นักเลงที่รัก

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6: ห้องเก็บของที่เปื้อนเลือด!!!!!!! อัพ 100%

"ใช่แล้วไง นายวินนี่เดอะพู..." นิมมานรดีหรือโตอี้หรือเตย เจ้าของฉายาเจ้าแม่ละเลงเลือด ผู้ซึ่งกุมอำนาจของนร.ม.ต้นทุกคน เหล่านักเลงทุกกลุ่มจะต้องศิโรราบแทบบาทาของเธอ มันเป็นสัจธรรมอย่างง่ายๆ

 "ไม่ยอมก็ต้องตาย" และเธอก็ไม่ได้ทำแค่ขู่ซะด้วย
     ไม่มีใครในโรงเรียนทราบว่า ลูกน้องของเจ้าแม่สมรภูมิเลือดนี้มีจำนวนกี่คน บางคนบอกว่า เป็นร้อย บางคนบางว่า 500 บางคนบอกว่า นักเลงทั้งโรงเรียนนี้แหละเป็นลูกน้องของเธอ!!!!!!! แต่อย่างไรก็ตาม คงไม่มีใครในโรงเรียนนี้(โดยเฉพาะเด็กม.ต้น) กล้าหาเรื่องเธอแน่...

    มีนักเรียนหลายคนทนกฎเกณฑ์ของเธอไม่ไหว ก็เลยก่อกบฎ

แต่ก็สมกับคำว่า 'กบฎ' (ใครไม่รู้ลองถามครูภาษไทยหรือครูสังคมก็ได้นะ)  แต่สุดท้าย...ผู้กล้าเหล่านั้นก็เป็นอันสูญหายไปหมด ทั้งหมดต่างอยู่โรงพยาบาล... บางคนต้องเข้าไอซียูด้วยซ้ำ... นั่นทำให้นักเรียนที่เหลือต่างไม่มีใครกล้าหือกับเตยอีกเลย...

"แล้วนี่เธอมาทำไมล่ะ ยัยโตอี้" กวินทร์คำรามอย่างหัวเสีย นี่เขาต้องมาเจอผีซ้ำดำพลอยหรือเนี่ย ตรงกับสุภาษิตเป๊ะเลย พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก

"ไอ้เวร อุตส่าห์มาช่วยแล้ว ยังทำปากกล้าอีก หรือนายอยากถูกเปิดบริสุทธิ์รึไง? อ๋อ โทษที ฉันพูดผิดไป... ความจริงเธอกับพรรณ..."

"บ้า เอาอะไรมาพูด ยัยบ๊อง ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงจะด่าให้เจ็บๆไปแล้ววววววว"

"อ๋องั้นหรอออออออ" เตยแกล้งทำสีหน้าล้อเลียนใส่

"หยุดทำหน้าแบบนี้นะ!!!!!!!" กวินทร์ตะโกนอย่างเหลืออด พลางกำหมัดทำท่าจะเหวี่ยงเข้าใส่...

"เฮ้ พวกนายเลิกทะเลาะกันแล้วหันมาใส่ใจฉนหน่อยสิ" ไอ้ไทซึ่งอยู่ใต้เท้าเตย (โทษนะครับ...คนแต่งดันลืมว่า หลังจากเตยเอาไม้ฟาดหัวไอ้ไทแล้ว ก็ถีบไอ้ไทลงไปคลุกฝุ่นแล้วเหยียบยอดอก) ตะโกนโหวกเหวก เรียกร้องความสนใจ

"เตยยยยย เอาเท้าออกจากหมอนี่เดี๋ยวนี้เลยนะ"

"อะไร นายจะเอากับมันต่อเรอะ? เฮ้ย อย่าทำเรื่องโสมมอย่างนี้สิวะ นี่มันโรงเรียนนะโว้ย ถึงจะเวลาเลิกเรียนแล้วเถอะ ให้เกียรติ์สภาณที่หน่อยสิ หรือนายจะนอกใจแพนนี่ของเธอใช่มั้ยเนี่ย"

"ไม่ใช่ ฉํนจะซ้อมมันเอง หนอย ขยะแขยงเป็นบ้า ไอ้ชาวรักสีม่วงเอ๊ย" วินแสดงอาการรังเกียจ เขาเอาเท้าปัดเท้าของเตยออกแล้ว กระโดตื๊บไอ้ไทแทน

"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ที่รักอย่าทำอย่างนี้ มันเจ็บบบบบบบบบบบบบ"

