คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2: เรื่องของรายงาน 100%
"บ้าชะมัด..." กวินทร์ สบถ "นี่เธอบ้า รึไง? ไปทะเลาะกับนิมมานฯน่ะ เฮ้ ยังสติดีอยู่ป่าว?" ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็สบถอีกครั้งหนึ่ง เขาอยากจะบ้าตาย.... มะกี้ถ้าเกิด
เขาไม่ไปห้ามเพลงกับยัยมาเฟียนั่น มีหวังพรรณรายโดนยัยเบื๊อกนั่นต่อยหน้าแหกแน่ ดูทำเข้าสิ ป้าเพลงเอ๊ย เวลาทะเลาะกับใครหัดเจียมบอดี้มั่ง ตัวกะเปี๊ยก ไทนี่จะตาย ดันจะไปทะเลาะกับแม่นั่น...
"กวินทร์... เธอก็รู้นิ ว่าฉันไม่ใช่พวกที่ยอมใคร ใครดีกับฉันฉันก็ดีด้วย แต่ใครแย่กับฉัน ฉันก็แย่ด้วย..." พรรณรายเชิดหน้าอย่างหยิ่งในศักดิ์ศรี "แล้วทำไม
ฉันต้องกังวลด้วยล่ะ?" พรรณรายเหยียดยิ้ม
"ก็แหงล่ะสิ อย่าลืมนะว่า แม่นั่นน่ะ... เคยทำนักเรียน5คนเค้าโรงพยาบาลไปเลยนะเฟ้ย แล้วเธอจะเหลือเรอะ? แค่ต่อยคนยังทำไม่เป็นเลย"
"เชอะ ทำอย่างกับฉันเหมือนนายนักนิ กวินทร์ ปรีชาชาญ ผู้มีความสามารถไปทั่ว เก่งป้องกันตัวอีกต่างหาก"
"นี่ ฉันเตือนเธอเพราะว่า ฉันเป็นห่วงเธอ นะ" กวินทร์จับไหล่ของเพลงแล้วบีบจนแน่น
"ถ้าเป็นห่วงนัก ก็ช่วยปกป้องฉันสิ เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ?"
"เฮ้ย !!!!!!!!!!! "
"Hey You what are you talking ? Mr Kavin and Miss Pannarai"(เฮ้ พวกคุณกำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่? คุณกวินทร์ และคุณพรรณราย)
มิสเตอร์คริสโตเฟอร์ อาจารย์สอนวิชาภาษาอังกฤษกล่าวเตือนอย่างอารมณ์ดี
"Sorry sir. We are talking about Pannarai's friend. I'm so sorry"(ขอโทษครับ (sir=เป็นคำลงท้ายเวลาพูดกับผู้ชาย ใช้เพื่อความสุภาพ)
พวกเรากำลังพูดเรื่องเพื่อนของพรรณรายอยู่ครับ ขอโทษจริงๆนะครับ) กวินทร์ ตอบอาจารย์พลางยิ้มแหยๆ "Kavin !!!! Are u Nuts?" (กวินทร์ นี่นายจะบ้าเรอะ?)พรรณรายจ้องวินตาเขียว "Are You crazy ? That's stupid girl is not my friend!!!!" (นี่นายบ้าไปแล้วเหรอ? ยัยเด็กผู้หญิงโง่อย่างนั้น ไม่ใช่เพื่อนฉันหรอก) "Calm down ! Miss Pannarai. Do not shout, my dear." (ใจเย็นๆ คุณพรรณราย ไม่ต้องตะโกน)Mr Chris กระแอมเบาๆ
"Sorry Mr.Chris, I'm just angry."(ขอโทษค่ะ หนูแค่โกรธ)พรรณรายยิ้มอายๆ
"That's Okay Pannarai. Hey you!!!!!!! what are you reading. It's not English's book. Oh it's a comic book. Hey Give me Now!!!" Mr.Chris ยิ้มเล็กน้อยให้พรรณรายก่อนจะหันไปดุนักเรียนชายที่แอบเอาหนังสือการ์ตูนมาอ่านใต้โต๊ะต่อ
เมื่อคล้อยหลังอาจารย์แก่แล้ว พรรณรายก็หันมาแวดกวินทร์ทันที
"อีตาบ้า ยัยเบื๊อกนิมมานฯเนี่ยนะ เพื่อนฉัน ต่อให้ในโลกนี้ มีมันเพียงคนเดียว ฉันก็ไม่ยอมคบกับมันเป็นเพื่อนหรอกย่ะ อีตาบ๊อง พูดไปได้ไง" พรรณรายทุบไหล่กวินทร์ใหญ่ พลางทำหน้าเบ้
"เฮ้ เสื้อฉันยับหมด" วินสบัดแขนของเพื่อนสาวออกอย่างเบื่อหน่าย
"อย่าหวังเลย บังอาจทำให้อาจารย์เค้าเข้าใจผิดแล้ว คิดว่าฉันจะปล่อยนายไปเรอะ? ดรีมไปเหอะ โดนแน่" ว่าแล้วเด็กสาวก็ตรงรี่ทุบเด็กหนุ่มเป็นพัลวันโดยไม่แยแสต่อสายตาคนทั้งห้องเลยว่าพวกเขาจะคิดอย่างไรเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่
"แหม คู่รักตีกัน"
"อู้หู สวีทกันหวานหยด" (ตรงไหนวะ?)
