คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผู้สืบทอดแห่งแสงสว่าง
.
.
.
ความมืดมิดปกคลุมไปทั่วทุกที่ ไร้ซึ่งแสงสว่าง ไร้ซึ่งความหวัง มนุษยักษ์ตนหนึ่งเดินออกมาพร้อมร่างกายที่ใหญ่โตมโหฬาร
“อะไรกัน ความรู้สึกนี้…..” เด็กสาวผมสีมิ้นท์สัมผัสได้ถึงความมืด ความหดหู่ ความสิ้นหวังมากมาย
ทันใดนั้นเอง มนุษยักษ์ได้ทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด
“อย่านะ จะทำอะไร อย่า!!!!” เด็กสาวร้องขออย่าให้เจ้านั่นทำในสิ่งที่มันกำลังจะทำ
“แท็บ!!!!” มันทำท่าปล่อยแสง และปล่อยพลังแห่งความมืดใส่ตัวของเธอ
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!” เด็กสาวโดนโจมตีใส่ไปเต็มจนร่างกายของเธอแหลกสลายหายไป
.
.
.
“โอ้ยยยย!!!” เธอตกเตียงและกระแทกพื้นจนตื่นขึ้นมา
“โอย ฝันบ้านี่อีกแล้วเหรอ? ให้ตายสิ ไม่เป็นอันนอนกันพอดี” เด็กสาวคนนี้ลุกขึ้นมาเก็บที่นอน ซึ่งเมื่อคืนเธอซ้อมกีตาร์อย่างบ้าคลั่งจนผลอยหลับคากีตาร์ที่วางอยู่บนเตียง
ก็อกๆๆ มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมา
“พี่จ๋า อรุณสวัสดิ์” น้องสาวฝาแฝดของเธอเคาะประตูห้องไม่ทันไรก็โผล่พรวดเข้ามาทันที
“ฮินะ!!! พี่บอกกี่ครั้งแล้ว ถ้าจะเคาะแล้วเข้ามาเลยเนี่ยไม่ต้องเคาะก็ได้มั้ง?” เด็กสาวที่เป็นคนพี่เธอชื่อว่า ฮิคาว่า ซาโยะ เป็นนักเรียนปี.2 โรงเรียนสตรีฮานะซากิกาว่า หรือโรงเรียนฮานะโจ ที่ตั้งอยู่ในเมืองแห่งการศึกษา
“โทษที โทษที พอดีมันลืมตัวน่ะ แหะแหะ ข้าวเช้าเสร็จแล้วนะ พี่จ๋าวันนี้มีไปทัศนศึกษาไม่ใช่เหรอ?” อีกคนนึงเป็นคนน้องชื่อ ฮิคาว่า ฮินะ เป็นน้องสาวของเธอ และเป็นคนไอดอลวง pastel*palletes อีกด้วย
“อีกเดี๋ยวจะลงไปแล้วล่ะ รอแป๊ปนึงนะ” ซาโยะกล่าวและฮินะออกจากห้องไป
ไม่นานนักทั้งสองคนก็ลงไปทานอาหารเช้าด้วยกัน
“นี่นี่ พี่จ๋า ดีจังเลยนะ ฮานะโจมีไปทัศนศึกษาตั้ง 2 วันแน่ะ หนูเองก็อยากไปบ้างอ่ะ” ฮินะพูดระหว่างทานอาหารเช้ากับพี่ของเธอ
“ดีตรงไหนล่ะ เธอก็รู้อยู่ว่าพี่เป็นกรรมการรักษาระเบียบนะ ต้องคอยมาดูแลพวกเด็กปี 1 อีกด้วย น่าสนุกตรงไหนเนี่ย?”
“เอ๋? แต่ได้ไปเที่ยวที่โบราณสถาน บนเขาอิบานะเลยนะ ที่นั่นมีอารยธรรมเก่าแก่ถึง 30 ล้านปีเลยด้วย น่าตื่นเต้นออก”
“ก็เพราะมันเก่าถึง 30 ล้านปีนี่ไง มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ ยุคนั้นยังไม่หมดยุคไพลโอซีนด้วยซ้ำ มนุษย์สร้างไม่ได้หรอกน่า”
“นั่นไงล่ะพี่จ๋า หนูว่ามันต้องเป็นอารยธรรมของเอเลี่ยนแน่นอนเลย!!!” ฮินะกล่าวพร้อมตาเป็นประกาย
“เอเลี่ยน นี่น้องเพ้อเจ้อชะมัด มนุษย์ต่างดาวมันจะไปมีจริงได้ยังไง?”
