คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งสำคัญที่ถูกช่วงชิง
.
.
.
.
.
หลังจากทัศนศึกษามาประมาณ 3 วัน
ฮิคาว่า ซาโยะ เด็กสาวมัธยมปลายปี 2 ได้บังเอิญรับพลังและเป็นร่างสถิตของมนุษย์ยักษ์แห่งแสงนามว่า “อุลตร้าแมน ทริกเกอร์”
เธอเข้าต่อสู้กับ คามีร่า หนึ่งในมนุษย์ยักษ์แห่งความมืดทั้ง 3 และเธอก็สามารถเอาชนะมาได้อย่างฉิวเฉียดด้วยคำแนะนำของชายปริศนาที่ชื่อว่า ไดโกะ มาโดกะ
ยังไงก็แล้วแต่ ซาโยะก็ยังต้องไปโรงเรียนอยู่ดี
เวลาประมาณตี 5
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด นาฬิกาปลุกดังขึ้น
เด็กสาวเอื้อมมือไปกดปิดมัน
“หาวววว” เธอหาวและลุกขึ้นมาพร้อมกับเดนไปเปิดผ้าม่านห้องนอนของเธอเพื่อรอรับแสงตะวัน
ในห้องของเด็กสาวมีกีตาร์สีน้ำเงินตัวหนึ่ง เธอมักจะใช้มันฝึกซ้อมเป็นประจำ ชนิดที่ว่าบางคืนก็แทบไม่หลับไม่นอน
ฮิคาว่า ซาโยะ เปิดประตูห้องออกไปและลงไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน
เธอกลับมาแต่งตัวเป็นชุดนักเรียนและออกมาทานข้าวเช้าที่เธอทำเหลือเอาไว้ทานกับน้องสาวเมื่อวาน
“พี่จ๋า อรุณสวัสดิ์” ฮินะหรือน้องสาวฝาแดของซาโยะเดินออกมาทานข้าวเช้าที่โต๊ะด้วยกัน เธอแต่งตัวพร้อมออกไปแล้ว
“อรุณสวัสดิ์” ซาโยะตอบแบบเฉยชา และนั่งทานอาหารเช้า
“พี่อ่ะ ตั้งแต่กลับจากทัศนศึกษาวันนั้น หนูรู้สึกว่าพี่ดูเครียดขึ้นนะ ไปเจออะไรมารึเปล่า?”
“ม..ไม่มีอะไรหรอก รีบกินเข้าเถอะ เธอเองก็ต้องเข้าสภานักเรียนของฮาเนโอกะตอนเช้าไม่ใช่เหรอ?”
“555 นั่นสินะ ต้องรีบแล้วล่ะ และอีกอย่างถ้าพี่กังวลอะไรก็มาปรึกษาหนูได้นะ เอาจริงแล้ว หนูไปถามจากพวกจิซาโตะจังเองก็ได้ด้วยแหละ”
“นี่เธอจะละเมิดความเป็นส่วนตัวไปรึเปล่า?”
“อุ๊บ! 555 โทษที โทษที ดันคิดอะไรเพลินๆน่ะ พี่จ๋าก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ช่วงนี้หนูอาจจะกลับช้าหน่อยเพราะงานของ pastel มันยุ่งมากเลยน่ะ”
“อืม ดูแลตัวเองล่ะ” ซาโยะตอบโดยที่ไม่สบตาฮินะเลย
“เอ่อ พี่ คือว่า……”
“อะไรอีกล่ะฮินะ?” ซาโยะยังก้มอ่านข่าวในมือถือโดยไม่สบตาน้องสาวเธอแม้แต่น้อย
“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ พี่ก็รีบๆเข้านะคะ หนูไปล่ะ” ฮินะเอาจานข้าวไปเก็บและหยิบกระเป๋าจากไป
ไม่นานนักซาโยะเองก็ทานข้าวเช้าเสร็จและออกไปเหมือนกัน เธอมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนของเธอ
โรงเรียนสตรีฮานะซากิกาว่า
ซาโยะเป็นกรรมการรักษาระเบียบวินัย ทุกๆเช้าเธอจะต้องมาตรวจระเบียบนักเรียนก่อนเข้าโรงเรียน
วันนี้ก็เป็นวันที่ปกติดี อาจจะมีริบของผิดระเบียบมาได้บ้างแต่ก็ยังไม่เยอะเท่าไหร่
ซาโยะกำลังจะกลับห้องเรียนของตนเองโดยที่คาบแรกกำลังจะเริ่มขึ้น
“อ้าว ซาโยะจัง” ชิราซากิ จิซาโตะเป็นเพื่อนร่วมห้องของซาโยะ เธอเดินมาเข้ามาหา
“คุณชิราซากิ คาบโฮมรูมจะเริ่มแล้วนะคะ รีบกลับไปที่ห้องเรียนด้วยค่ะ”
“ซาโยะจัง เธอจะเข้มงวดเกินไปแล้วนะ ชีวิตคนเรามันควรจะหัดปล่อยวางสักนิดบ้างสิ?”
“ได้ยินจากปาก คนที่เคยเป็นนักแสดงเด็กชื่อดังมาก่อนเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะว่าไม่เข้มงวดกับตัวเองน่ะ?”
“555+ อารมณ์ขันซาโยะจังมันยังแปลกๆเหมือนเดิมเลยนะ”
“ขอโทษนะคะที่ชั้นยิ้มไม่เก่ง แต่ถึงยังไง คุณชิราซากิก็เข้าใจชั้นมาโดยตลอดขอบคุณมากนะคะ”
“เอ๋? จู่ๆก็มาบอกกันแบบนี้ มันแบบว่า เตรียมใจไม่ทันยังไงไม่รู้สิ”
“รีบกลับไปห้องเรียนกับชั้นดีกว่าค่ะ คุณชิราซากิหลังจากช่วงบ่ายก็จะไม่อยู่นี่คะ? เห็นฮินะบอกมาน่ะค่ะ”
“อ๋อ มีติดงานกองถ่ายน่ะ เป็นหนังรักที่ชั้นได้เล่นครั้งแรกหลังจากเลิกไปหลายปีเลยนะจ้ะ”
“ไอ้เรื่องที่ชื่อว่า ‘จากฟากฟ้าและหมู่ดาวแห่งรัก’ เรื่องนั้นน่ะเหรอคะ? ภาพยนต์โรแมนติคนี่นา"
“555+ ใช่จ้ะ เอาจริงๆนะ ชั้นไม่ชอบชื่อหนังเอาซะเลย มันดูแหม่งๆชอบกลนี่เนอะซาโยะจัง”
“ก็จริงนะคะ เซ้นส์การตั้งชื่อของคนเขียนบทอาจจะแปลกจริงก็ได้ แต่ว่ามัน……”
“มันทำไมเหรอซาโยะจัง?”
“พอเห็นคุณชิราซากิมาเล่นหนังแบบนี้แล้ว เลยอยากจะลองไปดูดูน่ะค่ะ ฉายวันไหนเหรอคะ?”
“555+ จริงๆเลยอารมณ์ขันซาโยะจังมันแปลกๆจริงด้วย 555 ได้สิจ้ะ อีกไม่กี่อาทิตย์ปิดกอง คาดว่าน่าจะสัก 3 เดือนก็น่าจะเข้าโรงหนังแล้วล่ะ”
“คงต้องชวนฮินะไปด้วยสินะคะ ได้ค่ะ ชั้นจะรอดูคุณชิราซากินะคะ”
ทั้งสองเดินกลับไปและเริ่มเรียนคาบโฮมรูมคาบแรก
ที่ห้องเรียนของซาโยะ
“นักเรียนทำความเคารพ” นักเรียนทั้งห้องลุกทำความเคารพอาจารย์ประจำชั้น
“นั่งลงได้จ้ะ วันนี้คาบโฮมรูมของเราจะมีการแนะนำแนวทางอาชีพในอนาคตนะคะ จากคนที่ทำงานสายอาชีพนั้นจริงๆเลยจ้ะ” คุณครูกล่าวกับเหล่านักเรียน
“เอ๋? จะเป็นใครน่ะ”
“นั่นดิ ผู้ชายรึเปล่า?”
“ซุบซิบซุบซิบ” นักเรียนในห้องเริ่มคุยกันเอง
“เงียบหน่อยนะจ้ะ เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น เชิญคุณไดโกะเข้ามาได้เลยค่ะ” คุณครูเชิญวิทยากรเข้ามา
“คร้าบ” ไดโกะ มาโดกะ เดินเข้ามา วันนี้เขาแต่งตัวด้วยชุดดูเป็นทางการราวกับว่าเขาเป็นนักวิจัย
“(หืม?!!! คุณไดโกะนี่นา)” ซาโยะตกใจมาก
“สวัสดีทุกคน ผม ไดโกะ มาโดกะ วันนี้จะมาแนะนำสายงานด้านพฤกษศาสตร์นะ เคยทำงานใน TPC สังกัดทีม GUTS ด้วยครับ”
“GUTS? ใช่ทีมสืบสวนคดีวิทยาศาสตร์และคดีพิศวงพิเศษรึเปล่าคะ ตัวเป็นๆเลยเหรอคะ?” นักเรียนหญิงคนนึงยกมือถาม
“เก่งมากที่รู้จัก GUTS ด้วยนะครับ แต่ว่าผมลาออกจากกการเป็น GUTS แล้วล่ะ และมาแนะนำสายงานใกล้เคียงของทางการให้นะ เกี่ยวกับสาขาวิทยาศาสตร์น่ะ” ไดโกะอธิบายพร้อมกับมองมาที่ซาโยะ
เขาอธิบายเกี่ยวกับการเรียนต่อในสายงานวิจัยให้เด็กๆฟังในคาบนี้จนหมดเวลา
“เอาล่ะ ถ้าใครมีคำถามอะไร วันนี้จนถึงบ่ายสองผมมีบรรยายที่นี่น่ะ ใครอยากถามอะไรก็มาที่ห้องพักครูได้นะครับ” ไดโกะเดินจากไป ก่อนที่เขาจะไปเขาหันมามองซาโยะด้วย
“จริงสิ! เรื่องเมื่อตอนนั้น ต้องไปถามจากเจ้าตัวสินะ” ซาโยะกล่าว
สีหน้าของซาโยะดูเครียดขึ้นมา มันทำให้จิซาโตะที่นั่งโต๊ะข้างๆสังเกตได้
“ซาโยะจัง…………” จิซาโตะแลดูกังวลมากที่ซาโยะดูเครียดอย่างนั้น
หลังเลิกพักเที่ยง
ซาโยะตรงดิ่งไปหาไดโกะที่ห้องพักครูทันที
“ขออนุญาติค่ะ” ซาโยะเปิดประตูเข้าไป
“อ้าว เธอนี่นา เป็นไงบ้างล่ะ?” ไดโกะนั่งแถวนั้นพอดี
“คุณไดโกะสินะคะ ชั้นมีคำถามมากมายเลยค่ะ จะว่าอะไรมั้ยถ้าชั้นอยากจะคุยด้วยน่ะค่ะ?”