"วี๊ด ว๊าย กระตู้วู้"
ฯลฯ
---------------------------------------------------------------------------------------
"เอ๊ะ จารย์ฯ(อาจารย์)เค้าเรียกเราไมหว่า เรียกมาทำเตี่ยรายวะ?" สุพจน์นักเลงโตประจำห้องคิงของหนุ่มน้อยกวินทร์และเด็กเฉิ่มเบอะพรรณรายสิงสถิตย์อยู่ สบถ "เรียกไปชมก็ยังไงๆ แฮะ เรียกไปด่า ก็ไม่น่าจาใช่"ขณะที่สุพจน์บ่นงึมงำๆ
"คะ คะ ครับ คร้าบบบบบบบบบบบบบบบ อาจารย์พัชนี สว่างวงศ์"
"สุพจน์ ที่ครูเรียกเธอมาเนี่ย เพื่อจะมาถามถึงรายงานสังคมของครูหน่อยน่ะ" อาจารย์พัชนีกล่าวเรียบๆพลางขยับไม้เรียวที่ทำด้วยไม้ไผ่ยาว1.5เมตรขยับ ฟับ ฟับ ฟับ กลางอากาศเบาๆ จึ๋ย เอาไงวะ สุพจน์คิด เขาเผลอกลืนน้ำลายด้วยความกลัว
"เออ รายงานอันไหนครับ" เขากัดฟันตอบกลับไป
"รายงานบูรณาการของฉันน่ะ ที่ให้ หาประวัติศาสตร์ไทย ที่ครูให้ จับกลุ่ม3คนแล้วทำงานมาส่งครูวันนี้ไงจ๊ะ"
"เอ๊ะ พวกกวินทร์กับพรรณรายส่งไปแล้วนิฮะ"
"ใช่ไง ถ้าพวกเค้าส่งแล้วฉํนก็คงไม่นั่งเสียเวลามาเรียกเธอมาพบหรอกนะ แต่ลองอ่านสิ่งนี้ซิ" ว่าแล้วอาจารย์สาวโสด(สาว?)ก็ส่งแผ่นกระดาษสีขาวอันเล็กๆให้สุพจน์ ส่งผลให้ใบหน้ากลมป๊อกตาตี่หน้าซีดทันที
"สุพจน์ไม่ช่วยทำรายงานเลยแม้แต่น้อย แค่ค่ากระดาษและหมึกพิมพ์ก็ยังไม่ออกเงินให้ด้วยซ้ำค่ะ"
จากนางสาวพรรณราย กับ นาย กวินทร์
"แล้วนี่มันหมายความว่าไงจ๊ะ" อาจารย์สาวโสดพูดเสียงหวานหากสร้างความเสียวสันหลังได้เป็นอย่างยิ่ง...
