นักเลงที่รัก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3: ไม่มี สัจจะ ยุติธรรม ปราณี ในหมู่โจร..... 100%

โทษนะคะ ตอนนี้ ภาษาเถื่อนไปหน่อย แต่เพื่อความสมจริงตามประสานักเลง... ขอใช้นะคะ คิกๆ
---------------------------------------------------------------------------------------




ติ๊งหน่อง ต่องนิ้ง ติ๊งหน่อง ออด ภาษาบ้าของโรงเรียนพหูสูจน์ศึกษา (คนตั้งชื่อไม่มีปัญญาตั้งให้ดีกว่านี้อีกเหรอวะ?) ศูนย์รวมเด็กเก่งระดับหัวกะทิของประเทศ แม้แต่เด็กเตรียมฯยังชิดซ้าย ดังขึ้น แสดงถึงเวลาเลิกเรียน หนุ่มสาวหลายคน ทั้งสาวน้อยและสาวใหญ่ พากันเดินคุยกันจ๊อกแจะ ราวกับไม่ได้คุยกับเพื่อนเป็นร้อยปี  หนุ่มบางคนก็ถือโอกาสขอแฟนสาวไปทำกิจกรรมยามว่างที่สนุกสนานหลังเลิกเรียน แต่ไม่ใช่สำหรับหนุ่มสาวคู่นี้แน่...

"เย้ เลิกเรียนแล้ว" กวินทร์บิดชี้เกียจก่อนหันไปมองเพื่อนสาว
"เพลง วันนี้เหนื่อยป่าว"

"ย่ะ" เด็กสาวตอบสั้นๆและเชิดหน้า

"เน่ๆ ป้า ย่า ทวด ไม่เมื่อยคอเหรอ เชิดทั้งวัน"กวินทร์ยักคิ้วกวนๆใส่

"ฉันไม่ใช่ทวดป้าย่า นะยะ พูดมาได้ ฉันอ่อนกว่านายตั้ง 2 เดือน"พรรณรายแหวใส่

"แหม ก็เห็นบ่นเก่งนักนี่ ป้าพรรณ"

"กวินทร์ บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" พรรณรายตรงรี่เข้าทุบไหล่หนาของวินทันที

"เน่ๆ ตัวเล็กเปี๊ยกเดียวแค่นี้ ทำซ่า" กวินทร์ใช้เพียงแค่มือเดียวดันหน้าผากขาวๆร่างเล็กไป ก็ทำให้เธอหยุดประทุษร้ายเค้าได้

"เชอะ งอนนะ"

"งอนก็ไม่ง้อ" ว่าแล้วกวินทร์ก็เดินไป แต่ทว่า....

"แหม วิน ไปกับเพลงหน่อยจิ นะๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากไปถามโจทย์เลขกะครูอ่ะ ก็เพลงไม่เข้าใจนิ ไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ" ร่างบางเดินเข้าไปฉุดแขนเด็กหนุ่มเบาๆพลางส่งสายตาออดอ้อนไปให้

"ไหนบอกงอนฉันไง" วินยักคิ้วพลางอมยิ้ม ทำไมนะ ทำไมเค้าไม่เคยปฎิเสธร่างเล็กนี้เสียที โดยเฉพาะเวลาทำหน้าอย่างงี้ ยิ่งไม่กล้าใหญ่ เอ๊ะ นี่เราตามใจยัยพรรณฯมากไปป่าวเนี่ย?

"หน่านะ วินนะๆๆๆๆๆ น้า น้าน้าน้าน้าน้า" พรรณรายทำตาซึ้งใส่

"ตกลง"
        ขณะที่สองหนุ่มสาวเดินไปที่ห้องเลขนั้น กลับมีสายตาของคนกลุ่มหนึ่งจ้องมองอยู่...

"ลูกเพ่ เหิบมันเลยมะ"

"เดี๋ยว ขั้นนแรกนะ มึงน่ะ ลากคอไอ้แว่น (วิน)นั่นไปซ้อมที่ห้องน้ำก่อนโว้ย ส่วนอีเฉิ่มนั่น(เพลง)ข้าจัดการเอง แค่ผู้หญิงจะมีเรี่ยวแรงอะไร ไม่ใช่ยัยโตอี้นี่หว่า"

"เหวอ ลูกเพ่ อย่าพูดเงี้ยเดะ ได้ยินแล้วหนาว" ลูกน้องเบอร์1ของสุพจน์นักเลงดิบแสดงกิริยาเกรงกลัวอย่างเห็นได้ชัด


