คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Another World : Bleeding Heart | Chapter 1 [100%]
เขาว่ากันว่าประวัติศาสตร์ถูกเขียนขึ้นมาโดยผู้ชนะ ฉะนั้น นี่คือประวัติศาสตร์ของเหล่าแวมไพร์และไลแคนท์เมื่อหนึ่งศตวรรษที่ผ่านมานั้นได้เกิดความขัดแย้งที่ไม่มีวันสิ้นสุด ความยืดเยื้อของปมขัดแย้งถูกชักจนนำไปสู่การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในที่สุด
เหล่าแวมไพร์จับอาวุธและสังหารเหล่าไลแคนท์จนแทบหมดสิ้น โดยผลสรุปของการต่อสู้ในครั้งแล้วครั้งเล่านั้นไลแคนท์จะเป็นฝ่ายปราชัย ชัยชนะเริ่มเด่นชัดแก่แวมไพร์ขึ้นมาทีละน้อยๆ มีเพียงคนๆเดียวเท่านั้นที่ทำให้แวมไพร์ได้รับชัยชนะนั่นก็คือ 'วินเซนต์ เอนเดอร์' ผู้ซึ่งเป็นนักรบแวมไพร์ที่เก่งที่สุด
ความเก่งกาจและความว่องไวของเขาสามารถล้มไลแคนท์ได้เป็นจำนวนมากภายในระยะเวลาไม่กี่วินาที เหล่าไลแคนท์ที่ได้ยินชื่อเสียงของเขานั้นต่างก็กลัวและไม่กล้าที่จะบุกโจมตีแวมไพร์แบบสายฟ้าแลบ แต่ก็ไม่ยอมแพ้จากการต่อสู้ จึงได้หายตัวไปเพื่อที่จะพัฒนาตนเองให้มากขึ้น
ดูเหมือนว่าเหล่าแวมไพร์จะได้รับชัยชนะไปอย่างสวยงาม แต่ถึงกระนั้นก็ยังส่งแวมไพร์ตนอื่นๆไปสอดแนมดูว่าพวกไลแคนท์กำลังลงมือทำอะไรอยู่ในตอนนี้ ซึ่งแวมไพร์ตนเดิมๆที่ต้องไปอยู่นั่นก็คือ วินเซนต์ เอนเดอร์ นั่นเอง
"ลงมือเลยไหมวินเซนต์?" คนที่ส่องกล้องนั้นหันมาพูดกับร่างบางที่ย่อเข่ามองไปยังเบื้องล่าง ในมือทั้งสองก็ถือปืนพกสีดำที่โหลดกระสุนเรียบร้อย "นี่! เจ้าช่วยตอบข้าจะได้ไหมเนี่ย นี่พวกเราอยู่บนหอนาฬิกาบิกเบนมาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนะ!" เขาโวยวายขึ้นมาเมื่อคู่สนทนาของเขาไม่ได้สนใจด้วย
"ข้าว่าเจ้าควรจะใจเย็นหน่อยนะเจเรมี่ ดูท่าทางแล้วเจ้าตัวกำลังใช้สมาธิอยู่น่ะ"
"ท่านก็พูดง่ายสิท่านจัสติน เจ้านั่นจ้องมองอะไรก็ไม่รู้มาสิบนาทีแล้วนะ"
"มองหาไลแคนท์ไง เจ้าอย่าลืมนะว่าเขาเก่งที่สุดในเหล่าแวมไพร์ เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้เขาต้องพลาดหรอก" แวมไพร์ที่มีนามว่าจัสตินเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มน้อยๆส่งไปให้กับแวมไพร์ตนที่อายุน้อยกว่าและกำลังส่องกล้องทางไกล เจเรมี่เดาะลิ้นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะกลับไปส่องกล้องอีกครั้ง
วินเซนต์เอาลิ้นดุนแก้มตนเองจนเป็นสันนูนขึ้นมา สายตาก็กวาดไปทั่วเพื่อหาตัวไลแคนท์ ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินยามที่กวาดสายตามอง เพราะมันทำให้เขามองทะลุสิ่งปลูกสร้างต่างๆได้อย่างง่ายดาย และรู้ตำแหน่งว่าศัตรูหลบซ่อนอยู่ตรง ณ ที่ใดที่หนึ่ง
บรรยากาศในกรุงลอนดอนขณะนี้ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีเทาครึ้ม ใช้เวลาไม่นานหยาดน้ำฟ้าก็ตกลงมาจากกลุ่มเมฆสีเทาครึ้ม หยาดน้ำเหล่านั้นกระทบลงบนพื้นดินจนเปียกไปหมด รวมไปถึงเส้นผมและใบหน้าหวานของร่างบางด้วย
"ข้าล่ะเกลียดฝนเสียจริงๆ ตกมาได้จังหวะพอดีเลยนะ"
เจเรมี่พูดขึ้นมาอย่างรำคาญเมื่อร่างกายของเขาเปียกชื้นไปด้วยน้ำ มือเล็กก็ปัดๆน้ำออกจากเสื้อแจ็กเก็ตสีดำของตนเองออก แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด จนกระทั่งตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของแวมไพร์สามตนนี้เปียกไปหมดแล้ว
"วินเซนต์! เจ้าจะจ้องมองแบบนั้นไปอีกเมื่อไหร่กัน! ข้าเปียกไปหมดแล้วนะ!"
