ะ"
"เอ้าน้ำตกกินได้ที่ไหน" เออจริงกินได้ที่ไหน เฮ้ย!
"จะบ้าเหรอพูดถึงน้ำก๋วยเตี๋ยวนะไม่ได้พูดถึงน้ำตกที่เล่นได้" สมองคุณเธอทำด้วยไรเนี้ยยยย
"แหะ ๆโทษที" แอ๊บแบ๊วได้อีกเนอะปลายยย
"อ๊ายบอลมากินก๋วยเตี๋ยวเหมือนกันเหรอ" อ๊ากยังตามมาอีก
"ต๊ายหน้าด้านจังนะมิ้ว ^_^" ไอหยาปลายออกลายดุแล้ววววว
"ต๊ายปลายก่ะอยู่ด้วยเหรอค่ะพึ่งเห็นนะเนี้ย" นั่นไง เถียงกันอีกแล้ว
"อุ๊ย ตามิ้วบอดเหรอจ๊ะ" >>>ปลาย
"ไม่ได้บอดหรอกคะแค่ไม่อยากมอง" >>>มิ้ว
"อุ๊ยไม่อยากมองนั่นควรเป็นฉ้นที่พูดมากกว่านะ" >>>ปลาย
"ต๊ายปากปลายเนี้ยทำด้วยอะไรค่ะถึงได้จัดแบบเนี้ย" >>>มิ้ว
"อุ๊ยแล้วความกระแดะของมิ้วละคะทำด้วยอ่ะไรถึงได้ไล่ตามผู้ชายแบบเนี้ย" >>>ปลาย
"หยุดดดดได้แล้วววทั่งสองคนจะทะเลาะกันไปถึงไหนเนี้ย" ในที่สุดผมก็ได้พูดแล้ว
"ชาติหน้ามั่ง" โหปลายยังมาย้อนอีก
"พอเลยทั่งคู่ ส่วนปลายกลับบ้านกับบอล" ผมไม่รอช้า รีบจ่ายตังแล้วลากปลายออกจากสนามรบทันที
"นี้บอลปล่อยน่ะฉันเจ็บ" อ่ะอ้าวนี้เราลากออกมาแบบนี้เหรอเนี้ย
"ขอโทษทีรีบไปหน่อย"
"ชิไม่รับคำขอโทษย๊ะ" โหโกรธไรอีกเนี้ย
"นะ ๆ รับน๊าT^T"
"ก็ได้" ฮ่า ๆในที่สุดก็รับคำขอโทษเราแล้ววววู้ ๆ
"งั้นส่งแค่นี้นะปลาย"
"อื้มม บายนะฝันดี" อ๊ากทำไมยัยนี้ยิ้มน่ารักแบบนี้นะ
"บายฝันดีจ้า" เฮ้อต้องกลับทางเดิมคนเดียวอีกเศร้าใจT^T
ตะ ตะ ตุ๊กแก!
"เฮ้ยเสียงโทรศัพท์นี้เองตกใจหมด" สงสัยต้องเปลี่ยนเสียงโทรศัพท์ละ
"โหล12" ผมกรอกเสียงไส่โทรศัพท์อย่างกวนๆ
>เอา2โหลพอจ้า< เฮ้ยยังเร่นมุขอีก
"ว่าไงปลาย"
>โทรมาคุยเฉย ๆกลัวแกเหงา< อ่า รู้อีกนะ
"ฮ่าๆรู้ได้ไงว่าเหงา" ผมถามออกไปอย่างสงสัย
>ก็เห็นเดินคอตกนี้น่า< เฮ้ยเห็นด้วยเหรอเนี้ย
"เห็นได้ไงเนี้ย"
>เห็นละกันอิอิ<