นักเลงที่รัก

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่5: ผู้ช่วยเหลือ ?!?!?!?!?! 100%

    หึๆ หลังจากทิ้งผู้อ่านคาใจ (บางคนอาจจะสะใจ ที่กวินทร์และพรรณรายโดนซัดจนหมอบ) มานานพอสมควร ตอนนี้ ข้าน้อย จะมาอพต่อแล้วครับท่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (บรรดาหน้าม้าที่อุตส่าห์ให้กวินทร์ลากคอมาปรบมือกันสนั่นหวั่นไหว)
--------------------------------------------------------------------------

 "ฉันจะสอนให้เธอรู้เองว่าผู้หญิงที่น่ารักน่ะเป็นยังไง"

คำพูดของสุพจน์ ก้องไปมาอยู่ในมโนความคิดของเด็กสาว
วิน ตื่นขึ้นมาสิ เพลงกลัวนะ วินอย่าทำอย่างนี้สิ ทำไมมาล้อเล่นกันตอนนี้น่ะ เกลียดกวินทร์ที่สุดเลย.... ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ บัดนี้สติของเด็กสาวกระจายออกไปหมดแล้ว
ไม่เหลือ นางสาวพรรณรายที่สุขุม

ไม่เหลือ เด็กหญิงที่สงบเยือกเย็น

และ ไม่เหลือสาวน้อยที่เข้มแข็งอีกแล้ว....
    หาก ปราศจากกวินทร์ เพื่อนของเธอ แล้ว เธอก็ไม่เคยทำอะไรได้เลย... ต้องแต่เกิดมา... พรรณรายไม่เคยมีเพื่อนเลย
ตั้งแต่ ประถมศึกษาปีที่ 1 จนถึง มัธยมศึกษา ปีที่ 1
 เด็กสาวไม่เคยมีใครเหลียวแลและสนใจ แม้แต่วันที่เธอบาดเจ็บสาหัส... ถึงขั้นต้องเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล... พร้อมกับคนๆนั้น...
ตลอด 2 เดือนที่อยู่โรงพยาบาล
ไม่มีเพื่อนคนไหนมาหา
ไม่มีแม้แต่จะส่งกำลังใจมา
                 เพราะไม่มีใครเห็นเธอยู่ในสายตา
ทำไมนะเหรอ... เพียงเพราะเธอแตกต่าง เพียงเพราะเธอไม่เหมือนคนอื่น 

"ชิ ยัยตัวประหลาด"

"เนอะ พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้"

"ดูเข้าสิ ว้ายตาย สงสัยบ้านจะยาจกขนาด ไม่มีปัญญาซื้อการ์ตูนให้"

"นั่นสิเนาะ พวกเธอ อย่าไปสนใจยัยนี่นะ อีเฉิ่ม"

"ฮ่าๆๆๆๆ ใช่ อย่าไปยุ่งกับมัน"
             ในที่สุด น้ำตาของเด็กสาวก็ไหลออกมาซึมเปื้อนเสื้อนักเรียนสีขาวจนชื้น ส่งผลให้สุพจน์ตีหน้าเหยเก... ด้วยความสงสัย เด็กหนุ่มจึงจับคอเสื้อของเพลง และเขย่าอย่างรุนแรง พร้อมกับตะคอกว่า

"มึงร้องไห้ทำไม เพิ่งจะสำนึกเรอะ ว่าอย่ามาเล่นกับกู" ร่างสูงกระชากคอเสื้อาของเด็กสาวให้เข้ามาใกล้หน้าของเขามากขึ้น

"อือ..." สาวน้อยครางเบาๆ เธอสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจของสุพจน์ที่เต้นแรงเนื่องจากการออกกำลังเมื่อสักครู่ ลมร้อนผ่าวและเหม็นเป่ารดต้นคอเธออย่างร้อนแรง

"หมดแรงแล้วหรือสาวน้อย" สุพจน์กลั้วหัวเราะ

"ไอ้ไท"

"ขอรับลูกพี่" ไอ้ไทยินทำตะเบ๊ะ

"เฮ้มึงอย่ามาทะลึ่งตรงนี้สิวะไอ้ห่า.... เดี๋ยวสุภาพสตรีของข้าจะหัวใจวายตายเอา" 

"แล้วลูกพี่จะให้ผมทำอะไรครับ" 

"อ๋อไม่มีหรอก ไอ้ลูกน้อง ช่วยเอาลูกเบสบอล(กวินทร์)นี้ไปทีเซ่ะ"

"เอาไปนะล่ะครับ?"

