เรารักกันได้ไง

ลำดับตอนที่ #2 : ไม่มีวันหวนกลับมา

"แม่ร้องไห้ทำไมครับ" ผมรีบเข้าไปถามแม่อย่างไว
"พ่อเขา....พ่อเขาทิ้งเราไปแล้วลูก" แม่พูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น นี้พ่อทิ้งเราไปแล้วจริงๆเหรอ
"ทำไมครับแม่ ทำไมพ่อถึงทิ้งพวกเราไป" ผมถามแม่อีกครั้ง ใบหน้าของผมและแม่เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจ
"พ่อเขามีผู้หญิงใหม่" ฮะพ่อมีผู้หญิงใหม่
"แม่รู้ที่อยู่ใหม่พ่อไหม?" ผมถามแม่ขึ้นด้วยอารมณ์โกรธ
"รู้จ๊ะแต่ลูกจะเอาไปทำไร?" แม่ผมถามอย่างสงสัย
"ไปหาพ่อครับ" ผมตอบอย่างตรงไปมา เพื่อไม่ให้แม่ถามไรมาก
"อย่าเลยลูกไม่ต้องไปหาเขาหรอก" แม่จับมือผมแล้วหลั่งน้ำตาออกมา
"ผมต้องไปครับแม่ ผมจะไปคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง" ผมพูดเสียงแข็งไส่แม่
"ก็ได้จ๊ะ แต่ลูกต้องสัญญากับแม่นะ ว่าจะไม่ทำร้ายพ่อ" สีหน้าแม่ของผมตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวลห่วงใยและโศกเศร้า
"ครับผมสัญญา" พอผมพูดจบแม่ก็ได้จดที่อยู่ของพ่อของผมลงไปในกระดาษ พอผมหยิบกระดาษที่แม่ส่งมาให้ก็รีบวิ่งไปยังบ้านใหม่ของพ่อทันที

ปิ๊งป่องงงงง~ เสียงกดกริ่งหน้าบ้าน

"ใครครับ!" เสียงชายหนุ่มเอ่ยขึ้น
"ผมเองลูกชายของพ่อ" ผมเอ่ยขึ้นทำให้คนที่เปิดประตูให้ผมนั่นเกิดอาการตกใจแล้วรีบปิดประตูอย่างว่องไว
"พ่อครับมาคุยกับผมให้รู้เรื่องก่อน อย่าหนีปัญหาแบบนี้สิครับ" ผมรีบเอามือรั้งประตูไว้อย่างแน่นหนา เพื่อไม่ให้เขาปิดประตู
"หึ! จะตามมาถามสินะว่าทำไมฉันถึงทิ้งแม่แก" ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อได้หัวเราะและเอ่ยคำถามที่ผมยังไม่ถามท่านออกไป
"ครับผมจะมาถามเรื่องนั่นแหละ เพราะฉะนั่นกรุณาเปิดประตูด้วยครับ" ผมพูดเสียงแข็งขึ้นเรื่อย ๆด้วยอารมณ์โกรธ
"ได้เชิญเข้ามาสิ!"
"บ้านใหม่สวยดีนะ" ผมเอ่ยชมบ้านใหม่ของพ่อที่หนีไปอยู่กับคนรักใหม่
"ใครคะคุณ" เสียงหญิงสาวผู้เป็นภรรยาใหม่ของพ่อผมก็เอ่ยขึ้น
"ลูกชายของภรรยาเก่าของฉันเอง" พ่อของผมยังคงตอบเสียงเย็นชา
"ทำไมพ่อถึงทิ้งแม่กับผมไป แล้วบริษัทของพ่อละว่าไง" ผมพูดด้วยอารมโกรธจัดไส่ผู้เป็นพ่อของผม
"แกก็ดูแลไปสิ จะมาถามฉันไปทำไม"
"แล้วพ่อเคยคิดบ้างใหมล่ะว่าแม่จะเสียใจขนาดไหน"
"ถ้าฉันคิดฉันจะกล้าทิ้งแม่แกเรอะ"
"หึ ที่แท้พ่อก็เป็นคนแบบนี้เอง" ผมหัวเราะออกมาแล้วยันตัวเองให้ลุกขึ้น
"งั้นผมขอลา และผมจะไม่มาให้พ่อเห็นหน้าผมอีกต่อไป"

