รักนะนายสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มสนิท2

"ใจน่ะฮิบาริที่มาส่งเรา" ฉันบอกขอบคุณฮิบาริอย่างสุขภาพ(ฮี่ๆ หลงตัวเองเรยเรา)

"ไม่เป็นไรคนกันเอง" ฮิบาริยิ้มตอบ

"อ้าวคาเนะพาใครมาด้วยเนี้ย" เสียงแม่ของฉันดังขึ้น

"อ่อฮิบาริเพื่อนที่ ร.ร.ค่ะ" ฉันพูดจบฮิบาริก็เอ่ยขึ้นว่า . . .

"อ่อ คาเนะเขาเซ่อซ่าเดินชนกำแพง ขาเลยเคล็ดคับ"

"เหรอจ๊ะลูกของฉันทำให้ฮิบาริคุงรำบากหรือเปล่า" แม่ของฉันเอ่ยขึ้น

"ไม่คับเขาน่ารักดี" ฮิบาริพูดพลางยิ้มให้แม่ฉัน

"เหรอจ๊ะ ไปคาเนะเข้าบ้าน"

"ค่ะแม่"

"อ่อฮิบาริคุงยังไงมากินข้าวด้วยกันสิจ๊ะ"

"อ่อไม่ดีกว่าคับรบกวนเปล่าๆ"  ฮิบาริพูดอย่างเกรงใจ

"ไม่หรอกจ๊ะ ทดแทนบุญที่มาส่งลูกสาวให้แม่ด้วย"

"ก็ได้คับคุณน้าไม่รังเกียจผม" ฮิบาริพูดด้วยสีหน้าดีใจ

"ไม่รังเกียจหรอกจ๊ะ"

"แม่หิวข้าวแล้ว" ฉันเอ่ยขึ้น

"ตายล่ะลูกคนนี้" แม่ของฉันบ่นขึ้น

"เอ้าเข้ามาสิ๊ฮิบาริ เข้ามากินข้าวกัน" ฉันเอ่ยชวนฮิบาริเข้ามาในบ้าน

"โหบ้านสวยจังเลยนะ"

"สวยเหรอฉันว่าไม่สวยน่ะ"

โป๊กก!!

"อูยแม่อ่ะเขกหัวหนูทำไม T...T"

"บ้านเราออกจะสวยบอกไม่สวยได้ไง" แม่ฉันบ่นไปทำอาหารไป 

"ก็จริงอ่ะ" ฉันไม่ยอมแพ้เถียงแม่ต่อ

"เถียงแม่เหรอ" แม่ฉันหันมาพร้อมมีด

"OoO แม่อ่ะ เวลาพูดก่ะลูกอย่าถือมีดดิ๊" ตอนนี้ฉันทะเลากับแม่อย่างเมามันจนลืมชายหนุ่มที่นั่งดูฉันและแม่ทะเลาะกันอยู่

"พอ!!เลิกเถียงได้แล้วดูสิ๊ฮิบาริคุงนั่งเงียบตั้งนานล่ะ" แม่ฉันเอ่ยขัดเวลาการต่อสู้ของฉันและแม่

"อุ๊ยโทษน๊าฮิบาริฉันลืมนายไปเลยอ่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอก" ฮิบาริพูดแล้วอมยิ้มให้ฉัน

"เอ้าเสร็จสะทีอาหาร"

"อ่อคุณน้าคับ" ฮิบาริเอ่ยขึ้น

"ไรเหรอฮิบาริคุง" แม่เอ่ยขึ้น

"ผมไม่กินหน่อไม้ได้ไหมคับ" อิบาริพูดด้วยท่าทางเขินอาย O///O (น่ารักกกก~)

"ได้สิจ๊" แม่ฉันพูดแล้วยิ้มไปด้วย