"เออ.............." สุพจน์ครางไม่ได้ศัพท์
"เธอมีอะไรจะแก้ตัวมั้ยจ๊ะ นักขี้เรียนที่รัก" อาจารย์พัชนีแสยะยิ้ม
"ไม่จริงฮะ ผมทำ ผมสาบานได้!!!!! สองคนนั้น เค้ามั่ว ผมก็ช่วยนะ จริงๆนะครับ จารย์ฯ" สุพจน์ตะโกนดังสนั่น ใบหน้าขาวๆมีเหงื่อเป็นเม็ดๆผุดขึ้นมา หึคิดว่าฉันไม่รู้รึไง.... คนพูดความจริงต้องไม่พูดตะกุกตะกักแบบนี้หรอก... อาจารย์พัชนีคิดในใจ
"งั้นเหรอ... เอ้า ลองบอกมาซิว่า เธอทำเรื่องอะไร เนื้อหาเป็นยังไง เอ้า ถ้าเธอทำจริงก็ต้องตอบได้"
"ผะ ผะผะ ผะ ผะ ผมมมม ทะ ทะ ทะ ทามมมมมม เรื่อง นโปเลี่ยน กับ หิตเลอร์ครับ" สุพจน์อ้าปากพะงาบๆพูดด้วยน้ำเสียงแปร่งๆ
"จุ๊ๆ เด็กเอ๋ยเด็กโง่... จะโกหก ทั้งที โกหกให้เนียนหน่อยไม่เป็นหรอออ ช่างน่าสมเพชเวทนาเสียจริง..."อาจารย์จอมโหดส่ายหน้า
"????!!!!!????!?????!"
"แค่หัวข้อเธอยังพูดผิดเลย"
"เฮ้ อาจารย์บอกให้ทำรายงานของประวัติศาสตร์ฝรั่งไม่ใช่เหรอครับ"
"ใช่ ครูให้พวกเธอทำประวัติศาสตร์ของฝรั่ง แต่จำไม่ได้หรอว่า ครูให้พวกเธอมาเขียนชื่อบนกระดานจองหัวข้อก่อน ตอนนั้นครูจำได้ว่า สุพจน์ เป็นคนลงชื่อเอาเรื่อง เจงกิสข่าน กับ เรื่อง พระเจ้าอเล็กซานเดอร์ เดอะ เกรธ ไม่ใช่เรอะ"
"เออๆ เออะ เออ"
"หึๆ ส่วนไอ้เรื่อง นโปเลียนกับ ฮิตเลอร์น่ะ พวกกลุ่มธีรภาพหัวหน้าห้องคิงของเธอน่ะเค้าจองไปนานแล้ว" อาจารย์สาวยิ้มเหี้ยมเกรียม "เธอโกงแรงงานเพื่อนไม่พอนะ ยังจะหน้าด้านมาโกหกครูอีก ต้องโดนทำโทษ"
" จารย์ ผมขอ โทษ อย่าลงโทษผมเลยนะครับ"
"นักเรียน กฏย่อมเป็นกฏนะ" อาจารย์พัชนี ควักไม้เรียวอันใหญ่ยักษ์ออกมา มือสองข้างฉุดกระชากลากแขนอวบอ้วนของสุพจน์นักเลงโต ไปที่ประชาสัมพันธ์ แล้วกฏปุ่มเปิดกล้องวงจรปิดให้ทำงาน
"นักเรียน ที่รัก ทุกคนคะ ตอนนี้ นายสุพจน์ ......... ชั้น ม.3/1 ห้อง คิง ได้กระทำผิด เนื่องจากไม่ให้ความร่วมมือกับเพื่อนสนการทำโครงงานบูรณาการวิชาสังคมศึกษา ต้องได้รับทัณฑ์บน คือ โดน ตี ด้วย ไม้เรียว 10 ทีค่ะ "
"ไม่น้า................................" สุพจน์ร้องโหยหวน ปานขาดใจ ขืนอาจารย์ทำอย่างงี้ เค้า อายแน่เลย ตีป่าวประกาศ แต่ก่อนวิธีนี้ ใช้กับโรงเรียนชายล้วนบ่อย แตกต่างกันตรงที่ บราเดอร์จะให้นักเรียนชายที่ทำผิดไปยืนอยู่บนด่านฟ้าที่ใกล้ฝั่งตึกนักเรียนหญิง แล้วตี แต่นี่ เล่นเปิดกล้องวีดีโออัดภาพและเผยแพร่ในห้องอาหารด้วย ตายแน่กู........... "อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
"สมน้ำหน้า อยากกินแรงงานดีนัก" อาจารย์สาวโสดยิ้ม
"คอย ดู อี พรรณราย กับไอ้ เชี่ย วิน มึงไม่รอดกูแน่นนนนนนนนนนนนนนน " เด็กชายกัดฟันอย่างโกรธแค้น
ความคิดเห็น