“ได้สิ แต่คุยกันที่นี่ไม่เหมาะหรอกนะ เรื่องนั้นน่ะ” ไดโกะเดินเข้ามาบอกเธอใกล้
“ถ้างั้น ไปที่…….”
“สวนหน้าอาคารเรียนนะ ตามนั้น” ไดโกะเดินออไปแล้ว
ซาโยะเลยตามไปด้วย
ทั้งสองมานั่งที่ม้านั่งและคุยกัน โดยที่ตอนนี้เป็นช่วงพักเที่ยงนักเรียนเดินสวนกันเต็มไปหมด
“คุณไดโกะคะ เรื่องเมื่อตอนไปทัศนศึกษาวันนั้น….”
“เธอมีคำถามมากมายเกี่ยวกับมนุษย์ยักษ์สินะ ชั้นรู้เเล้วล่ะ”
“คุณรู้ได้ยังไงคะ?”
“เพื่อนเธอชอบบอกมั้ยว่าเธอน่ะเก็บสีหน้าไม่เก่งน่ะ แววตาเธอมันฟ้องว่าเธออยากรู้เรื่องพวกนั้นน่ะ”
“เอ่อ ช่างมันเถอะค่ะ คุณพอจะเล่าอะไรมาได้ไหม? ว่ามนุษย์ยักษ์คืออะไร? ทริกเกอร์คืออะไร?”
“เห้อ…..ถ้าจะย้อนความไป ก็คงต้องสักนานแสนนานมากเลยล่ะ นานชนิดที่ว่าโลกใบนี้ยังไม่เกิดขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ”
ไดโกะทำารเล่าตำนานขึ้นมา
“ณ ดินแดนแห่งหนึ่ง เป็นถิ่นที่อยู่ของเหล่ามนุษย์ยักษ์แห่งแสง พวกเขาทุกคนล้วนแต่เป็นมิตรแห่งความเที่ยงธรรมและปกป้องสิ่งมีชีวิตต่างๆไปทั่วทุกโลกและในทุกจักรวาล”
“แต่แล้ววันหนึ่ง เหล่ามนุษย์ยักษ์แห่งความมืด ได้มาจากสถานที่ที่เรียกว่านครรุลุเยห์ พวกเขามาที่ดินแดนของเหล่ายักษ์แห่งแสงโบราณ”
“พวกมันมายุยงและปลุกปั่นเหล่ามนุษย์ยักษ์แห่งแสงให้แตกคอกันเอง จนเรื่องราวบานปลายและเกิดเป็นสงครามที่มนุษย์ยักษ์ทั้งหมดได้มาต่อสู้กันเอง”
“พวกยักษ์แห่งความมืดต่างพากันชอบใจที่แสงสว่างกำลังจะหมดไป สุดท้ายแล้วเหลือมนุษย์ยักษ์แห่งแสงเพียงหยิบมือเท่านั้น”
“พวกเขาต่างหนีการตามล่าของยักษ์แห่งความมืดและมาลงหลักปักฐานอยู่ที่ดาวเคราะห์สีฟ้าที่ชื่อว่าโลกเมื่อ 30 ล้านปีก่อน อารยธรรมที่เขาอิบานะเป็นหนึ่งในอารยธรรมของพวกเขา”
“แปลว่า พวกมนุษย์ยักษ์คือเอเลี่ยน!!!” ซาโยะตกใจมาก
“เปล่าหรอก พวกเขาเป็นเหมือนกลุ่มก้อนพลังงานมากกว่า การที่จะมาปรากฏตัวบนโลกแบบตัวใหญ่ๆได้จำเป็นต้องมีร่างสถิตที่เป็นมนุษย์” ไดโกะชี้มาที่ซาโยะ
“เอ๋?”
“ใช่แล้ว และต่อนะ มนุษย์ยักษ์แห่งแสงที่เหลือรอดต่างหนีมาอยู่ที่โลก ใช้ชีวิตแบบมนุษย์โลกทั่วไป ถึงแม้ในยุคนั้นมันยังไม่มีมนุษย์ก็ตาม”
“พวกมนุษย์ยักษ์แห่งความมืดกลับมาอีกครั้ง มันเจอยักษ์แห่งแสงกลุ่มสุดท้ายของพหุจักรวาลที่นี่ แต่แล้วก็เกิดเรื่องขึ้น”
“เกิดเรื่องเหรอคะ?”
“ยักษ์แห่งความมืดตนหนึ่ง ได้ตััดสินใจ ไขว่คว้าแสงสว่างและหันหลังให้ความมืดได้สำเร็จ เขาได้ทำการทรยศและมาช่วยเหลือเหล่ายักษ์แห่งแสงในศึกสุดท้าย”
“แต่ผลที่ได้คือ มนุษย์ยักษ์แห่งแสงตายกันหมด และเหลือมนุษย์ยักษ์แห่งความมืดที่ถูกผนึกเอาไว้นอกโลกอยู่ 3 ตน รวมถึงยักษ์แห่งแสงที่ทรยศมา เขาได้ตัดสินใจลงโทษตัวเองโดยการผนึกร่างของตนและอยู่ที่ใต้โลกเป็นเวลากว่า 30 ล้านปี”
“หรือว่า? ยักษ์ที่ทรยศจะเป็น….”
“ใช่ และยักษ์ตนนั้นมีชื่อว่า ทริกเกอร์ และตอนนี้ซาโยะ เธอเป็นร่างสถิตของยักษ์ตนนั้น”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ นี่มันจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว ยักษ์อะไรกันนักหนา ไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ?”
“แต่เธอเองก็แปลงร่างเป็นทริกเกอร์เมื่อวันนั้นได้ นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วล่ะ หยิบไฮเปอร์คีย์ที่เธอใช้วันนั้นออกมาดูสิ”
ซาโยะหยิบคีย์อุลตร้าแมนทริกเกอร์มัลติไทป์ออกมาดู
“เจ้านี่มัน….” ซาโยะมองของชิ้นนี้
“เดิมที สิ่งนี้เป็นแค่อุปกรณ์ที่ทาง GUTS วิจัยในการใส่พลังสัตว์ประหลาดลงไปใช้งาน แต่ชั้นพบว่ามันตอบสนองต่อพลังของทริกเกอร์ได้หากอยู่ในมือคนที่ใช่”
“หมายความว่า……?”
“หมายความว่า ซาโยะเธอน่ะ ถูกเลือกโดยทริกเกอร์ตั้งแต่เกิดมาแล้วล่ะ”
“อะไรกันเนี่ย? แปลว่าคุณไดโกะจะไม่ใช้ชั้นได้เลือกหนทางเลยสินะคะ”
“เธอเลือกไม่ได้อยู่แล้ว ไม่ใช่ใครๆก็เป็นทริกเกอร์ได้ ตอนนี้มนุษย์ยักษ์แห่งความมืดตนแรกอย่างคามีร่าเองก็กลับมาแล้ว การที่อีกสองคนจะกลับมามันก็ขึ้นกับเวลาเท่านั้นแหละ เพราะฉะนั้นซาโยะ เธอต้องปกป้องโลกในฐานะของทริกเกอร์”
“นี่มันมัดมือชกกันแล้วนะคะ!!! ชั้นไม่เอาด้วยหรอก ไอ้ของพรรค์นี้น่ะ คุณเอาคืนไปเลยค่ะ!!!” ซาโยะขว้างไฮเปอร์คีย์สามอันที่ไดโกะเคยให้เธอไว้ใส่เขาแรงมาก
ซาโยะรีบวิ่งหนีไป
ไดโกะไม่ตอบอะไรเขาหยิบคีย์พวกนั้นกลับขึ้นมา
“แย่ชะมัด และดูเหมือนเวลาของชั้นคงอยู่ได้อีกไม่นานด้วยสิ” ไดโกะกล่าวและเดินจากไป
ที่กองถ่ายภาพยนต์
จิซาโตะกำลังเตรียมตัวและรอไปออกฉากของตน
“เอาล่ะ อีกนิดก็เสร็จแล้ว” จิซาโตะส่องกระจกและดูตัวเอง
“คุณชิราซากิคะ ผู้กำกับเรียกค่ะ” สตาฟเข้ามาเรียกเธอ
“ค่า ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” จิซาโตะเดินออกไป
จิซาโตะไปถ่ายหนังฉากของเธอ
จิซาโตะด้วยความที่เธออยู่วงการบันเทิงมาตั้งแต่เด็ก เธอมักจะเป็นเด็กที่ไม่ค่อยมีเพื่อนและปิดกั้นความรู้สึกตัวเอง
จนกระทั่งเธอมีเพื่อน ที่ไม่ได้คบกับเธอคนแรกซึ่งไม่ใช่เพราะความโด่งดังของเธอ เธอคนนั้นคือซาโยะและฮินะ
ทั้งสามรู้จักกันตั้งแต่ ม.ต้น และอยู่โรงเรียนเดียวกัน
จนกระทั่ง ม.ปลายที่ฮินะได้แยกไปเรียนที่ฮานะซากิกาว่า แต่จิซาโตะก็ยังได้อยู่กับเพื่อนๆคนอื่นๆอย่างอายะและคาน่อน เลยทำให้ช่องว่างในหัวใจของเธอถูกเติมเต็มอีกครั้ง
ซาโยะเป็นคนที่จิซาโตะเป็นห่วงมากที่สุด เพราะนิสัยของซาโยะที่มักไม่ดูแลสุขภาพตนเองและหักโหมซ้อมกีตาร์บ่อยๆ นั่นทำให้จิซาโตะอดห่วงเรื่องของซาโยะไม่ได้และมักจะมาคอยดุเธอเรื่องนี้เสมอ
เพราะฉะนั้น Pastel*palletes และเพื่อนๆ คือทุกอย่างสำหรับจิซาโตะ จนกระทั่งวันนี้……
จิซาโตะนั่งพักอยู่ด้านข้างของฉากและสตาฟเอาน้ำมาให้เธอ
“ขอบคุณค่ะ” จิซาโตะรับน้ำเป่ามาดื่ม
ระหว่างนั้นเองโปรดิวเซอร์ของเธอกำลังคุยกับผู้บริหารของค่ายอยู่
“เอ่อ คุณมิทามะครับ ช่วยพิจารณาเรื่องนั้นอีกทีเถอะนะครับ” โปรดิวเซอร์ของจิซาโตะพยายามขอร้องผู้บริหารค่าย
“บอกไปแล้วไง ว่า Pastel*palletes มันขายต่อไม่ได้แล้ว ดันทุรังไปก็เปล่าประโยชน์ จับแยกยูนิทออกไปและเดบิวท์ใหม่ในฐานะศิลปินเดี่ยวก็พอแล้ว”
