คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความเร็วและสายหมอกสีดำ
.
.
.
.
.
.
.
ไลฟ์เฮ้าส์ CiRCLE
ซาโยะกำลังซ้อมดนตรีกับเพื่อนร่วมวงในวันนี้
ซาโยะกำลังเข้าสู่ช่วงโซโล่ในเพลงที่เธอต้องเล่นให้ได้เพื่อการแสดงครั้งถัดไป
“เอาเลยซาโยะ” ริสะที่เป็นมือเบสส่งสายตาบอกซาโยะ
ท่อนโซโล่เริ่มได้ขึ้นแต่ทว่า…
แก่กๆ!!! ซาโยะดีดกีตาร์บอด เธอพลาดจังหวะเเละเพลงเพี้ยนไปหมด
อาโกะเลยหยุดตีกลองและคนอื่นๆพากันหยุดเล่น
“อ๊ะ! บ้าเอ้ย คุณมินาโตะ ขออีกรอบนึงค่ะ” ซาโยะถาม
“ซาโยะ วันนี้เธอพลาดท่อนเดิมมาสามรอบแล้วนะ มีอะไรกวนใจรึเปล่า?” ยูกินะที่เป็นนักร้องและหัวหน้าวงถามเธอไป
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ขอชั้นแก้ตัวอีกรอบ รับรองคราวนี้เล่นได้แน่ค่ะ” ซาโยะขอโอกาสใหม่
“คุณฮิคาว่าคะ ถ้าวันนี้ไม่ไหวพอก่อนดีมั้ยคะ? ฝืนเล่นไปมันก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดีค่ะ” รินโกะที่เป็นมือคีบอร์ดทักขึ้นมา
“……..” ซาโยะไม่พูดอะไรออกมา
“ถ้างั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนเถอะทุกคน ไม่งั้นเราจะซ้อมกันได้ไม่มีประสิทธิภาพเอานะ” ยูกินะกล่าว
“ถ้ายูกินะพูดแบบนั้น ซาโยะเธอกลับไปพักเถอะนะ พรุ่งนี้ค่อยมาซ้อมกันใหม่ก็ไม่สายนะ” ริสะกล่าว
“คุณอิมาอิ คุณมินาโตะ เข้าใจแล้วค่ะ ถ้างั้นวันนี้ชั้นขอตัวก่อนนะคะ” ซาโยะเก็บกีตาร์และสะพายกระเป๋าเดินออกไปก่อน
“นี่นี่ ทุกคนคิดว่าคุณซาโยะมีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่าคะ?” อาโกะถามขึ้นมา
“ไม่รู้สิ แต่ถ้าจะทะเลาะกับฮินะมาเจ้าตัวก็ไม่เคยดูซึมๆแบบนั้นนะ” ริสะกล่าว
“นั่นสินะคะ จะว่าไปคุณฮิคาว่าเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่คุณชิราซากิไม่มาโรงเรียนน่ะค่ะ” รินโกะอธิบาย
“อ้าว จิซาโตะจังเพื่อนของฮินะที่ pastel น่ะเหรอ? ทำไมอ่ะ?” ริสะถาม
“คือคุณฮินะบอกมาว่าทางวงโดนพักงานมา 3 เดือนน่ะค่ะ อีเว้นท์ต่างๆก็โดนยกเลิกกันหมด คุณมารุยามะและคุณวากามิยะก็ติดต่อคุณชิราซากิไม่ได้ตั้งแต่วันนั้นเหมือนกัน” รินโกะกล่าว
“จริงด้วย! เห็นคุณอายะบอกมาว่าคุณจิซาโตะไม่กลับมาที่หอพักเลยน่ะค่ะ” อาโกะเสริมขึ้นมา
“นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย ระดับมืออาชีพอย่า pastel*palletes โดนพักงานเนี่ยนะ พวกทางค่ายเพลงคิดบ้าอะไรกันอยู่เนี่ย” ยูกินะถาม
“ก็ช่วยไม่ได้นี่นา พวกบอร์ดชุดใหม่เห็นเขาลือกันมาว่าไม่ชอบพวกวงไอดอลด้วยนะ” ริสะกล่าว
“ซาโยะคงจะเป็นห่วงที่น้องสาวตกงานรึเปล่า?” ยูกินะถามกลับ
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้เราคงต้องปล่อยซาโยะไปก่อนแหละนะ” ริสะพูดให้ทุกคนสบายใจ
ทั้งหมดเก็บข้าวของกลับ อาโกะกลับกับรินโกะ ส่วนริสะกลับด้วยกันกับยูกินะ
ณ ลานว่างแห่งหนึ่งในเขตการศึกษาที่ 7
ซาโยะหอบสัมภาระมาและเจอใครบางคนกำลังนั่งรอเธออยู่บนแท่งคอนกรีตที่ใช้สำหรับก่อสร้าง
“ยะโฮ ทางนี้” ซัทสึกิโบกมือและกระโดดลงมาหาซาโยะ
เธอตีลังกากลางอากาศและพื้นอย่างสวยงาม พร้อมกับลุกขึ้นมาชูสองนิ้ว
“โอ้ว สุดยอดเลยค่ะ” ซาโยะปรบมือ
“อยู่แล้ว เอาล่ะ อย่างที่เธอขอเอาไว้ วันนี้จะเป็นการฝึกพิเศษการต่อสู้ของเธอนะ ว่าแต่? ซ้อมดนตรีมาไม่ใช่เหรอ? แถมพรุ่งนี้ยังทำงานเป็นกรรมการระเบียบวินัยโรงเรียนอีก เธอน่ะจะไหวแน่เหรอ?”
“จะไหวไม่ไหวยังไงก็ต้องเอาแล้วค่ะ เพราะสิ่งนี้มีเพียงชั้นคนเดียวเท่านั้นที่จะจัดการมันลงได้ การล้มยักษ์แห่งความมืดพวกนั้น!” ซาโยะมองเธอด้วยความมุ่งมั่น
“อืมๆ เข้าใจล่ะ ถ้างั้นบทเรียนแรก…” ซัทสึกิเขย่งไปมาและ
พรึ่บบบ!!! เธอม้วนตัวจระเข้ฟาดหางซาโยะด้วยความรวดเร็ว
“ว้าย!!!” ซาโยะตกใจและล้มลง ทั้งๆที่ลูกเตะของซัทสึกิยังไม่ถึงตัวเธอด้วยซ้ำ
ซัทสึกิกลับมายืนและส่งมือให้ซาโยะลุกขึ้นมา
“พอเข้าใจแล้วล่ะ สำหรับคนที่ไม่เคยสู้มาเลย ประสาทเธอช้ามาก ดูเหมือนว่าจะไวแต่ประสาทนิ้วสำหรับการเล่นกีตาร์เท่านั้นสินะ”
“ไม่เหมือนคุณซัทสึกินี่คะ ที่สู้อยู่ตลอดๆ ล่าสุดเห็นมีข่าวลือว่าเด็กผู้หญิงคนเดียวล้มพวก skillout เกือบสามสิบคนด้วยตัวคนเดียวเนี่ย ดูท่าจะเป็นคุณสินะคะ?”
“เอ๋? ชั้นดังแล้วเหรอ? ไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย?”
“เปล่าค่ะเเค่ข่าวลือ”
“ช่างเรื่องนั้นมันเถอะ อันนั้นน่ะไม่ลือหรอกนะ ชั้นไปตื้บพวกมันจริงๆเลยล่ะ ไถตังค์พวกกุ๊ยมาน่ะ”
“อะไรนะคะ?!!”
