นักเลงที่รัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1: วันวิปโยคมาถึงแล้วววววววววTT-TT

ออด ออด!!





ระฆังร้องบอกเวลาให้เป็นการรับรู้ว่าเวลาพักกลางวันได้มาถึงแล้ว





เด็กส่วนมากมักจะตักตวงเวลาพักกลางวันให้คุ้มค่ามากที่สุด อย่างการจับกลุ่มคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้กันอย่างสนุกสนาน หรือเด็กผู้ชายก็เอาเวลาไปเตะบอล





แต่คงไม่ใช่เด็กคนนี้...





ลมร้อนๆของประเทศไทยพัดมาสัมผัสใบหน้าเนียนจนเหงื่อพราย





"สวัสดี ฉันชื่อพรรณาราย*ปีนี้ฉันอายุ15แล้ว... แปลว่าฉันก็กลายเป็นรุ่นพี่ของม.ต้นแล้วน่ะสิ! แย่จัง ฉันเป็นนักเรียนหัวกะทิคนนึงของโรงเรียนนี้เลยนะ ซึ่งที่นี่เป็นศูนย์รวมของคนเก่งระดับเซียนเข้าด้วยกัน แน่นอน ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย อาจจะมองเหมือนกับว่าฉันโอ้อวดหรือหยิ่งหรอกนะ แต่ฉันก็แค่พูดไปตามความจริงเท่านั้น...





ทุกๆปีเด็กไทยที่ทำชื่อเสียงแก่ประเทศไทยร้อยละ60เป็นเด็กที่เรียนอยู่ที่นี่ทั้งนั้น เพราะงั้น ไม่ว่าพ่อแม่ที่บ้าตามกระแสหรือต้องการให้ลูกได้รับสิ่งดีๆต่างพาลูกมาสอบที่นี่กันใหญ่ บางคนก็เส้นไม่ก็เอาเงินยัด แต่ถึงจะทำอย่างนั้น ทางโรงเรียนก็ยังกำหนดให้เด็กเส้นเหล่านั้น ต้องมีเกรดเฉลี่ยก่อนเข้าเกิน3.8อยู่ดี ..โหดร้ายจริงๆ





แน่นอน คนอย่างฉันไม่ได้ใช้วิธีนั้นเข้ามาหรอก สำหรับฉัน เด็กเส้นเหล่านั้นไม่ได้อยู่ในสายตาเลยซักนิด เพราะเด็กเหล่านั้นส่วนใหญ่น่ะ ถึงจะเรียนเก่งแค่ไหน แต่พอหลายคนก็เข้ามาตั้งตัวเป็นมาเฟียในโรงเรียน น่าเบื่อที่สุด......."
                




"เฮ้ พรรณาราย ทำอะไรน่ะ จดบันทึกหรอ"เด็กหนุ่มผมดำเดินเข้ามาตบหลังเด็กสาวดังป้าบ! ทำให้เธอหลุดจากภวังค์แห่งตัวอักษรทันที





"ไง วิน แต่วันหลังนายอย่าตบหลังฉันสิ ฉันเจ็บนะ"พรรณารายถลึงตาใส่




"โทษที แต่ทำไมวันนี้ไม่อ่านหนังสือเรียนล่ะ ทุกทีเห็นแต่นั่งอ่านชีวประวัติไม่ก็ประวัติศาสตร์ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเขียนไดอารี่"





"พูดมากน่ะวิน ฉันก็แค่เบื่อๆเท่านั้นแหล่ะ"เด็กสาวเอามือเท้าคาง





"เน่ๆ ก่อนจะมานั่งเซ็งเก้กอยู่นี่ ช่วยคิดหน่อยว่าจะเอายังไงกับไอ้พวกสุพจน์ เล่นไม่ทำรายงานกันเลย ค่ากระดาษกับหมึกพิมพ์ก็ไม่ออก จะใส่ชื่อมันมั้ย? แม่คนขี้เบื่อ"วินกล่าน้ำเสียงเรียบพลางยักคิ้วให้