แต่วินเซนต์หาได้สนใจไม่ ไม่ทันไรดวงตากลมทั้งสองของร่างบางก็เบิกกว้างขึ้น เมื่อตนเองพบศัตรูแล้ว ใบหน้าหวานหันกลับไปมองที่แวมไพร์สองตนที่อยู่ข้างหลังตนเอง "เจอไลแคนท์แล้ว สามตัวอยู่ตรงหัวมุมถนน" พยักหน้าหนึ่งครั้งก่อนจะกระโดดลงจากหอนาฬิกาบิกเบนลงไปยังด้านล่างอย่างสวยงาม
เมื่อเท้าทั้งสองกระทบลงบนพื้นหินอย่างแรง ร่างบางก็ออกแรงวิ่งไปยังด้านหน้าตนเองอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยเจเรมี่และจัสติน แวมไพร์ทั้งสามวิ่งแทรกร่างมนุษย์ไปอย่างรวดเร็วจนไม่มีใครทันสังเกตและเห็นเป็นแค่ลมพัดผ่านไป
ส่วนทางด้านเหยื่อที่รู้ตัวโดยสัญชาตญาณว่ามีอะไรบางอย่างกำลังวิ่งมาทางนี้ ไลแคนท์สามตนที่อยู่ในร่างของมนุษย์รีบวิ่งหนีลงไปยังบันไดสีดำและไปที่สถานีรถไฟใต้ดินทันที
ทันทีที่แวมไพร์สามตนที่ตามมานั้นก็หยุดวิ่งลงอย่างฉับพลัน เพราะว่าสถานีรถไฟใต้ดินที่ตนเองเดินลงมาจากบันไดนั้นมีชุลมุนวุ่นวายกันมาก เพราะพวกมนุษย์นั้นต่างก็รอที่จะขึ้นรถไฟ ยากแก่การตามหาพวกไลแคนท์ในที่แห่งนี้
ดวงตาทั้งสองของวินเซนต์เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มอีกครั้ง ทัศนียภาพที่เขาเห็นในตอนนี้เป็นสีดำและมีขอบสีฟ้าเท่านั้น ใบหน้าหวานมองซ้ายขวาไปมารวมไปถึงขาทั้งสองที่เดินไปข้างหน้าด้วยความเร่งรีบ เจเรมี่และจัสตินก็เดินตามไปอย่างใกล้ชิด มือก็ล้วงกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตเอาไว้
ทันใดนั้นเอง สายตาของร่างบางก็ดันไปเห็นร่างของชายคนหนึ่งที่เป็นสีแดงทั้งตัว โดยชายคนนั้นกำลังขึ้นรถไฟไปด้วยความเร่งรีบ เป็นอันว่าคนตัวเล็กเจอศัตรูแล้ว ขาทั้งสองจึงวิ่งไปที่รถไฟด้วยความรวดเร็วทันที
ส่วนคนที่ตกเป็นเป้าหมายในตอนนี้ดันเห็นพวกแวมไพร์สามตนกำลังวิ่งมาที่ตู้รถไฟที่เขาอยู่ ดวงตาทั้งสองของเขาเบิกกว้างก่อนที่จะตะโกนออกมาเสียงดังและชักปืนออกมาจากกระเป๋าเสื้อกันหนาวสีน้ำตาลของเขา
"แวมไพร์!!!"