"เออ กูก็หนาวเหมือนกันว่ะ อย่าให้ไอ้โตอี้รู้นะโว้ย อย่าให้เหลือซาก"

"เฮ้ ลูกพี่ ผมสงสัยว่ะ ว่าถ้าให้เจ้าแม่เห็นล่ะ จะเกิดไรขึ้น?" เจ้าหนุ่มลูกน้องเอียงคอสงสัย แต่ไม่ทันจะเอียงคอทำมุม45องศากับพื้นโลกก็โดนลูกพี่หนุ่มเอามือตบหัวใส่อย่างรวดเร็ว

"มึงเสือกถามทำห่าอะไรวะ? มะกี้มึงก็พูดให้กูหนาว แม่ง... มึงจะเจือกเซย์อีก ไอ้ห่า"

"แหม ก็ผมอยากรู้เน่ะ โอ้ย เจ็บชิบ"

"มึงอยากรู้ก็ไปถามแม่นั่นสิวะ มีอยู่ครั้งนึง ตอนสมัยข้าเคยรุมซ้อมไอ้เช่ยแว่นห้องบ๊วย โทษฐานที่มันเดินผ่านข้า แล้วไม่ทำความเคารพน่ะ เฮ้ มึงไอ้สัด ไม่ตัองทำหน้างงอย่างงั้นโว้ย ไอ้เวร ไอ้เชี่ย แว่น ห้อง 6 ไงวะ ให้ตายไมโง่เงี้ยวะ?"สุพจน์ส่ายหน้าระอากับความโง่เง่าของลูกน้องตน "ขณะที่ข้ากำลังปาร์ตี้อยู่ แม่นั่น อีโตอี้น่ะแหละ ก็โผล่มา คนเดียวด้วยนะโว้ย แล้วบอกว่า ไม่ชอบที่ข้าตื๊บหมู่ มันโมโหเลยจัดการเจี๋ยนข้าเสียเกือบตายว่ะ"

"คนเดียวเนี่ยนะครับ ต่อกลุ่มลูกพี่ 5 คน ไม่เว่อร์เกินไปกับผู้หญิงเนี่ยนะ!!!!!!!"ลูกน้องจอมสอพลออ้าปากค้าง

"เหอะ ไม่มีคำว่า "ไม่ไหว" สำหรับแม่นั่น ยัย นิมมานนรดี นั่นน่ะ พ่อก็รวยแถมเส้นใหญ่อีกต่างหาก แม่งเป็นตำรวจด้วยว่ะ เห็นยศนี้ สูงริบริ่ว"
 
"เฮ้ๆ ลูกพี่ เลิกรำลึกถึงความหลังได้แล้ว ไม่ต้องมาทำเป็น พระเอกมิวสิค "เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอนอายุ 14 ตอนฉันโดนเธอตื๊บเป็นคนแรกกกกกกกกก" ลูกน้องจอมเปิ่นโก่งคอร้องเบาๆ "ยัยพรรณรายกับ ไอ้วินโผล่มาแล้ว"

"หา..ไอ้ห่า ไมมึงไม่บอกกรูวะ?" สุพจน์ทำหน้าตื่น

     ท่ามกลางบรรยากาศสองเราของสองหนุ่มสาวเด็กเรียนประจำห้องคิง เพลงและวินเดินคุยกันกระหนุงกระหนิงและหัวเราะคิกคักกันสนุกสนาน ทั้งๆที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเพิ่งทะเลาะกันหยกๆด้วยซ้ำ

"ไหน นายแว่นกับนางเฉิ่ม กำลังจาไปมูลน้ำผึ้งเหรอจ๊ะ(ฮันนีย์มูน)" สุพจน์กระโดดมาขวางหน้ากวินทร์แต่ดวงตากลับจ้องเด็กสาวอย่างท้าทาย

"แหม สวีทกันหวานหยด น่าเห็นใจมดแถวนี้บ้างนะ ที่กำลังจะเอียนอ้วก" ลูกน้องคนสนิทของสุพจน์ยกหางสนับสนุน

"หุบปากซะ" พรรณรายส่งสายตาเย็นชาไปให้ "หุบปากเน่าๆของแกซะ ไอ้พวกถ่วงความเจริญของชาติ ไอ้พวกเศษเดนขยะสังคม!!!!!!"