"ไหนก็ได้ หรือว่า..."

"เออ กูยกให้มึง มึงจะทำอะไรกับมัน ก็ทำเถอะ"

"โว้ว ขอบคุณครับลูกพี่ เอ แล้วยัยนี่ล่ะ" ไอ้ไทเพยิดหน้าไปที่พรรณราย

"ก็ทำตามอำเภอใจของข้าไงไอ้สัดดดดดดดดดดดดดดดด"

"เอ่อ ครับๆ"

"เออ ลืมบอกไป มึง อย่า หนักไปล่ะ เด๋วแย่ ยิ่งกล้องวงจรปิดของโรงเรียนยิ่งเข้มงวดอยู่... ถ้ามะกี้ข้าไม่ทำให้กล้องขัดข้องชั่วคราวแก้แย่แล้ว ไปสิมึง ตรงไหนก็ได้ว่ะ แป็บนะโว้ย"

"ลูกพี่ก็เหมือนกัน"

"บ้าไอ้สัด ข้าไม่หื่นกาม อย่างมึงโว้ย ไปนะ"

"ครับลูกพี่" ลูกน้องตัวแสบหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหันไปจ้องมองกวินทร์ด้วยแววตากระหาย (ถ้ากวินทร์ไม่สัปหงก เอ้ย หลับอยู่มีหวัง ไอ้เวรนี้โดนกวินทร์ตื๊บแน่) 
---------------------------------------------------------------------------------------
"ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ครืดๆ ครืดดดดดดดดดดดดดดด"

"โอ้ย ตัวหนักจังแฮะ" ไอ้ไทบ่นเบาๆ เด็กหนุ่มบรรจงแบก(+ลาก) ร่างของกวินทร์อย่างเบามือ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของร่างบาง ด้วยมิได้วางตา

       นานกี่ปีแล้วนะ ที่เขาตกหลุมรักร่างบางนี้ เมื่อเศษเสี้ยววินาทีแห่งการแรกพบ ใช่ เขาจำได้

ตอนนั้น สมัยเขาอยู่ ม.2 วันนนั้นเป็นวันกีฬาสี ขณะที่เขากำลังรอลูกบาสฯเพื่อชู้ตทำแต้มจากทีมของเขาอยู่

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ไทเท่ห์จัง" เสียงแฟนคลับของเขากรี๊ดดังสนั่นลั่นสนาม 
   
เขาหันไปสบตาบรรดาสาวๆเหล่านั้นแล้วยิ้มให้นิดนึง เขาชายตามองไปที่เด็กสาวเหล่านั้นทีละคน และเขาก็เห็น...ร่างงามคนนี้
           
                    เส้นผมยาวสลวยสีดำปนน้ำตาลชวนสิเนหา
           
                ผิวนวลขาวน่าลูบไล้ไหลหลวง
          
           ดวงตาสีดำดุจรัตติกาลช่างน่ามองรัญจวนใจยิ่งนัก
        
      ริมฝีปากบางหยักได้รูปที่กำลังบึ้งตึงอยู่นั้น เย้ายวนใจให้เขาประทับรอยจุมพิม
   
     ทันใดนั้นเองร่างบางกลับทำให้เขารู้สึกวาบหวามมากขึ้นโดยการ ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเสยและสบัดไปมา
  ส่งผลให้เขาเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ จนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่ ลูกบาสฯ ที่ลอยมารอให้เขาทำแต้ม และฝูงของทีมฝ่ายตรงข้าม
ที่จ้องรุมเขาพวกตะครุบลูกบาสฯ
  
   ถึงแม้ร่างบางจะทำให้เขา ต้องนอนซมในโรง'บาลอยู่ 2 วันเต็มๆ แต่เขาก็ไม่เคยถือโทษโกรธเคืองร่างนี้เลยสักครา...
    
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานี้ เขารู้สึกสับสน "ไอ้เวร มีสาวสวยตั้งมากมายมาให้นายเลือก แล้วทำไมนายต้องเลือกหมอนี่ ทำไมต้องมารักผู้ชายกันเองด้วย?" 
  
เขารู้สึกสับสน ช่วงเวลานั้นเขาคลั่งจนแทบบ้า ไม่อาจจะเสียสติไปเลยก็ได้
และในที่สุด เขาก็สามารถเข้าใจตนเองจนได้...
  