ปืนถูกเหนี่ยวไกออกไปที่กระจกรถไฟจนมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทุกๆคนที่อยู่ด้านนอกและด้านในรถไฟนั้นต่างก็กรีดร้องเสียงดังและก้มตัวลงหมอบกับพื้น วินเซนต์ เจเรมี่และจัสตินต่างก็รีบหลบเข้าที่เสาเพื่อหลบกระสุนที่ถูกยิงออกมา พวกไลแคนท์ที่อยู่ด้านนอกรถไฟนั้นต่างก็ชักปืนออกมาและเหนี่ยวไกสาดกระสุนไปทั่วสถานี
ปังๆๆๆ!!
"วินเซนต์!! เอาไงดี!" เจเรมี่และจัสตินถาม
"ถล่มมันให้ราบ" คนตัวเล็กตอบสั้นๆ ห้วนๆก่อนจะวิ่งออกจากเสาและชักปืนออกมาสองกระเป๋าจากเสื้อคลุมสีดำของเขา ร่างบางสไลด์ไปตามพื้นและเหนี่ยวไกยิงไปที่ไลแคนท์สองตนที่อยู่บริเวณนั้นจนได้รับบาดเจ็บ
ดวงตาทั้งสองของวินเซนต์นั้นยังคงเป็นสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าหวานหันไปมองรอบๆและพบว่าร่างที่เป็นสีแดงที่เขาเห็นในตอนแรกนั้นมากกว่าสามเสียอีก เขารู้เลยว่าในสถานีรถไฟแห่งนี้มีไลแคนท์ซุ่มโจมตีอยู่เป็นจำนวนมาก
ส่วนทางด้านเจเรมี่และจัสตินก็ชักปืนออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตสีดำของตนเองออกมาพร้อมกับเหนี่ยวไกสาดกระสุนไปทั่ว จนผนัง เพดานและเสากลายเป็นรูสีดำเต็มไปหมด ทางด้านพวกมนุษย์ที่อยู่ในสถานีแห่งนี้บางคนก็ถูกลูกหลง บางคนก็หนีออกไปได้ก็มี แต่ส่วนมากจะหนีรอดออกไปได้ โชคดีที่ไม่มีใครต้องตาย
การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปไม่รู้จักจบ ปืนของร่างบางนั้นกระสุนเกือบจะหมดเข้าให้แล้ว แต่ในขณะนั้นเองก็มีไลแคนท์ตนหนึ่งที่ตัวใหญ่ที่สุดได้หลบหนีไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างบางต้องวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
"ท่านจัสติน!! เจเรมี่!! ข้าขอฝากที่เหลือด้วยนะ!!" คนตัวเล็กตะโกนดังลั่นก่อนจะวิ่งไปยังบันไดที่อยู่ด้านซ้ายของตนเอง ซึ่งเป็นชานชาลาอีกฝั่งของสถานี เงาตะคุ่มๆที่กำลังวิ่งหนีและอยู่ไกลจากร่างบางไม่กี่หลาก็วิ่งเข้าไปในท่อสีดำที่ติดกับผนังที่อยู่ในอุโมงค์ของรางรถไฟอย่างรวดเร็ว
ร่างบางหยุดวิ่งทันทีเพื่อไม่ให้ไลแคนท์ตนนั้นได้ยินเสียงที่เขาวิ่งตามมา ขาบางค่อยๆย่องเข้าไปใกล้ๆกับท่อสีดำอย่างเงียบๆเพื่อให้เกิดเสียงน้อยที่สุด มือขวาของตนเองก็ถือปืนแน่นเอาไว้ป้องกันตัว
พึ่บ!