“แต่แหม บางทีโลกเราต้องมีเรื่องลึกลับให้หาคำตอบกันแบบนี้บ้างแหละน่า เป็นโรแมนซ์อย่างนึงไง”
“จ้าจ้า รีบกินให้เสร็จเถอะ เดี๋ยวเราจะสายเอาได้นะ” ซาโยะยกจานไปเก็บ
“ค่า” ฮินะเองก็รีบทานข้าวต่อ
สองพี่น้องออกจากบ้านและมาแยกทางกัน
“ถ้างั้นหนูไปโรงเรียนของหนูก่อนนะ ฝากสวัสดีจิซาโตะจังกับอายะจังด้วยนะ”
“อืม ไปล่ะ เราแยกกันตรงนี้ล่ะ” ซาโยะที่หิ้วสัมภาระได้แยกทางกับฮินะไปเพราะอยู่คนละโรงเรียน
เธอเดินทางไปด้วยรถบัสและมาถึงที่โรงเรียนสตรีฮานะโจของเธอแล้ว
ซาโยะเดินพร้อมหิ้วกระเป๋าเข้ามาเจอกับคนรู้จัก
“อ้าว คุณฮิคาว่า ทางนี้ค่ะ” ชิโรกาเนะ รินโกะ เป็นเพื่อนร่วมวงของซาโยะและยังเป็นประธานนักเรียนของที่นี่อีกด้วย
“คุณชิโรกาเนะ เรื่องเที่ยวรถเขาว่ายังไงบ้างคะ?” ซาโยะไม่รอช้ารีบเข้าเรื่องงานทันที
“อีกเดี๋ยวก็มาแล้วค่ะ แต่เรื่องตรวจสัมภาระนักเรียนที่จะไปเนี่ย คุณฮิคาว่าแน่ใจนะคะว่าทำคนเดียวได้น่ะ?” รินโกะถามด้วยความเป็นห่วง
“แน่นอนค่ะ ระดับบ้าหลุดโลกอย่างฮินะชั้นยังคุมได้เลย พวกเด็กปี 1 กับพวกเพื่อนๆปี 2 เนี่ย สบายแน่นอน” ซาโยะกล่าว
“เอ่อ ถ้าอย่างนั้น พอรถมาแล้วฝากด้วยนะคะ” รินโกะเดินจากไป
“เอาล่ะ มีงานต้องปวดกบาลแต่เช้าแน่ๆ” ซาโยะเดินไปเอาของเตรียมด้านนอก
ไม่นานนักรถบัสที่จะพาออกไปนอกเมืองมาถึงแล้ว
“ฟังนะ เด็กปี 1 ขึ้นรถเบอร์ 1 เข้าแถวให้เป็นระเบียบด้วยค่ะ กรุณาเอากระเป๋าสัมภาระให้ตรวจก่อนขึ้นรถด้วย ห้ามเอาสิ่งที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนไป ขอย้ำว่าเราทุกคนไม่ได้ไปเที่ยวนะคะ!!! นี่เป็นการทัศนศึกษาเท่านั้น” ซาโยะเอาโทรโข่งออกมาพูดประกาศ
นักเรียนหลายคนต่อแถวขึ้นรถโดยที่ซาโยะตรวจกระเป๋าตามหน้าที่
“คุณโทยามะคะ เราไม่ได้จะจัดคอนเสิร์ตนะคะ ห้ามเอากีตาร์ไป เด็ดขาด!!!” ซาโยะกล่าว
“เอ๋ รุ่นพี่ซาโยะคะ แต่ถ้าไม่ได้เอามันไปชั้นต้องอกแตกตายแน่เลยนะคะ!!! หยวนๆหน่อยนะ น้าน้าน้าาาา” คาสึมิพยายามอ้อนวอน
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ เอาไปฝากที่ห้องกรรมการนักเรียนเดี๋ยวนี้เลย ต่อไป หา!!!” ซาโยะตกใจมาก
คาสึมิว่าหนักแล้วที่เอากีตาร์ไป แต่ทาเอะเพื่อนของเธอหนักว่า เพราะ….