"กวินทร์** เธอก็รู้นี่ ไม่ทำก็ไม่ต้องใส่ชื่อ ปล่อยมันไป เราเอารายงานไปส่งครูพัชนีกันเหอะ ปล่อยไอ้เวรพวกนี้โดนด่าไป ช่างศีรษะมัน อยากขี้เกียจดีนัก"ร่างบางหัวเราะเบาๆพลางแย้มยิ้ม ซึ่งร่างสูงก็ไม่ได้ปฎิเสธแต่อย่างใด เขายิ้มรับแล้วก็ฉุดเธอให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อตรงดิ่งไปที่ห้องพักครูโดยเร็ว





ระหว่างทางไปห้องพักครู สถานที่ต้องห้ามของเหล่านักเลง





ขณะที่สองหนุ่มสาวก้าวเดิน เสียงแว้ดของอาจารย์สาวโหดสุดเฮี้ยบอย่างอาจารย์พัชนีก็กระทบเข้ากับหูอย่างจัง





"เอ วิน ไปดูกันดีกว่า อยากรู้จังว่าเป็นใครถึงทำให้อาจารย์พัชนีโมโหได้ขนาดนี้"พรรณารายฉุดข้อมือกวินทร์





"เพลง อย่านอกเรื่องสิ เราไปส่งรายงานเถอะนะ จะไปห้องปกครองทำไม?"กวินทร์ท้วงสีหน้าไม่ชอบใจนัก ก็แหงล่ะ!นักเรียนดีๆที่ไหนอยากเฉียดใกล้ห้องปกครองที่ว่าเด็ดขาดและเฉียบที่สุดกัน แค่คิดก็ขนลุกแล้ว





"หน่านะ ไปดูเถอะ"ว่าแล้วเด็กสาวก็ลากเพื่อนชายไปอย่างรวดเร็ว...

ออด  ออด!!






เสียงระฆังแหลมปรี๊ดน่ารำคาญกระทบเข้ามาในโสตประสาทหู แล้วริมฝีปากหยักก็ต้องเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเมื่อเจ้าของใบหน้ายียวนคิดได้ว่าทำไมเสียงระฆังกับเสียงยัยอาจารย์นี่เหมือนกันจังวะ!!!





"ยิ้มอะไรนิมมานรดี*** เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวแบบนี้ซักทีนะ เดินเข้าห้องปกครองเป็นว่าเล่น หัดดูเด็กดีๆคนอื่นเป็นตัวอย่างซะบ้างสิ"




"ทำตัวแบบไหนหรอฮะอาจารย์ แล้วถ้าผมทำแบบคนอื่นๆ อาจารย์จะยกย่องให้ผมเป็นนักเรียนน่ารักติดอันดับของโรงเรียนหรอฮะ..ว้าว!ตื้นตันจนน้ำตาจะไหลแล้ว มีทิชชู่มั้ยฮะอาจารย์พันธุ์ชะนี?"





"ชั้นชื่อพัชนีตะหาก เรียกให้ถูกด้วย!!"




"ผมก็ไม่เห็นว่ามันแตกต่างกันตรงไหน"





"นิมมานรดี เธอนี่มันน่านัก!!  แล้วดูนี่..ถึงโรงเรียนเราจะไม่เข้มงวดเรื่องการแต่งตัว แต่ทรงผมชี้โด่เด่นั่นมันทรงบ้าบออะไรกันยะ แล้วนี่!!เครื่องประดับอะไรเต็มตัว นี่มันโรงเรียนนะไม่ใช่แคทวอล์ก แล้วใครให้เธอใส่รองเท้าแตะมาเรียนกันยะ!!"





"บ่นมาก ระวังตีนกาขึ้นนะฮะอาจารย์ ระวังตีนกาขึ้น..."




"แน่ะๆ ยังจะมาทำเป็นพูดดี ชั้นล่ะเหนื่อยกับเธอจริงจริ๊ง ยัยนิมมานรดี เป็นผู้หญิงยิงเรือแท้ๆกลับพูดแบบผู้ชาย เดี๋ยวชั้นโทรรายงานพ่อเธอเอง เธอจะไปไหนก็ไป๊ได้แล้ว ..โอย จะเป็นลม"




"แล้ว..ถ้าไปนอกโรงเรียนตอนนี้ละฮะ ได้มั้ย?"





