พลิกปฐพี

“อ๊า!!! ทำไมการเกิดมาเป็นวิญญาณช่างเจ็บเนื้อตัวดีแท้” ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ แต่ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงตะโกนจากชายหนุ่มในชุดน้ำเงินเข้มที่กำลังต่อสู้โรมรันกันศัตรูด้วยดาบที่แกว่งกวัดเปล่งประกายสีเงินสะท้อนแสงจันทร์

“องค์ชายรีบหนีไปพะยะค่ะ ไม่ต้องห่วงกระหม่อม” ร่างนั้นตะโกนมาอีกครั้ง

นี่ผมคือองค์ชาย? ที่นี่คือที่ไหน? หรือกำลังมีการถ่ายทำละครจีนโบราณแบบที่เคยดูตอนเด็กอย่างนั้นหรือ แต่หากยังไม่ทันได้สอบถามสิ่งใดออกไป ก็มีร่างในชุดสีน้ำเงินเข้มอีกร่างหนึ่งถลาเข้ามาจับแขนข้างไว้แน่น พร้อมทั้งพูดว่า 

“ขอประทานอภัยพะยะค่ะ แต่ตอนนี้พี่น้องเราจะต้านทานคนขององค์ชายใหญ่ไม่ไหว” หลังจากนั้นผมก็รู้สึกเหมือนหัวใจจะวาย ร่างในชุดสีน้ำเงินนั่น  ที่เพิ่งจะจับแขนผมกำลังพาผมกระโดดลงจากหน้าผาสูงชันที่มีน้ำตกลงไปเบื้องล่าง หรือละครเรื่องนี้จะต้องโดดลงไปในน้ำตก มันคงเหมือนกระโดดบันจี้จั๊ม สงสัยจะต้องมีเชือกผูกอยู่ที่ขาข้างใดข้างหนึ่งเป็นแน่ ผมคิดพลางพยายามส่ายขาทั้งสองไปมาเพื่อหาเชือกที่ว่านั้น แต่ว่ามันไม่มี หรือมันจะเป็นเชือกสลิงซึ่งอาจจะบางมากหรือผูกไว้ที่ขาของชายอีกคนกระนั้นทำให้ผมพยายามหรี่ตาดูที่ขาทั้งสองของเขา แต่ก็พบว่าไม่มีหรือว่ามันจะเป็นเรื่องจริง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน 

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
สวัสดีครับ ผมลองเขียนนิยายเป็นเรื่องแรกนะครับ มีคำแนะนำ ติชมก็เขียนกันเข้ามาได้นะครับ 
สัญญาว่านิยายเรื่องนี้จะอัพวันละ 1 ตอน ไปจนจบ 

ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ 
หม้อข้าวหม้อแกง(นามปากกาผมเองนะครับ)