“คุณฮานะโซโนะ ในกระเป๋านั่นคือ……” ซาโยะถาม
“อ๋อ อ๊อดจังน่ะ” ทาเอะตอบแบบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นั่นมันกระต่ายนี่คะ? ห้ามนำสัตว์เลี้ยงไปนะคะ!!!”
“เอ๋ แต่อ๊อดจังไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะ เป็นแฟนหนุ่มต่างหาก เนอะ อ๊อดจัง” ทาเอะคุยกับกระต่ายของเธอ
“ห้ามค่ะ ห้ามเลย เอาไปฝากอาจารย์ช่วยเลี้ยงเอาไว้ก่อนเลยค่ะ”
“เอ๋ รุ่นพี่ซาโยะใจร้ายใจดำ อ๊อดจังขอโทษนะ เขาพรากเราจากกันแล้วล่ะ ฮือๆ” ทาเอะแกล้งร้องไห้
“เห้อ…… คนต่อไป” ซาโยะเรียกคนถัดไป
คราวนี้เป็นเด็กปี 2 กันบ้าง
“คุณคิตาซาว่าคะ เอาไม้ซอฟต์บอลไปทำไมคะ แล้วก็ลูกซอฟต์บอลพวกนี้ด้วย” ซาโยะถาม
“น่าน่า อย่างน้อยไปที่นั่นมันก็ต้องออกกำลังกันบ้างสิ โคโคโระจังกับมิชเชลเองก็เตรียมสนามไว้ให้เเล้วด้วยนะ” ฮากุมิกล่าว
“เตรียมสนาม อย่าบอกนะว่า คุณสึรุมากิ!!!” ซาโยะตะโกนดังมาก
“อยู่นี่จ้า เย้~~~” โคโคโระวิ่งออกมาทันที
“ที่คุณคิตาซาว่าบอกว่าเตรียมสนามเอาไว้มันหมายความว่ายังไงคะ อย่าบอกนะว่า…..”
“อื้ม ซื้อที่ดินข้างๆโรงแรมและเปลี่ยนเป็นสนามซอฟต์บอลแล้วล่ะ เล่นซอฟต์บอลกับมิชเชลน่าสนุกดีออกนะ” โคโคโระกล่าว
“จะบ้ารึไง!!! ไปเอาที่ดินเขาคืนเลยนะคะ และห้ามเล่นซอฟต์บอลด้วย!!!” ซาโยะตวาดออกไป
“น่าน่า เครียดไปได้ ไปเที่ยวทั้งทีก็ต้องสนุกกันเข้าไว้สิ แฮปปี้ ลักกี้ สไมล์ เย้!!!” โคโคโระดูท่าจะไม่ฟังเลย
“(โอย ใครก็ได้ช่วยชั้นออกไปจากตรงนี้ที)” ซาโยะปวดหัวมากจนอยากขอยาพาราเซตามอลมากินสักนิด
ไม่นานนัก ในที่สุดซาโยะก็ออกมาจากตรงนั้นได้ เธอริบของที่ผิดกฏออกมาได้มากมาย
“เหนื่อยหน่อยนะคะ คุณฮิคาว่า” รินโกะเดินกลับมา
“คุณชิโรกาเนะ”
“นี่ น้ำเปล่าค่ะ” รินโกะยื่นขวดน้ำเย็นให้
“ขอบคุณนะ” ซาโยะรับน้ำขวดนั้นมา
“อีก 15 นาทีรถจะออกแล้วนะคะ พวกเราก็รีบไปขึ้นรถของเรากันเถอะค่ะ” รินโกะกล่าว
“จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ขอพักอีกแป๊ปนึง” ซาโยะยังนั่งอยู่ตรงม้านั่งตรงนั้น
เธอเหม่อมองท้องฟ้า
.
.
.
เธอเหมือนจะสติหลุดไป......และทันใดนั้นเอง….