"โอ๊ะโอ๋ ทวดเฉิ่มโมโหแล้วน่ากลัวจัง" สุพจน์เสแสร้งทำเป็นลนลานจนน่าหมั่นไส้

"พอได้แล้ว!!!!" กวินทร์ตะโกนเพราะหมดความอดทน

"ไส หัวไป... เอา ก้นเน่าๆของแก ออกไปซะ"กวินทร์ เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาหากเปี่ยมไปด้วยอำนาจ

"อ๋อเหรอ" ลูกน้องของสุพจน์กล่าวอย่างท้าทาย

"มาสิ ไอ้แห้งแว่น เอาเลย ไอ้ไท เหิบมันเลยโว้ยยยยยย" สุพจน์หันไปสั่งลูกน้อง และตรงเข้าปล่อยหมัดใส่หน้าวินทันที
"ชิ" เด็กหนุ่มสบถเบาๆ และเบี่ยงตัวหลบการโจมตีโดยง่ายดาย แล้วเตะสวนใส่พุงอวบอ้วนของสุพจน์โดยเร็ว
"อ๊อก หนอย ไอ้สัด" สุพจน์จุก นักเลงโตลงไปนั่งกุมท้องอยู่กับพื้น "ชิ ไม่นึกว่าไอ้แห้งนี่จะแรงเยอะ" สุพจน์นึกขณะสบตากวินทร์อย่างอาฆาตแค้น

"เฮ้ อย่าลอบกัดสิฟระ ไอ้ห่า... ศักดิ์ศรี หายไปไหนะวะ" กวินทร์แค่นยิ้มขณะรับหมัดที่ไอ้ไท ลูกเชลียของสุพจน์อย่างสบายๆ เด็กหนุ่มหมุนตัวถีบใบหน้าโง่ๆของมันโดยแรง

"เอามันเลยจ้ะ วิน" พรรณรายส่งเสียงสนับสนุนอยู่ข้าง เด็กสาวยิ้มหวานให้กำล
ใจเพื่อนหนุ่ม
"ยัยเพลงนี้มันถ้าจะเพี้ยน สมองกลับแหงๆ"กวินทร์หัวเราะในใจ "ดู มาทำยิ้มหวานอีก แหวะ แอบ หยองว่ะ" หากพรรณรายได้ยินความคิดของวินตอนนี้ มีหวัง กวินทร์โดน คุณทวดขี้บ่น เทศนาหูแตกแน่

"เฮ้ย ลูกพี่ มันเอาเรื่องเลยนะ โว้ย ไอ้ห่า มึงหัดคิดอะไรบ้างสิวะ ถ้ามึงยังโง่อย่างนี้ มีหวัง ได้ไปเปลี่ยนสัญชาติจากไทยเป็นควาย แล้วเปลี่ยนอาหารมื้อหลักจากข้าวเป็นหญ้าแล้วเว้ยยยยยยยยยยยย" สุพจน์สบถด่าไอ้ไทเป็นชุด
"เอางี้สิลูกพี่ พี่จัดการไอ้แว่นนั่น ส่วนผม...."
"เอ้อ มึงเงียบไปเลย ข้ารู้แล้ว"

"แว่น มาดวล กัน"สุพจน์เสนอพลางหัวเราะ

"เอาสิ ยุติธรรมดีนิ" ว่าแล้วกวินทร์ก็ปล่อยหมัดไปที่อกของสุพจน์โดยเร็ว แค่เขากลับรับไว้ได้ และเตะสวนใส่ เด็กหนุ่มแค่นยิ้มกระโดดสูงหลบ และเตะก้านคอทันที
"พล็อก" เสียงคอเคล็ดฟังดังชัด

"หึ มีฝีมือแค่นี้งั้นรึ เจ้าไก่อ่อน" เด็กแว่นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
"มาสิไอ้หนู มาอีกสิ" กวินทร์เชิญชวน

"กูไม่ทนแล้ว" สุพจน์กัดฟันกรอด มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วดึงโลหะขนาดใหญ่ปานกลางออกมา...
"ลองดูสิ ไอ้แว่น ถ้าเจอมีดเอาชวิทแล้วจะแน่แค่ไหน" สุพจน์แทงมีดใส่กลางกวินทร์อย่างบ้าคลั่ง

"อย่างว่า นะ คำว่ายุติธรรมไม่มีในโลกสำหรับนักเลงจริงๆ" กวินทร์วิ่งสวนไปด้านข้างของสุพจน์ 
 เอ๊ะ กวินทร์กำลังจะทำอะไร?????????????????????