อาทิตย์นึงหลังจากเขากลับไปเรียนต่อ... เขาเห็นร่างบางยืนรอเขาอยู่หน้าประตูโรงเรียน พร้อมกับคำพูดแสดงความห่วงใยกับเขาว่า "เฮ้ ไท นายไม่สบายหรือ หายไปตั้งนาน นี่ ลิสต์การบ้านทั้งหมด อาจารย์เค้าสั่งมาให้ฉันเอาไปให้นาย"  วินาทีนั้นเอง หัวใจของเขาพองโตจนคับอก ตอนนี้เขารู้แล้ว ว่า...
 
"กวินทร์ฉันรักนาย ได้ยินมั้ย????ที่รัก ฉันรักนายยยยยยยยยยยยยย"
ไอ้ไทกระซิบข้างหูกวินทร์เบาๆ ราวกับชายหนุ่มกระซิบหญิงสาวผู้เป็นที่รักยิ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------

"ทางด้านของพรรณราย สาวน้อยจอมเฉิ่มสุดซวย  ร่างบางกำลังดิ้นขลุกขลักเหมือนปลาเวลาขาดน้ำ "อ่อยอั้นไออะ ไอ้อ้า ไอ้อู๊เอดดดดดดด" (ปล่อยฉันไปนะ ไอ้บ้าไอ้ทุเรศ)

"ไม่ต้องห่วงหรอกที่รัก ฉันไม่ทำเธอเจ็บแน่ สาวน้อย... ฉันไม่มีรสนิยมซาดิสม์" สุพจน์จีบปากจีบคอพลางส่งสายตารูปหัวใจไปให้

"อ่อยอั้นนะ อ้ำ!!!!" 

"โอ้ย อีนังนี่ กัดมือกรูได้"
 
"ใครก็ได้ช่วยด้วย ไม่สิ ตามหลักทฤษฎีการตะโกนขอความช่วยเหลือต้อง ตะโกนว่า'ไฟไหม้'นี่นา.... ไฟมะ.." ไม่ทันขาดคำ ร่างบางก็ถูกสุพจน์เอามือตะปบริมฝีปากโดยเร็ว

"หุบปากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เงียบซะเด็กดี" ตอนท้ายของประโยคสุพจนฺกลับพูดด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม

   ไม่นะ กวินทร์ ช่วยฉันด้วย ใครก็ได้ช่วยที พ่อคะ แม่คะ ช่วยหนูด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
____________________________________________________

    หลังจากบอกรักอย่างนุมนวลและสวีทหวานกับกวินทร์เสร็จ สุพจน์ค่อยบรรจงแตะใบหน้าเหลาหล่อของกวินทร์  ชายหนุ่มเริ่มไล้ใบหน้าคมของร่างบางที่ซบอยู่คาอ้อมกอดของเขา เขาค่อยๆแตะที่จมูกโด่งสันได้รูปและเลื่อนไปต้องเปลือกตาอย่างแผ่ว ก็จะเคลื่อนมือไปจับเส้นผมสีน้ำตาลดำอย่างชื่นชม มืออีกข้างค่อยโลมลูบแผ่นหลังกวินทร์ผู้น่าสงสารอย่างรักใคร่  ก่อนจะโน้มกายลงหมายจะจุมพิตริมฝีปากของเด็กหนุ่ม 
   ทันใดนั้นเองร่างสูงของใครสักคนผ่านแว็บ เข้ามาในสายตาของไท ด้วยสัญชาติญาณ ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญของการเป็นนักเลงก็ถูกกระตุ้น ชายหนุ่มรีบก้มลงหลบท่อนเหล็กได้หวุดหวิด แต่ทว่า

"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บชิบ" ร่างบาง(กวินทร์) ที่ทำท่าว่าจะเข้าสู่นิททรารมณ์ไปอีกนานก็ตื่นขึ้น

"ไอ้ห่าที่ไหน เอาไม้มาตีหัวกูวะ"

"ไอ้ห่งไอ้ห่าไอ้เหี้ยอะไรวะ ไอ้แว่น!!!!!" ร่างสูงกล่าวพลางยกขาเตะไอ้ไทที่กำลังหนีตายรอบห้องเก็บของอยู่

"นี่เธอ" เมื่อกวินทร์ค่อยๆสวมแว่นที่หลุดไปตอนที่โดนตีหัวจนตื่น 

"ฮ้า  นิมมานรดี มาได้ไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"