มีหญิงสาวคนหนึ่งปราฏตัวตรงหน้าของเธอ
“เหวอ!!! คุณเป็นใครคะ บุคคลภายนอกห้ามเข้าโรงเรียนเวลาราชการนะคะ?” ซาโยะตกใจและพูดออกไป
“ซาโยะ……” หญิงสาวเอ่ยชื่อของเธอ
“ค..ค..คุณรู้จักชื่อชั้นได้ยังไงคะ?”
“เธอคือแสง……”
“แสง?”
“เธอเป็นแสงสว่างและ……..” พอหญิงสาวคนนั้นพูดจบ ความมืดได้เข้าปกคลุมตัวของซาโยะอีกครั้ง
“เดี๋ยวสิ อะไรกันเนี่ย นี่มันอะไรกัน?!!!” ซาโยะตกใจและกลัวมาก
เบื้องหน้าของเธอมีเงาสีดำขนาดยักษ์ 3 ตน จ้องมาที่ตัวของเธอ
“เจอตัวแกแล้ว ในที่สุด เวลาที่เป็นนิรันด์มิอาจพรากเราจากกันได้ ทริกเกอร์!!!” เงาดำตรงกลางที่รูปร่างเหมือนผู้หญิงได้กล่าวออกมา
“กรี๊ดดดดด ออกไปนะ พูดเรื่องอะไรชั้นไม่รู้เรื่อง ออกไป!!!” ซาโยะพยายามหนี
แต่เงาดำทั้งสามได้ล้อมรอบเธอเอาไว้และปล่อยพลังใส่เธอ
“อ๊าาาาาาาาาา!!!” ซาโยะตกใจกลัวมากและร้องออกมา
“ซาโยะจัง……ซาโยะจัง………” มีเสียงเรียกเธอให้ตื่นขึ้นมา
“โฮ่!!!! นี่ชั้น? ฝันบ้านั่นอีกแล้ว” ซาโยะตื่นจากม้านั่งขึ้นมาและยืนขึ้น
“เป็นอะไรรึเปล่าจ้ะ ซาโยะจัง เธอเหนื่อยไปรึเปล่า?” เธอคนนี้คือ ชิราซากิ จิซาโตะ เป็นเพื่อนของเธอและฮินะ และเป็นไอดอลวง pastel*palletes อีกด้วย
“คุณชิราซากิ นี่ชั้นหลับไปงั้นเหรอ?” ซาโยะถาม
“ก็ใช่น่ะสิ รถจะออกแล้ว มาเถอะจ้ะ คาน่อนจังกับอายะจังรอเราอยู่นะ” จิซาโตะจูงมือซาโยะไป
“เอ่อ ค่ะ” ซาโยะที่ยังไม่ตื่นดีได้ตามไปด้วย
ในที่สุด นักเรียนโรงเรียนฮานะซากิกาว่าได้ออกไปทัศนศึกษากันแล้ว
การนั่งรถในครั้งนี้ไม่มีอะไรพิเศษ ซาโยะนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ
“555+ นั่นสินะ อ้ะ ซาโยะจังเป็นอะไรไปอีกเหรอจ้ะ?” จิซาโตะที่นั่งข้างๆได้เอ่ยปากถามออกมา
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่คิดว่าการที่เราต้องมาทัศนศึกษาที่ที่มนุษย์ไม่น่าจะสร้างขึ้นมาเนี่ย มันดูไม่มีเหตุผลเอาซะเลยนะคะ อยากเอาเวลาไปซ้อมกีตาร์มากกว่านี้แทนดีกว่า” ซาโยะกล่าว
“จริงๆเลย ในหัวเธอมีแต่กีตาร์รึไง?”