“แต่แฟนๆเขาไม่ชอบใจแน่ๆเลยนะครับ คุณจะเชื่อแต่ผลประกอบการอย่างเดียวไม่ได้นะครับ”
“บอกว่าไม่ก็คือไม่ พักงานของวง Pastel*palletes 3 เดือนก่อน และยกเลิกอีเว้นท์ที่เกี่ยวข้องทั้งหมดด้วย” ผู้บริหารคนนั้นพูดเสียงดังมาก
จิซาโตะที่ได้ยินตรงนั้นเลยช๊อคมากจนทำแก้วน้ำหล่น
เพล้ง!!! แก้วในมือเธอตกแตก
“ว้าย! จิซาโตะจังเป็นอะไรมั้ยจ้ะ?” สตาฟเข้ามาเก็บกวาดเศษแก้วไป
"ม..ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อกี้คุณบอกว่า พักงาน Pastel*Palletes 3 เดือนเหรอคะ?" จิซาโตะลุกไปคุยด้วย
“หา ก็ใช่น่ะสิ ไอ้พวกวงไอดอลที่ร้องๆเต้นๆเนี่ย มันตกยุคไปแล้ว ถ้าผลประกอบการไม่ดีขึ้นล่ะก็ ทางค่ายอาจต้องยุบวงไปซะ”
“ยุบวง!!!” จิซาโตะตกใจมาก สำหรับเธอที่วงPastelและเพื่อนๆคือทุกอย่าง นี่มันมากเกินไปแล้ว
“คุณมิทามะครับ พอแค่นี้ก่อนก็ได้ครับ” โปรดิวเซอร์ของจิซาโตะไล่เขาไป
“จิซาโตะจัง เป็นอะไรมั้ย?” โปรดิวเซอร์ของเธอถาม
“ฮึก…ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นยังไหว” จซาโตะสะอื้นแต่เธอยังบอกว่าไหว
“งั้นเหรอ? งั้นเธอไปเตรียมตัวเถอะ อีก 10 นาทีเข้าฉากต่อไม่ใช่เหรอ?” โปรดิวเซอร์เดินจากไป
จิซาโตะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพอตอนแสดงรอต่อไปเท่านั้น
“คัท!!!” ผู้กำกับสั่งตัดฉาก
จิซาโตะแสดงได้ไม่ดีเท่าที่ควร
และเธอเองก็เป็นอย่างนี้อยู่หลายสิบรอบ
“คัท!!!” ผู้กำกับสั่งคัทรอบที่ 11 แล้ว
“เนี่ยเหรอ? อดีตนักแดงเด็กชื่อดัง แค่ฉากสารภาพรักยังพูดไม่ได้เลย ไหนทางค่ายบอกว่าเธอเคยแสดงได้ไง”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ ขอโอกาสอีกรอบนะคะ!" จิซาโตะขอร้อง
“พอแล้ว เธอน่ะกลับบ้านไปได้แล้ว และก็กองถ่ายไปถ่ายฉากอื่นรอก่อนก็ได้ครับ ให้นักแสดงของเราได้กลับไปทบทวนตัวเองสักอาทิตย์ก่อนเถอะครับ เธอไปได้แล้ว!!!” ผู้บริหารคนเดิมกับที่บอกว่าจะยุบวงเธอ ได้ตวาดใส่เธอไป
จิซาโตะเริ่มทนไม่ไหวเธอสะอื้นออกมาเล็กน้อย
“จิซาโตะจัง….พวกคุณจะว่าเธอแรงเกินไปแล้วนะครับ! เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงนะครับ!” โปรดิวเซอร์ของเธอเข้ามาช่วย
“หรือว่าเธออยากจะโดนพักงานไปกับไอดอลของตัวเองกันล่ะ ไปได้แล้ว และอย่ามาทำให้ทางค่ายต้องโดนต่อว่ามาแบบนี้อีก” ผู้บริหารคนนั้นเดินจากไป
พอเลิกกองโปรดิวเซอร์ของจิซาโตะพาเธอกลับไปส่งที่หอพักของเธอเอง
จิซาโตะตอนนี้อาการดูไม่สู้ดีเลยสักนิด
เธอลงรถและกลับมาที่ห้องของเธอที่อายะเป็นรูมเมท แต่ตอนนี้อายะไม่อยู่และจิซาโตะก็ไม่สามารถอธิบายเรื่องที่ว่า Pastel*Palletes จะโดนพักงานให้ทุกคนฟังยังไงดี
เธอล้มตัวลงนอนและเอามือก่ายหน้าผากด้วยความเหนื่อยล้า
จิซาโตะนอนร้องไห้ด้วยความเจ็บใจคนเดียวเงียบๆ
ที่ไหนสักแห่งในอวกาศ
คามีร่าได้บินมาและยืนลงบนดวงจันทร์
เธอเห็นซากของมนุษย์ยักษ์ตนนึงที่ที่ร่างมันปักพื้นอยู่
เธอเดินเข้าไปและเสกแส้ลำแสงและฟาดจนหินกะเทาะออกจนหมดในครั้งเดียว
“เอื้อ!!!!" มนุษย์ยักษ์ตนนั้นล้มลงและนอนกับพื้น
เขาคือ ดาร์กอน นักรบสุดทรงพลัง
“อ่าาาาาา” ดาร์กอนยังงัวเงียอยู่
“ตื่นได้แล้ว เจ้าโง่!!!” คามีร่ามาถีบยอดหน้าของเขา
“โอ้ยยยย คามีร่าเรอะ!”
“ฟังนะ ดาร์กอน หลังจากเราหลับมา 30 ล้านปี โลกเปลี่ยนไปมาก และข้า…..”
“เจ้าไปเจออะไรมา?” ดาร์กอนสงสัย
“ข้าเจอทริกเกอร์แล้ว เจ้านั่นก็ตื่นขึ้นมาเหมือนกัน”
“อะไรนะ?! โหววววว อย่างนี้ ข้าก็จะได้ต่อสู้กับคู่ปรับของข้าอีกครั้งตั้งแต่ตื่นมาเลยเรอะ 555 สุดยอดจริงๆ!!!” ดาร์กอนดีใจมากๆ
“แล้วเจ้าล่ะ คามีร่า เจ้าเองมีเรื่องที่ต้องเคลียร์กับทริกเกอร์ไม่ใช่เรอะ?”
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เพราะชั้นอยากจะทรมาณจิตใจของร่างสถิตเจ้านั่น ให้แตกร้าวไปถึงจิตใจข้างในซะ 555” คามีร่าหัวเราะ
“โห แบบเธอเนี่ย ต้องมีอะไรไม่ธรรมดาแน่ๆเลย ข้าจะรอดูด้วยว่าเจ้าจะทรมาณทริกเกอร์ได้ขนาดไหน 555555” ดาร์กอนก็หัวเราะเช่นกัน
ทั้งสองพุ่งเป็นดาวตกและกลับลงไปที่โลก
เย็นวันนั้นหลังเลิกเรียน
ซาโยะออกไปเดินที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อฆ่าเวลารอรถกลับบ้านรอบเย็น
จ๊อก~~ จู่ๆเธอก็หิวขึิ้นมา
“ให้ตายสิ วันนี้มัวแต่ไปคุยกับคุณไดโกะ ข้าวกลางวันก็ไม่ได้กิน ไปกินอะไรดีนะ อ้ะ?” ซาโยะนึกขึ้นได้
“จริงสิ ไหนๆเราก็มาคนเดียวแล้ว ไปกินไอ้นั่นดีกว่า” ซาโยะตรงดิ่งไปพร้อมสะพายกระเป๋านักเรียน
เธอเดินเข้า Wcdonald ไปแล้ว
ซาโยะต่อคิวและรอสั่งอาหารคนถัดไป
“รับอะไรดีคะ?” พนักงานถามเธอ
“เอ่อค่ะ อืม วันนี้เฟรนช์ฟรายลด 50% ไซส์จัมโบ้ก็ดี เอ แต่ว่า ชุดอิ่มคุ้มนี่ก็ได้บิ๊กแวคด้วย อยากกินไปหมดเลยอ่ะ” ซาโยะความจริงนั้นเธอเป็นพวกเสพติดจั๊งฟู้ดส์เข้าไส้
และดูเหมือนว่าเธอจะยืนเลือกนานไปแล้ว
“โอ้ย เลือกไม่ถูกเลยอะไรมันคุ้มกับค่าขนมที่สุดนะ!!!” ซาโยะปวดหัวมาก
“เอ่อ คุณลูกค้าคะ คือว่า…….” พนักงานคนนั้นอยากจะบอกซาโยะว่ามันนานแล้วนะ
“โทษทีนะคะ แต่ว่าคุณสั่งนานไปแล้วนะคะ” มีคนที่ต่อคิวด้านหลังเธอสะกิดซาโยะ
“เอ๋ เอ่อ ขอโทษค่ะ หา?” ซาโยะหันมา เธอจำผู้หญิงที่สะกิดเธอได้
“อ้าว เธอคือ ผู้หญิงที่เป็นลูกค้าที่ทำงานโซโกะนี่” คนที่สะกิดเธอไม่ใช่ใครอื่น เมียวโคอิน ซัทสึกิ ผู้กอบกู้ของเรานั่นเอง
“คุณคือ ผู้หญิงที่อยู่กับคุณโทคิวะนี่คะ? คุณโทคิวะไม่ได้มาด้วยเหรอคะ?” ซาโยะถาม
“ช่างเถอะน่า สั่งอะไรก่อนได้มั้ย แล้วเดี๋ยวไปนั่งคุยกันก็ได้”
“จริงด้วย งั้นเอาอิ่มคุ้มเบอร์ 2 น้ำอัดลมและเฟรนช์ฟรายจัมโบ้นะคะ” ซาโยะสั่งอาหาร
ซัทสึกิเลยสั่งด้วยต่อจากเธอและไม่นานนักทั้งสองได้ไปนั่งด้วยกันพร้อมยกถาดเบอร์เกอร์มาด้วย
“โว้ว คือว่าชอบเฟรนช์ฟรายส์นาดนั้นเลยเหรอ?” ซัทสึกิที่นั่งตรงข้ามเธอถาม
“เอ๋ คือก็ไม่ได้ชอบขนาดนั้นหรอกค่ะ ง่ำง่ำ จริงๆนะคะ” ซาโยะพูดทั้งที่หยิบเฟรนช์ฟรายส์มากินเต็มปาก
“เอ่อ จ้ะ แหะแหะ แล้วทำไมมาหาอะไรกินคนเดียวแบบนี้น่ะ ปกติเห็นต้องไปกับวงตัวเองและซ้อมที่ CiRCLE ไม่ใช่เหรอ?”