เท้าของคนตัวเล็กเผลอเหยียบอะไรบางอย่างเข้าจนเกิดเสียงดัง ใบหน้าหวานก้มลงไปมองยังที่เท้าของตนเองและพบว่ามีกระดาษหนังสือพิมพ์แผ่นหนึ่ง และมีกระสุนหนึ่งลูกที่มีหน้าตาแปลกๆ
"กระสุนอะไรน่ะ หน้าตาแปลกๆจัง" วินเซนต์คิดในใจก่อนที่จะก้มลงหยิบกระสุนนั้นขึ้นมาดู พบว่ากระสุนลูกนี้เป็นสีฟ้าเรืองแสง เมื่อปลายนิ้วจับกระสุนลูกนี้ไปได้ไม่ทันไรก็รู้สึกร้อนราวกับว่าปลายนิ้วของร่างบางนั้นสัมผัสเข้ากับกองไฟ คนตัวเล็กชะงักและร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะปล่อยลูกกระสุนตกลงบนพื้นทันที
กริ้ง!
"โอ้ย!!"
ปลายนิ้วโป้ง ชี้และกลางของร่างบางนั้นกลายเป็นสีดำและมีควันออกมาจากผิวของตนเอง คิ้วขมวดกันเป็นปมเมื่อรู้สึกว่าปลายนิ้วที่จับลูกกระสุนนั้นมันร้อนและเจ็บมากๆ
"ร้อนจัง กระสุนอะไรกันเนี่ย?"
ร่างบางหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตนเอง ย่อตัวลงและใช้ผ้าหยิบกระสุนขึ้นมาห่อๆก่อนที่จะเอามันมาเก็บไว้ที่เดิม ทันใดนั้นเอง สายตาของคนตัวเล็กก็ดันไปเห็นรอยเลือดที่หยดเป็นทางยาวเข้าไปในท่อสีดำ แต่ก็ไม่คิดที่จะตาม
เพราะว่าเสียงที่ดังผ่านท่อสีดำนั้นเป็นเสียงคำรามของไลแคนท์ที่ไม่ต่ำกว่าสิบตัว ถ้าหากว่าเขายังดันทุรังเดินเข้าไปในนั้นมีหวังเขาต้องตายแน่ๆ
"พวกไลแคนท์รู้ด้วยเหรอว่าแวมไพร์กลัวเงินและทองคำบริสุทธิ์ ดูท่าทางแล้วแวมไพร์จะเริ่มลำบากขึ้นนะเนี่ย"
#ฟิคต่างภพกุกวี
TBC. [27:05:2018]
งายยยย~ มาพบกับเวอร์ชั่นรีไรต์เต็มตัวแล้วน้าาา เราสัญญาว่าหลังจากนี้จะไม่ดองและจะไม่ทำไฟล์หายอีกแล้ว 5555+ วินเซนต์น่ากลัวเว่ออออ หนูกลัวแร๊ว ;-;
อยากจะบอกว่าตัวละครในเรื่องนี้ถูกเปลี่ยนชื่อเป็นภาษาอังกฤษทุกคนเพื่อให้เข้ากับสถานที่ในเรื่องค่ะ เราอยากแนะนำว่าให้ทุกคนจดใส่โพสอิทเอาไว้เพื่อจะได้รู้ว่าใครเป็นใครเจ้าค่าา (อันนี้บอกเผื่อไว้ เผื่อขี้เกียจกลับไปดูที่หน้าบทความค่ะ)
คิมแทฮยอง --> วินเซนต์ เอนเดอร์ (แวมไพร์)
จอนจองกุก --> เจเดน เจเค. วอคเกอร์ (ไลแคนท์)
พัคจีมิน --> เจเรมี่ บัตเตอร์ฟิลด์ (แวมไพร์)
มินยุนกิ --> ออกัสตัส ฮัตสัน (ไลแคนท์)
จองโฮซอก --> ไฮลาเรียส คอลลิน (ไลแคนท์)
คิมนัมจุน --> นาธาน โกเมซ (ไลแคนท์)
คิมซอกจิน --> จัสติน วิกกิน (แวมไพร์)
อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อ้อ! แล้วก็อย่าลืมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจให้กับไรเตอร์ด้วยนะคะ เยิบบ ❤❤❤
ความคิดเห็น