นักเลงที่รัก

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่4: น้ำแข็งและเปลวเพลิง?!?!?!?!?! 100%

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" นักเลงหนุ่มร้องโหยหวน และล้มลงแทบเท้ากวินทร์ บัดนี้ นักเลงผู้ได้ฉายาว่า มือพระกาฬ หรือ ผู้หยิบยื่นความตาย ได้ลงไปนอนศิโรราบ แทบเท้าของ เด็กชายผู้ได้ชื่อว่า น้องแว่น ประจำห้องคิง...... "ลูกพี่ เป็นไงบ้าง" ไอ้ไท รีบรุดเข้าไปประคองลูกพี่

"หนอยแก่ ไอ้เชี่ยวิน บังอาจมาก!!!!!"

"อืม..." กวินทร์ส่ายหน้าอย่างระอากับความอ่อนหัด ของเหล่าเด็กเกฯ(เกเร)คู่นี้ ชิ แค่วิ่งสวนไปด้านข้างไอ้ห่านี่แล้ว ศอกเข้าไปที่ท้องและเตะข้อพับให้ล้มนี้ ก็หมอบแล้วรึ ถ้าจะเหลือแต่ชื่อแล้วมั้ง.....

"วินจ๋า..................... ไปกันเถอะ" พรรณรายเด็กสาวแต่เพียงผู้เดียวกล่าวขึ้นเบาะๆ และเดินไปเหนี่ยวแขนเพื่อนหนุ่ม แต่ทันใดนั่นเอง......
ไอ้ห่านักเลงที่กวินทร์คิดว่าหมอบไปแล้ว กลับลุกขึ้นพรวดด ปล่อยหมัดแย็บใส่เขาด้านหลัง

"อ็อก" กวินทร์ครางออกมา

"วิน ไม่เป็นไรนะ!!!" พรรณรายเซถลามาหาเพื่อนชาย หากแววตาของเธอกลับจ้องมองที่สุพจน์คลอด ตอนนี้ความรู้สึกสงสารนักเลงบ้าคนนี้ได้หายจางไปหมดแล้ว เพราะมันทำร้ายกวินทร์  "นาย... ไอ้พวกสารเลว เดนเดรัจฉานเอ๊ย ทำคนด้านหลัง"

"หึๆงั้นหรอ ว่าแต่ว่า..." สุพจน์เดินตรงมาที่เด็กสาวช้าๆ ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มอย่างชั่วร้าย แวบเดียวที่พรรณรายคิด รอยยิ้มของคนนี้... เหมือนปีศาจ

"วินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ" พรรณรายเขย่าตัววินเบาๆ

"แหมเป็นห่วงเป็นใย กันใหญ่เลยนะ ถ้างั้นเธอก็เป็นแฟนมันสิเนาะ โอ๊ะโอ๋ ถึงไม่เห็นแบบนี้ ฉันก็น่าจะเดาได้ หึหึ ไม่น่าโง่เลยยยยยยยยยย" สุพจน์เหน็บแนม

"ฉันกับวิน...." พรรณรายอึกอัก

"พรรณรายหลบไปเถอะ" กวินทร์ค่อยๆลุกขึ้นมา "หมัดแย็บสั่วๆแค่นี้ ไม่มีวันทำอะไรฉันได้หรอก"

"มาเลย ไอ้หนูเข้ามา"  กวินทร์ตั้งการ์ด หึ ได้เวลาโชว์ฝีมือแล้วซินะ ศิลปะป้องกันตัวที่คุณพ่อให้ฝึกมาถึง 10 ปี..... ได้เวลาแล้วสินะ

"ถ้าคนจริงระวังเสียในนะโว้ย ไอ้สัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" สุพจน์ตะคอกกใส่เป็นครั้งสุดท้าย หนุ่มโฉดปล่อยลูกเตะสวนมาโดยเร็ว กวินทร์ยกขาบล็อกอย่างเชี่ยวชาญ และคอยหาจังหวะสวนกลับ
"ฟึบ"

"ตึง"

"ปึบ"

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ในที่สุด ฝ่ายตรงข้ามก็เปิดช่องว่าง ได้การล่ะ! กวินทร์สอยดาวที่คางแล้วหมุนตัวเพื่อเพิ่มความแรง ปล่อยลูกเตะที่หน้าสันคอทันที ส่งผลให้สุพจน์ร้องครางโหยหวนอยู่ที่พื้น

"เป็นไรไป รับรู้ถึงความเจ็บปวดรึยัง?"กวินทร์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ชายหนุ่มยกเท้าเหยียบยอดอกของสุพจน์อย่างแรง

"อ๊อกกกกกกก"

"ไม่ต้องห่วงนายไม่เจ็บแค่นี้แน่ นายต้องเจ็บมากกว่านี้ ดี... จงทรมาณเข้าไป ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" กวินทร์คำราม ดวงตาสีน้ำตาลปนดำ จากเดิมที่มีแต่ความเอื่อยเฉื่อย ตอนนี้เด็กหนุ่มสลัดคราบนั้นไปทั้งสิ้น บัดนี้ เหลือเพียงปีศาจน้ำแข็งเท่านั้น...