“อ่อ วันนี้นักร้องนำอย่างคุณมินาโตะเจ็บคอน่ะค่ะ คุณอิมาอิเลยโทรมายกเลิกกระทันหัน ตอนนี้รอรถกลับบ้านอีกนานเลยไม่รู้จะไปไหนดี แล้วคุณเมียวโคอินล่ะคะ?”
“ชั้นเหรอ? ก็แบบว่าว่างเหมือนกัน และก็อยากหาของกินในเมืองนี้กินให้ครบทุกร้านน่ะ ตอนนี้ทำบันทึกตระเวนทานมาได้หลายที่แล้วล่ะ เลยอยากเปลี่ยนอารมณ์มากินจั๊งค์ฟู้ดบ้างน่ะ”
“งั้นเหรอคะ? ว่าแต่คุณเมียวโคอินเนี่ย เรียนโรงเรียนเดียวกับคุณโทคิวะเหรอคะ?”
“อื้ม ทำไมเหรอ?”
“อ๋อ คือแบบว่า อยากรู้ว่าที่โรงเรียนคุณโทคิวะเขาแบบว่า แบบว่า………”
“อ๋อ นี่เธอ เข้าใจล่ะ 555 เธอเล็งโซโกะสินะ”
ซาโยะทำเฟรนช์ฟรายส์ติดคอทันที
“แค่กๆๆๆๆ พูดเรื่องอะไรคะ ชั้นไม่ได้ อึกอึกอึก ฮ้า~~ ชั้นไม่ได้เล็งคุณโทคิวะซะหน่อยนะคะ?” ซาโยะดูดน้ำอัดลมแก้ติดคอและพูดแก้ตัว
“หรา~~~ ถ้างั้นก็โอเค แต่หมอนั่นเนี่ย สเน่ห์แรงจะตายใช่ม้า~” ซัทสึกิทำหน้าตายียวนเอามาก
“สเน่ห์แรง?” ซาโยะสงสัย
“ก็แบบว่า หมอนั่นน่ะนะ เป็นคนดีมากเลยนี่นา ทั้งใจดีและอ่อนโยนกับทุกคน ใครที่โดนหมอนั่นช่วยเอาไว้ต่างก็ตกหลุมรักเขากันทั้งนั้นเลยนี่นา เพื่อนเธอเองก็เล็งโซโกะไว้ไม่ใช่เหรอ?”
“จริงด้วยคุณมินาโตะเองก็เล็งคุณโทคิวะอยู่นี่นา…อย่าบอกนะคะว่าคุณเมียวโคอินเองก็---”
“หยุดเลยคุณซาโยะ ชั้นจะไม่ให้เธอพูดไปมากกว่านี้แน่ และถ้าเธอเล็งโซโกะเอาไว้ แปลว่าเราสองคนต้องเป็นศัตรูกัน แต่ว่า…."
“แต่ว่า?”
“เนื่องจากวันนี้ชั้นอารมณดีสุดๆไปเลย ที่ไม่ต้องมากินเบอร์เกอร์คนเดียวน่ะ ได้มีเพื่อนนั่งกินข้าวนอกบ้านแบบนี้นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ” ซัทสึกิเข้าไปจับมือซาโยะ
“เอ่อ คุณเมียวโคอินคะ คือว่า…”
“เรียกชั้นซัทสึกิเถอะ เธอพูดสุภาพมากเกินไปแล้วนะ”
“งั้น คุณซัทสึกิ ตกลงแล้วคุณกับคุณโทคิวะเป็นอะไรกันแน่คะ? ดูคุณจะรู้จักเขาดีจังนะคะ?”
“เอ๋ เอ่อ คือ แบบว่า แบบว่า แบบว่า อ๋อ เพื่อนไง เพื่อนสมัยเด็กน่ะ แหะแหะ” ซัทสึกิหัวเราะกลบเกลื่อน
“อย่างนี้นี่เอง คุณซัทสึกิเองก็เล็งคุณโทคิวะสินะคะ?”
“เหวอ? เธอพูดเรื่องอะไร? ชั้นเนี่ยนะจะชอบคนอย่างโซโกะ คนอย่างหมอนั่นที่วันๆเอาแต่บอกว่าอยากเป็นราชาเนี่ยนะ?” ซัทสึกิพูด แต่เธอเหงื่อตกสุดๆไปเลย
ในที่สุดทั้งคู่ก็มองหน้ากันเองและขำออกมา
“555555 ให้ตายเหอะ เรามาคุยกันเรื่องตาบ้านั่นทำไมเนี่ย?” ซัทสึกิหัวเราะ
“555555 นั่นสิคะ ชั้นเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน” ซาโยะหินเฟรนช์ฟรายส์ต่อ
ทั้งสองคุยเล่นเรื่องอื่นและทำความรู้จักกันมากขึ้นไปอีก ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและเป็นคู่แข่งกันด้วย
ทันใดนั้นเอง….
ครืน ครืน ครืน มีเสียงสะเทือนและแผ่นดินไหวด้านนอก
“กรี๊ดดดด!!!” ผู้คนในร้านฟาสต์ฟู้ดวิ่งแตกตื่นออกไป เพราะเเผ่นดินไหวแรงมาก
“แผ่นดินไหวเหรอ?” ซาโยะกล่าว
“ออกไปนอกร้านก่อนเถอะ” ซัทสึกิแนะนำออกไปที่โล่ง
ทั้งสองคว้าเบอร์เกอร์ตัวเองและรีบแกะมากินพร้อมวิ่งตามผู้คนออกไปข้างนอก
ทั้งสองออกมาและเบียดฝูงชนมาด้านนอก
“ออกมาได้เเล้ว” ซัทสึกิกล่าว
“ห้ะ คุณซัทสึกิดูนั่น!!!” ซาโยะชี้ไป
ที่ใจกลางเขตการศึกษาที่ 4 จู่ๆแผ่นดินก็แยกออกมา
ครืนนนนนน มีสัตว์ประหลาดโผล่ออกมาจากพื้น
“ก๊าดดดดดดด!!!!” มันคือสัตว์ประหลาดดูดเลือด กิไมร่า
มันโผล่ออกมาและอาละวาดโดยการปล่อยสายฟ้าจากเขาออกมาโจมตีตึกต่างๆ
“ก๊าดดดด!!!” มันปล่อยสายฟ้าและพังบ้านเรือนมากกว่าเดิม
“คุณซาโยะ!!! ทางนี้เร็ว” ซัทสึกิคว้ามือเธอและพาเธอหนี
ทั้งสองวิ่งหนีความเสียหายและออกมาที่ปลอดภัย
“อ่า ไอ้ที่เห็นในข่าวเมื่อสามวันก่อนแน่เลย ที่มีสัตว์ประหลาดบุกเขาอิบานะน่ะ ไม่ยักรู้ว่ามันมาในเมืองแห่งการศึกษาด้วย” ซัทสึกิกล่าว
“คุณซัทสึกิ นั่น?!” ซาโยะชี้ขึ้นฟ้า
เหล่ากองทัพโดรนและเครื่องบินรบของทางเมืองแห่งการศึกษาได้ออกมาไล่ยิงสกัดเจ้ากิไมร่าเอาไว้
“ก๊าดดดดดด!!” มันปล่อยรยางค์ออกมาจากปากและดูดพลังงานจากโดรนและเครื่องบินเหล่านั้นมากิน
Anti-Skill ที่พากันขนอาวุธและขับรถหุ้มเกราะได้ตั้งการ์ดกันและระดมยิงปืน RPG ใส่สัตว์ประหลาด
ตู้มมมม!!! มันไม่เป็นไรเลย
“ก๊าดดดด!!!” มีแต่การไปยั่วโมโหมันเท่านั้น
“แย่แล้ว มันมาทางนี้เเล้ว” ซัทสึกิรีบคว้ามือซาโยะและจะพาเธอหนี
แต่ซาโยะควักปืนกัทส์สปาคเลนส์ออกมาและยิงใส่ตาของสัตว์ประหลาด
เปรี้ยงงง มันเจ็บมาก
“ก๊าดดดดด!!!!” กิไมร่าล่าถอยไปอีกทาง"
“โว้ว คุณซาโยะ ปืนนั่น เอ่อ เจ๋งจังนะคะ?” ซัทสึกิตกใจมาก
“รีบหนีกันก่อนเถอะค่ะ” ซาโยะพาซัทสึกิหนีแทน
ทั้งคู่ออกมาไกลกว่าเดิมและเห็นใครบางคนวิ่งเข้าไป
“เดี๋ยวสิ จะไปไหนน่ะ เดี๋ยวก็ตายหรอก?” ซาโยะพยายามห้ามแต่ไม่ทัน
“ต้องโทรหาโซโกะก่อนแล้ว” ซัทสึกิโทรหาโซโกะ
แต่ทว่าคนที่วิ่งไป ไม่ใช่คนธรรมดา
ยูกิ ริโตะวิ่งมาและเอาปืนเกียร์ทริงเกอร์ของเขาปั่นมาด้วย
“เอาล่ะนะ รวมร่างจักรกล!!!” ริโตะยิงปืนขึ้นฟ้า
เซนไค กัตไต!!!
