เรารักกันได้ไง

ลำดับตอนที่ #1 : วันวุ่นๆ

เข็มนาฬิกาบอกเวลาว่าถึงพักเที่ยงพวกนักเรียนต่างออกจากห้องเรียนตรงมายังโรงอาหารบางคนไปกินกันที่สวนดอกไม้ของโรงเรียนบางคนกินที่ด้านฟ้านักเรียนกินข้าวกลางวันและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเสียงดังก่องไปทั่วโรงอาหารและตามตึกชั่นเรียน

"เฮ้ยเอาข้าวกล่องฉันมานะตาบ้า"เสียงหญิงสาวตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกคนที่แย่งของไปให้หยุดแต่คนที่หล่อนต้องการให้หยุดนั่นกลับไม่หยุดยังคงวิ่งตรงต่อไปเรื่อย ๆจนกะทั่ง

โครมมมมม!!! ได้ชนเข้ากับร่างหญิงสาวที่ไม่รู้อ่ะไรเข้าอย่างจังหญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่เธอก็ดันทุรังลุกขึ้นมา

"นี้นายจะอึ้งอีกนานไหม"หญิงสาวที่ถูกชนเอ่ยขึ้นและถามออกไปด้วยความโกรธแต่ชายที่เธอถามกลับวิ่งหนีไปหญิงสาวทำหน้ามุ้ย
"นี้ปลายเป็นไรรึป่าว"หญิงสาวนามว่า มิ้วเพื่อนสาวของปลายเอ่ยทักเธอขึ้นด้วยความเป็นหวง
"ไม่เป็นไรหรกจ๊ะมิ้วเราสบาย ๆน่ะ"ปลายเอ่ยด้วยสีหน้าเจ็บปวดนิด ๆเพราะตรงที่เธอโดนชนมันสะโพก
"อ้าวปลายเดินอย่างกับคนแก่"ผมได้ทักเพื่อนสาวของผมด้วยสีหน้าร่าเริง
"แก่บ้านแกสิตาบ้า"ปลายด่าผมด้วยสีหน้าแดงเพราะความเจ็บปวดและเธอก็ตรงดิ่งไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองและพอเข็มนาฬิกาบอกเวลาเข้าชั่วโมงเรียนทุกคนก็นั่งที่ของตัวเองอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและเงียบสงบเพื่อรออาจารย์เข้ามาสอน

ครืดดดดดดด เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นอาจารย์เดินเข้ามาและวางสมุดการเรียนการสอนบนโต๊ะของอารย์
"นี้ปลายการบ้านคณิตเสร็จยังอ่ะ"ผมเอ่ยถามปลายเพื่อนสนิทของผมแต่เธอกลับนั่งเงียบผมเลยนำสมุดมาฉีกแล้วปาไส่หัวเพื่อจะให้ปลายหันมาพูดกับผม
"นี้ตรงนั่นเล่นอ่ะไรน่ะ"อาจารย์ทักขึ้น
"ป่าวครับ ๆถามเรื่องเรียนกันน่ะครับ"ผมรีบแก้ตัวเพื่อจะได้ไม่โดนให้ไปทำเลขบนกระดาน
"แบร่ๆ>...< สมน้ำหน้าโดนอาจารย์ทัก"ปลายหันมายอกล่อไส่ผม
"ไม่ต้องมาแบร่เลยยัยปลาย"ผมพูดด้วยสีหน้ากวนโมโหไส่ปลาย
"ตรงนั่นลุกขึ้นแล้วไปทำความสะอาดที่ห้องสมุดทั่ง2คนเลยนะ"อาจารย์สอนเลขพูดด้วยความโมโหและไล่พวกผมไปทำความสะอาดกันเพียง2คน
"เพราะนายคนเดียวนายบอลทำให้ฉันต้องมาทำความสะอาดในห้องสมุดที่มีฝุ่นเยอะและไยแมงมุมอีก"ปลายบ่นไปทำความสะอาดไป
"เพราะใครเริ่มก่อนล่ะ"ผมต่อร้องต่อเถียงปลายอย่างช่วยไม่ได้
"เชอะ!!ไม่รู้ไม่ชี้ทำความสะอาดดีกว่า" พอเอพูดจบก็สะบัดตัวไปทำความสะอาดที่ชั้นหนังสือทันที

