คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ป่ามายา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันนี้ซาโยะได้ถูกทางโรงเรียนส่งให้มาทำกิจกรรมจิตอาสาเพื่อเก็บชั่วโมงเพิ่มสำหรับเอาไปใส่พอร์ทโฟลิโอ้สำหรับการเรียนต่อในอนาคต
ซาโยะกำลังเดินหิ้วกระเป๋าขึ้นรถบัสพร้อมกับมองหาที่นั่งที่ท้ายๆของรถบัสเพื่อที่จะได้นั่งคนเดียวสบายๆ
“เอาเป็นตรงนี้แล้วกันดีกว่า” ซาโยะวางกระเป๋าไว้ที่ชั้นเหนือหัวของตัวเองและนั่งรถที่ริมหน้าต่างทางซ้ายของรถที่แถวที่หนึ่งจากแถวสุดท้ายขึ้นมา
“ยะฮู้ ป่าเขาลำเนาไพรจ๋า พี่มาแล้วจ้า!!!” โทโมเอะเดินขึ้นมาพร้อมกับพูดเสียงดัง
“พี่จ๋าชอบป่าสุดๆไปเลยสินะเนี่ย?” อาโกะที่ตามขึ้นมาได้ถามเธอ
“แน่นอนสิน้องรัก ป่าเนี่ยมันสุดยอด อุดมไปด้วยออกซิเจน ไร้ซึ่งควันดำ โอโซนเต็มชั้นบรรยากาศแบบนี้ เป็นใครใครก็ชอบ ตื่นเต้นชะมัดเลย อ้าวนั่นมันซาโยะนี่นา?” โทโมเอะทักทายซาโยะที่นั่งอยู่
“หืม? คุณอุดากาว่า ทั้งสองคนไปทำจิตอาสาปลูกต้นไม้กันด้วยเหรอคะ?” ซาโยะถาม
“แม่นแล้ว! จริงๆแค่ชั้นมาคนเดียวก็พอแหละ แต่อยากพาอาโกะมาด้วย เพราะยังไงเด็กคนนี้คือน้องสาวสุดเลิฟของชั้นนี่นา ใช่มะอาโกะ?” โทโมเอะล็อกคออาโกะมาคุยด้วย
“อื้ม พี่จ๋าน่ะเท่สุดๆ และแน่นอนเป็นพี่จ๋าที่ดีที่สุดเลยล่ะ” อาโกะกล่าว
“งั้นเหรอคะ?” ซาโยะทำหน้านิ่งเล็กน้อย
“จริงด้วยเเล้วคุณซาโยะล่ะมาคนเดียวเหรอคะ แล้วรุ่นพี่ฮินะล่ะ?” อาโกะถาม
“เปล่าค่ะ เจ้าตัวไม่ต้องเก็ลบชั่วโมงพอร์ทแล้ว เลยไม่ได้พามาด้วยน่ะค่ะ” ซาโยะกล่าว
“แย่จังเลยนะ ถ้าฮินะมาด้วยน่าจะสนุกกว่านี้แท้ๆแบบว่าทัวร์พี่น้องสองบ้านกันไง เจ๋งใช่ป่ะ?”
“อาฮะฮะ มั้งนะคะ?” ซาโยะหัวเราะเล็กน้อย
ทันใดนั้นมีอีกคนนึงเดินขึ้นรถตามมาด้วยพร้อมที่จะออกเดินทางไปด้วยกัน
“ขออนุญาติค่ะ” ฮานาโซโนะ ทาเอะ ปีหนึ่งโรงเรียนเดียวกับซาโยะ เดินขึ้นรถมาพร้อมกับเอากระเป๋าใส่อะไรบางอย่างมาด้วย
“อ้าว ทาเอะนี่นา ทางนี้ๆ” โทโมเอะเรียกเธอ
“รุ่นพี่โทโมะจัง และก็รุ่นพี่ซาโยะจังกับอาโกะจังด้วย สวัสดีนะคะ” ทาเอะเดินมาหาพวกเธอ
“ทาเอะจังมาทำจิตอาสาด้วยเหรอ?” อาโกะกล่าว
“ปล่าว?” เธอส่ายหน้า
“แล้วมา เอ่อ ทำอะไรเหรอ?”
“อื้ม มาเที่ยว”
“เที่ยว?” ทั้งสามคนสงสัย
“ก็อยู่บ้านมันเบื่อ กีตาร์ก็ไม่ต้องซ้อมแล้ว เห็นมันมีทริปนี้จัดอยู่เลยพาแฟนออกมาเที่ยวด้วยดีกว่า” ทาเอะกล่าวแบบมึนๆ
“แฟน?" ทั้งสามคนต่างสงสัยและมองหน้าทาเอะ
“อื้ม นี่ไงแฟนเค้าเอง” ทาเอะเอากระเป๋าที่ถืออยู่ชูขึ้นมา
ในนั้นมีกระต่ายขาวตาสองสีสุดน่ารักกำลังแทะถั่วฝักยาวอย่างเอร็ดอร่อยในนั้น
“อ๋อ นึกว่าอะไร กระต่ายเลี้ยงของเธอนีี่เอง” โทโมเอะกล่าว
“อื้ม อ๊อดจังนะ หล่อจะตาย หลงรักเลย เนอะ!” ทาเอะหันหน้ากระเป๋าขึ้นมาและคุยกับกระต่ายเลี้ยงของเธอ
“เอาเป็นว่า เอาไปเข้าป่าด้วยก็ระวังมันหายนะคะ” ซาโยะเตือนด้วยความหวังดี
“อื้มๆ ไม่ปล่อยออกจากกระเป๋าหรอกนะ อ๊อดจังก็คงไม่ว่าอะไรหรอก เนอะ!” ทาเอะคุยกับกระต่ายอีกรอบ
“เฮ้อ ดูท่าวันนี้ คงน่าจะเหนื่อยกว่าเดิมแหงเลย” ซาโยะกล่าวและถอนหายใจ
ไม่นานนักรถก็ออกเดินทางไปนอกเมือง
ทาเอะมีความสุขกับอ๊อดจังของเธอ ส่วนโทโมเอะกับอาโกะนั้นต่างตื่นเต้นกับทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถและพากันนั่งดู
ส่วนซาโยะนั้นเธอก็…..