พรรณรายได้ยินเสียงคนที่ชื่อนิมมานรดีหัวเราะก๊ากอย่างผู้ชนะ ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และจังหวะที่คนคนนั้นเดินผ่านหลังเธอไป เธอก็เอี้ยวตัวไปมอง





ชั่วครู่นั้นเองที่สายตาทั้งสองประสานกัน





ทำให้เธอหายสงสัยเป็นปลิดทิ้งว่าทำไมคนคนนี้ถึงต่อปากต่อคำกับอาจารย์ได้อย่างไม่เกรงกลัว





เพราะคนคนนี้... เป็นคนที่ไม่ว่าใครต่อใครในโรงเรียนก็ต้องรู้จัก





คนที่มีอำนาจล้นหลามในโรงเรียนอย่างเหลือเชื่อ และเป็นหัวหน้าใหญ่ของเหล่านักเลงที่เธอเกลียดมากที่สุด





นิมมานรดี...





ฟิ่น...





"ชิ"เสียงเบาๆดังขึ้นมาจากลำคอ เด็กสาวขมวดคิ้วพลางเบ้ปาก

 "ไปกันเถอะกวินทร์ อย่าไปใส่ใจเลย" ว่าแล้วร่างบางก็จูงมือร่างสูงไป

"เฮ้ ใครกันแน่ที่ชวนมา" กวินทร์ประท้วง ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงจะเตะเปรี้ยงไปแล้ว ชิ...

แต่ก็ไม่รอดจากหูที่ไวของใครคนนั้น...




"อ้าว วันนี้คุณหนูพรรณราย อุตส่าห์มาเยือนถึงห้องปกครองเลยหรอครับ น่าถ่ายรูปไว้แหะ"





คนทั้งโรงเรียนรู้ พรรณารายก็รู้ กฎสำคัญอย่างแรกถ้าหากอยากจะมีชีวิตสงบสุขในโรงเรียน นั่นคือ ห้ามต่อล้อต่อเถียงกับนิมมารดี เพราะผู้ที่ไม่เชื่อในประโยคนี้กี่รายๆก็ยังไม่ได้ข่าวเลยว่าออกจากโรงพยาบาลกันแล้ว




"ไปเถอะ พรรณาราย ไปกัน"กวินทร์ดึงมือเพื่อนรักที่ยืนตัวแข็งคล้ายถูกสาปอย่างเป็นห่วง และดึงแรงขึ้นเมื่อเพื่อนสาวยังไม่ขยับไปไหน




"ฮ้า นายวินนี่เดอะพูห์ก็มาด้วยหรอเนี่ย เอ๊ะ เป็นห่วงกันแบบนี้ เด็กเรียนกับเด็กเฉิ่มเป็นแฟนกัน เข้าขากันเป็นบ้าเลยหว่ะ"น้ำเสียงกวนประสาทยังดังต่อขึ้นเรื่อยๆ




กวินทร์ก้มหน้านิดๆอย่างไม่รู้จะพูดยังไง ผิดกับพรรณารายที่เผยอริมฝีปากขึ้นมานิดๆแล้วกล่าวเสียงเย็น

".หุบปากนะนิมมานรดี หยุดวาจาสามหาวของเธอซะ  คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเรียนโรงเรียนแห่งนี้ด้วยซ้ำ หึ น้ำหน้าอย่างเธอคงจะใช้เส้นกับเงินสินะ ชิ น่าสมเพช" พรรณรายเชิดหน้าอย่างถือดี เธอไม่มีวันยอมให้นักเลงมาข่มเหงรังแกเธอง่ายๆอยู่แล้ว ยิ่งเป็นเธอคนนี้... ฝันไปเถอะ!

"แกว่าไงนะ? ยัยเฉิ่ม พูดใหม่อีกทีซิ?"

โดยรวดเร็ว พรรณารายก็รู้สึกว่ามือแข็งแรงของใครบางคนกระชากคอเสื้อเธอเข้าไปใกล้ แล้วคนคนนั้นก็พูดเสียงเหี้ยมเกรียมชัดเจนที่ทำให้เธอขนลุก

"นับจากวันนี้.... ชีวิตในโรงเรียนเธอไม่มีความสุขแน่ พรรณาราย"


______________________________________________
* อ่านว่า พัน-นา-ราย
**อ่านว่า กะ-วิน
*** อ่านว่า นิม-มาน-นอ-ระ-ดี