"วิน ช่วยด้วย"

"เพลงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" ชายหนุ่มเบิกตากว้าง

"ไอ้แว่น ถ้ามึงไม่ถอนเท้าจากลูกพี่กู ระวังแฟนมึงจะตายเอานะ" ไอ้เลวไท หยิบมีดของสุพจน์มาจ่อคอของเด็กสาว ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน

"ปล่อย เพลง เดี๋ยวนี้ นะ" กวินทร์ย่างสามขุมเข้ามา ด้วยความโกรธแค้น

"ฮะๆ เฮ้ย อย่านะ อย่าเข้ามา เข้ามาอีนี่ตาย" ว่าแล้วไท ค่อยบรรจงกรีดคอของเพลงช้าๆ

"อ๊ะ เจ็บ ปล่อยนะ" พรรณรายส่งเสียงสะอื้น ความจริงเธออยากจะกรีดร้อง เธออยากสบัดตัว  แต่ทำไม่ได้... วิน ขอโทษนะ...

"เพลงงงงงงงง แกไอ้เลวววววววววววววว อุ๊บบบบบบบ" วินาทีที่กวินทร์เผลอ สุพจน์รีบลุกจากการซ้อมของวิน แล้วถีบปั่กตรงกลางหลังเข้าให้ กวินทร์ล้มไปคลุกฝุ่น สุพจน์เลยกระทืบซ้ำ แต่กวินทร์กลิ้งหลบทัน

"เก่งนักงั้นเจอนี่หน่อย!!!!!!!!!!"  นักเลงชั่วเดินไปยกเก้าอี้ที่ยามใช้นั่งเพื่อพักผ่อนและตรวจตรา แต่วันนี้ ไอ้ยามขี้เหล้าดันขขี้เกียจแอบโดดงาน ไม่งั้นกวินทร์กับพรรณรายคงไม่ตกที่นั่งลำบากแบบนี้หรอก
สุพจน์ หวดเก้าอี้ไปมาราวกับเป็นไม้เบสบอล เขาจ้องมองกวินทร์กินเลือดกินเนื้อ ตอนนี้นักเลงหนุ่มเปลี่ยนสภาพกลายเป็นนักเบสบอลหนุ่มเสียแล้ว และ กวินทร์กำลังเป็นลูกเบสบอล ที่แสนน่ารักให้เค้าหวดทำคะแนนซะด้วย

"ฟิ้ววววววววววววว" กวินทร์หลบไม้เบส... เอ้ย เก้าอี้ได้หวุดหวิด

"พั่กกกกกก" เสียงดังฟังชัด เมื่อพลาดเป้าหมาย เก้าอี้ จึงไปกระทบกับพื้นที่กวินทร์นอนอยู่แทน ว้าว สไตรค์ ครับบบบบบบบ

"หึ คราวนี้ไม่รอดแน่ ไอ้วิน" สุพจน์คำราม คราวนี้เขากำไม้เบสบอลไว้แน่น คราวนี้วินนี่เดอะพู ของเราจะรอดไหมเนี่ย

"ปังงงงงงงงงงงงง" เก้าอี้ไม้ปะทำ กับแขนผอมๆของกวินทร์อย่างแรง ส่งผลให้ชายหนุ่ม ครางออกมาว่า "เซฟ" (ซะงั้น)

"คราวนี้ฉันทำโฮมรันได้แน่ไอ้ห่า แกตายซะ" นักเบสบอลมือหนึ่ง เงื้อไม้เบสกี้ (เบสบอล + เก้าอี้) ขึ้นสูงที่สุด เท่าทีจะทำ ได้ แล้วหวดลูก (กวินทร์) เต็มแรง อย่างสุดความสามารถ

"โป๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"

"เยส กูทำโฮมรันได้แล้ว ชิ แม่ง..... ดันโดนตัว ไม่โดนหัว แต่ช่างเหอะ มันสลบไปแล้วล่ะ" 
          เด็กชายกวินทร์ ถูกนักเลงเถื่อนซัดเสียหมอบ ก่อนที่เขาจะสิ้นสติสมประดี เค้าได้ยินเสียง ใช่แล้ว เสียงของเพลง เสียงร่ำไห้ของเธอ ที่มีให้แก่เขา

"กวินทร์ ไม่น้า"

   ไม่นะ เขาจะหลับตอนนี้ ไม่ได้ ถ้าเพลงเป็นอะไรไป.... ร่างกายของฉันขยับสิ ขยับเดี๋ยวนี้ ไม่เข้าใจที่ฉันสั่งรึ? อา.......... ไม่ไหวแล้ว เขาไม่เห็นอะไรแล้ว.... คงจะเป็นตอนหกล้มสินะเลยทำให้ตาพร่า.... เพลงฉันขอโทษ ....
ขอโทษนะ

"ฮิๆๆๆๆๆๆ แล้วเราจะทำยังไงกับเธอดี สาวเฉิ่ม" สุพจน์มองเธอด้วยสายตา กระหายบางอย่าง มือหยาบกร้านกระชากแว่นของเธอออก

"ที่จริงเธอก็น่ารักดีนะ แต่ทำไมไม่รู้จักแต่งตัวเสียบ้าง" เขาวิจารณ์เธออย่างหยาบโลน........ ตอนนี้ พรรณรายรู้แล้วว่าแววตากระหายบางอย่างนั้นคืออะไร

"มาเลยที่รัก น่าสนุกนะ วันนี้ ฉันจะสอนเธอเองว่า ผู้หญิงที่น่ารักน่ะเป็นอย่างไร"