“เปล่าไม่มีอะไรหรอก ต่อเลยนะ ก่อนอื่นเธอต้องรู้จักการป้องกันตัวเองซะก่อน เริ่มจาก….” ซัทสึกิเดินไปไกลนิดหน่อย
“หัดรับการโจมตีของชั้นอันต่อๆไปให้ได้ก่อน เอาล่ะนะ!!!” ซัทสึกิวิ่งกลับมา
“เดี๋ยวก่อน ยังไม่--- อ๊าาา!!!” ซาโยะตกใจและหลบไม่ทัน
เธอโดนซัทสึกิแตะตัวได้
“ฮึ้บ! เมื่อกี้ถ้าเป็นหมัดจริง เธอลงไปนอนจุกแล้วล่ะ ตั้งสติให้มั่น จดจ่อกับคู่ต่อสู้ซะ ถ้าเธอหลบชั้นเกิน 5 กระบวนท่าได้ถือว่าผ่านบทแรก”
“ค่ะ อาจารย์” ซาโยะประชดและตั้งท่าเตรียมด้วย
ซัทสึกิวิ่งกลับมาและพุ่งใส่เธอไป
ซาโยะหลบมือแรกได้ แต่โดนแตะรอบที่สอง
“ขออีกรอบค่ะ” ซาโยะกล่าว
ซัทสึกิเลยจัดให้ การฝึกของซาโยะดำเนินไปมากกว่ายี่สิบรอบ แต่แล้วซาโยะยังรับกระบวนท่าของซัทสึกิให้เกิน 5 ท่ายังไม่ได้ด้วยซ้ำเธอแพ้ทุกรอบ
“ขออีกรอบค่ะ!!! แฮ่ก แฮ่ก” ซาโยะเหนื่อยหอบแต่เธอยังไม่ยอมแพ้
“พอก่อนดีกว่า ยิ่งฝืนยิ่งไม่ไหวหรอก พักก่อนก็ได้ เอ้า นี่น้ำเปล่านะ” ซัทสึกิโยนกระติกน้ำเย็นให้
“ขอบคุณค่ะ” ซาโยะกระดกน้ำเฮือกใหญ่
“เฮ้! อย่ากระดกทีเดียวแบบนั้นสิ! เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก”
“อึก อึก อึก ฮ้า~” ซาโยะกินน้ำจนหมดและนั่งพัก
“เป็นไงบทเรียนแรกน่ะ อยากได้คำแนะนำมั้ยล่ะ?” ซัทสึกิถาม
“ค่ะ จะเป็นประโยชน์มากเลย”
“อื้ม เวลาต่อสู้น่ะ ต้องหัดเดาทางคู่ต่อสู้บ้างนะ ไม่ใช่เอาแต่สักจะสู้แบบเดิมอย่างเดียว”
“หมายความว่ายังไงคะ?”
“ถ้าเธอเอาแต่คิดว่าคู่ต่อสู้เขาจะเข้ามาแต่ไม้เดิมๆน่ะ เธอคิดผิดนะ ลองคิดในมุมกลับกันดูสิ แล้วเธอจะดักทางคู่ต่อสู้ได้”
“ดักทางอย่างนั้นเหรอคะ? ก็ได้ค่ะ จะลองดู”
ทั้งสองเริ่มการฝึกซ้อมกันอีกรอบ แน่นอนว่าซาโยะเอาชนะซัทสึกิไม่ได้เลยสักนิด
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก คุณซัทสึกิ ขออีกรอบค่ะ”
“พอเถอะคุณซาโยะ วันนี้เธอไม่น่าจะไหวแล้วนะ กับไปพักเถอะ”
“ไม่ค่ะ ชั้นจะพยายามเก่งขึ้นให้ได้ เพื่อช่วยคุณชิราซากิกลับมา ชั้นต้องเก่งขึ้นเพื่อหยุดพวกมัน ดังนั้น ขอความกรุณาด้วยค่ะ” ซาโยะก้มหัวขอร้อง
แต่สิ่งที่ซัทสึกิทำคือการโยนผ้าเย็นให้เธอ
“เอานี่ไปเถอะ วันนี้เธอน่ะถึงขีดจำกัดแล้วนะ พรุ่งนี้ค่อยเอาใหม่ก็ได้ กลับไปพักเถอะ” ซัทสึกิกล่าว
“แต่?”
“ไม่มีแต่ นี่ก็เพื่อตัวเธอเองนะ เดี๋ยวก็ป่วยจริงๆหรอก เอ้า กลับไปเถอะ” ซัทสึกิกำลังจะกลับแล้ว
“เดี๋ยวก่อนค่ะ ชั้นมีเร่ื่องอยากถามหน่อยค่ะ?”
“อะไรเหรอ?”
“คุณโทคิวะน่ะ คุณได้ฝึกให้เขาด้วยรึเปล่าคะ?”
“อ๋อ โซโกะน่ะเหรอ? เปล่าหรอกหมอนั่นน่ะพรสวรรค์ล้วนๆเลย”
“พรสวรรค์?”
“อื้ม โซโกะน่ะนะ เก่งมากเลยล่ะเรื่องการเพ่งสมาธิและความฉับไวน่ะ หมอนั่นเรียกตัวเองว่าราชาเกมส์งานวัดด้วยซ้ำ น่าขำใช่ม้า 555+ แต่ฝีมือหมอนั่นของจริงเลยล่ะ วันเเรกที่ชั้นลองไปฝึกด้วยก็ตกใจเลยนะ”
“คุณโทคิวะเนี่ยเก่งกว่าคุณซัทสึกิอีกเหรอคะ?”
“555 พูดไปก็อาจจะเว่อร์นะ เเต่หมอนั่นวันแรกที่ฝึกแบบเธอน่ะ เขาจับชั้นกดลงพื้นได้ในครั้งแรกเลยล่ะ น่ากลัวสุดๆเลยด้วย”
“เห? ฝีมือขนาดนั้น ถ้าไม่ติดว่าเป็นจูนิเบียวพระราชาเนี่ย น่าจะเป็นนักกีฬาระดับโลกเลยนะคะ”
“ใช่ม้า…จริงๆนะ ให้ตายสิกลับไปเรื่องหมอนั่นกันอีกแล้ว ชั้นกลับล่ะนะ คุณซาโยะเองก็กลับบ้านดีๆล่ะ บาย”
“บายค่ะ” ซาโยะเก็บของกลับบ้าน
เธอกลับบ้านมาในสภาพที่เหมือนพึ่งไปออกกำลังกายกลับมา
“พี่จ๋า ยินดีต้อนรับกลับน้า!!!” ฮินะเปิดบ้านออกมารับพี่สาวของเธอ
“อ้าว ฮินะ อืม พี่ขอไปอาบน้ำก่อนนะ” ซาโยะเดินเข้าบ้านไป
“ค่าาาาา วันนี้มีข้าวหน้าแฮมเบิร์กของโปรดพี่ด้วยนะ ว่าแต่ไปทำอะไรมาเหรอเหงื่อท่วมเชียว”
“ไม่ต้องยุ่งหรอกน่า ไปรอกินข้าวเถอะ” ซาโยะไม่สนใจเธอสักนิด
“โถ่ พี่….” ฮินะรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่พี่สาวไม่ค่อยสนใจความหวังดีจากเธอเลยสักนิด
สองพี่น้องทานอาหารเย็นด้วยกันสองคน
“พี่จ๋า คือว่า รู้แล้วใช่มั้ยที่ว่าวงหนูโดนพักงาน 3 เดือนน่ะ พวกผู้ใหญ่บอกว่าตอนนี้อยากให้ทุกคนไปหาประสบการณ์กันเองก่อน แต่หนูว่าพวกนั้นน่ะจ้องจะยุบวงหนูมากกว่านะ แล้วพี่ล่ะ เรื่องวงโรเซเลียไปได้สวยรึเปล่า?”