"งั้นหรอ ไอ้สัด หนอยแน่ ไอ้พวกฉวยโอกาส"กวินทร์คำราม เขาลงมือซ้อมไอ้เวรนั่นทันที เเร่มจากการเตะเท้าด้วยเท้าซ้ายที่เขาถนัดที่สุด แล้วตามด้วยเท้าขวาที่ยอดอกไอ้เวรนั่น จากนั้นก็หยิบไม้งัดฝาท่อ (เขาเพิ่งมารู้ทีหลังหลังจากฟื้นคืนสติเรียบร้อยแล้ว) มากระหน่ำตีบนร่างสูงๆยาวๆของไท เขาฉุดร่างของไอ้ไทขึ้นมา แล้วอัดเข่า ตรงจุดยุทธศาสตร์ ข้อหาที่มัน ห.ก. (หื่นกาม) มากแถมยังเป็นพวกป่าไม้เดีววกันเสียวอีก เขาอยากบ้าตายยยย

"โอ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ไอ้ไทจุกอย่างบอกไม่ถูก

"หึหึ" กวินทร์หัวเราะในลำคอ เขาค่อยๆโมกายลงค้อมไปหาไอ้ไทที่นอนแอ้งแม้งเหมือนหมาแกล้งตาย แล้วก้มลง กวินทร์บรรจงเอาท่อนไม้งัดฝาท้องยัดเข้าไปในปากเน่าๆของไอ้เวรนั่น แล้วกระทืบยอดอกด้วยความสะใจ ขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินกับความสนุกอยู่นั้น นิมมานรดีก็ดันขัดคอเขาว่า
"เน่ นาย แล้วแฟนนายไปไหนล่ะ"

"เอ๊ะ พรรณรายเหรอ แกเอาเธอไปไว้ที่ไหนนนนนนนนน" กวินทร์กระชากคอเสื้อไอ้ไทมาใกล้ แล้วตะคอก

"กวินทร์ นี่นายมีแฟนแล้วเหรอ... โอ้ว แม่เจ้า ฉันน่าจะฆ่าแม่นั่นซะ"ไอ้ไทน้ำตาซึม แง้ๆๆๆ เจ็บมากๆ ไม่รู้จะเจ็บไปถึงเมื่อไหร่ ปวดร้าวมันเป็นยังไง ซึ้งแล้วถึงใจจริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง (ถ้าผู้อ่านเงี่ยหูฟังดีๆ อ่านจะได้ยินเสียงหัวใจไอ้ไทหักดัง เป๊าะได้ ลองฟังดูนะคะ)

"เฮ้ย เงียบไปเลย อย่ามาสอใส่เกือกแถวนี้ ฉันก็ไม่ใช่เจ้าหน้าที่อนุรักษ์ป่าไม้ซะด้วย...." ด้วยความรำคาญ เตยเอารองเท้านักเรียนเบอร์ 40 กว่าๆของเธอยัดปากของไอ้ไทไปอีกทีนึง แล้วก็ดันไม้ฝัดฝาท่อที่กวินทร์แย่งไปจากเธอให้ลึกเข้าไปอีก พูดง่ายๆว่า สภาพของไทตอนนี้คงไม่ตากจากปลาที่โดนตกแล้วปากฉีกนักหรอก

"ดูสิ เตยเธอทำมันพูดไม่ได้แล้ว ยัยบ้า แล้วพวกเราจะรู้ได้ไงว่า เพลงมันอยู่ไหน หวังว่าไอ้สุพจน์คงไม่...." เสียงทุ้มของกวินทร์หายเข้าไปในลำคอ

"เฮ้อไม่หรอก ยัยเฉิ่มนั่นเนี่ยนะ"

"เลิกว่าเพลงเดี๋ยวนี้นะ" กวินทร์ส่งสายขุ่นเขียวไปให้

"แน่ะๆๆๆๆๆๆ แค่ว่านิดว่าหน่อยทำเป็น..." ไม่ทันขาดคำร่างสูงของกวินทร์ก็ลากเตยออกจากห้องเก็บของ แต่สาวเจ้าดันขืจตัวไว้

"รอแป็บสินะ ขอเวลาแป็บ" เตยพูด สาวแสบเดินไปที่ไอ้ไท ที่กำลังนั่งเก็บตกเศษหัวใจที่แตกสลายของคนเอง (สมน้ำหน้า) พลางร้องไห้กระซิกๆอย่างน่าสงสาร (กร้ากกกกกกกกกกก)

"นี่ ไอ้ลูกเพ่นายพายัยเฉิ่มไปไหน" เตยค่อยๆดึงรองเท้านักเรียนของคนเองออกแล้ว ยัยดส้นสูงที่สำหรับใส่ไปเรียนทีสยามยัดเข้าไปแทน (ไม่เป็นไรหรอก ฉันมีส้นสูงแบบนี้อีกหลายคู่ แถมไอ้คู่นี้ดันเหยียบขี้หมามาซะด้วย มึง ปากเน่าแน่)