“งืม……….หาววววว~~” นั่งหลับเเบบเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ดีแล้วเพราะช่วงนี้เธอไม่ค่อยได้นอนอย่างเต็มอิ่มเท่าไหร่นัก
และแล้วรถบัสของพวกเธอก็มาถึงที่อุทยานแห่งชาติที่หมายสักที
ณ อุทยานแห่งชาตินิกโกะ
ที่นี่คืออุทยานแห่งชาติของญี่ปุ่นที่ได้รับการขึ้นทะเบียนโดย UNESCO แถมยังมีแม่น้ำคินุที่เป็นแม่น้ำสายสำคัญของญี่ปุ่นไหลผ่าน พร้อมกับป่าและธรรมชาติกว่าหลายแสนไร่ที่อุดมไปสัตว์น้อยใหญ่และพืชพรรณนานาชนิด เรียกว่าใครที่เบื่อความเป็นเมืองใหญ่และอยากใฝ่หาธรรมชาติสามารถมาที่นี่ได้อย่างรวดเร็วเเละง่ายดายเพราะที่นี่นั่งรถจากโตเกียวมาไม่ถึงสองชั่วโมงก็ถึงแล้ว
รถบัสของพวกซาโยะจอด ณ ทางเข้าอุทยานพอดี ส่วนซาโยะก็ตื่นขึ้นมา
“อืม…….ถึงแล้วเหรอ?” ซาโยะตื่นนอนและรีบหยิบกระเป๋าของเธอพร้อมกับเดินลงรถไปพร้อมกับคนอื่นๆ
ไม่นานนักเรียนหญิงที่มาทำกิจกรรมจิตอาสาได้พากันลงรถและเดินไปยังจุดนัดพบ
“เอาล่ะค่ะ ขอให้นักเรียนทุกคนหยิบต้นกล้าไปคนละหนึ่งต้นแล้วหาที่ปลูกกันนะคะ เสร็จแล้วมาทานอาหารเที่ยงกันตอน 12.30น. นะคะ”
“พวกเราไปกันเถอะค่ะ รีบไปแล้วมากินข้าวกันดีกว่า” ทาเอะกล่าวและเดินเข้าไปในป่า
“รอด้วยสิคะ” อาโกะรีบตามเข้าไป
“เอ้า มาเถอะซาโยะ ไปสนุกกับป่าไม้กันดีกว่า” โทโมเอะหันมาพูด
“เฮ้อ…..อยากรีบกลับเมืองไปนอนจัง” ซาโยะกล่าว
“เอาน่าๆ มาเที่ยวทั้งทีมันต้องสดชื่น เอ้าๆ ไปลุยกันโลด” โทโมเอะตบหลังเธอและเดินนำไป
“……..มันใช่มาเที่ยวซะที่ไหนกันเล่า?” ซาโยะยิ้มเล็กน้อยและเดินตามเข้าๆไป
จนในที่สุดทั้งสี่คนก็เดินเข้าไปในป่าเเละไปยังจุดที่สำหรับรอนักท่องเที่ยวไปปลูกต้นไม้
ทั้งสี่คนปลูกต้นกล้ากันไม่นานก็เดินออกมาและคุยกัน
“ตรงนี้เสร็จแล้วล่ะ แล้วเราจะไปไหนกันต่อเหรอคะ?” ทาเอะกล่าว
“”เสร็จแล้วก็กลับสิรออะไรล่ะ มาเถอะไปหาข้าวเที่ยงกินแล้วกลับกันดีกว่าค่ะ" ซาโยะกำลังจะเดินหนี
“โนโนโน” โทโมเอะจับเเขนของเธอเอาไว้ทันที
“เอ๋?” ซาโยะงงมาก
“มาถึงที่นิกโกะทั้งทีรีบกลับไปนอนมันเสียมารยาทนะ มันต้องตะลุยป่าหาธรรมชาติเซ่!!!!” โทโมเอะชี้หน้าบอกซาโยะ
“หา?”
