เรารักกันได้ไง

ลำดับตอนที่ #3 : วันอันแสนสุข

"อ่ะอ้าวประชดเหรอนึกว่าพูดจริง"  นี้แกล้งเซ่อรึเซ่อจริง ๆเนี้ย
"ชั่งเหอะแล้วอีกนานไหมกว่าจะซื้อของเสร็จ" ผมรีบเรียนเรื่องทันทีเมื่อเธอพูดจบ
"อีกนานจ้า" อ๊ากกกกกก ของเปงภูเขาแล้วน๊าเลิกซื้อเหอ (ได้แต่พูดในใจ)
"อุ๊ย น่ารักจังเลยเป็นคู่ด้วยอ่ะ"
"ไหน ๆน่ารักตรงไหนเนี้ย รูปหัวใจแตกสองอัน" ผมพูดไปมองสร้อยไป
" เชอะผู้ชายก่ะเงี้ยแหละดูไม่เป็น" โอ๊ แรงมากกกกก
"เอ้ามันเกี่ยวไหมเนี้ยยย"
"ไม่รู้ไม่ชี้" แป่วงอลผมสะงั้น
"พี่ค่ะเอาสร้อยเส้นนี้ค่ะ"
"ขอบคุณที่มาใช้บริการค่ะ" เสียงพนักงานขายของพูดเมื่อลูกค้าเดินออกไปจากร้าน
"อ๊ะบอลปลายให้สร้อง1เส้น" ใจดีก่ะเขาก็เป็นแหะ
"ขอบใจนะ ^___^" ผมรับสร้อยมาแล้วยืนยิ้มหัยปลาย
"กลับดีฟ่าชักเบื่อแล้ว" โอ๊วในที่สุดเธอก็พูดคำนี้ขึ้นมา
"งั้นเด่ะเอาของไปไส่รถเข็นแล้วกลับกันน่ะ" ผมรีบพูดอย่างดีใจเมื่อปลายบอกจะกลับบ้าน
"เดี๋ยว!! กินไอติมก่อน"
"หะ ? ไอติม"
"ไช่ไอติม" โหยแม่คุ๊นนนนยังจะมีหน้ามาบอกกินไอติมอีกกกในเมื่อบอกจะกลับบ้านนน โอ๊วัยรุ่นเครียด
"จะกินม่ะกินห๊ะ"
"กินค๊าบบกิน T^T" เขาดุง่ะ
"อ่อแล้วนี้กินเสร็จกลับบ้านไช่ไหม" ผมรีบพูดขึ้นระหว่างทางเดินไปร้านไอติม
"อื้มกลับเลย"
"งั้นไปร้านไอติมกันเถอะ" ผมพูดอย่างดีใจแล้วนำปลายไปยังร้านไอติม
"นี้ไม่ต้องรีบก็ได้ดีใจอ่ะไรนักหนา"
"ดีใจสิจะได้กลับบ้านแล้ว"
"แล้วกลับถึงบ้านพรุ้งนี้ไส่สร้อยที่ซื้อให้มาด้วยนะ"
"อ่า ต้องไส่ด้วยอ่อ" ผมถามปลายด้วยความสงสัย
"ไส่สินี้ซื้อให้ไส่น่ะไม่ไช่ซื้อไว้ให้เก็บ" อยากถามแม่คุ๊นเธอเหลือเกิ๊นว่าเขาเป็นแม่ของผมรึเพื่อนของผมกันแน่
"อื้มไส่ก่ะไส่" ผมพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดเพราะถูกปลายบังคับ
"อุ๊ย" จู่ ๆมีหญิงสาวหน้าหวานสะดุดเก้าอี้ที่ผมนั่งแล้วหน้ากระแทกพื้นอย่างจังทำให้คนในร้านหันมาสนใจสาวน้อยที่กองอยู่กับพื้น
"เป็นไรรึปล่าวคับ" ผมรีบลุกขึ้นจาเก้าอี้แล้วไปพยุงตัวเธอทันที
"ไม่เป็นไรค่ะฉันนี้ซุ่มซ่ามจัง" หญิงสาวตอบแล้วพลางยิ้มให้ผมว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ
"เชอะ จะอยู่ท่านั่นอีกนานไหม" จู่ ๆปลายก่ะเอ่ยปากขึ้นทำให้ผมสะดุ้งแล้วพยุงเธอขึ้นมาให้เธออยู่ในท่ายืนตรง
"ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยพยุงให้ลุกขึ้น" หญิงสาวที่ผมได้ช่วยนั่นยิ้มร่าแล้วกล่าวคำขอบคุณไส่ผม
"บอลกลับกันปลายเบื่อแล้ว"
"อ่ะอ้าวยังกินไอติมไม่หมดเลยน่ะปลายจะรีบไปไหน" ผมถามปลายระหว่างทางเพราะตอนนี้เอดึงคอเสื้อผมจนผมเซไปเซมา
"แต่ฉันอิ่มแล้ว" อารมณ์เสียอ่ะไรของเขาหว่าเมื่อกี้ยังอารมณ์ดี ๆอยู้เล๊ย
"นี้เป็นไรอีกล่ะ อารมณ์ดีอยู่ดี ๆดันมาอารมณ์เสีย" ผมถามด้วยความสงสัยแต่ก็พบแต่ความเงีย[
"ไม่รู้ไม่ชี้จะกลับบ้าน" แป่วเชิดไส่ผมสะงั้น
"ปลายยยยยยเลยบ้านแล้วววว" ผมรีบตะโกนไส่หูปลายอย่างดังเพราะตอนนี้เธอเดินเลยบ้านไปตั้ง5หลัง
"อ่ะอ้าว เลยตอนไหนเนี้ยยนึกว่ายังไม่ถึง" โหคุ๊ณเธอเดินเหมอแล้วยังมาถามอีก
"เป็นไรนิวันนี้ปลายแปลก ๆน่ะ"ผมถามปลายด้วยความห่วงใยแต่เธอกลับ....
"ไม่ต้องมายุ่ง" อ้าวเฮ้ย คนอุสาเป็นห่วง
"ไม่ยุ่งก็ได้เข้าบ้านดีกว่า แบร่~"