“ไม่เลยล่ะ วันนี้พี่ทำทั้งวงต้องเลิกซ้อม เพราะพี่ไม่พร้อมด้วย”
“อ้าว ปกติพี่จะเล่นได้เพอร์เฟ็คและก็…รุรุรุรุ้น….ตลอดเลยนะ มีอะไรรึเปล่า?”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นหรอก” ซาโยะไม่สนใจและทานข้าวต่อ
“งั้นเหรอ?……..เอ่อ นี่ พี่จ๋า คือว่า ตอนนี้น่ะ ทุกคนวุ่นวายกันใหญ่เลย บอกว่าจิซาโตะจังกายตัวไปน่ะ นี่ก็ 3 วันแล้ว อายะจังกังวลมากเลยนะ ไปไหนของจิซาโตะจังก็ไม่รู้” ทันทีที่ฮินะพูดจบ
เคร้ง!!! ซาโยะคุมอารมณ์ไม่ได้จนเผลอทำแก้วน้ำตกแตก
“อ้ะ! พี่!!!” ฮินะตกใจมาก
ซาโยะที่ตกใจว่าตัวเองทำอะไรลงไปก็ได้สติ เธอลุกออกไป
“พี่!!! เป็นอะไรรึเปล่า แก้วมันแตกนะ เดี๋ยวหนูเก็บให้”
“ไม่ต้อง พี่เก็บเอง” ซาโยะหันมากล่าว
“เถอะน่าพี่ หนูทำให้นะ พี่อาจจะเหนื่อยๆก็เลย--”
“พอสักทีฮินะ!!! พี่อยากอยู่คนเดียว กลับไปซะ!!!” เธอตะคอกอัดน้องสาวคนเดียวของเธอไป
ฮินะตกใจและถอยออกมา
“เอ่อ ถ้างั้น หนูไปก็ได้ค่ะ…..” ฮินะรีบเดินออกจากห้องทานข้าวไป
ซาโยะเดินไปเอาไม้กวาดมากวาดเศษแก้วไปทิ้ง
ฮินะยังแอบมองเข้าไปที่ห้องทานข้าวและเห็นสีหน้าของพี่สาวชองเธอที่ดูเคร่งเครียดมาก
“พี่ พี่เป็นอะไรไปน่ะ?” ฮินะสงสัย
ซาโยะเก็บไม้กวาดและเดินไปถอดชุดออกและนุ่งผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ
ฮินะที่ไม่รู้จะไปคุยอะไรกับพี่เธอตอนนี้เลยจำใจไปแปรงฟันและนอนที่ห้องตัวเอง
ระหว่างที่เธอนอนไปมาแะนอนไม่หลับฮินะเลยนึกอะไรออกมา
“จริงสิ พี่อาจจะมีปัญหาที่โรงเรียนรึเปล่านะ? แต่นั่นก็ไม่ใช่พี่เราเลยนะที่เอาปัญหาเรื่องงานมาคิดน่ะ อืม……. ตัดสินใจแล้วพรุ่งนี้เลิกเรียนเราไปแอบตามพี่ดีกว่า” ฮินะปิดไฟห้องและนอนหลับ
วันถัดมาหลังเลิกเรียน
ซาโยะวันนี้ไม่มีซ้อมวงดนตรี เธอเก็บกระเป๋าเเละเดินออกไปนอกโรงเรียนเพื่อที่จะไปซ้อมต่อสู้กับซัทสึกิต่อ
“พี่ ไม่มีซ้อมวงนี่นา? จะไปไหนของเขากันนะ” ฮินะแอบตามเธอไป
ซาโยะขึ้นรถไฟฟ้าและเดินเข้าไป
ฮินะเลยแอบขึ้นโบกี้ข้างๆและแอบตามไปด้วย
ระหว่างทาง แน่นอนว่าซาโยะดูเครียดตลอดเวลาและไม่มีทีท่าว่าจะยิ้มเลยสักนิด
ซาโยะลงที่สถานีถัดไป ฮินะแอบตามไปด้วย
ไม่นานนัก ซาโยะเดินทางไปยังลานว่างที่เดิม
“ลานก่อสร้างเหรอ? พี่มาทำอะไรน่ะ?” ฮินะตกใจมากเเละแอบตามไป
ฮินะแอบตามเข้ามาและซ่อนตัว เธอเห็นพี่สาวของเธอคุยกับเด็กผู้หญิงอีกคนนึง
“คุณซัทสึกิคะ”
“อ้าว มาแล้ว ตรงเวลาดีนะ ต่อจากเมื่อวานเลยมั้ย?”
“ค่ะ ขอความกรุณาด้วยค่ะ" ซาโยะวิ่งไปเปลี่ยนเป็นชุดพละและออกมาหาซัทสึกิ
“พี่ มาทำอะไรน่ะ ออกกำลังเหรอ?” ฮินะที่แอบดูสงสัยขึ้น
ซาโยะตั้งท่าและซัทสึกิเริ่มการฝึกซ้อมแบบเมื่อวานต่อทันที
“ตรงนั้น!!!”ซาโยะตะโกนออกไป
“หึ” ซัทสึกิล็อคหลบและผลักเธอได้
“อ้ะ! อีกรอบนึงค่ะ ย้ากกกก!!!” ซาโยะตะโกนออกไป
เธอก็ยังโดนซัทสึกิผลักได้้ง่ายดายและหลบไม่ได้สักที
“นี่เธอ ได้เข้าใจที่สอนเมื่อวานรึเปล่า? บอกว่าลองเดาทางดูน่ะ ไม่ใช่เอาแต่โจมตีมาตรงๆ” ซัทสึกิพุ่งไปอีกรอบ
เธอต่อยหมัดแรกไป ซาโยะเอาหน้าหลบได้
ซัทสึกิกำลังจะเตะเธอซาโยะรู้ทันและเอี้ยวตัวออก
ซัทสึกิเอื้อมมือและจะแตะเอวของซาโยะ
เธอเลยอาศัยความไวของมือปัดมือของซัทสึกิออก
ในขณะนั้นเองมือซ้ายของซัทสึกิก็กำลังจะถึงตััวเธอ
ซาโยะรีบเอี้ยวตัวอีกครั้งและหลบออก
“แย่แล้ว!!!” ซาโยะเคลื่อนไหวมากเกินไป
“เสร็จชั้นล่ะ!!!” ซัทสึกิอาศัยความเร็วและเอาเข่าที่ยังว่างแทงใส่ลำตัวซาโยะแบบเบาๆ
“ชั้นชนะอีกแล้วนะ” ซัทสึกิกล่าว
“เห้อออ…….” ซาโยะเกือบทำสำเร็จแล้ว
“แต่เมืื่อกี้เธอเกือบทำสำเร็จแล้วนะ"
“มันก็แค่เกือบ มันยังไม่ผ่านไม่ใช่เหรอคะ?”