“อื้ม พี่จ๋าพูดถูกแล้วล่ะ คุณซาโยะมารับความสดชื่นเข้าปอดกันเถอะนะคะ เผื่อจะได้ไปพักสบายขึ้นด้วย แล้วคุณโอทาเอะล่ะ?” อาโกะหันไปถาม
“อื้ม อ๊อตจังเองก็ตกลงล่ะ” ทาเอะเอากระเป๋าใส่กระต่ายเธอมาด้วย
“เห็นมั้ย? มาเถอะน่า ทุกคนก็ไปกันหมดนั่นแหละนะ” โทโมเอะคว้าเเขนของซาโยะและลากเธอมาด้วยกัน
“อ้ะ? เดี๋ยวก่อนสิ ทางนั้นมันไม่ได้เปิดเข้าไปนะ เดี๋ยว!!!!” ซาโยะพยายามบอกแต่ก็โดนลากมาอย่างรวดเร็ว
ทั้งสี่เดินเข้าป่ากันไปลึกพอสมควรและชื่นชมป่าเขาที่นี่พร้อมสูดอากาศกันอย่างเต็มปอด
“ฮ้าาาาาาา~~ สดชื่น!!” โทโมเอะกล่าว
“นี่สิ หลีกหนีความวุ่นวาย อ้า~” อาโกะนอนแผ่ลงกลางทุ่งหญ้าในป่า
“สวยจังเลยนะภูเขาเนี่ย เนอะอ๊อตจัง” ทาเอะกล่าวพร้อมให้อาหารกระต่ายของเธอ
มีซาโยะคนเดียวที่เดินตามมาช้ากว่าใครเพื่อน
“เฮ้อ……..นี่!! มันจะได้เวลาเขาทานข้าวเที่ยงกันแล้วนะ!!!” ซาโยะตะโกนออกไป
พอเธอเดินมาถึงพวกโทโมเอะปุ๊ปก็มีเสียงออะไรแปลกๆ
“แง้ววววว!!” มีบางสิ่งกระโดดข้ามไปพุ่มไม้อีกพุ่มนึงและหายไป
“เอ๋?!!” โทโมเอะได้ยินเสียงนั้น
“มีอะไรเหรอพี่จ๋า?” อาโกะถาม
“เหมือนได้ยินเสียงตัวอะไรบางอย่างน่ะ?” โทโมเอะพยายามเงี่ยหูฟัง
ฟุบๆๆ เสียงของสิ่งนั้นกระโดดไปมาข้ามพุ่มไม้แถวนั้นและหนีไปอีกทางนึง
“นั่น มีตัวอะไรแปลกๆด้วย” โทโมเอะรีบตามไป
“พี่จ๋ารอด้วยสิ” อาโกะกล่าวและรีบตามไป แน่นอนว่าทาเอะรีบหิ้วกระต่ายเธอตามมาด้วย
“เดี๋ยว!!! เดี๋ยวก็หลงหรอก นี่!!! ให้ตายสิเจริญเเล้วไง” ซาโยะรีบตามไปทันที
แต่ระหว่างทางซาโยะรู้สึกไม่ชอบมาพากลแปลกๆ เธอเลยสังเหตุรอบๆตัวเอาไว้ตลอดทาง
ทั้งสี่คนเข้าป่าไปลึกมาก มากซะจนไม่สามารถจำทางกลับออกไปได้แล้ว
ทั้งสี่เริ่มเจอกับอะไรผิดปกติที่ไม่ควรจะมาอยู่ในป่าลึกเข้าให้แล้ว
“นี่อะไรน่ะ?” โทโมเอะก้มลงไปเก็บบางสิ่งที่เป็นเหมือนแผ่นกระดาษสีดำขึ้นมาจากพื้น
“กระดาษเหรอ?” ทาเอะกล่าว
“แล้วทำไมมีกระดาษมาอยู่ในป่าล่ะ?” อาโกะเกิดความสงสัย
“แถมเป็นไปไม่ได้ที่คนปกติจะเข้าป่ามาลึกขนาดนี้ด้วย มันต้องมีเงื่อนงำอะไรเเน่ๆเลยล่ะ แถมดูนั่นสิ มีกระดาษแบบนี้เต็มไปหมดเลยด้วย” ซาโยะกำลังวิเคราะห์
“แล้วอีกอย่างไม่คิดว่ามันแปลกบ้างเหรอ?” ซาโยะถามทุกคน
“แปลกเหรอ?” โทโมเอะถาม
“ก็แบบ เราได้ยินเสียงนกร้องตั้งมากมายแต่ตั้งแต่ลุยป่าเข้ามาเนี่ยยังไม่เห็นนกสักตัวเลย แมลงตัวเดียวยังไม่เห็นด้วยซ้ำมั้งเนี่ย?” ซาโยะกล่าว
“อืม……..” ทั้งสามยืนคิดตาม
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ ที่นี่ดันมีแต่ต้นไม้ แถมยังมีแต่ต้นไม้ไม่กี่ขนิดเท่านั้นเอง ทั้งที่มันควรจะมีต้นไม้หลายพันธุ์มากกว่านี้สิ นี่มันชักจะแปลกๆแล้วนะ” ซาโยะพยายามอธิบาย
“ฮะงิ้ววววว!!!” มีบางสิ่งสีเหลืองๆบินตัดหน้าพวกเธอไป
“อะอ้าว เจอแกเเล้ว รอก่อนนะ!!!” โทโมเอะรีบตามมันไปทันที
“อ้ะ! รอด้วยสิ” อาโกะและทาเอะก็ตามไปออีกครั้ง ส่วนซาโยะรั้งท้ายเช่นเดิม
“แง้วววววว~” เจ้าตัวสีเหลืองนั่นบินลงไปในถ้ำแห่งหนึ่ง
“ถ้ำเหรอ?” ซาโยะกล่าว
“เอาล่ะ ชั้นลงไปเอง ยะฮู้!!!” โทโมเอะปีนและกระโดดลงไปทันที
“เดี๋ยวสิ รอหนูด้วย” อาโกะปีนตามลงไป