ณ เช้าวันรุ้งขึ้น
"บอลลลลตื่นได้แล้วววว"
"ขออีก5นาทีน๊า~ -O-"
"ไม่ได้นี้สายแล้วน๊าตื่นนนนนน" เสียงใครฟะ มาปลุกอยู่ได้รำคาน
หมับ
"กรี๊ดดดดบอลคนบ้าปล่อยเดียวนี้น๊าT^T" เสียงคุ้น ๆหูแหะ
"เฮ้ยปลายมาได้ไงเนี้ยย" เมื่อผมลืมตาขึ้นก็พบปลายที่ผมนอนกอดอย่างกับหมอนข้าง
"มาตั้งนานแล้วย๊ะ ปลุกแกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นแถมยังมากอดฉันอีกคนบ้า!!" โหว่าเป็นชุด ปากคุณเธอทำด้วยไรอ่ะถึงได้ด่าผมทุกวันอย่างกับแม่
"อื้ม ๆออกไปได้แล้ว" ผมพูดอย่างงัวเงียเพราะง่วงมากกก
"นี้ไล่ฉันเหรอ" อ้าวไม่ไล่แล้วจะเปลี่ยนไงเนี้ย

"จะเปลี่ยนเสื้อผ้า รึปลายจะดูบอลเปลี่ยนห๊ะ" ผมพูดหยอกล้อปลาย แล้วก็พบว่าปลายยืนหน้าแดงแป๊ดเมื้อผมพูดจบ
"บ้าเหรอ" ปลายพูดจบก็ปิดประตูดัง ปั๊งงง
"โหปิดประตูรึมาทำลายบ้านว่ะเนี้ย"
ตึก ตึก ตึก
"นานมากนะบอล"
"อื้มไปโรงเรียนกันเถอะ"ผมพูดอย่างเบื่อหน่ายเพราะเขามาปลุกผมจากการนอน
"อุ๊ยไส่สร้อยที่ซื้อให้จริงๆเหรอ"
"อื้มรึจะให้ถอด" ผมพูดหยอกล้อปลายอย่างสนุกสนาน
"เชอะ รีบไปโรงเรียนดีฟ่าเด่ะสาย"
"เอ้ยยยจะ8.00น. แล้ววว แฮ่ก ๆ" ผมวิ่งมาด้วยความไวมากกก
"อ๊ายเพราะแกคนเดียวนายบอล"
"อ้าวมาโยนให้กันสะงั้นนี้ตกลงฉันผิดไช่ไหม"
"ไช่" โหตอบอย่างหน้าด้าน ๆ
"แฮ่ก ๆในที่สุดก็ถึงห้องเรียน" ผมกับปลายพูดพร้อมกันเมื่อมาถึงห้องเรียน
"เอ้า ๆมานั่งที่วันนี้จะมี น.ร ใหม่มาเรียน" อาจาร์ยสุขสมัยเอ่ยขึ้น
"ครับ/ค่ะ"