“ก็จริง”
“งั้นขออีกรอบค่ะ ครั้งนี้ชั้นจะมองการโจมตีให้ออกให้ได้”
“ไปล่ะนะ” ซัทสึกิเข้าสู้อีกรอบ
ฮินะที่แอบดูชะโงกหน้าออกมา
“พี่ฝึกอะไรน่ะ หลบหลีกเหรอ? จะไปสู้กับใครที่ไหนน่ะ?” ฮินะกล่าว
ทันใดนั้นเอง มีคนเข้ามาอยู่ด้านหลังของฮินะด้วยความรวดเร็ว
ชิ้งงงงงง! เชาเอามีดติดแขนมาจ่อคอของฮินะจากด้านหลัง
“กรี๊ดดดด อุ๊บ!!!” เธอโดนเจ้าคนปริศนาคนนั้นปิดปากเอาไว้
“(อยู่เงียบๆเถอะน่า ทริกเกอร์!)” เขาคือ ฮิวดรัม มนุษยักษ์แห่งความมืดที่เจ้าเล่ห์ที่สุด เขาพูดภาษาโบราณออกมา
“ฮื้ออออออ!!! อื้อออออ!!!” ฮินะโดนจับเอาไว้เธอพูดไม่ได้
เธอถีบเหล็กแท่งแถวนั้นล้มลงและเสียงดัง
เพล้ง!!! เสียงดังจนซาโยะและซัทสึกิที่อยู่ตรงนั้นได้ยิน
“หา? เสียงอะไร?” ซัทสึกิกล่าว
“ไปดูเถอะค่ะ” ซาโยะกล่าว และทั้งสองคนวิ่งไป
“ฮื้ออออออ อื้อออออ” ฮินะพยายามดิ้น
“อย่าดีกว่าทริกเกอร์ เธอไม่ตายหรอก คามีร่าอยากเจอเธฮด้วย บอกผมมาว่าไดโกะ มาโดกะอยู่ที่ไหน?” ฮิวดรัมกล่าว
ซาโยะและซัทสึกิวิ่งมาทั้งสองตกใจมา
“ฮินะ!!!” ซาโยะตกใจมากกว่าเดิมว่าน้องสาวฝาแฝดเธอมาทำไม
“พี่คะ!!! ช่วยหนูด้วย!!!” ฮินะดิ้นจนมือฮิวดรัมหลุดและตะโกน
“หืม มีคนมาจุ้นจ้านจนได้ ถอยดีกว่า” ฮิวดรัมเคลื่อนที่หายด้วยความเร็วสูง มันพาฮินะไปด้วย
“ฮินะ!! ฮินะ!!” ซาโยะทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว น้องสาวของเธอโดนลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตา
“คุณซาโยะ! เป็นอะไรรึเปล่า?” ซัทสึกิถาม
“ไม่ได้การแล้ว มันจับฮินะไป แต่มันจับเธอไปทำไมน่ะ?” ซาโยะสงสัย
“ไม่รู้สิ แต่เเบบนี้ต้องใช้ไอ้นั่นแล้วล่ะ” ซัทสึกิเอาทากะวอทช์รอยด์ออกมา
Search Hawk!!! ซากาชิ ทากะ ทาก้าาา!!!
“ช่วยทีนะ หาตัวฮิคาว่า ฮินะให้ที” ซัทสึกิบอกกับเหยี่ยวจิ๋ว
“แกว้กกกก!!!” ทากะวอทช์รอยด์บินออกไป
“ตามไปกันเถอะ” ซัทสึกิพาซาโยะไปด้วยกัน
ที่โกดังร้างแห่งหนึ่ง
ฮินะที่ถูกจับได้ตื่นขึ้นมา เธอถูกมัดกับเก้าอี้
“ที่นี่มัน….อ้ะ!!” เธอรู้สึกตัวและรู้ว่าโดนจับมา
“(ไม่ได้เจอกันนานนะ ทริกเกอร์)” ฮิวดรัมทักทายเธอ
“เอ๋? พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ฮินะสงสัย
“(แปลกแฮะ ไหนคามีร่าบอกว่าร่างสถิตของทริกเกอร์มันฟังเรารู้เรื่องไง? อะแฮ่มๆ)” ฮิวดรัมกระแอมเล็กน้อยและเปลี่ยนเสียงของตน
“แหม ต้องขอประทานอภัยอย่างสูง ตอนนี้เธอฟังผมรู้เรื่องแล้วรึเปล่า?” ฮิวดรัมพูดภาษามนุษย์ได้
“เอ๋? อะ…อืม” ฮินะพยักหน้า
“นี่นายต้องการอะไรเหรอ?!! จับชั้นมาทำไมอ่ะ!!” เธอถามฮิวดรัม
“โปรดอย่าถามเรื่องที่เธอเองรู้แล้วดีกว่านะทริกเกอร์ บอกผมมาได้แล้วว่าคนที่ชื่อไดโกะ มาโดกะอยู่ที่ไหน? ไม่อย่างงั้น…” ฮิวดรัมเอามีดดาบที่แขนขวากางออกมาและเดินมาใกล้ๆ เขาจ่อมีดใกล้ๆคอเธออีกครั้ง
“อ๊าาา!!!” ฮินะกลัวมาก
“เอาล่ะ บอกมาได้แล้ว ว่าไดโกะ มาโดกะ กับเอทานิตี้คอร์มันอยู่ที่ไหน? ทริกเกอร์”
“ทริกเกอร์อะไรชั้นไม่รู้เรื่องนะ!!! ชั้นชื่อฮินะ และเอทานิตี้คอร์คืออะไรล่ะ?” ฮินะตอบไปขณะมีมีดจ่อคอเธออยู่
“หืม? แต่คามีร่าบอกมาเองว่าเธอคือทริกเกอร์ไม่ใช่เรอะ หรือว่ายัยนั่นจำคนผิดกัน?” ฮิวดรัมเอามีดออก
เปรี้ยงงง!!! มีกระสุนแสงพุ่งเข้ามา ฮิวดรัมรีบหลบออกไป
“โอ่ย้ะ?” ฮิวดรัมเจอเป้าหมายเเล้ว
ไดโกะ มาโดกะ พร้อมปืนกัทซ์สปาร์คเลนส์เข้ามาช่วยฮินะเอาไว้
“เป็นอะไรรึเปล่าเธอน่ะ?” ไดโกะเล็งปืนใส่ฮิวดรัมพร้อมกับเข้ามาช่วยฮินะเอาไว้
“ไม่ค่ะ” ฮินะกล่าว
ไดโกะเลยเข้ามาช่วยเธอออกจากเชือกที่ถูกมัด
“หืม? 555+ ไม่นึกเลยว่าจะออกมาเองแบบนี้ไดโกะ มาโดกะ เอาล่ะ ช่วยบอกชั้นทีว่าเอทานิตี้คอร์อยู่ที่ไหน” ฮิวดรัมชี้ดาบใส่เขา
“ฮิวดร้า ไม่สิ ฮิวดรัม ทำไมนายถึงถามสิ่งที่น่าจะรู้คำตอบแล้วล่ะ คำตอบของชั้นคือ….” ไดโกะหันปืนใส่
“ไม่” เขายิงใส่ฮิวดรัมอย่างต่อเนื่อง
“ชิ รับไปซะ!!!” ฮิวดรัมฟาดคลื่นกระแทกใส่ไดโกะ
โครมมมม!!! มันแรงมากจนฮินะโดนลูกหลง
“กรี๊ดดดดด!!!” ฮินะกระเด็นล้มลงและสลบไป
“เหอ? พวกมาเพิ่มเรอะ ดูท่าว่าผมคงต้องถอยก่อนดีกว่า” ฮิวดรัมสัมผัสได้ว่ามีใครมา เขาเลยหนีไปด้วยความเร็วสูง