“แปปนะอ๊อตจัง เอ้า ฮึบ!!!” ทาเอะยังลงทุนเอากระต่ายของเธออุ้มทั้งกระเป๋าและตามเข้าไป
“นี่ไปกันหมดจริงเหรอเนี่ย?!!!” ซาโยะกล่าว แต่ก็ตามลงไป
ทั้งสี่ค่อยๆเดินเข้าไปเงียบๆในถ้ำแห่งนั้นและค่อยๆย่องไป
“นี่ พวกเธอเราควรกลับออกไปนะ” ซาโยะกระซิบบอกทุกคนแต่ไม่มีใครสนเลย ตอนนี้ที่เหลือทุกคนอยากรู้มากกว่าว่าตัวสีเหลืองๆนั่นมันคืออะไร
แต่แล้วทั้งสี่ก็ต้องตกตะลึงเมื่อเจอกับสิ่งที่เห็นในถ้ำ
“โอ้ะ!!!” ซาโยะร้องออกมา สิ่งที่เธอและเพื่อนๆเห็นเป็นเสาหินแกะสลักขนาดใหญ่หลายเสาภายในถ้ำที่กว้างขวางและโอ่อ่ามาก
“ไอ้นี่ ธรรมชาติไม่น่าสร้างเองได้นะเนี่ย?” ทาเอะกล่าว
“แหงเเซะ แสดงว่าเรา……หรือว่า!!!” โทโมเอะกล่าวและหันมาหาอาโกะ
“ค้นพบอารยธรรมใหม่ยังไงล่ะพี่จ๋า!!!” อาโกะหันมาและดีใจมาก
“ไชโย พวกเราจะกลายเป็นนักสำรวจแล้ว เย้ๆๆ!!!” โทโมเอะและอาโกะกระโดดกอดกัน
“อะไรกันเนี่ย? มีเสาสถาปัตยกรรมแบบนี้ ในที่ที่ไม่มีคนเนี่ยนะ ฝีมือของใครกัน?” ซาโยะยังสงสัยอยู่
“เหวอ!!!!!” ทาเอะเดินไปอีกทางและตกใจมาก
“มีอะไรเกิดขึ้น!!!” ซาโยะรีบวิ่งมา
“นี่มัน เท้าเหรอ?!!!” ทาเอะชี้ไปยังสิ่งที่เธอเห็น
สิ่งที่ทาเอะเห็นนั้นเป็นอุ้งเท้าขนาดใหญ่มากกว่า 10 เมตร ที่ถูกกองหินทับถมกันและมันมีกรงเล็บในทุกๆนิ้วเท้า ราวกับเป็นอุ้งเท้าของมังกร
“อันนี้ดูไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์สร้างแลยนะเนี่ย?” ซาโยะพยายามมองดูมัน แต่ทันใดนั้น….
“ง้าววววว!!!” เจ้าตัวสีเหลืองที่พวกเธอตามมาได้ร้องออกมาและปรากฏตัวขึ้น
“กรี๊ดดดดดดด!!!” ทั้งสี่คนตกใจมาก
“ง้าาาาาาาาาา~~” เจ้าตัวสีเหลืองตัวน้อยทำหน้าตาน่ารักและร้องตอบ
มันกางปีกและบินหนี
“อ้ะ มันบินได้!!!” โทโมเอะกล่าว
“ฮะงู้วววว ฮะงู้ววววว!!! แอ้ฟ!!” เเต่เหมือนจะบินได้ไม่ไกลนักมันก็ร่วงหัวดิ่งพื้นแล้ว
“มันตกแล้วเเฮะ” โทโมเอะกล่าวและเดินไปดู
ซาโยะและโทโมเอะเดินเข้าไปใกล้ๆเจ้าตัวนั้นและพยายามสื่อสารกับมัน
อาโกะและทาเอะก็ตามมาด้วย
“เดี๋ยวชั้นคุยเองค่ะ นี่ เป็นอะไรรึเปล่า?” ทาเอะถามมัน
“ง้าาาาาาา” มันตอบกลับมาและกระพริบตา
“นี่เธอบาดเจ็บงั้นเหรอ?” ทาเอะเอามือยื่นเข้าไป
"แง้ววววว!!!" เจ้าตัวเล็กนั่นกัดมือของเธอเข้า
“โอ้ย” ทาเอะถอยออกมา
“เป็นอะไรมั้ยคะ?” ซาโยะถามเธอ
“ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร แปปนึงนะคะ” ทาเอะเอาสำลีสำหรับกระต่ายของเธอออกมา
“เอ้า อยู่นิ่งๆน่ะ เดี๋ยวหยอดแผลให้นะเด็กดี” ทาเอะเอาสำลับทำแผลและเช็ดให้มันแบบอ่อนโยน
“แงว~~~” เจ้าตัวเล็กตัวนั้นเคลิ้มและสบายใจพร้อมกับความเจ็บปวดที่หายไป
“ไม่เจ็บแล้วเนอะ” ทาเอะกล่าว
“อุหวา~ มันน่ารักจังเลยนะเนี่ย” อาโกะกล่าว
“แง้วววว” มันกางปีกและบินไปยังอีกฟากของถ้ำทันที
“อ้ะ” ทั้งสี่เห็นแบบนั้นจึงเดินตามมันไป
“งะแง้ววว” มันหันกลับมาเหมือนจะบอกว่าถึงแล้ว
“โอ้ย ตรงนั้นมีอะไรด้วยเหรอ?" ทาเอะคุยกับมันและทุกคนเดินตามเธอมา
มีประตูบานใหญ่บานหนึ่งปิดตายห้องเอาไว้อยู่
“ประตูเหรอ?” ซาโยะกล่าว
“ลองเปิดมันดูกันเถอะ” โทโมเอะเดินมาที่ประตู
“เอาล่ะนะ 1…2…3” ซาโยะและโทโมเอะออกแรงพร้อมกัน