“เพราะตัวชั้นน่ะ มีแต่กีตาร์เท่านั้น พอวันที่ฮินะดันมาฝึกกีตาร์ไปพร้อมชั้นด้วย มันเลยทำให้ชั้นไม่คุยกับฮินะไปพักนึงเลยล่ะค่ะ”
“จริงสิ ซาโยะจังไม่ชอบถูกเปรียบเทียบกับฮินะจังสินะ ขอโทษทีนะ” จิซาโตะขอโทษเธอ
“ไม่หรอกค่ะ นั่นมันเมื่อก่อน แต่บางทีชั้นในตอนนี้ อาจจะกลายเป็นฝ่ายที่ต้องไล่ตามฮินะแทนแล้วล่ะ น้องสาวคนนั้นน่ะ เป็นเด็กที่เก่งมากเกินไปจริงๆนั่นแหละทั้งเรียนและเล่นก็สุดยอดในทุกๆอย่าง ทั้งงานไอดอลอีก เห้อ……สักวันโรเซเลียของเราจะไปอยู่จุดสูงสุดแบบนั้นได้มั้ยนะ?” ซาโยะตัดพ้อ
“ซาโยะจัง…….. ”
“ช่างมันเถอะค่ะ ขอโทษที่มาระบายกันแบบนี้ให้ฟังนะคะ อีกไม่กี่ชั่วโมงเราก็จะถึงที่แล้วล่ะค่ะ” ซาโยะกล่าว
“ไม่เป็นไรหรอกนะ ก็พวกเราสองคนเป็นเพื่อนกันนี่นา จริงมั้ย?” จิซาโตะยิ้มให้
“อืม เป็นเพื่อนกันสินะ….” ซาโยะมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ตั้งแต่ออกจากบ้านมาเธอยังไม่ยิ้มเลยสักครั้งเดียว
ทั้งสองเลิกคุยกันและนั่งรถต่อไปเรื่อยๆเพื่อไปยังจุดหมาย
ในที่สุดรถบัสก็มาถึง ภูเขาอิบานะ
นักเรียนโรงเรียนฮานะโจต่างลงจากรถพร้อมกระเป๋าสะพายของตนและออกมาพบอาจารย์ประจำรถบัส
“ฟังนะจ้ะนักเรียน วันนี้ทั้งวันเราจะอยู่ที่นี่ก่อนที่ตอน 6 โมงเย็นเราจะกลับมาที่รถตรงนี้เพื่อกลับไปทานอาหารเย็นที่รีสอร์ทนะจ้ะ และสิ่งที่ห้ามเลยคือวันนี้มีหน่วยงานจากกองกำลัง TPC และ GUTS เข้ามาทำงานที่นี่ด้วย ที่ไหนเป็นเขตหวงห้ามก็อย่าเข้าไปนะจ้ะ มีใครสงสัยอะไรมั้ย?”
นักเรียนหญิงทุกคนเงียบและไม่ตอบอะไร
“เอาล่ะจ้ะ ถ้าใครไม่มีคำถามอะไร เดี๋ยว 6 โมงเย็นเรามาเจอกันตรงนี้นะจ้ะ แยกย้ายกันได้จ้ะ” พอคุณครูกล่าวจบนักเรียนก็แยกย้าย
“เอาล่ะ เราไปกันดีกว่านะ อีฟจัง จิซาโตะจัง คาน่อนจังด้วย" อายะเองก็มาเที่ยวในครั้งนี้ด้วย
“นั่นสินะคะ ไปกันเถอะค่ะทุกคน ว่าแต่ว่าคุณซาโยะไม่มากับเราเหรอคะ?” อีฟสงสัยเลยถามไป
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณวากามิยะ ชั้นอยากอยู่คนเดียวสักพัก ขอตัวก่อนนะคะ” ซาโยะหลีกตัวจากเพื่อนร่วมห้องไป
“เอ๋? ทำไมล่ะคะ? คุณซาโยะเขาดูไม่สนุกกับการมาเที่ยวเลยน่ะ” อีฟกังวล
“ช่างเธอเถอะจ้ะ อีฟจัง วันนี้ซาโยะจังเขาคงไม่อยากมาเท่าไหร่ แถมวันนี้ยังดูเหนื่อยๆด้วย คิดว่าปล่อยเธอเอาไว้คงจะดีกว่าน่ะ เราสี่คนก็ไปกันเถอะนะ” จิซาโตะกล่าว
ทั้งสี่เลยไปกันเองโดยที่ซาโยะแยกตัวออกกมาคนเดียว
“เห้อ…… ได้ออกมาซะที อยากกลับไปซ้อมกีตาร์ชะมัด” ซาโยะถอนหายใจเธอเดินจากไป โดยที่นักเรียนคนอื่นๆเขาเข้าเขตโบราณสถานไปเที่ยวกันแล้ว
ซาโยะออกมานั่งกลุ้มคนเดียวที่หน้าทางเข้าโซนพิพิธภัณฑ์
“ให้ตายสิ ใครมันเป็นคนต้นคิดทัศนศึกษาครั้งนี้นะ?” ซาโยะกำลังนั่งบ่นอยู่นั้นเอง
มีชายคนนึงเขาเดินมาหาเธอที่นั่งอยู่คนเดียวและเหมือนจะไม่มีความสุขเอาเสียเลย
เขาเดินมาหาเธอและชวนคุยด้วย
“ไง เธอเป็นอะไรรึเปล่า? ทำท่าเหมือนปวดหัวเลยนะ” เขาคือ ไดโกะ มาโดกะ
“อ๋อ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร ว่าแต่คุณคือ…..”