"ไม่บอกกกกกกกกกกกกกกกกกก ให้ตายยังไงก็ไม่บอก หนอย อีนังชะนี อีเฉิ่มบ้า มึงมาฆ่ากูเสียยังดีกว่า.... ทำไมมึงมาขี้รดหัวใจกูทำไม? กระซิกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

"เน่ บอกมาซะดีไม่งั้นเจ็บตัว"

"ไม่"

"อ๋องั้นหรอ งั้นระวังปากฉีกนะจ๊ะ" เตยไม่พูดเปล่า เธอเอาส้นสูงค่อยคนเข้าไปในปากของไทอย่างสนุกสนาน

"อ็อก!!!!!!!" เสียงไอ้ไท ครางด้วยความเจ็บปวด

"เอาเลย เตย" กวินทร์ ส่งเสียงเชียร์ อยู่ข้าง ถ้ามีไอ้ลูกปอมๆ ป่านนี้กวินทร์คงไปยืนเต้นแร้งเต้นกา เป็นเชียร์ลีดเดอร์ อยู่กลางสนามแล้ว(เตยสุ้ๆ เย้ๆๆๆๆ"

"เฮ้ อย่ามาสะเออะเชียร์ชั้นนนน เด๋วแกก็โดนอีกคนด้วยหรอก ไอ้เซมฟอเรสสสสส ( เซม= เหมือน ฟอเรส=ป่า )

"หนอยยยย ยัยบ้า ใครว่าฉันชอบ ไอ้ห่า นี่ฟระ แม่ง เตะชู้ตส่งดาวพลูโตเลยยย" กวินทร์ชูกำปั้นใส่เตยด้วยความโมโห

"อ๋อเหรอ" เด็กสาวยักไหล่ด้วยอาการกวนบาทาที่สุด ทำให้เส้นอารมณ์เยือกเย็นของวินขาด ผึง ทันที เขาย่างเท้าเข้ามาใกล้เตยพลางกระชากคอเสื้อให้เตยลงมาใกล้เขา(กวินทร์ สูง 177 ส่วน เตยสูง 178 เซนติกิโลเมตร โป๊ก คนแต่งโดนคนแต่งอีกคนเขกหัว โทษฐานว่าตัวละครโปรด) ก่อนที่จะยกนิ้วเขกหน้าผากเตยไปหนึ่งที ความจริงเด็กหนุ่มก็ไม่อยากขึ้นชื่อว่า ทำร้าย ผู้หญิงนักหรอก แต่กรณีเป็นข้อยกเว้น...

"เฮ้ นายทำไรอะ อยากตายรึ Do you wanna go to Hell baby?" เตยรีบส่ายหน้าไล่ความมึน(กวินดีดนิ้วแรงไปหน่อย) ก่อนจะหันมาคำรามใส่

"ชิ สะใจ" 

"หนอยแน่ ไอ้ เวร เดี๋ยว แม่.... ตื้บส่งลงขุม ที่ 13 เลย ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยย" สาวแสบทำท่าจะประเคนกำปั้นใส่หน้าไอ้แว่นตรงหน้าให้สาแก่ใจแล้ว ถ้าไม่ติดว่า...

"แง้ๆ อย่าทำกวินทร์ของเค้านะ แง้ๆ ถ้าจะทำก็ทำฉันเถอะ ฮือๆ ถึงแม้ กวินทร์จะไม่รักผม แต่ข้าก็รักนายนะ" ไอ้ไทร้องห้ามเตยเสียงหลง ถึงแม้ร่างบางของเขาจะไม่รักหรือใส่ใจเขา แต่ยังไงเขาก็ยังรักร่างน้อยอยู่ดี... (ไอ้ไทเอ๊ย ช่างเป็นความรักที่น่าประเสริฐจริงๆ คนแต่งขอซูฮก!) 

"เฮ้ย อย่าเสือก ไอ้ฟอเรสกัมพ์ (เฮ้?)เงียบเลยมึง เดี้ยๆ เด๋วโดน" เตยพูโพลางยกเท้าให้ (ไม่ต้องห่วงเจ้าแม่อย่างเธอน่ะ ไม่ลืมใส่กางเกงยืดไว้ข้างในกระโปรงนักเรียนแดงอยู่แล้ว) 

"อ๊อก เหม็น!!!!!!" นักเลงหนุ่มร้องได้คำเดียว ก็สิ้นสติสมประดีไป

"เฮ้ เตย เธอทำมันสลบไปแล้ว... แล้วเราจะช่วยพรรณรายยังไงล่ะ" กวินทร์ทำหน้างง เกิดมาชายหนุ่มก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน ผู้ชายที่อ่อนแอขนาดโดนผู้หญิงยกเท้าให้นิดเดียวเป็นลมไปซะและ ไก่อ่อนเอ๊ย.............. 