“ฮินะ!!!” ซาโยะวิ่งเข้ามาและเจอกับไดโกะที่ยังอยู่ดีและฮินะที่สลบไปแล้ว
ไดโกะเก็บปืนและมาหาพวกเธอ
“ไง ซาโยะคุง”
“อ้าว ผู้ชายที่เจอวันนั้นนี่นา” ซัทสึกิจำเขาได้
“คุณไดโกะ ไหงคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ?” ซาโยะถาม
“ฮิวดรัม มันกลับมาแล้ว มันน่าจะมาตามหาตัวชั้นจากการตามสืบเธอยังไงล่ะซาโยะคุง แต่ดูเหมือนว่าเจ้านั่นจะสับสนว่าเด็กคนนี้คือเธอนะ” ไดโกะมองไปยังร่างของฮินะที่สลบอยู่
“ฮินะ เด็กคนนั้นเป็นน้องสาวฝาแฝดชั้นเองค่ะ……..” ซาโยะกล่าว
“คุณซาโยะ เป็นอะไรรึเปล่า?” ซัทสึกิถามเธอ
“จะไม่ให้เป็นได้ยังไงล่ะ!!! ทั้งคุณชิราซากิที่หายตัวไป ทั้งฮินะที่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ ทั้งหมด ทั้งหมดเป็นเพราะชั้นยังสู้ได้ไม่ดีพอน่ะสิ!” ซาโยะโทษตัวเองทุกอย่าง
ทันใดนั้น มีแสงสว่างส่องออกมาจากอีกที่หนึ่ง
มีหญิงสาวปริศนาเดินออกมาหาพวกเขา
“อะไรน่ะ?” ซัทสึกิถอยออกมา
“เธอคือ….ผู้หญิงที่ชั้นเห็นในฝัน?” ซาโยะกล่าว
“ยูซาเร่!!!” ไดโกะตกใจมาก
“พวกเธอ….ต้องไม่ให้….ยักษ์แห่งความมืด……ได้เอทานิตี้คอร์ไป……” ยูซาเร่มาบอกแค่นั้นและหายไป
ฮิวดรัมที่ยังไม่ไปไหนเขาแอบดูอยู่และได้ข้อสรุป
“Excellent ดูเหมือนว่าผมจะเจอวิธีดีๆที่เรียกยูซาเร่แล้วสิ และก็แม่หนูคนนั้นไม่ใช่ทริกเกอร์สินะ แหมๆ ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องสร้างสถานการณ์สักหน่อยสินะ” ฮิวดรัมดีดนิ้ว
เขตการศึกษาที่ 7
มีหมอกควันสีดำปรากฏขึ้นไปทั่วเมือง
“เห้ย อะไรน่ะ!” ชาวเมืองต่างตกใจ ควันดำลอยอยู่ทั่ว
รูบี้และไวส์ที่กำลังลาดตระเวนงานของ judgement ได้อยู่แถวนั้นพอดี
“เอ่อ ไวส์ นั่นควันอะไรน่ะ ท่อไอเสียรถมันเยอะเกินเหรอ?” รูบี้ถาม
“ยัยบ๊อง มันใช่ควันท่อรึไง นู่น มีอะไรออกมาจากท้องฟ้าด้วย” ไวส์ชี้ไปบนฟ้า
ครืนนนนนน!!! ไคจูแห่งความมืดที่ฮิวดรัมเรียกได้บินออกมา
“ก๊าซซซซซซ!!!” มันคือ การ์ซอท
การ์ซอทพ่นควันพลาสม่าไปทั่วเมืองจนท้องฟ้าดำมืด
“เอ่อ โทษนะไวส์ แต่เธอคงพูดถูก มันไม่ใช่ควันรถยนต์แล้ว!!!” รูบี้ตกใจมาก
“ไคจู แย่แล้ว!!! ติดต่อ judgement ทุกหน่วยและ Anti-skill นี่รหัสแดง ขอย้ำรหัสแดง” ไวส์เอามือถือออกมาติดต่อหน่วยอื่นๆ
ทั้งสองคนรีบใส่เกียร์หมาและถอยออกมาก่อน
“ว้ากกกกก! ตัวใหญ่แบบนั้น ไม่เหมือนสมัยที่เราล่ากริมส์เลยน้าาาาา!!!” รูบี้วิ่งไปพร้อมถืออาวุธของเะอที่เป็นเคียวยักษ์สีแดงที่ยิงปืนได้
“มันมีกริมส์ตัวใหญ่เท่านั้นรึไงล่ะ!!!” ไวส์กล่าว เธอเองก็ควักอาวุธดาบเรเปียและวิ่งไปตั้งหลักกับรูบี้
ทั้งสองหลบออกมาและรูบี้เริ่มเปิดก่อน
เธอเปลี่ยนเคียวเป็นโหมดปืนและเล็ง
“ไวส์ ช่วงเสริมแรงทีนะ” รูบี้ตั้งลำกล้อง
“จัดให้เลย” ไวส์ร่ายวงเวทย์น้ำแข็งของเธอออกมา
“ไปเล้ยยยยย!!!!” รูบี้ยงกระสุนผ่านวงเวทย์และมันใหญ่ขึ้นและกลายเป็นระเบิดน้ำแข็ง
โครมมมมม!!! มันเข้าไประเบิดเต็มหน้าการ์ซอทจนมันแสบตามาก
“ก๊าซซซซซซซ!!!” มันร้องออกมาเพราะเจ็บลูกตา
“เจ๋ง เอาอีกเยอะๆเลย” รูบี้กล่าวพร้อมเล็งปืนอีก
ขณะเดียวกัน ฮ.ไร้ขนขับติดอาวุธของเมืองแห่งการศึกษาพากันออกมามากมาย
ฟิ้วววว!!! ยานพวกนั้นระดมอาวุธยิงใส่การ์ซอทชุดใหญ่
“ก๊าซซซซซ!!!” มันรำคาญและทยอยตบเครื่องยินร่วงไปหลายลำ ระหว่างนั้นเอง….
“มีอีกเยอนะ!!!” รูบี้กับไวส์ใช้สูตรเดิมในการสู้ พวกเธอยิงช่วยกันระเบิดน้ำแข็งใส่หน้ามัน
“ก๊าซซซซซซ!!!” การ์ซอทรำคาญตามากและพ่นพลังงานใส่ตรงที่พวกรูบี้ยืนอยู่
“ซวยแล้ว!!!” ไวส์รีบร่ายบาเรีย
ตู้มมมมม!!! พลังมันแรงมาก ทั้งสองกระเด็นไปไกล
“กรี๊ดดดดดดด โอ้ย!” รูบี้กระแทกกับกำแพงอาคาร
ส่วนไวส์กลิ้งไปกับพื้นถนน
ทั้งสองยันตัวเองขึ้นมาและมองไปที่ไคจูยักษ์
“เอาไงดี?” ไวส์ถาม
“ถามชั้นแล้วชั้นจะรู้มั้ยล่ะ?” รูบี้กล่าว
“ก๊าซซซซซ!!!” การ์ซอททำลายทุกอย่างด้วยความบ้าคลั่ง
ตู้มมมม!!! แรงระเบิดสะเทือนไปจนถึงที่ที่พวกซาโยะอยู่
“ไคจูเหรอ?!!” ซัทสึกิมองออกไปด้านนอก
ทั้งหมดเห็นการ์ซอทตัวมหึมาทำลายเมืองอยู่
“ไม่ได้การแล้ว ชั้นยังไม่ผ่านฝึกพิเศษด้วยซ้ำนะ!!!”
