คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ยุคใหม่ รุ่นใหม่
ณ ซากโบราณสถานอันมืดมิด ซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันออกของเมืองไทยโบราณนามว่า Ayothaya
ลึกลงไปในซากโปราณสถานนี้มีตำนานว่าผู้ใดที่เข้าไปไม่เคยมีใครกลับออกมาได้ (เออดิก้อทุกคนมันใช้ บีวิง ออกมากันหมดอะ -o-) เมื่อเข้าไปได้ซักพักจะได้ยินเสียงโลหะกระทบกันเป็นระยะๆ
"เฮ้ ! เวิร์ดดี้ มาช่วยทางนี้หน่อยเดะ..." อัศวินหนุ่มร่างใหญ่ผมน้ำตาลตะโกนพูดกับเพื่อนขณะที่ยกดาบสองมือขึ้นรับคมดาบของเหล่าอสูรกายที่สูงกว่าเขาเท่าตัว เขี้ยวยาว นามยักษา
"ไม่ว่างโว้ย ทางนี้ก็หนักเหมือนกัน !!" ช่างตีเหล็กผมสีครามตอบหลางเหวี่ยงรถเข็นกระแทกใส่ยักษาอีก 2 ตัวกระเด็นไปไกล
"ไม่น่าเชื่อแกเลยดูดิ เจอเต็มๆ"
"ใครจะไปรู้ละวะ แกเป็นคนอยากลองเข้ามาในนี้เองนิหว่า"
"อือๆ แล้วจาเอายังไงดี เวิร์ดดี้"
"ล่อพวกนั้นไว้เราจะไปหยิบปีก เอ่อ ! หยุดเรียก เวิร์ดดี้ ทีเหอะฟังแล้วขนลุก" ช่างตีเหล็กหนุ่มตะโกนบอกเพื่อนอัศวินก่อนจะก้มหลบคมดาบอย่างหวุดหวิด
"อันแน่...ยัยอากาธ่าก็เรียกแกอย่างนี้นี่นา ทีกะแฟนตัวเองยอมซะอย่างกับลูกแมว..." อัศวินหนุ่มพูด
เวิร์ดไม่พูดโต้ตอบ แต่เหวี่ยงรถเข็นไปรอบตัว กวาดยักษาล้มกระจายก่อนจะปล่อยให้มันลอยพุ่งไปยังอัศวินซึ่งก้มหัวหลบได้อย่างหวุดหวิด ทำให้รถเข็นพุ่งกระแทกยักษา 3 ตัวที่ต่อกรอยู่กับอัศวินหนุ่มกระเด็นไปกองอยู่กับพื้นในคราเดียว "ตึก !!"
"เฮ้ย !! เล่นบ้าอะไรของแกวะ ถ้าโดนมีตายนะเว้ย !!" อัศวินหนุ่มกล่าวพลางหันไปมองด้วยสายตาอาฆาตใส่
"ก็กะจะให้โดนแกแหละ แต่ดันพลาดไปนิดนึง…" เวิร์ดไม่สนใจ เดินหน้าตาเฉยไปเก็บรถเข็นที่ล้อข้างซ้ายหลุดกระเด็นไปไกล
"หนอย แกนี้มัน..."