หุ่นยนต์สองตนออกมารวมร่างและทันใดนั้นเอง
ริโตะโดนแสงพาขึ้นไปและกลายร่างเป็นเซนไคเซอร์พร้อมขับหุ่น
เซนไคโอ จูรันมาจิน!!!
“ไม่รู้ว่านายมาจากไหนอ่ะนะเจ้าไคจู แต่เตรียมตัวโดนชั้นส่งกลับหลุมเลยพวก” เซนไคเซอร์ขับหุ่นยนต์และเข้าต่อสู้กับมัน
กิไมร่าปล่อยรยางค์ออกมาใส่เซนไคโอ
“กระจอกน่า!!!” เซนไคเซอร์เอาดาบตัดมันทิ้งได้
“ก๊าดดดดด!!!!” กิไมร่าเจ็บมากและโมโห มันปล่อยสายฟ้าใส่เซนไคโอ
บรึ้มมมมม!! เซนไคโอโดนก็จริงแต่หุ่นแทบไม่มีรอยเลย
“บอกแล้วไง ว่าแกน่ะกระจอกน่า!!!” เซนไคโอพุ่งมาและเอาดาบฟันมันแรงมาก
“ก๊าดดดดดด!!” กิไมร่าล้มลง
“ขอปิดฉากแบบเร็วๆล่ะนะ” เซนไคเซอร์ปั่นปืนด้วยความรวดเร็ว
คิไค!!! Super ZenkaiTime!!!
เซนไคเอาเอาดาบตั้งท่ารอเอาไว้
“ย้ากกกกก!!!” เซนไคเซอร์เหนี่ยวไกปืน
Dai ZENKAI!!!
เซนไคโอฟันดาบไปแรงมากและออกไปเป็นคลื่นพลัง
ตู้มมมมมมมม!! กิไมร่าระเบิดแหลกเป็นจุล
“สำเร็จ” เซนไคเซอร์ชูสองนิ้ว
“โห หุ่นตัวนี้อีกแล้วล่ะ เจ๋งแฮะ” ซัทสึกิกล่าวชม
“เดี๋ยวก่อนค่ะ นั่นมันอะไรน่ะ?” จู่ๆซาโยะก็ชี้ขึ้นฟ้า
มันมีเหมือนหลุมดำอะไรสักอย่างเกิดขึ้น
ตู้มมมมม!! ศัตรูใหม่โผล่ออกมา มันกระโดดแลนดิ้งและกระแทกพื้น
เขาคือ ดาร์กอน หรือยักษ์แห่งความมืดตนที่สอง
“ฮ่าาาาาาา ทริกเกอร์แกอยู่ที่ไหน ออกมาหาข้าซะ!!!” ดาร์กอนพูดภาษาโบราณ
"นั่นมัน ดารัม ไม่สิ ไม่ใช่ดารัม" ไดโกะดูอยู่จากอีกที่หนึ่ง
ทุกคนได้ยินแต่ฟังไม่รู้เรื่อง ยกเว้นซาโยะ
“มันพูดอะไรของมันฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย?” ซัทสึกิฟังไม่ออก
“มันมาหาทริกเกอร์เนี่ยนะ?” ซาโยะอุทานออกมา
“คุณซาโยะ ฟังรู้เรื่องด้วยเหรอ?”
“อ้ะ! เปล่าค่ะ อย่าใส่ใจเลย”
ซัทสึกิมองซาโยะด้วยท่าทีสงสัย
“(โถ่เว้ย ต้องรีบออกไปแล้ว เอ๊ะ? คีย์มัน? จริงสิ เราทิ้งคืนคุณไดโกะหมดแล้วนี่นา)” ซาโยะกำลังจะแปลงร่าง แต่นึกขึ้นได้ว่าคีย์ของตนไม่อยู่แล้ว
“ระวัง!!!” ซัทสึกรีบพาซาโยะหลบ
ดาร์กอนพังบ้านเมืองและเศษอิฐจากตึกกระเด็นไปทุกที่
“555 ทริกเกอร์ แกอยู่ที่ไหน หรือว่าแกกลัวที่ต้องกลับมาสู้กับข้าอีกรอบ 555” ดาร์กอนหัวเราะ
“ชิ ไอ้บ้าเอ้ย!” ซาโยะอุทานขณะหนีไปกับซัทสึกิ
“เห้ย ไอ้คุณคนยักษ์” เสียงดังมากจากเซนไคโอ
“ไม่รู้หรอกนะ ว่าพูดอะไรนักหนา แต่ชั้นจะหยุดนายเอง!!!” เซนไคเซอร์ขับหุ่นรบพุ่งชนดาร์กอน
โครมมมม ดาร์กอนรับแรงกระแทกและจับหุ่นเอาไว้ได้
“ได้ไงเนี่ย?!!!” เซนไคเซอร์ตกใจมาก
“555 อย่างที่คามีร่าบอกเลย เดี๋ยวนี้โลกมีแต่ของแปลกๆเต็มไปหมด” ดาร์กอนจับเซนไคโอไว้
เขาจับมันล็อคและยกขึ้นด้วยแรงมหาศาล
“เห้ยๆๆๆๆ!!!” เซนไคเซอร์ตกใจมาก
“ฮึ้ยยยยย!!!” ดาร์กอนจับเซนไคโอเหวี่ยงไปแรงมาก
โครมมมม!!! บ้านเมืองพังเสียหายและระเบิด
“อ้ากกกกกก!!!” เซนไคเซอร์ที่ขับหุ่นกระแทกกับพื้นห้องค็อกพิท
ดาร์กอนกระโดดมาและคร่อมตัวเซนไคโอและเริ่มละเลงหมัดใส่ไม่ยั้ง
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก! ดาร์กอนต่อยไปหลายหมัด
“หลับไปซะ!!!” ดาร์กอนเอาฝ่ามือประสานกันและทุบหน้าเซนไคโอ
ตู้มมมมม!!! ระเบิดรุนแรงมาก
“อ้ากกกกกก!!!” เซนไคเซอร์กระเด็นออกมาจากหุ่นและคืนร่าง
เซนไคโอสลายและหายกลับมิติของตนไปแบบพังยับเยิน
“อั่ก? ไม่จริงน่า แพ้เนี่ยนะ” ริโตะบาดเจ็บมาก เขาลุกขึ้นมา
“นี่เป็นอะไรรึเปล่า?” ซัทสึกิที่พาซาโยะมาด้วย พวกเธอเจอริโตะแล้ว
“ริโตะ!!!” ลาล่าที่วิ่งวุ่นหาริโตะด้วยก็บนตามมาเจอพอดี
“อ้ะ? ลาล่า โอ้ย!!!” ริโตะเจ็บขามากเพราะกระเด็นออกมาเลยขาจะหักแล้ว
“แย่แล้ว เราต้องหนีกันก่อนนะคะ ตามชั้นมาเร็ว ริโตะเธอไหวมั้ย?” ลาล่าพยุงริโตะขึ้นมา
“คุณซาโยะ มาเร็วค่ะ" ซัทสึกิเรียกเธอ
“ค่ะ” ซาโยะวิ่งตามไป
ทั้งสามวิ่งหนีและไปยังที่ปลอดภัย โดยที่ซาโยะหันมามองดาร์กอนที่ยืนมองท้องฟ้าด้วยร่างอันใหญ่โต
“555 ทริกเกอร์ สุดท้ายแล้วแกมันก็ไอ้หมาขี้แพ้สินะ 555 ก็ได้ คืนนี้ข้าจะกลับมาอีก แกเองถ้าไม่อยากให้เมืองนี้เละกว่าเดิมก็รีบออกมาสู้กับข้าซะ!!!” ดาร์กอนกล่าวและหายไป
ซาโยะที่ฟังรู้เรื่องได้แต่ยืนคิด
“ชิ ทำไมต้องเป็นเรากันนะ?” ซาโยะถามตัวเอง
ในที่สุดซาโยะและทุกคนก็หนีไปที่ปลอดภัยของเมืองได้สำเร็จ
ที่อพาร์ทเม้นของจิซาโตะ
จิซาโตะที่เหนื่อยมากได้ออกมาเดินที่ด้านล่างหอพักของเธอ ซึ่งตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้ว
จิซาโตะตอนนี้ทั้งสับสนและไม่รู้จะมองหาทางออกอย่างไรดี เธอยังไม่กล้าบอกเรื่องการพักงานของวงให้เพื่อนๆคนอื่นฟังด้วยซ้ำ
“ทำไมนะ นี่มันไม่ใช่ตัวชั้นเลย กะอีแค่พวกนั้นอยากจะทำลายวงของชั้น ทำไมชั้นถึงทำอะไรไม่ได้เลยนะ” จิซาโตะนั่งบ่นคนเดียว
“ซาโยะจังชั้นควรจะทำยังไงดี?” ระหว่างที่เธอกำลังเครียดอยู่นั้นเอง
“ถ้าอย่างนั้น ล้างแค้นคนที่ทำกับเธอดีมั้ยล่ะ?” เสียงปริศนาดังขึ้นมา
“ใครน่ะ? เธออยู่ที่ไหน?”