แอ้ดดดดด!!!" ทั้งสองใช้แรงทั้งหมดดันประตูเข้าไปและพบกับห้องข้างในที่เหมือนเป็นห้องทดลองอะไรบางอย่าง
“โห อะไรเนี่ย?” โทโมเอะกล่าว
“ห้องทดลองกลางป่าลึกเนี่ยนะ เเต่ใครมาสร้างล่ะ?” ซาโยะสงสัย
“ฮะมู้วๆๆ” เจ้าตัวสีเหลืองตัวจิ๋วมาทำการเคาะที่ตู้กระจกตู้นึงที่มีสายไฟระโยงระยางเต็มไปหมดตรงนั้น
“เครื่องอะไรล่ะเนี่ย?” ซาโยะลองเข้าไปดูใกล้และกดแผงควบคุมแบบมั่วๆ
แว้บบบบ มีภาพฉายออกมาและเป็นต้นไม้เสมือนจริงอยู่ในห้องห้องนั้น
“อะไรกันเนี่ย? นี่มันเหมือนกับต้นไม้ข้างนอกทุกระเบียบนิ้วเลย” ซาโยะตกใจมาก
“ทุกคนดูนี่สิ นี่มันเครื่องผลิตอากาศล่ะ ดูเหมือนสายมันจะต่อท่อออกไปด้านนอกด้วย” โทโมเอะและอาโกะกำลังซนกับเครื่องอะไรบางอย่าง
“ส่วนตรงนี้เป็นเหมือนเครื่องขยายเสียงกีตาร์เลย” ทาเอะเดินไปดูเครื่องแอมพ์ไฟฟ้าล้ำยุคเครื่องหนึ่งที่ตั้งอยู่หลังห้อง
“มันหมายความว่ายังไงกันเนี่ย?” ซาโยะกำลังงงอยู่
จู่ๆเจ้าตัวเล็กสีเหลืองก็บินมาและส่งแสงออกมาจากตาตัวเองเป็นภาพย้อนเหตุการณ์
“ฮะงิ้ววววว!!!” มันฉายภาพของสัตว์ประหลาดให้พวกซาโยะดู
“หนีไปซะ หนีไป!!!” มีมนุษย์คนนึงในภาพฉายนั่น มันเหมือนจะร้องให้เจ้าตัวเล็กนี่หนีไปจากนั้นภาพตัดไปเป็นภาพที่ไคจูตัวดังกล่าวทำลายป่าไม้ที่นี่อย่างบ้าคลั่ง
“งิววววว……..” เจ้าตัวเล็กเศร้ามากและคอตกทันที
“เมื่อกี้นี้ เจ้าของเก่าเธอเหรอ?” ทาเอะกล่าว
“งิ้ววววว” เจ้าตัวเล็กพยักหน้าตอบ
“อืม เข้าใจล่ะ ว่าของพวกนี้มันคืออะไร? รวมถึงที่มีอุ้งเท้าไคจูตรงนั้นด้วย” ซาโยะกล่าว
“อะไรเหรอนั่น?” โทโมเอะถาม
“ของพวกนี้คือเครื่องสร้างสภาพเเวดล้อมเสมือน มันจำลองสภาพเเวดล้อมออกมาเพื่อตบตาว่าที่นี่คือป่า แต่ความจริงเเล้วที่นี่คือห้องทดลองที่ซ่อนเอาไว้อีกทีนึงน่ะสิ” ซาโยะกล่าว
“แล้วเขาจะทดลองอะไรกันที่นี่ล่ะคะ?” อาโกะถาม
“ภาพที่เจ้าตัวเหลืองติดปีกนี่เอาให้ดูกับอุ้งเท้าไคจูที่คุณฮานาโซโนะเจอเมื่อกี้มันเหมือนกันเลยค่ะ” ซาโยะกล่าว
“แสดงว่าเจ้าของของเจ้าหนูนี่ก็โดนไคจูนั่นกินเป็นอาหารเย็นไปแล้วน่ะสิ?” โทโมเอะกล่าว
“น่าจะเป็นอย่างนั้นเเหละนะ แต่ว่าจุดประสงค์คือคนสร้างไคจูนั่น สร้างไปเพื่ออะไรล่ะ อ้ะ?” ซาโยะเหลือบไปเห็นหนังสือไดอารี่หนึ่งเล่มบนโต๊ะ
“วันที่ 90 สำเร็จเเล้วในทีสุดก็สำเร็จ อาวุธชีวภาพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเราชาวดาวเมลานี่ มอนส์-อาห์การ์ เราได้ทำการสร้าง death trap ปิดตายเพื่อทดสอบประสิทธิภาพของมันในกรณีฉุกเฉินหรือเวลาเกิดภาวะที่ไม่สามารถควบคุมได้เพิ่มขึ้นมา และทางเราได้รับคำสั่งจากการพัฒนาอาวุธของดาวแม่ให้ใช้พื้นที่ตรงนี้ในการทดลองทั้งหมด และเพื่อไม่ให้ข้อมูลเเพร่งพรายออกไป จึงได้มีการสร้างสถาพแวดล้อมป่าจำลองซ้อนทับไปอีกทีเผื่อการหลบหนีของ มอนส์-อาห์การ์ ไปเจอกับสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นของดาวเคราะห์ K135A หรือโลก” ซาโยะนั่งอ่านไดอารี่นั่น