“ไม่หรอก คุณซาโยะ ตอนนี้เธอสู้มันได้แล้วนะ” ซัทสึกิกล่าว
“ล้อกันเล่นใช่มั้ยคะ? ทั้งที่ชั้นยังชนะคุณไม่ได้เลยนะ!!!" ซาโยะกล่าว
“ไม่มีเวลาแล้ว ซาโยะคุง รีบออกไปหยุดมันก่อนเถอะ” ไดโกะกล่าว
“เอาก็เอา ไปนะคะ!!!” ซาโยะวกำลังจะวิ่งออกไป
“จริงสิ ซาโยะคุง ก่อนจะไปเอาคีย์เปล่าอันสุดท้ายมานี่สิ” ไดโกะกล่าว
“เอ๋? เอ่อ นี่ค่ะ” เธอส่งคียให้เขา
พอไดโกะจับมันปุ๊ปเขาส่งพลังไปไว้ในคีย์นั่น
มันกลายสภาพเป็นคีย์ใหม่ออกมา
“เอาไปสิ ครั้งนี้เธอต้องใช้ความเร็วเข้าช่วยนะ” ไดโกะกล่าวและยื่นคีย์ให้
“เอ๋? ขอบคุณค่ะ” ซาโยะกล่าว
“ตกลงคุณเป็นใครกันเนี่ย?” ซัทสึกิถามไดโกะ
“เรื่องนั้นมันยังไม่ถึงเวลาหรอกนะ เอาล่ะ เธอกับชั้นเราพาฮินะหนีก่อนเถอะ ซาโยะคุง ฝากที่เหลือด้วย” ไดโกะกล่าว
เขาและซัทสึกิพากันแบกร่างฮินะหนีไป
ซาโยะวิ่งออกไปด้านนอกและเอากัทส์สปาร์คเลนส์และไฮเปอร์คีย์ออกมา
ซัทสึกิและไดโกะหันกลับมามอง
Ultraman Trigger Multi Type!!!
ซาโยะใส่ไฮเปอร์คีย์ลงท้ายปืนและกางปืนออกมา
Boot up Zeperion!!!
“เอาล่ะนะ ไปลุยกันเลย ทริกก้าาาาาา!!!” ซาโยะชูมันขึ้นฟ้าและเหนี่ยวไก
Ultraman Trigger Multi Type!!!
“แท๊บ!!!” ซาโยะขยายร่างและกลายเป็น อุลตร้าแมน ทริกเกอร์
ทริกเกอร์ลอยออกมาและปล่อยแสงแฮนด์แสลชใส่การ์ซอท
บรึ้มมมมม!!! มันถึงกับร้องออกมาเพราะแสบร้อน
“ก๊าซซซซซซ!!” การ์ซอทมองมาทางนี้
ทริกเกอร์ตั้งท่าและเตรียมสู้
“แท๊บ!!!” เขาวิ่งเข้าไปและใส่เดี่ยวกับไคจูยักษ์ทันที
พลั่ก!!! พลั่ก!!! ผัวะ!!! ทริกเกอร์กระชากหัวมันและแทงเข่าพร้อมกับหลังแหวนมันอย่างรวดเร็ว
"ก๊าซซซซ!!! การ์ซอทร้องออกมา
รูบี้และไวส์ที่อยู่ด้านล่างมองไปด้านบน
“โห นั่น คุณมนุษย์ยักษ์ที่ออกทีวีวันนั้นนี่นา ยะโฮ!!!” รูบี้ทักทาย
“มาได้จังหวะพอดีด้วยนะ บังเอิญจัง?” ไวส์กล่าว
ทริกเกอร์อัดเจ้าไคจูไปเรื่อยๆจนมันกระเด็น
“ก๊าซซซซซซ!!!” การ์ซอทล้มลง
คราวนี้มันลุกขึ้นและบินไปรอบๆแทน
มันพ่นกระสุนพลาสม่าใส่ทริกเกอร์
“ฮึ่ม! แท๊บ~” ทริกเกอร์กางบาเรียกันไว้ได้
“โห!!!! เจ๋งอ่ะ” รูบี้ถูกใจสิ่งนี้
แต่การ์ซอทบินไปมาน่ารำคาญ ทริกเกอร์ทำอะไรไม่ได้เพราะบินไม่ได้
“จริงสิ ลองของใหม่สินะ” ซาโยะเอาคีย์ใหม่ออกมากด
Ultraman Trigger Sky Type!!!
จากนั้นก็เอาคีย์เก่าออกและใส่อันใหม่ไปแทนที่
Boot up Runboldt!!!
“ความเร็วงั้นเหรอ? ดูซิแกกับชั้นใครจะเร็วกว่ากัน ทริกก้าาาาาา!!!” ซาโยะเหนี่ยวไก
ทริกเกอร์ทำการไทป์เช้นจ์และบินขึ้นฟ้า
เขากลายร่างเป็น สกายไทป์
“เปลี่ยนสี!!! เปลี่ยนสีใหม่ด้วย!!!” รูบี้ตื่นเต้นมาก
“ว้าว เร็วชะมัด ตัวใหญ่ขนาดนั้นยังบินได้อีกตะหาก” ไวส์กล่าว
ซัทสึกิและไดโกะเห็นการต่อสู้นั่นจากอีกที่
“เปลี่ยนสีแล้วความสามารถจะเปลี่ยนด้วยสินะคะ?” ซัทสึกิถามไดโกะ
“อื้ม มันคือการไทป์เช้นจ์ และนี่คือร่างที่เน้นความรวดเร็ว สกายไทป์ยังไงล่ะ” ไดโกะอธิบาย
ทริกเกอร์บินได้แล้วคราวนี้เขาทั้งบินกระแทกและจู่โจมการ์ซอทไม่ยั้ง
“ก๊าซซซซซซ!!!” การ์ซอทเสียท่า
ทริกเกอร์หลบออกมาและใช้ท่ากระสุนแสงรันบัลท์
เปรี้ยงงงง!!! การ์ซอทถึงกับร่วงลงสู่พื้นโลก
โครมมมมม!!! มันลุกขึ้นมาใหม่
ทริกเกอร์ที่บินอยู่เรียกอาวุธออกมา
Circle Arms!!!
ดาบโบราณเซอเคิล อาร์มมาอยู่ในมือของเขา
ทันทีที่ทริกเกอร์จับดาบนั่น ซาโยะที่อยู่ด้านในก็เห็นนิมิตวิธีใช้ดาบนี่อีกครั้ง
“ห้ะ!! เข้าใจล่ะ อย่างนี้สินะ” ซาโยะกางอาวุธออกมา
เธอกางมันเป็น แอโรว์โหมด
Sky arrow!!!
“เอาล่ะนะ ย้ากกกกก!!!” ซาโยะเอาคีย์จากกัทส์สปาร์คเลนส์ใส่อาวุธ
Maximum Boot up Sky!!!
Runboldt Arrow Strike!!!