“ข้าอยู่ตรงนี้” คามีร่าปรากฏตัวในไซส์มนุษย์โลกตรงด้านหลังจิซาโตะ
“ว้ายยย!!! คุณเป็นใครคะ?” จิซาโตะตกใจ
“เย็นไว้แม่สาวน้อย ข้าจะมาเป็นพลังให้กับเธอเอง ลึกๆในใจเธอน่ะ เธอต้องการจะล้างแค้นสินะ” คามีร่าเดินเข้ามาใกล้
“อย่านะ อย่าเข้ามา กรี๊ดดดดดด!!!” จิซาโตะวิ่งหนี
“555555 เธอหนีข้าไม่พ้นหรอกนะ” คามีร่าหายตัวไป
เธอวาปมาตัดหน้าจิซาโตะเอาไว้
“อ๊าาาา!!!” จิซาโตะสะดุดล้ม เธอกลัวมาก
“มาสิ มาเป็นหนึ่งเดียวกับข้า และเราจะล้างแค้นคนที่ทำกับเธอเอาไว้” คามีร่าเข้ามาใกล้ แต่ทันใดนั้นเอง
เปรี้ยงงงงง!! มีกระสุนลำแสงพุ่งมาและเฉี่ยวฟน้าคามีร่า
“หือ? ใครกัน โอ๊ะ?” คามีร่าหันไป
“ปล่อยผู้หญิงคนนั้นซะ” ซาโยะที่ผ่านมาพอดี เธอกำลังจะกลับบ้านแต่ดันมาเห็นเหตุการณ์เข้า
“ซาโยะจัง!” จิซาโตะที่ล้มอยู่ดีใจมากที่เพื่อนมาช่วย
“โห นึกว่าใคร ทริกเกอร์กับร่างสถิตของมันนี่เอง 555 ก็ดีงานชั้นจะได้ง่ายขึ้น” คามีร่ากล่าว
“แกคิดจะทำอะไรคุณชิราซากิ?” ซาโยะเอาปืนกัทส์สปาร์คเลนส์จ่อยิงเอาไว้
“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะเล่นกับความรู้สึกของเจ้าดูเท่านั้นเอง” คามีร่ากล่าว
“ความรู้สึกของชั้นงั้นเหรอ?” ซาโยะสงสัย
“ด้วยการทำแบบนี้ไง” คามีร่าสลายร่างตัวเองเป็นความมืดและเข้าปกคลุมจิซาโตะ
“อ๊าาาาาา!!!!” จิซาโตะตกใจมาก
“คุณชิราซากิ” ซาโยะวิ่งเข้ามา
แต่เธอโดนพลังผลักออกไป
“อ้ากกกกก!!!” ซาโยะกระเด็นไปด้านหลัง
“กั้กกก…คุณชิราซากิ!!!” ซาโยะตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา
“ซาโยะจัง ช่วยชั้นด้วย กรี๊ดดด!!!” จิซาโตะกลัวมาก
ทันใดนั้นเองความมืดกลืนกินร่างของเธอไปมากกว่าเดิม
“อ๊าาา!!! มันเจ็บ มันเจ็บ!!!” จิซาโตะร้องออกมา
ซาโยะได้แต่ดูและทำอะไรไม่ได้เลย
“555555 เอาเลย ความแค้นของเธอ ชั้นจะช่วยทำให้มันสมหวังเอง!!!!!” เสียงคามีร่าดังออกมา
“ซา…โยะ…..จัง” จิซาโตะโดนยื่นมือออกมา
“คุณชิราซากิ!!!” ซาโยะพยายามคว้ามือของเธอ
แต่ร่างของจิซาโตะโดนความมืดดึงกลับไปและหายไปแล้ว
“คุณชิราซากิ!!!!!” ซาโยะร้องออกมาอย่างสุดเสียง
ตู้มมมมมม!!! ระเบิดพลังความมืดสลายออก
จิซาโตะสลบลงกับพื้น
“คุณชิราซากิ คุณชิราซากิทำใจดีๆไว้นะคะ” ซาโยะเข้าไปพยุงร่างเธอขึ้นมา
จิซาโตะลืมตาตื่นขึ้น แววตาเป็นมิตรของเธอหายไปแล้ว
เธอผลักซาโยะออกไป
“เอ๋?” ซาโยะตกใจมาก
“หึหึหึ 555 555555+ ในที่สุดข้าก็ได้มาแล้ว ร่างสถิตของข้า” จิซาโตะเสียงเปลี่ยนไป มันกลายเป็นเสียงของคามีร่า
แววตาของเธอกลายเป็นแววตาที่ดูมืดมนและเป็นสีทองซึ่งคล้ายกับสีประจำตัวของคามีร่าอีกด้วย
“นี่แก ยักษ์แห่งความมืดสินะ แกทำอะไรลงไป คืนคุณชิราซากิมานะ!!” ซาโยะจ่อปืนของเธอใส่
“ทริกเกอร์ เจ้าเนี่ยมันไม่ไหวจริงๆนะ เธอจะกล้ายิงชั้นจริงๆงั้นเหรอ? ซาโยะจัง” คามีร่ายิ้มออกมา
“อึก…..ฮึ่ยยย!!!” ซาโยะยังจับปืนเอาไว้
“แหมๆ วันนี้พอแค่นี้ดีกว่า ชั้นยังมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ ไว้เจอกันใหม่นะ……” จิซาโตะหันหลังไป
“ซาโยะจัง” เธอยิ้มกลับมาและหายไปกับความมืด
“คุณชิราซากิ!!! อ้ากกกกกก โถ่เว้ย!!!” ซาโยะเฟี้ยงปืนทิ้งด้วยความโกรธตัวเอง
"ถ้าชั้น ถ้าชั้นไม่โมโหตอนไปหาคุณไดโกะ ถ้าชั้นกล้าที่จะสู้ ทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้ คุณชิราซากิก็คงไม่... อ้ากกกกกกก!!!" ซาโยะหวีดออกมาราวคนเสียสติ
ซาโยะเก็บกัทส์สปาร์คเลนส์กลับขึ้นมา เธอหมดอาลัยตายอยากมากและเครียดกับทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น
จนกระทั่งตกกลางคืนวันนี้เอง
เขตการศึกษาที่ 5
หลุมดำขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นอีกครั้งนึงกลางเมือง
โครมมม!!! ดาร์กอนออกมาอีกครั้งและพูดท้าทายทริกเกอร์
"ทริกเกอร์!!! แกไปมุดหัวที่ไหน? ออกมาสู้กับข้าเดี๋ยวนี้" ดาร์กอนอาละวาดไล่พังบ้านเมืองไปมา
"ไอ้ขี้ขลาด เอ็งรีบโผล่หัวออกมาดิวะ!!!" ดาร์กอนโมโหมากมี่ทริกเกอร์ไม่โผล่มาสักทีจนเขาเริ่มทำลายเมืองมากขึ้น
Antiskill ออกมาสกัดกั้นมนุษย์ยักษ์เอาไว้ พวกเขาพากันขับรถหุ้มเกราะออกมาและเอาอาวุธที่มียิงสกัดดาร์กอน
"ไอ้พวกมนุษย์น่าโง่!!" ดาร์กอนปล่อยพลังทำลายล้าง
ตู้มมมมม!!! มีเจ้าหน้าที่บาดเจ็บและตายกันมากมาย
ซัทสึกิได้ขับไทม์ มาจินออกมาและบินรอบๆเพื่อดูลาดลาว
"ใหญ่ชะมัดไอ้เจ้าบ้านี่ อ้ะ!" ซัทสึกิรีบหันหัวยานหลบ
ฟิ้วววว!!! บอลพลังของดาร์กอนพุ่งเฉี่ยวเธอไป
ซัทสึกิหลบได้แบบฉิวเฉียด
"ฟู่ววว เกือบไปแล้ว แบบนี้แย่แน่ๆ" เธอขับไทม์ มาจินหนี
"555 ก็ได้ ข้าจะเล่นกับมนุษย์โลกพวกนี้รอก่อนก็ได้ ทริกเกอร์!!!" ดาร์กอนทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า
ที่สวนหลังอพาร์ทเม้นต์ของจิซาโตะ
ซาโยะกำลังนั่งคุดคู้และโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของตัวเองเพราะตัวเองไม่กล้าที่จะรับความจริง
แม้ว่าดาร์กอนจะทำลายเมืองในอีกเขตนึงอยู่แต่เธอก็ไม่ออกไป
"ซาโยะ!" ชายที่ชื่อไดโกะ มาโดกะวิ่งมาหาเธอ
"คุณไดโกะ...."
"ซาโยะ ทำไมเธอถึงมาอยู่แบบนี้ล่ะ อย่างน้อยถ้าเธอไม่มีคีย์ก็แค่ออกไปตรงที่เกิดเรื่องและชั้นจะได้คืนคีย์ให้แท้ๆ แต่เธอกลับนั่งนิ่งและไม่คิดจะทำอะไรเนี่ยนะ?!" ไดโกะมาคว้าแขนเธอให้ลุกขึ้นมา
"คือชั้น...ชั้นไม่รู้แล้วว่าควรทำยังไงต่อไปแล้ว คุณชิราซากิเค้า…คุณชิราซากิถูกพวกยักษ์แห่งความมืดนั่นเอาตัวไปแล้วนะคะ!!!" ซาโยะจู่ๆก็ตวาดใส่
"ว่ายังไงนะ?"
"คุณชิราซากิ ไม่เกี่ยวอะไรด้วยแท้ๆ แต่กลับโดนเอาตัวไปแบบนั้น ถ้าชั้นกล้าที่จะยอมรับ เรื่องแบบนี้ก็ไม่ต้องเกิดขึ้นมา แต่ว่า...ความคิดที่อยากจะสู้น่ะ มันไม่ได้มีอยู่ในหัวชั้นเลยนะคะ คุณไดโกะ ช่วยบอกทีค่ะ ชั้นจะไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน?!!!" ซาโยะคว้าคอเสื้อเขาเข้ามาและตะคอกถาม
"เธอกลัวสินะ"
"เอ๋?"
"ซาโยะ.....การที่เธอจะกลัวน่ะมันไม่ผิด แต่ในเมื่อเธอสามารถที่จะลุกขึ้นสู้ได้แต่ไม่สู้ นั่นน่ะมันน่ากลัวกว่าการที่เธอกลัวพวกมันอีกนะ"
"คุณไดโกะ ตอนทำงานที่ GUTS คุณไม่กลัวบ้างเหรอคะ?"
"กลัวสิ กลัวทุกครั้งเลยล่ะ แต่เพราะกลัวนี่แหละถึงเลยไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเจออะไรเหมือนเรา ดังนั้นสิ่งที่เราทำได้ เราควรยอมรับและทำมันให้ถึงที่สุดซะ"
"คุณไดโกะ....."