ซ่า ซ่า ซ่า
ยามค่ำคืนที่ไม่มีใครเดินผ่าน มีเสียงฝนตกลงมาอย่างชา ๆ ทำให้บรรยากาศดูเศร้าหมอง ผมเดินตากฝนไปยังบ้านของผม แม่ของผมเรียกผมหลายครั้งแต่ผมยังคงนิ่งเฉยไม่หันไปคานผู้เป็นแม่ของผม

ติ๊งหน่อง หน่อง น้อย น้อย !!~ 
ปิ๊บ !!
(ฮัลโหลลลลล!!)
" มีอ่ะไรยัยปลาย"
(โหยยย อารมณ์เสียอยู่อ่อ!?)
" รู้แล้วถามทำไม"
(แหมมมมก็คนพึ่งรู้นี้)
"แล้วมีธุระอะไรเหรอ"
(พรุ้งนี้ว่างไหม)
"ว่าง"
(งั้นพรุ้งนี้ตอน 9.00 น. เจอกันที่เดิมนะ)

ตู๊ดด ตู๊ดดดด

"อ่ะไรของเขานะคิดจาโทรก็โทร" ผมบ่นพึมพัมกับตัวเองหลังจากที่ปลายว่างสายไปแล้ว
"เฮ้ยตี2แล้วเหรอเนี้ย นอนดีกว่า"

ณ เช้าตอน 9.00 น.

"ยัยปลายมัวทำไรอยู่น่ะชักช้าเป็นบ้า" ผมบ่นไปด้วยมองนาฬิกาไปด้วย
"กรี๊ดดดบอลลลมาแล้วเหรอไวจังเลยน้า" นั่นไงตายยากจริง ๆ บ่นปุ๊บมาปั๊บ
"มัวไปเตร่ที่ไหนมาถึงได้มาสายขนาดนี้"
"ก็มัวแต่สวยอยู่อ่า"
"แล้วจะชวนฉันไปไหนฮะ" ผมทำหน้าหงุดหงิดไส่ปลายจนปลายสะดุ้งโหยง
"นี้ไปหงุดหงิดไส่ใครมาถึงเอามาลงไส่ฉันเนี้ยยยยย" ปลายแว้ดไส่ผมอย่างอดเหลือไม่ได้ที่ผมไปหงุดหงิดไส่เธอ
"ก็....."
"ก็ไรย๊ะ" นี้เจ๊จะไม่รู้สักเรื่องได้ม่ะ
"ชั่งเหอะแล้วตกลงจะไปไหน" ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
"ไปช็อปปิ้ง" โหแม่คุ๊นนนช็อปปิ้งที่ไหนเขาไปกับผู้ชายล่ะเนี้ยย นอกจากไปแบบแฟนน
"อย่าบอกนะจะให้ฉันถือของให้เธอ" ผมรีบเปิดประเด็นอย่างว่องไว
" รู้ได้ไงอ่ะ" โหแม่คุณไม่รู้ก็บ้าแล้ว
"เฮ้อ ชั่งเหอะไหนๆก็ออกมาแล้วนิ"
"อิอิ ใจอ่อนเลยอ่ะซิ" เน่ะยังมีหยอกล้อไส่ผมอีก
"อุ๊ยบอลดูสิน่ารักเปล่า"
"ไหนๆ น่ารักตรงไหนสีชมพูทั่งชุด"
"โห ไม่รู้เรื่องเลย" เอ้าแล้วมาถามทำไมมมมม
"ก็คนมันไม่ใช่ผู้หญิงนิ"
"อยากเป็นเหรอ"
"ประชด!!"