1ชั่วโมงผ่านไป!~

"ทำไมฝุ่นมันเยอะอย่างนี้นะ!" ผมบ่นออกมาอย่างเสียอารมณ์
"ทำไปอย่าบ่นได้ไหม?" ปลายพูดไปพลางทำความสะอาดไปด้วย
"ก็มันร้อนและเหนื่อยนี้หน่า!" ผมยังคงบ่นต่อไป
"นี้นายเป็นผู้ชายภาษาอ่ะไรบ่นอยู่ได้" ปลายหยุดการทำงานทันทีแล้วหันมาต่อว่าผม
"ทำไม ผู้ชายบ่นไม่ได้รึไง" ผมไม่ยอมแพ้จึงได้ต่อร้องต่อเสียงกับเธอ
"ชิ ไม่อยากทะเลาะกับนายละเดียวงานไม่เสร็จ" พอเธอพูดจบก็เริ่มทำงานต่อ

ครืดดดดดดดดด!! เสียงเปิดประตูห้องสมุด

"อ้าวพวกเธอยังไม่กลับบ้านกันเรอะ" เสียงอาจารย์ที่ทำโทษพวกเราเอ่ยขึ้น
"เอ่อ ยังทำความสะอาดไม่เสร็จอ่ะค่ะ" ปลายตอบแบบกล้า ๆกลัวๆ
"เอ้า ๆกลับบ้านกันได้แล้วนี้มันเย็นมากแล้วเดียวพ่อแม่พวกเธอเป็นห่วง" อาจาย์พูดด้วยเสียงนุ่มนวล
"ขอบคุน ครับ/ค่ะ" ผมและปลายเอ่ยขอบคุณอาจาย์พร้อมกันและเดินออกจากห้องสมุดตรงดิ่งไปที่ห้องเรียนแล้วหยิบกระเป๋าพร้อมกลับบ้าน
"เพราะนายคนเดียวทำให้ฉันต้องโดนทำโทษ"ปลายหันมาแขวะไส่ผม
"เอ้ามาโทษเราได้ไง ก็เห็นๆอยู่ว่าผิดทั่งคู่" ผมเถียงกลับไปและทำสีหน้ากวนนิดๆ
"เชอะ ก็นายมากวนประสาทเราก่อนทำไมล่ะ" ปลายพูดไปทำหน้ามุ้ยไปจนผมอดขำไม่ได้
"ฮ่าๆ"
"ขำอ่ะไรยะไม่เคยเห็นคนสวยโกรธเหรอ"
"เคยสิแต่ไม่ใช่ปลายนะ" ผมพูดหลอกล้อปลายด้วยอารมณ์ร่าเริง
"นี้นายจะบอกว่าฉันขี้แหร่รึไง?" ปลายหันมาถามผมด้วยสีหน้าโกรธ
"เปล่านะยังไม่ได้ว่าเธอเลยนะอย่าร้อนตัว!" ผมกับปลายทะเลาะกันตลอดทางจนถึงบ้านปลาย
"ฉันเข้าบ้านละ บายนะตาบ้า แบร่!!" เธอบอกลาผมและแถมด้วยแลบลิ้นเข้าไปในบ้านแล้วบรรยากาศเงียบเหงาก็เข้ามาสู่ผม ตลอดทางที่เงียบไม่มีเสียงพูดคุยมันทำให้ผมรู้สีกเหงาเป็นพิเศษเพราะว่าไม่มีคู่ทะเลาะไม่มีคู่คุย และแล้วผมก็เดินไปเรื่อยๆ ไปยังแหล่งน้ำแห่งหนึ่ง มันสวยมากๆ จนไม่รู้จะสวยยังไงแล้วเพราะมันทั่งไส และ สะอาดไม่มีแม้แต่ขยะ ผมได้นั้งตรงนั่นสะพักก็ลุกขึ้นมาจากตรงนั่นเพื่อกลับบ้านของผม

"อ้าวบอลกลับมาแล้วเหรอลูกกินไรมายัง?" เสียงแม่ของผมที่ออกมารับผมกลับบ้าน
"ยังครับแม่วันนี้มีไรกินรึครับ" ผมถามแม่ด้วยท่าทางร่าเริง
"ก็มีแต่ของโปรดลูกอ่ะแหละ" แม่ผมพูดไปพรางพาผมไปยังห้องอาหาร
"คุณพ่อละครับแม่" ผมถามแม่แต่แม่ผมก็เอาแต่เงียบไม่ยอมตอบ
"แม่ครับ" พอผมไปหาแม่ที่ห้องครัวก็พบแม่ยืนร้องไห้