“วันที่ 92 มอนส์-อาห์การ์พร้อมแสดงแสนยานุภาพแล้ว มีบุคคลสำคัญมาร่วมดูการทดลองนี่เป็นจำนวนมากจากหลายระบบสุริยะต่างๆ แต่แล้ว มอนส์อาห์การ์ เกิดความคุ้มคลั่งและทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า ไม่มีผู้รอดชีวิตแม้เเต่คนเดียว ระบบพยุงชีพของผมที่ดาวดวงนี้ก็กำลังจะหมดลง เเต่เนื่องจากสภาพแวดล้อมจำลองที่สร้างเอาไว้ ทำให้มันไม่สามารถออกจากพื้นที่ตรงนี้ได้ ขอย้ำ อย่าได้ทำการปิดระบบพรางสถานที่เด็ดขาดสำหรับคนที่เข้ามาอ่าน มิเช่นนั้นอาวุธชีวภาพที่ร้ายเเรงที่สุดจะสามารถทำลายดาวเคราะห์ของท่านได้” ซาโยะปิดไดอารี่ลง
“โว้ว สรุปคือ ที่นี่มีสัตว์ประหลาดสินะ” โทโมเอะกล่าว
“และเจ้านี่สร้างโดยมนุษย์ต่างดาวงั้นเหรอ? สุดยอดไปเลย” อาโกะกล่าว
“งั้นดูท่าว่าเราอย่าไปยุ่งกับเจ้าเครื่องนั่นจะดีกว่านะ…..” ซาโยะพูดไม่ทันขาดคำ ทาเอะก็ยกมือขึ้นมา
“อะไรเหรอคะ? คุณฮานาโซโนะ”
“คือว่า เค้า เอ่อ คือขอโทษนะ ไอ้ขีดแดงๆเหมือนเเบตเตอรี่ที่เครื่องนี่มันอะไรน่ะ?” ทาเอะยืนยิ้มและชี้ไป
“หืม เดี๋ยวนะทำไมเครื่องมันไฟดับล่ะ นี่มัน แบตเตอรี่จะหมดงั้นเหรอ?!!!” ซาโยะตกใจมาก
ฟิ้วววววววว ไฟฟ้าทั้งหมดที่นี่ได้ดับลง
แน่นอนว่าระบบพรางตัวของป่าได้หมดลงไปแล้วด้วย
โหว่งงงงง!!! กระโหลกคริสตัลสีฟ้าของสัตว์ประหลาดได้เปล่งแสงขึ้น ดวงตาสีเหลืองของมันเรืองแสงและมันค่อยๆขยับตัวออกมาจากหินใต้ถ้ำที่ทับถมมันจำนวนมากจนในถ้ำทั้งหมดกำลังจะถล่ม
ครืนนนนนนๆๆๆๆๆๆๆ เพดานถ้ำด้านนอกถล่มออกมาและขวางทางกลับของพวกซาโยะเอาไว้
“แย่แล้ว!!!” ทั้งหมดร้องออกมา
“งิ้วววววว!!!” เจ้าตัวเหลืองบินไปและชี้ให้ดูช่องระบายอากาศฉุกเฉิน
“เหลือทางออกทางเดียวแล้วไปเถอะ!!!” ซาโยะรีบบบอกให้ทุกคนปีนช่องระบายอากาศออกไป
อาโกะไปคนเเรกคนที่สองคือโอทาเอะเเละกระต่ายในกระเป๋าของเธอตามด้วยโทโมเอะและสุดท้ายคือซาโยะที่เอาเจ้าตัวเหลืองติดปีกตามไปด้วย
ทั้งสี่รีบดันและคลานออกไปด้านนอกได้สำเร็จ
“ยื่นมือมาเร็ว!!!” อาโกะรีบปีืนเปิดฝาช่องระบายออกมาด้านนอกคนแรกเเละรีบคว้ากระเป๋ากระต่ายของทาเอะออกมา
ทาเอะปีนออกมาและจับมึงดึงโทโมเอะออกมาด้านนอก
“ซาโยะ!!! เร็วเข้า” โทโมเอะพยยามคว้ามือเธอ
ครืนนนนนนน!!! พื้นสั่นสะเทือนจนซาโยะที่กำลังจะคว้ามือโทโมเอะได้นั่นร่วงลงไประกว่างปีนขึ้นมา
“พี่จ๋า!!!” อาโกะรีบไปดึงตัวโทโมเอะที่รอซาโยะออกมา
“อ้าาาาาาา!!!!” ซาโยะออกไปไม่ทัน ทางออกท่อระบายออกกาศโดนหินถล่มลงมาทับเอาไว้จนปิดทาง
“ซาโยะ!!!! ซาโยะ!!!!” โทโมเอะตกใจมาก
ทั้งสามต้องรีบหนีกันไปก่อนเพราะตอนนี้มีสิ่งที่น่ากลัวกว่า
ครืนนนนนน!!! สัตว์ประหลาดตัวนั้นปรากฏตัวออกมาจากพื้นพิภพแล้ว
“แฮ้กกกกกกก!!!” มอนส์-อาห์การ์คืนชีพกลับมาอีกครั้งด้วยพลังงานในการทำลายล้างเต็มเปี่ยม
มันมองเห็นพวกโทโมเอะที่พื้นและเริ่มการปล่อยพลังลูกบอลสีแดงออกมาจากฝ่ามือ
ตู้มมมมมม!!! โทโมเอะรีบพาน้องสาวและรุ่นน้องวิ่งหนีสุดชีวิต
“ไป!!! รีบโกยเร็ว วิ่งสุดชีวิตเลย!!!” โทโมเอะกล่าว
มอนส์-อาห์การ์เดินตามพวกเธอไป
ทางด้านของซาโยะนั้น เธอได้โดนถ้ำถล่มใส่จนติดและออกไปไหนไม่ได้
“โอย…..เจ็บชะมัด นั่น” ซาโยะเห็นกัทส์สปาร์คเลนส์ตัวเองตกตรงหน้าและพยายามเอื้อมมือไปหยิบมันมา
“อึ้ยยยยย ขอแค่หยิบมาได้ ขอแค่หยิบมาได้” ซาโยะเอื้อมสุดชีวิต
“ฮะมู้ๆๆ” เจ้าตัวเหลืองบินมาพอดี
“เอ้ะ นี่นาย?”