“ท๊าาาาา!!!” ทริกเกอร์ยิงกระสุนธนูออกไป
ชิ้งงงง!!! มันโดนร่างการ์ซอทและส่องแสง
บรึ้มมมมมม!!! การ์ซอทระเบิดตายทันที หมอกควันหายไปเมืองกลับมาสดใสอีกครั้ง
“วู้ววววว เจ๋ง สุดยอด ชอบสุดๆเลยค่า!!!” รูบี้ตะโกนออกไป
“เดี๋ยวเถอะ เงียบๆหน่อยเรามีงานเก็บกวาด หา?!!!” ไวส์หันไปมองข้างบนและตกใจมาก
“เทื้ออออ!!!” ทริกเกอร์โดนคลื่นดาบกระแทกจนร่วงลงกับพื้น
“ท่าาาาา!!!” คัลเลอร์ไทม์เมอร์ของเขาดังขึ้นมา
“เหอะ Excellent ผมคิดถึงนายมากเลยนะ ทริกเกอร์!!!” ฮิวดรัมร่างยักษ์รูดดาบของเขาและคุยกับทริกเกอร์
“หา?! อ้ะ!” ซาโยะเห็นนิมิตของยักษ์แห่งความมืดในอดีตเธอเห็นฮิวดรัมเพิ่มเข้ามาด้วย
“นายคือ ยักษ์ตนที่ 3!!!” ซาโยะกล่าว
ทริกเกอร์ลุกกลับขึ้นมาและกำธนูเอาไว้แน่นมาก
“เอาล่ะ ผมขอสนุกกับเธอหน่อยนะ ฮ่าาาาา!!!” ฮิวดรัมจู่โจมด้วยมีดดาบ
“ท๊าาา!!!” ทริกเกอร์รับคำท้า ยักษ์สองตนพุ่งและโจมตีใส่กันด้วยความเร็วสูง
“ตรงนั้น!” ฮิวดรัมเจอช่องโหว่เขาแทงทริกเกอร์โดนเต็มๆ
“เทื้ออออ!!!” ทริกเกอร์ร่วงอีกแล้ว
“โอ้ยยย!!! บ้าเอ้ย เร็วชะมัด” ซาโยะโดนอีกแล้วเช่นกัน
ฮิวดรัมพุ่งมาและทริกเกอร์พยายามหลบแต่หลบไปไม่ได้สักที
เขาโดนฮิวดรัมแทงครั้งแล้วครั้งเล่าจนเจ็บเหมือนกับอีกสองรอบแรก
“อ๊าาาาา!!!” ซาโยะล้มลง
ทริกเกอร์ก็ล้มลงด้วย
เขาเลยลุกมาตั้งหลักใหม่
“จริงสิ เราต้องดักทาง ดักทางมันให้ได้” ซาโยะพยายามใช้สิ่งที่ซ้อมมา
ทริกเกอร์ยืนนิ่งและกำธนูเอาไว้
“หือ? เป็นอะไรไปล่ะ ถ้างั้นผมไม่เกรงใจล่ะนะ 555” ฮิวดรัมพุ่งเข้ามา
“ตรงนั้น!!” ซาโยะกล่าว
“แท๊บ!!!” ทริกเกอร์เอาธนูมากันได้
ฮิวดรัมเอาดาบออกและฟันใหม่
ทริกเกอร์ก็กันได้
ฮิวดรัมเลยจะต่อยด้วยแขนขวา
“นั่นด้วย” ซาโยะกล่าว
ทริกเกอร์ปัดแขนได้
“และนี่ไง!!!” ซาโยะจับการโจมตีได้แล้ว
ชิ้งงงง!!! ทริกเกอร์เอาคนธนูฟาดใส่ฮิวดรัมเต็มแรง
“อ๊ากกกก!!! ได้ยังไงกัน ก็ไหนคามีร่าบอกว่าร่างสถิตมันสู้ไม่เป็นไง” ฮิวดรัมโดนเล่นคืนบ้างแล้ว
“โทษที ชั้นไม่ผิดซ้ำครั้งที่สามหรอกนะ” ซาโยะกล่าว
ทริกเกอร์ตั้งท่าและฟาดธนูกระแทกฮิวดรัมจนถอย
“เอาล่ะนะไวส์!!!” รูบี้กล่าวและตั้งลำกล้องปืน
“เล่นมันเลยรูบี้!!!!” ไวส์กล่าว
ทั้งสองยิงระเบิดน้ำเเข็งแบบที่ใช้ยิงการ์ซอทใส่ฮิวดรัมที่กำลังเผลอ
บะคุ้งงงงง!!!! ฮิวดรัมโดนไปเต็มๆหน้าและล้มลง
“ไชโย!!! ชั้นแม่นมั้ยล่ะ?” รูบี้กล่าว
“จ้าจ้า แม่นักแม่นปืน” ไวส์กล่าว
ฮิวดรัมลุกขึ้นมาและโมโหมาก
“หึ้ยยยยย!!! นี่มันไม่ Excellent แล้ว!!! ผมเกลียดสิ่งที่มาขัดขวางความสนุกของผม ย้ากกกกกก!!!!" ฮิวดรัมกำลังจะเข้าไปซัดทริกเกอร์
ฟึ่บบบบ!!! มีแส้ลำแสงรัดคอของฮิวดรัมและกระชากเขากลับมา
“ฮิวดรัม ใจเย็นๆสิ!!!” ดาร์กอนยักษ์แห่งความมืดอีกคนมาห้ามเขาไว้
“หึ ยังอารมณ์แปรปรวนเหมือนเดิมนะฮิวดรัม ถ้าแกดันมาคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้และทำลายโลกนี้เราจะทำกันยังไง?” คามีร่ากล่าว
“หนอยยยย ทริกก้าาาาาาา แกนะแก อ้ากกกกก!!! ปล่อยผมเซ่!!!” ฮิวดรัมโมโหมากเขาพยายามดิ้นออกจากดาร์กอน
“แหมๆ ไว้เรามาเจอกันใหม่อีกครั้งนะทริกเกอร์ หวังว่ามันคงจะเร่าร้อนและโรแมนติคกว่านี้นะ 555+” คามีร่าพาพวกตนวาปหายไป
“หา? อะไรกันเนี่ย?” ซาโยะสงสัยมาก
พวกมันกลับมาครบแล้วสินะ ยักษ์แห่งความมืด" ไดโกะกล่าวและมองไปที่ทริกเกอร์
ทริกเกอร์สลายหายไปและซาโยะน่วมหนักอีกแล้ว แต่ยังน้อยกว่าสองรอบแรก
เธอกลับมาหาไดโกะและซัทสึกิที่ลานว่างที่เธอใช้ซ้อมสู้กับซัทสึกิ
“ฮินะล่ะคะ?” ซาโยะวิ่งกลับมาและถามถึงน้องสาวของเธอก่อน
“เด็กคนนั้นปลอดภัยดี เดี๋ยวชั้นจะช่วยพาไปส่งที่บ้านให้นะ” ซัทสึกิกล่าว
“ขอบคุณมากค่ะ คุณไดโกะล่ะคะ?”
“ชั้นยังมีเรื่องที่ต้องหาคำตอบอยู่นะ พวกเธอกลับกันไปเถอะ พลังของทริกเกอร์เองเธอก็ได้จากชั้นครบแล้วด้วย ชั้นไปล่ะ” ไดโกะเดินจากไป
“อะไรของเขาน่ะ? ตกลงชายคนเมื่อกี้เป็นใครกันแน่?” ซัทสึกิถามซาโยะ
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่เขารู้ว่าชั้นเป็นทริกเกอร์ตั้งแต่วันแรกเลย ไม่มีทางเป็นคนธรรมดาหรอกค่ะ”
“นั่นสินะ แถมยังสร้างของให้เธอใช้ได้แถมรู้ว่าเธอต้องสู้ยังไง บางทีเขาคนนั้นต้องรู้เรื่องอะไรเยอะเเยะแน่เลยนะ?”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะค่ะ ชั้นยังมีเรื่องที่อยากถามเจ้าตัวอีกเยอะเลยด้วย” ซาโยะเดินจากไป
ซัทสึกิและซาโยะพาฮินะกลับมาส่งที่บ้าน
ซาโยะและซัทสึกิพาฮินะมานอนพักที่เตียง และเธอเองก็ตื่นขึ้นมา
“อืม…..หาว~~ อ้ะ! พี่จ๋า”
“ฮินะ!!!” ซาโยะเข้าไปกอดเธอ
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? ดีใจจังเลย พี่ขอโทษนะ” ซาโยะกล่าว
“เอ๋? ขอโทษเหรอ?”
“เรื่องที่เธอต้องมาเจ็บตัวเพราะพี่น่ะ”
“เอ๋? พี่พูดเรื่องอะไรน่ะ จำไม่เห็นได้เลย หนูรู้สึกแค่นอนหลับไปเองนะ ตอนนี้นอนเต็มอิ่มแล้วล่ะ รุรุรุรุ้น มากเลย!!!” ฮินะกล่าว
“เอ๋?” ซาโยะตกใจ ว่าทำไมน้องสาวของเธอจำอะไรไม่ได้
“เอ่อ คุณซาโยะออกไปคุยกันข้างนอกเดี๋ยวนึงสิคะ?” ซัทสึกิที่ยืนอยู่หลังประตูห้องฮินะกล่าว
ซาโยะเลยเดินออกไปนอกบ้านและไปส่งเธอ
“คุณซัทสึกิจะบอกว่า คุณไดโกะลบความทรงจำฮินะเหรอคะ?”