"ซาโยะ เธอเท่านั้นที่จะหยุดเจ้าพวกมนุษย์ยักษ์นั่นได้ เพราะงั้นกลับมาสู้ซะ นี่เป็นทางเดียวที่เธอจะช่วยเพื่อนของเธอได้นะ" ไดโกะส่งไฮเปอร์คีย์สามชิ้นที่เธอเฟี้ยงอัดเขาเมื่อเช้าคืนให้
ซาโยะรับคีย์ทั้งหมดคืนมาและกำลังจะออกไปสู้อีกครั้ง แต่...
"เดี๋ยวก่อนซาโยะ ชั้นมีอะไรจะให้เธอ เอาคีย์เปล่าอันนึงมานี่สิ"
"นี่เหรอคะ?" เธอส่งมันให้ไดโกะ
"แป๊ปนึงนะ" ไดโกะรับคีย์นั่นมาและส่งพลังลงไปในนั้น
มันกลายสภาพเป็นคีย์ชิ้นใหม่
"นี่มัน..."ซาโยะตกใจเล็กน้อย
"ดาร์กอนน่ะ เป็นตู่ต่อสู้ที่ทรงพลังมาก ดังนั้นใช้ความแกร่งสู้กับความแกร่งซะ ไปเถอะ" ไดโกะกล่าว
"ค่ะ" ซาโยะวิ่งออกไปที่ลับตาคน
เธอกดไฮเปอร์คีย์ออกมาใช้งาน
Ultraman Trigger Multi Type!!!
เธอเสียบมันลงท้ายปืนกัทส์สปาร์คเลนส์
Boot Up!!! Zeperion!!!
ซาโยะกางปืนออกมาเป็นโหมดสำหรับแปลงร่าง
"ทริกก้าาาาาาาา!!!" เธอชูมันขึ้นฟ้าและกดปุ่ม
อุลตร้าแมนทริกเกอร์ลอยขึ้นฟ้าและมุ่งหน้าไปหาดาร์กอนทันทีซึ่งไม่ไกลนัก
ด้านของดาร์กอน
มันกำลังไล่ตามไทม์ มาจินของซัทสึกิที่บินวนน่ารำคาญตรงนั้น
"เกะกะลูกตาจริงวุ้ย!!!" ดาร์กอนต่อยไปแต่ไม่โดนสักหมัด
"ไอ้เอเลี่ยน แกจับชั้นไม่ได้หรอก" ซัทสึกิท้าทายมัน
"งั้นเจอนี่!!!" ดาร์กอนปล่อยพลังออกไป
โครมมมม!!! คลื่นพลังสีแดงพุ่งไปโดนไทม์ มาจินของเธอจนเสียหาย
"ซวยแล้ว อ๊าาาาาา!!!" ซัทสึกิกำลังร่วง
ดาร์กอนจับยานเอาไว้และกำลังจะขยี้ทิ้ง
"ลาโลกได้เลยไอ้มนุษย์" ดาร์กอนกล่าว
"กรี๊ดดดดด!!!" ซัทสึกิกรีดร้องออกมา แต่ทันใดนั้น...
"แท๊บบบบ!!!" ทริกเกอร์กระโดดถีบดาร์กอนกระเด็น
ตู้มมมมม!!! ดาร์กอนล้มลง
"หืมมม? ชั้นรอดเหนอ ห้ะ?!!!" เธอมองออกไปด้วยมอนิเตอร์และตกใจมาก
อุลตร้าแมน ทริกเกอร์มารับเธอและยานของเธอไว้ได้อย่างปลอดภัย
เขาวางยานของซัทสึกิลง
"มนุษย์ยักษ์?" ซัทสึกิตกใจมาก
"แท๊บ!" ทริกเกอร์หันไปหาดาร์กอน
"โห ในที่สุดแกก็ออกมาแล้ว ทริกเกอร์ มาประลองกับข้าซะ!!!" ดาร์กอนดีใจมาก เขาตั้งท่าต่อสู้
ทริกเกอร์หันมาและตั้งท่าสู้ด้วย
“แกเองสินะที่เรียกชั้นอยู่ได้ ก็ได้มาสู้กัน!” ซาโยะที่อยู่ในร่างทริกเกอร์กล่าว
“แท๊บ!!!!” ทริกเกอร์เริ่มเปิดก่อนด้วยการกระโดดถีบ
ดาร์กอนหลบได้และเข้าจู่โจม
ระหว่างนั้นเอง มี ฮ.ของช่องข่าวและช่องทีวีทั้งหลายเข้ามาดูการต่อสู้ในครั้งนี้
“คุณผู้ชมคะ ยักษ์ค่ะ! ยักษ์สองตัวกำลังสู้กันอยู่ ตัวนึงเคยปรากฏตัวมาแล้วที่เขาอิบานะค่ะ” ผู้ประกาศข่าวที่อยู่บน ฮ.กล่าว
การต่อสู้นี้ถูกถ่ายทอดสดไปทั่ว
ผู้คนในบริเวณนั้นอพยพไปกันหมดและดูการต่อสู้ของพวกเขา
“นี่น่ะเหรอ มนุษย์ยักษ์ที่ออกข่าววันนั้นน่ะ?” ซัทสึกิออกมาจากไทม์ มาจินและมองการปะทะกันจากบนพื้น
ทริกเกอร์และดาร์กอนเข้าต่อยกันแหละผลัดกันรุกและรับหลายกระบวนท่า
“ฮึ่มมมม!!!" ดาร์กอนจับทริกเกอร์ได้และเหวี่ยงเขาออกไปโดนตึกถล่ม
“ท๊าาา!!” ทริกเกอร์กระแทกกับตึกและล้มลง
“โอย แรงมันเยอะไปมั้ยเนี่ย?” ซายโยะที่อยู่ข้างในเจ็บตัวอีกแล้ว
“มาต่อยก 2 กันได้แล้ว ทริกเกอร์!!!” ดาร์กอนวิ่งเข้าไปเตะยอดหน้าทริกเกอร์
“เทื้ออออ!!!” ทริกเกอร์ลงไปจมกองตีนดาร์กอนเรียบร้อย
“อ๊าาาาาา!!!” ซาโยะเริ่มที่จะสู้ไม่ได้
แต่แล้วเธอก็พึ่งมานึกถึงของที่ไดโกะให้มาก่อนมาสู้ไว้
“จริงสิ คีย์อันใหม่” เธอหยิบมันออกมากด
Ultraman Trigger Power Type!!!
เธอถอดคีย์เก่าและเอาอันใหม่เสียบแทนทันที
Boot Up!!! Deracium!!!
“เอาล่ะนะ เดี๋ยวแม่จะตั๊นหน้าแกให้ยับเลย! ทริกก้าาาาา” ซาโยะชูสปาคเลนส์และกดมัน
อุลตร้าแมน ทริกเกอร์ที่อยู่ด้านนอก ทำการไทป์เช้นจ์
เขากลายร่างเป็น พาวเวอร์ไทป์
ผู้คนในเมืองที่เห็นและดูผ่านช่องข่าวต่างประหลาดใจมาก
“เปลี่ยนสีได้ด้วย” ซัทสึกิที่แอบดูอยู่ด้านล่างเลยพูดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจเช่นกัน
“แท๊บบบ~” ทริกเกอร์พุ่งชาร์จเข้าใส่ดาร์กอน
“เข้ามาเลย ทริกเกอร์!!!!” ดาร์กอนวิ่งเข้าไปสู้อีกรอบ
(ใครทันเพลงนี้ คุณไม่เด็กแล้วนะครับ)
ทั้งสองทำการต่อสู้ด้วยวิชามวยปล้ำกลางเมืองใหญ่
ตู้มมมม!!! บ้านเมืองสะเทือนและย่อยยับ
ทริกเกอร์และดาร์กอนเข้าซัดกันกลางเมืองและไม่มีใครมาขวางการต่อสู้นี้ได้
แต่ดูเหมือนทริกเกอร์จะสู้ไม่เก่งเท่าไหร่ ไม่นานนักเขาก็เพลี่ยงพล้ำ
"เอื้อออ!!!" ทริกเกอร์โดนจับเหวี่ยงและหัวฟาดตึกระเบิด
ดาร์กอนวิ่งเข้ามาและกระโดดเอาศอกกระแทก
“เอื้ออออ!!!” ทริกเกอร์โดนอีกแล้ว
เขาลงไปกองกับพื้น
“ทริกเกอร์ รึว่าเพราะแกไปรวมร่างกับหญิงมนุษย์โลกเลยอ่อนแอลง น่าสมเพชชะมัด” ดาร์กอนกำลังจะต่อยใส่ แต่ทว่า
“แท๊บ” ทริกเกอร์รับหมัดเอาไว้
“แล้วพวกแกมีสิทธ์มาทำลายเมืองชั้นและมาเอาตัวเพื่อนชั้นไปงั้นเหรอ?!!!” ซาโยะโกรธมาก เธอใช้แรงทั้งหมดงัดสู้กับดาร์กอน
“ทื่อออออ~ท๊าาาาา!!!!” ทริกเกอร์ซัดหน้าดาร์กอนด้วยหมัดที่แรงที่สุด
“ย้ากกกกกกก!!!” ซาโยะกู่ร้องออกมาด้วยความโมโหและกระโจนใส่
เธอรัวหมัดอันหนักหน่วงด้วยพลังของพาวเวอร์ไทป์ ไม่มีอะไรหยุดเธอได้เหมือนกัน
“555 ต้องอย่างนี้สิทริกเกอร์ที่ข้ารู้จัก มาสู้กันจนถึงที่สุดเถอะ!!” ดาร์กอนที่โดนต่อยลุกกลับมาและสู้กันต่อ
ทั้งสองงัดสารพัดท่ามวยปล้ำมาใช้กันจนบ้านเมืองเละเทะ
ทริกเกอร์โดนทุ่มและเจ็บหลัง
ส่วนดาร์กอนโดนแทงเข่าใส่จนกระเด็นไปโดนตึกถล่ม
โครมมมม!!! ทั้งสองลุกกลับมา
ดาร์กอนวิ่งมาและโค้ตไลน์กระแทกหน้าทริกเกอร์เต็มๆ
“อ๊าาาาาาาา!!!” ซาโยะเจ็บมาก เธอโดนอีกแล้ว
ทริกเกอร์กลิ้งกับพื้นและทุลักทุเล
คัลเลอร์ไทม์เมอร์กระพริบขึ้นมา เธอสู้ได้อีกไม่นานแล้ว
“ไฟมันกระพริบ…..” ซัทสึิกิที่ดูอยู่สงสัย
“สัญญาณเตือนน่ะ มนุษย์ยักษ์คนนั้นสู้ได้อีกไม่นานแล้วล่ะ” ไดโกะมาจากไหนไม่รู้
“ว้าย? คุณเป็นใคร?” ซัทสึกิถอยหนีมา
“ชั้นมาดี แค่มาดูการต่อสู้นี้เท่านั้นแหละ”
“แล้ว….คุณคิดว่าเขาจะชนะมั้ยคะ?”