“ฮะมู้?”
“ใช่ ชั้นต้องใช้ไอ้นั่นแหละ นายจะช่วยชั้นเหรอ?”
“ฮะมู้” เจ้าตัวเล็กไถลตัวมาเอาคีย์ทริกเกอร์และคาบมาเสียบที่ท้ายกัทส์สปาร์คเลนส์ให้
“นั่นแหละพยายามเข้านะ”
“ฮะมู้??”
“กางออกให้หน่อยและส่งมันมาที่มือชั้นเลยเร็วเข้า”
“ฮะมู้วววว” เจ้าตัวเหลืองเอาของให้ตามที่สั่ง
“เอาล่ะนะ ทริกเกอร์!!!!!!!!!!” ซาโยะตะโกนออกมาและกลายสภาพเป็นแสงสว่างขยายร่าง
Ultraman Trigger Multi Type!!!
แท้บบบบบบ!!! ทริกเกอร์กระโดดออกมาและตั้งท่าพร้อมสู้และขวางเจ้ามอนส์-อาห์การ์เอาไว้
แฮ้กกกกกกก!!! เจ้าไคจูคำรามและจากนั้นทริกเกอร์ก็วิ่งเข้าใส่ทันที
“กรี๊ดดดดด!!! ดูนั่นสิ สัตว์ประหลาดยักษ์!!!” คนในอุทยานที่อยู่ในโซนเปิดให้เที่ยวต่างพากันตกใจเพราะจู่ๆก็เห็นสัตว์ประหลาดและอุลตร้าแมนกำลังต่อสู้กันกลางป่าเขาห่างไปหลายกิโลเมตร
ทางหน่วยกัทส์ไม่สามารถอย่เฉยๆได้ พวกเขาส่งกองกำลัง GUTS Wing จำนวนหนึ่งมาที่แห่งนี้ทันที
“แท้บบบบ!!!” ทริกเกอร์เข้าฟัดกับมอนส์-อาห์การ์และจับปากมันแหกออกมา
มอนส์-อาห์การ์ยิงพลังลำแสงสีแดงจากฝ่ามือใส่ทริกเกอร์
“เทื้อออออ!!!” ทริกเกอร์หลบไปได้
แต่อีกลูกกำลังจะถูกยิงออกไป
“ซวยแล้ว!!! กรี๊ดดดดด!!” พวกเพื่อนๆของซาโยะที่กำลังหนีอยู่ไม่ไกลนักกำลังจะโดนยิงใส่แน่ๆ
ตู้มมมมม!!! กระสุนสีแดงถูกยิงออกมา
“ท้าาาาา!!!” ทริกเกอร์รีบมาปกป้องพวกเพื่อนๆจนโดนพลังไปเต็มๆ
“นั่น เขาปกป้องเราล่ะ?” ทาเอะกล่าว
“ขอบคุณนะคุณยักษ์ ตอนนี้แหละรีบหนีเร็ว!!!” โทโมเอะรีบพาเพื่อนหนีไป
“ฮะมู้วๆๆๆ” เจ้าตัวเหลืองจิ๋วบินอยู่แถวนั้นและรีบร้องเรียกอุลตร้าแมนทริกเกอร์
“ทือ?” ทริกเกอร์สงสัย
“มีอะไรเหรอ?!! อูยยย…” ซาโยะเจ็บท้องมากเพราะตะกี้รับพลังไปเต็มๆ
“ฮะมู้วว ฮะมู้วววว!!!” เจ้าตัวเหลืองพยายามชี้ให้ทริกเกอร์สนใจที่หัวของมอนส์-อาห์การ์
“หัวมันมีคริสตัล หรือว่า? จุดอ่อนสินะ เข้าใจล่ะ” ซาโยะรีบลุกมาอีกรอบ
“งั้นก็ตอกมันให้แตกก็พอสินะ โอเค” ซาโยะเอาคีย์ร่างพาวเวอร์ไทป์มาใส่และไทป์เชนจ์ทันที
“ทริกเกอร์!!!!” เธอตะโกนออกมา
Ultraman Trigger Power Type!!!