"เฮ้ วันนี้ฉันนี้ฉันทายาแก้เท้าเหม็นแล้วนะ เอ๊ะ แปลก" เตยไม่พูดเปล่า เด็กสาวค่อยถอดรองเท้าตัวเอง เพื่อจะหยิบขึ้นมาดม.. เท่านั้นแหละ กวินทร์ก็ผงะสะดุ้ง ตะลึงงึงงันไปทันที 
   โอ้วแม่เจ้า ตีนหรือนั่น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! นึกว่าถังขยะเทศบาล แม่งโค ตะ ระ เหม็น อ้วกกกกกกกกกกกกกกกก ใครก็ได้ เอากระโถนมาที อยากแหวะว่ะ
ว่าแล้ว ชายหนุ่มก็ทำท่าจะลมไปนอนดิ้นเป็นลมบ้าหมูไปอีกคน (เคียงข้างไอ้ไท 555+) สาวแสบ(กลิ่นรองเท้าแสบจมูก)ก็รีบสวมรองเท้านักเรียน ขนาดไซส์จัมเบอร์เอ๊กส์ตรีมโดยเร็ว ก่อนจะทำหน้าเบ้ 

"ไอ้พี่ แตมป์บ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หนอยแน่ะ คอยดูกลับบ้านไปจะซัดให้หมอบเลย บังอาจมาเปลี่ยนยาทาเท้าตูเป็นปลาร้าผัดพริกแห้งจนได้ กรอดดดดดดดดดดดดด วันพระไม่มีหนเดียวนะโว้ยยยยยยยยยยย" เตยกรีดร้อง ถ้าไม่ติดว่าเสียเกียรติ์ เจ้าแม่มาเฟียประจำโรงเรียนแล้วนะ จะลงนอนชักกระดิ้นชักแด่วตรงนี้เลย

"เฮ้อ โล่งอก เฟรชแอร์!!!" กวินทร์รีบลากสังขารตัวเองด้วยความลำบาก ไปที่ ข้างนอก 

"เออ หุบปากไปเลย ถ้านายเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง ตาย!!!!!" โตอี้เดินมาสมทบ

"ว่าแต่ว่าเราจะหาไอ้เพลงยังไงอ่ะ วิน"

"เออ ใช่ ป่านนี้ เพลง มันจะ..." เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

"มีอีกที่นึงนะ ที่ฉันคิดว่าไอ้สุพจน์จะไป..."

"ที่ไหนน่ะ พาฉันไปเดี๋ยวนี้ บอกมาที่ไหน" กวินทร์ซักตาตื่น

"ห้องเปลี่ยนเสื้อพละฝ่ายชาย"

"งั้นไปกันเถอะ" ว่าแล้ว คู่หนุ่มสาวก็รีบสาวเท้าวิ่งไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้ออย่างรวดเร็ว!!!!!!
_______________________________________________

  ทางฝ่ายสาวน้อย พรรณราย แสงนารายณ์ นั่งคดคู้อยู่บนเก้าอี้ในห้องโทรมๆห้องหนึ่ง เธอคาดว่ามันคงจะเป็นห้องเก็บของ
ตอนนี้เธอกำลังตื่นกลัว

ตอนนี้เธอกำลังสิ้นหวัง
  
       ตอนนี้เธอยอมลดอายุขัยครึ่งนึงของเธอเลย เพื่อแลกกับการหายไปจากตรงนี้
 "วินช่วยฉันด้วย" ร่างบางกล่าวเบาะด้วยความปวดร้าว ไอ้สุพจน์มันซาดิสม์ ตั้งแต่เธองับมันเข้า... มันก็เริ่มทารุณกับเธอ มันเอามีดกรีดเข้าที่ต้นแขน ก่อนจะหยิบถ้วยมารองเลือด แล้วเทราดลงกับพื้น

"โทษฐาน ที่มึงมากัดกู ยัยเพลง ต้องโดนอย่างนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

เสียงหัวเราะนั้นยังคงก้องไปมาอยู่ในศรีษะของเธอ
 
      ในสมองของพรรณราย จากเดิมที่มีแต่ความรู้อัดแน่นเต็มไปหมด บัดนี้กลับว่างเปล่า
เวลานี้เธอกำลังเสียเลือด ใบหน้าและผิวของเธอซีดจนน่าตกใจ
ใช่ เธอกำลังจะตาย.... พร้อมกับกองเลือดของเธอเองที่อยู่ที่ปลายขา
   เด็กสาวยิ้มแค่นหัวเราะกับชีวิตบัดซบของตนเองครั้งหนึ่ง ก่อนจะสลบลงไป 
"เพลง อย่าเป็นอะไรไปนะ เรามาช่วยเธอแล้ว" 
-------------------------------------------------------------------------