“แน่นอน ก็เด็กคนนั้นเป็นคนที่มุ่งมั่นและจริงจังสุดๆไปเลยน่ะสิ ไม่ถอดใจง่ายๆหรอก” ไดโกะกล่าว
“เด็กคนนั้น เดี๋ยวนะ? มนุษย์ยักษ์นั่นมีคนแปลงร่างเหรอคะ?!!” ซัทสึกิตกใจมากและหันกลับมา
เธอพบว่าไดโกะไม่อยู่แล้ว
“อ้าว? ไปไหนแล้ว?” ซัทสึกิเลยเลิกใส่ใจและดูการต่อสู้ของทริกเกอร์ต่อ
ทริกเกอร์ลุกขึ้นมาและโดนดาร์กอนซัดหน้าไปเต็มๆ
“ท๊าาาา?” ทริกเกอร์น่วมไปทั้งตัวอีกแล้วและเวลาของเขาใกล้หมดลงทุกที
“แค่กๆ โอย เจ็บไปหมดแล้วเนี่ย ให้ตายเหอะ” ซาโยะน่วมอีกรอบหลังจากที่สู้ครั้งแรกเมื่อตอนนั้น ขอบตาเธอช้ำและเขียวไปหมด
“ฮ่า ทริกเกอร์ แกเอาจริงสักทีสิวะ!!!” ดาร์กอนปล่อยพลังใส่เป็นคลื่นกระแทก
“ท๊า!!!!” ทริกเกอร์โดนอีกแล้ว
“หนอย! ชั้นจะไม่ยอมพวกแกอีกแล้ว ชั้นจะช่วยคุณชิราซากิให้ได้ เพราะเธอ…..” ซาโยะต้านพลังเอาไว้
ทริกเกอร์ป้องกันตัวเองอย่างสุดชีวิต
“เพราะเธอคนนั้น เป็นเพื่อนคนสำคัญของชั้นนะ!!!!!!” ซาโยะตะโกนออกไป
“แท๊บ!!!” ทริกเกอร์รับพลังของดาร์กอนเอาไว้ได้
“หน่านิ๊!” ดาร์กอนตกใจได้
“ฮะฮ่า อดทนได้ดีหนิ สุดยอด” ซัทสึกิกล่าวชมจากด้านล่าง
ทริกเกอร์เริ่มตั้งท่าใช้ลำแสงเผด็จศึก
“ท๊าาาาาาาาา!!!” เขาปล่อยลำแสงเดราเซี่ยมใส่ดาร์กอน
“ว้ากกกกก!!!” ดาร์กอนที่ประมาทเขาไม่หลบเเละโดนไปเต็มๆ
“เอื้อออออ!!!!” ดาร์กอนล้มลงและเริ่มเจ็บ
“นี่สิถึงสมเป็นแกทริกเกอร์ วันนี้พอแค่นี้ดีกว่า ไว้เราจะได้เจอกันอีก” ดาร์กอนสลายตัวเองเป็นความมืดและหายไป
ทริกเกอร์ที่คัลเลอร์ไทม์เมอร์กระพริบถี่มากเขาทรุดลง
และจากนั้นก็สลายเป็นแสงหายไป
“ห้ะ? หายไปแล้ว” ซัทสึกิรีบวิ่งไปที่ที่มนุษย์ยักษ์หายไป
ฝ่ายกู้ภัยและซ่อมแซมออกมาทั่วเขตการศึกษาแห่งนี้และทยอยตามหาคนเจ็บ
ซัทสึกิวิ่งแทรกหน่วยงานกู้ภัยมาและเธอไปยังที่ที่ทริกเกอร์นั้นสลาย
เธอได้พบกับ
“แฮ่ก แฮ่ก คุณซัทสึกินี่นา” ซาโยะที่สภาพน่วมและเจ็บช้ำไปทั้งตัวได้ค่อยลากตัวเองออกมา
“อย่าขยับนะ เดี๋ยวพาไปรักษา” ซัทสึกิเข้าไปพาซาโยะไปหากู้ภัย
ไม่นานนักซาโยะก็โดนลากไปยัง ICU และรับการรักษาแล้ว
ที่โรงพยาบาล
“เธอเป็นเพื่อนของคุณฮิคาว่าใช่มั้ย? เยี่ยมได้แล้วล่ะ” หมอออกมาบอกซัทสึกิ
“ค่ะ” เธอเดินเข้า ICU ไป
ซัทสึกิได้เดินมาหาซาโะที่นอนอยู่ที่นี่
“หวัดดี”
“คุณซัทสึกิ? ขอบคุณนะคะที่ไปช่วยออกมา”
“ไม่เป็นไรหรอก แต่เธอพอจะอธิบายได้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้นน่ะ?”
ซาโยะเงียบไปและไม่อยากจะพูดอะไรต่อเธอเลยพยายามโกหก
“อ๋อ พอดีว่า ชั้นวิ่งไปอยู่ตรงนั้นพอดีและโดนลูกหลงน่ะค่ะ แหะแหะ”
“อย่ามาเฉไฉดีกว่านะคุณซาโยะ แผลของเธอเกิดจากการโดนชกและฟกช้ำ ไม่ใช่แผลฉีกจากสะเก็ดระเบิดหรอก เธอน่ะ….” ซัทสึกิเข้ามากระซิบใกล้ๆหูซาโยะ
“เป็นมนุษย์ยักษ์คนนั้นที่ช่วยเราใช่มั้ย?”
“………………….” ซาโยะเงียบไป
“ว่าไง ใชจริงสินะ และอีกอย่างเด็กสาว ม.ปลายที่ไหนพกปืนลำแสงอานุภาพสูงแบบนั้นในกระเป๋านักเรียนกันล่ะ?”
“เห้อ…..ก็ได้ค่ะ ชั้นคือมนุษย์ยักษ์นั่นเองค่ะ ส่วนมนุษยยักษ์คนนั้นเขาชื่อว่าทริกเกอร์”
“ทริกเกอร์เหรอ?”
“จริงสิ คุณเมียวโคอิน ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ชั้นมีเรื่องอยากขอร้องน่ะค่ะ” ซาโญะหันมาถามด้วยสายตาอันมุ่งมั่น
“เอ๋? อะไรล่ะ?”
“คุณเมียวโคอินเนี่ยต่อสู้เป็นสินะคะ เห็นเคยสู้กับคุณโทคิวะตอนแรกๆนู่นเลยน่ะค่ะ”
"เอ่อ มันก็ใช่นะ? ทำไมเหรอ
“ขอร้องล่ะค่ะ ช่วยสอนการต่อสู้ให้ชั้นทีนะคะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปชั้นเอาชนะพวกนั้นไม่ได้อีกแน่เลย ขอร้องล่ะค่ะ” ซาโยะขอร้องซัทสึกิ
“อืม รับรองเธอเก่งขึ้นแน่ ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอไปเจออะไรมา แต่ว่าดูท่าว่าเธอต้องการเก่งขึ้นสินะ เชื่อมือชั้นได้เลย ไปก่อนนะ” ซัทสึกิกล่าวและลุกขึ้นเก็บกระเป๋า
“งั้นพรุ่งนี้เลิกเรียนชั้นจะมารับเธอนะ” ซัทสึกิกล่าวและเดินจากไป
“ขอบคุณมากค่ะ” ซาโยะขอบคุณเธออีกที
“คุณชิราซากิ คอยก่อนนะคะ ชั้นจะต้องช่วยคุณให้ได้” ซาโยะกลับไปนอนต่อ
อีกด้านหนึ่งของมุมมืดในเมือง
ดาร์กอนในขนาดเท่ากับมนุษย์โลกเดินน่วมมาหาใครบางคน
“จะไปท้าเขาสู้เเต่ก็แพ้กลับมาเนี่ยนะ ดาร์กอน” มีหญิงสาวเดินจากมุมมืดมาหาเขา
จิซาโตะที่โดนคามีร่ายึดร่างเธอแสยะยิ้มออกมา
“มนุษย์? หืม คามีร่างั้นเรอะ?”
“ข้านี่แหละ ในที่สุดข้าก็ได้ร่างสถิตมาใช้แล้วล่ะ”
“โอ สุดยอดไปเลย ว่าแต่เจ้าคิดจะทำอะไรต่อล่ะคามีร่า?”
“หาให้เจอว่าฮิวดรัมอยู่ที่ไหนและไปปลุกเจ้านั่น”
“อุ้ว ดีเลย ในที่สุดเราสามคนก็จะพร้อมหน้ากันสักที และถ้าไม่นับเรื่องทริกเกอร์เนี่ย พวกเราจะทำแบบเมื่อ 30 ล้านปีก่อนอีกครั้งใช่ป่ะ?”
“555 แกเนี่ยมันรู้ใจชั้นดีนะ ใช่ ชั้นจะทำแผนการเมื่อตอนนั้นต่อให้เสร็จ แม้ว่าจะต้องฆ่าทริกเกอร์ให้ได้ก็ตาม” จิซาโตะเดินจากไป…
ซาโยะจะเก่งขึ้นได้รึเปล่า? เธอจะช่วยเพื่อนของเธอกลับมาได้หรือไม่? สู้ต่อไปอุลตร้าแมน ทริกเกอร์
แสงแห่งความหวัง ที่จะมุ่งไปสู่อนาคต อุลตร้าแมนทริกเกอร์
ป.ลิง เรื่องนี้เราได้ข้อสรุปว่า ลงอาทิตย์ละตอนพอนะ เพราะต้องรอภาพประกอบอยู่ดี 555+ และก็อย่างว่าแหละไม่รีบเพราะอันนี้มันเป็นสปินออฟเท่านั้นน่ะนะ (เรื่องนี้น่าจะสักไม่เกิน 30 ตอนเท่านั้นแหละ)
ความคิดเห็น