“ฮึ่มมมมม แท้บบบบ!!!” ทริกเกอร์กล้ามใหญ่ขึ้นและเป็นร่างพาวเวอร์ไทป์พร้อมกับวิ่งไปเข้าปะทะกับสัตว์ประหลาดจังๆ
ด้วยพละกำลังระดับมหาศาลทริกเกอร์เอากำปั้นทุบหน้าสัตว์ประหลาดไปเต็มเหนี่ยวจนมันกรามโยก
“ก๊าซซซซซซ!!!” มอนส์-อาห์การ์โดนทุบจนหน้าโยก
ทริกเกอร์พาวเวอร์ไทป์ปะทะกำลังกับมันอย่างสูสี
ต่างฝ่ายต่างใส่กันด้วยพละกำลังของตนเองและซัดกันนัว
“แท้บบบบ!!!” ทริกเกอร์รับหาวที่มันฟาดและยกขึ้น
“ชั้นไปดูมวยปล้ำมาเพิ่มแหละ ขอโทษทีนะ ย้ากกกกกก!!!!” ซาโยะยกหางมันขึ้นมาและใส่แรงทั้งหมด
ทริกเกอร์เหวี่ยงร่างมันขึ้นมาหลายรอบพร้อมกับเหวี่ยงมันไป
โครมมมมม สัตว์ประหลาดหล่นมากระแทกพื้นและทริกเกอร์กระโดดเข้าไปกดมันลงด้วยศอกดังมาก
ปั้งงงงง!!! มอนส์-อาห์การ์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดจากพละกำลังของทริกเกอร์
มันลุกขึ้นมาแต่ทริกเกอร์กระโดดขึ้นกลางอากาศและม้วนตัวหลายตลบ
“แท้บบบบบบ!!!” ทริกเกอร์ม้วนกลางอากาศสองสามรอบและเอาส้นตอกลงกลางคริสตัลบนหัวของมันเต็มๆ
โครมมมมมมม!!! หน้าผากมันระเบิดออก
“ก๊าซซซซซซซ!!!” มอนส์-อาห์การ์หัวระเบิดและเหลือแต่ร่างพร้อมกับลงไปนอนเป็นซากอย่างนั้นทันที
ทริกเกอร์หันกลับมายืนดูผลงานตนเองและกลายเป็นแสงพร้อมกับหายไป
หลังจากจบเรื่องทั้งหมดวันนี้ลง
GUTS Wing ไปรับตัวของพวกโทโมเอะมาจากกลางป่าและพามาส่ที่หน้าอุทยานที่ตอนนี้เจ้าหน้าที่กู้ภัยมารับตัวทั้งสามคนเอาไว้
“เอ่อ ที่เข้าป่าไปมีกันสี่คนสินะครับ” เจ้าหน้าที่คนนั้นถาม
“ค่ะ เเต่เพื่อนของเรา………” โทโมเอะทำหน้าเศร้า
“ฮึก ฮือๆ คุณซาโยะ คุณซาโยะเค้า……แง!!!” อาโกะร้องไห้ซบอกพี่สาว
“คือ เพื่อนของเรายังติดในป่าน่ะค่ะ แล้วก็……” ทาเอะยังพูดไม่จบ ทันใดนั้น
สายโทรศัพท์โทรเข้ามาหาอาโกะพอดี
“ค่ะ คุณซาโยะ!!!” อาโกะตกใจมาก
“ว่ายังไงนะ!!!” โทโมเอะและทุกคนที่นั่นตกใจมาก
“ค่ะ ซาโยะเองค่ะ ตอนนี้ปลอดภัยดี เดินกลับใกล้ถึงหน้าทางออกป่าแล้วล่ะค่ะ” ซาโยะกล่าวผ่านโทรศัพท์
“แล้วคุณซาโยะรอดได้ยังไงคะเนี่ย ไม่สินี่ต้องเป็นปาฏิหารย์แน่เลย?” อาโกะกล่าว
“ค่ะ มันเป็นปาฏิหารย์สุดๆเลย แต่ว่านะชั้นไม่ได้รอดแค่คนเดียวหรอกนะคะ” ซาโยะกล่าว
“เอ๋?”
“มุงิ้ววววว~~” เจ้าตัวเหลืองจิ๋วร้องผ่านเสียงโทรศัพท์มาหาจนทุกคนได้ยิน
“โอ้ เจ้าตัวเล็กนั่นรอดด้วยเหรอคะ?!!!” ทาเอะดีใจมาก
“ค่ะ เเค่นี้ก่อนนะคะ เเบตมือถือจะหมดแล้ว ไว้เจอกันค่ะ” ซาโยะเก็บมือถือไป
“เอาล่ะ กลับกันเถอะนะ” ซาโยะกล่าว
“แง้วววว~” เจ้าตัวเหลืองบินตามเธอมาด้วย
“จริงสินายชื่ออะไรดีนะ อืม…….”
“แง๋ว?”
“อืม….นายมีปีก(ฮาเนะ) เพราะงั้นฮาเนะจิโร่เป็นไงล่ะ?" ซาโยะกล่าว
“ง่าาาาาา…………..” มันส่ายหน้าทันที
“อะไรเล่าไม่ชอบเหรอ ช่างเถอะนายชื่อฮาเนะจิโร่นั่นแหละ”
“แง้วๆๆ” ฮาเนะจิโร่จำใจพยักหัวขึ้นลง
“เอาเถอะ บ้านคุณฮานาโซโนะเขาเลี้ยงกระต่ายไว้เยอะ ชั้นเอานายไปไว้บ้านเค้าเเล้วกันนะ นายกินถั่วฝักยาวได้ล่ะสิ”
“แง้ว~” ฮาเนะจิโร่ร้องออกมา
“อื้ม และก็เรื่องที่ชั้นเป็นทริกเกอร์ก็ เก็บเป็นความลับด้วยล่ะ” ซาโยะกล่าว
ฮาเนะจิโร่พยักหน้า ดูเหมือนว่าเรื่องวุ่นๆในวันนี้ก็ได้จบลงด้วยดีเเละซาโยะก็ได้เพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นด้วย เด็กสาวนั้นยังต้องเติบโตขึ้นไปอีก สู้ต่อไปล่ะซาโยะ!!!
แสงแห่งความหวังที่จะมุ่งไปสู่อนาคต อุลตร้าแมนทริกเกอร์
ความคิดเห็น