“ไม่แน่ใจแต่อาจจะใช่ เพราะเขาทำเหมือนปล่อยแสงอะไรใส่หัวน้องสาวเธอก็ไม่รู้ แถมน้องเธอยังหลับไปนานมากด้วยนะ”
“อย่างนี้นี่เอง แล้วทำไมคุณไดโกะถึงไม่ลบความจำคุณซัทสึกิล่ะคะ?”
“ไม่รู้สิ บางทีเขาอาจจะรู้ก็ได้นะว่าเธอฝึกกับชั้นอยู่น่ะ”
“เห้อ……ทำไมถึงรู้เรื่องของเรากันหมดเลยนะ ละเมิดความเป็นส่วนตัวสุดๆเลยด้วย” ซาโยะบ่นออกมา
“เอาน่า แต่เขาก็มาช่วยน้องเธอไว้ไม่ใช่เหรอ อาจจะไม่ใช่คนเลวอะไรจริงๆก็ได้นะ”
“นั่นสินะคะ อ้ะ? ส่วนเรื่องการฝึก คือ….”
“บทแรกเธอผ่านแล้วล่ะ”
“หา?”
“เธอใช้สิ่งที่ชั้นสอนเอาชนะยักษ์สีขาวฟ้านั่นได้ เธอดักทางและอ่านการเคลื่อนไหวได้ดีขึ้นแล้วนะ เป็นเซ๊นส์การต่อสู้ของเธอยังไงล่ะ”
“จริงด้วย เมื่อตอนนั้น สู้ได้เหมือนร่างกายขยับไปเอง”
“นั่นแสดงว่าเซ๊นส์ความตื่นตัวเธอเริ่มทำงานแล้วล่ะ หมั่นฝึกขยับร่างกายบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินเอง อีกสองวันไปฝึกบทที่สองกับชั้นนะ" ซัทสึกิกล่าว
“ค่ะ จะตั้งใจรอเลยค่ะ” ซาโยะก้มโค้งขอบคุณ
อีกด้านหนึ่ง ที่ตึกร้างพังๆ
พวกยักษ์แห่งความมืดคุยกันในร่างไซส์มนุษย์โลก
“ทริกเกอร์!!! แกนะแก!!!” ฮิวดรัมยังหัวร้อนไม่เลิก
“สงบสติลงซะ!!!” ดาร์กอนผลักเขาออกไป
“อ้ากกกกกกก!!!” ฮิวดรัมทนไม่ไหว
จิซาโตะเลยเดินเข้ามาและตบหน้าฮิวดรัมที่กำลังร่ำร้อง
เพี๊ยะ!!! เธอตบไปแรงมาก
“พอได้แล้ว ฮิวดรัม!!” คามีร่าในร่างจิซาโตะตบหน้าเขาไปแรงมาก
“โอ้ะ! นี่ตัวผม ทำไมช่างไร้มารยาทเช่นนี้กัน” ฮิวดรัมกลับมาคุมอารมณ์ได้แล้ว
“หึ พูดมาได้ว่าตัวเองฉลาดสุดในกลุ่ม ให้ไปตามหาตัวทริกเกอร์แกยังไปตามมาผิด แถมยังโดน ไดโกะ มาโดกะ มันไล่กลับมาอีก!!!” จิซาโตะเดินเข้าไปกระชากคอของฮิวดรัมมาคุยใกล้ๆ
“ชิ มขอโทษด้วยแล้วกัน เพราะประมาทไปหน่อยล่ะนะ” ฮิวดรัมกล่าว จิซาโตะผลักเขาออกไป
“555+ ในที่สุดเราก็กลับมาพร้อมหน้ากันแล้ว และทีนี้สิ่งที่พวกเราเฝ้าเตรียมการกันมานานกำลังจะเริ่มอีกรอบใช่ป่ะ? ข้าจะได้สู้กับทริกเกอร์และตัดสินกับมันสักที 555+” ดาร์กอนกล่าว
“Excellent แน่นอนที่ผมตื่นจากผนึกมาก่อนพวกคุณตั้งหลายร้อยปีก็เพื่อวันนี้เลยนะ” ฮิวดรัมกล่าว
“พวกแกสองคนไปหาร่างสถิตซะ เรายังต้องแฝงตัวกันบนโลกอีกนาน สิ่งที่พวกเราพลาดไปเมื่อ 30 ล้านปีที่แล้ว พวกเราจะเร่มมันใหม่อีกครั้ง……” จิซาโตะเดินนำออกมา
เธอยิ้มอย่างชั่วร้าย
“เราจะย้อมเอทานิตี้คอร์ให้เต็มไปด้วยสีดำของความมืด ทำให้มันตกลงสู่ความมืดมิด และแน่นอนชั้นจะฆ่าทริกเกอร์และทรมาณร่างสถิตของมันที่บังอาจมายุ่งกับทริกเกอร์ของชั้น 5555555!!!” จิซาโตะหัวเราะอย่างสะใจ
แสงแห่งความหวัง ที่จะมุ่งไปสู่อนาคต อุลตร้าแมนทริกเกอร์
สวัสดีฮะ เซนไคเรดเอง คือที่หายไปสามวันไม่มีอะไรหรอกครับ แมวที่เลี้ยงที่บ้านตั้งแต่เล็กมันโดนหมาบางแก้วที่ไหนไม่รู้หลุดมากัดตาย เศร้ามากหมดอารมณ์มาแต่งเลยอ่ะ R.I.P หลับให้สบายนะละมุดเพื่อนยาก คงไม่มีนายมากวนเราหน้าคอมอีกแล้ว ไม่มีนายมาแย่งทาโร่เราแล้วด้วย…….
ป.ลิง หลายคนคงถามว่าทำไมเอาจิซาโตะมาเป็นร่างสถิตป้าคามีร่า บอกเลยว่า seiyuu joke นะแจ๊ะ ทั้งจิซาโตะและป้า สองตัวละครนี้พากย์โดย สุมิเป้ (อุเอซากะ สุมิเระ) ทั้งคู่ ความเชื่อมโยงมันมีแค่นั้นแหละ 555+
แน่นอนว่าใครอยากรู้ว่าป้าสุดแซ่บของเราลุคไอดอลเป็นยังไง ไปหาเพลงของ pastel*pallete ฟังกะได้นะ บางเพลงนางจะร้องคู่กับ อามิตะซัง (อายะจัง) ด้วยล่ะ เเบบนี้ไง…
ป้ายยาพอและ แถมให้อีกอันและกัน เรือผีในด้อมบันโดริที่ไม่ค่อยมีคนสนใจแต่เราจะเอามาแต่งต่อ (สารภาพบาป เราชอบดูกับอ่านแนวหญิงxหญิงมากๆ ทุ่งลิลลี่ is da best!!! สมัยเรียนพกมังงะเรื่อง Yagate Kimi Ni Naru ไปอ่านหลังพักเที่ยงตลอด)
.
.
.
.
.
.
เรือที่พี่โยะเรากลายเป็นหมาของคุณชิราซากิไงล่ะ กรี๊ดดดด!!! แม่ขา!!! ดูทั้งคู่สิคะ!!! (เรือจิซะอายะอะไร ต้องเรือซาโยะจิซะเซ่!!!)
ความคิดเห็น