"กลับเมืองก่อนเถอะ ก่อนที่พวกมันจะแห่กันมาอีก" ช่างตีเหล็กกล่าวพลางกวาดสายตามองไปทุกทิศทุกทางและเริ่มได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาแต่ไกล เขาแล้วเขาจึงหยิบปีกของผีเสื้อออกมี 2 คู่ ปีกผีเสื้อนั้นสามารถส่งผู้ใช้กลับไปยังเมืองที่อยู่ใกล้ทุกสุดได้ทันที เขาส่งให้เพื่อนอัศวินคู่หนึ่ง แล้วสะบัดปีกผีเสื้อเพื่อเทเลพอร์ตออกไปโดยไม่รีรอ จากนั้นอัศวินหนุ่มจึงค่อยเทเลพอร์ตตามก่อนที่คมดาบของยักษาตัวหนึ่งจะถึงตัว
ทั้งสองมาโผล่บริเวณลานกว้างของเมืองต่างแดนนาม Ayothaya ล้อมรอบด้วยตึกรามบ้านช่องทรงแปลกตา พวกเขาเดินแหวกฝูงคน ตรงไปหาพรีสสาวผมสีเงินยาวซึ่งกำลังจับจ้องสินค้าที่วางขายอยู่จำนวนหนึ่ง
"อ้าว มากันแล้วหรอ?" เธอทักเมื่อสังเกตุเห็นช่างตีเหล็กและอัศวิน
"เออสิ เกือบตายเพราะรถเข็นใครบางคนแถวนี้ที่มันเฉี่ยวหัวไปแค่นิ้วเดียวเนี่ย" อัศวินหนุ่มยังอารมณ์เสียไม่หาย พรีสสาวหัวเราะอย่างไม่ถือสา
"แล้วไอ้เด็กเวรนั้นไปไหนแล้วล่ะ ?" เวิร์ดถามแฟนสาว
"อ๋อ คงอยู่แถวนี้แหละ ไปๆมาๆอยู่เรื่อย" (อันที่จิงฉันหลงกะมัน ToT)
อีกด้านหนึ่ง นักดนตรีหนุ่มกำลังตั้งใจชมการแสดงประเภทหนึ่ง ตัวแสดงจะสวมชุดแปลกๆพร้อมหัวรูปอสูรหรือลิงครอบหัวตัวเอง ในมือถืออาวุธ แล้วต่อสู้กัน ชาวเมืองเรียกมันว่าโขน แต่ที่เด็กหนุ่มกำลังสนใจอยู่คือวงดนตรีด้านหลังที่บรรเลงเพลงประกอบด้วยเครื่องดนตรีแปลกๆมากมาย
"เฮ้ ซินิคกลับๆ" อัศวินหนุ่มกวักมือเรียก
"เอ้าพี่เร็น กลับมาแล้วหรอ" หนุ่มน้อยผมแดงถามเสียงสดใส
"อือ ! แล้วแกคิดว่าใครพูดอยู่ละ เร็วๆ ร้อนเว้ย คนที่นี่อยู่กันได้ไงวะ"
"เป็นอัศวินซะปล่าว ไม่มีความอดทนเลย" หนุ่มน้อยบ่นพึมพัม แต่พยายามให้อีกฝ่ายได้ยิน
"ตะกี้แกพูดว่าอะไรนะ !!"
"อ๋อ ป่าวๆ แค่บ่นว่าทำไมเสี้อมันหนาอย่างนี้" (รอดไปตู - -)
เมื่อเดินไปได้ซักพักพวกเขาก็มาถึงท่าเรือของเมืองที่เป็นที่รู้ๆอยู่ว่าการจราจรนั้นโครตจะสดวกสบายเลย เพราะจากท่าเรือถึงตัวเรือนั้นใช้เวลาไปเกือบๆ 10 นาทีด้วยกัน บริเวณนี้ผู้คนแย่งกันหายใจจนมีคนหน้ามืดไปหลายคน พร้อมกลิ่นต่างๆนานๆเต็มไปหมด (คงไม่ต้องให้บรรยายนะ)
"เหม็นชิบ !! โอ้ย !! ใครเหยียบเท้าวะ"
"โอ้ย !! ส..สะ..สะดุดรักเข้าอย่างจัง !!"
"เวงละ ประเป๋าตังตู....-o-"
"ออกเรือได้ !! มุ่งสู่ Midgard !!" กับตันเรือตะโกนบอกลูกเรือนับ 10 ที่ทำงานอย่างแข็งขัน
"เวงละ รอด้วยเว้ยยย "
ความคิดเห็น