“ไดโกะ…ไดโกะ มาโดกะ เป็นนักพฤกษศาสตร์และทำงานที่นี่น่ะ เธอคงจะเป็นนักเรียนจากฮานะโจที่มากันวันนี้สินะ ไม่มีเพื่อนเหรอ? มานั่งคนเดียวแบบนี้เนี่ย?” ไดโกะถาม
“เห้อ…..จะว่าอะไรมั้ยคะ? ถ้าชั้นอยากตอบว่าวันนี้ไม่ได้อยากมาเลยสักนิดน่ะค่ะ” ซาโยะกล่าว
“แหม ตรงดีนะเธอเนี่ย ปกติไม่ค่อยมีความสุขเลยเหรอ?”
“หลายๆคนมักจะถามชั้นแบบนี้น่ะค่ะ ว่าไม่มีความสุขบ้าง ไม่ค่อยยิ้มบ้าง ทำไมกันนะ ชั้นยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ”
“อย่างนี้นี่เอง ปัญหาของเธอมันเยอะสินะ เเละเธอคงจะเหนื่อยมากด้วย ที่บ้านไม่มีคนคอยช่วยระบายความในใจให้เธอเหรอ?” ไดโกะถามอีก
“ของแบบนั้น ถ้ามีก็ดีน่ะสิคะ แล้วคุณไดโกะ มีคนที่คอยระบายความในใจงั้นเหรอ?”
“ชั้นแต่งงานแล้วน่ะ เธอเป็นภรรยาที่ดีนะ เราสองคนและลูกๆก็มักจะคุยปรับทุกข์กันเสมอๆเลยล่ะ”
“ดีจังนะคะ ที่มีคนคอยรู้ใจแบบนี้ ชั้นเองก็ยังไม่มีคนแบบนั้นเอาไว้คอยคุยด้วยเลย เคยคิดอยู่นะคะว่าอยากเป็นลูกคนเดียวน่ะ จะได้ไม่ต้องมีใครมาเปรียบเทียบชั้นกับน้องสาวแบบนั้นน่ะ”
ไดโกะเลยยิ้มและบอกออกไป
“เอาน่า สักวันเธอต้องได้เจอกับคนที่เธอรู้ใจแน่ๆ จนกว่าวันนั้นจะมาถึง เธอเองก็ต้องยิ้มบ้างล่ะ วัยรุ่นน่ะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิตเลยนะ” ไดโกะกล่าว
ทันใดนั้น มีสายเรียกเข้าจากมือถือของเขา
“อ้ะ โทรศัพท์ ขอตัวเดี๋ยวนะ” ไดโกะออกไปรับมือถือ
“ครับๆ ทราบแล้วครับ จะรีบไปวิเคราะห์ให้ครับ คร้าบแค่นี้นะครับ” ไดโกะวางสาย
“ชั้นมีงานที่ห้องแลปด่วนน่ะ ต้องไปแล้วล่ะ” ไดโกะกล่าว
“ค่ะ โชคดีนะคะคุณไดโกะ”
“อ๋อ เกือบลืมแน่ะ ชั้นมีของขวัญจะให้เธอนะ นี่ไงล่ะ” ไดโกะหยิบของออกมาสามชิ้นให้เธอ
มันคือ กัทซ์ไฮเปอร์คีย์เปล่า ทั้งหมด 3 ชิ้น
“คุณไดโกะคะ นี่มันอะไรคะ?”
“ของขวัญจากชั้น เก็บเอาไว้ดีๆล่ะ มันต้องช่วยเธอตอนลำบากได้แน่ๆ ชั้นไปล่ะ” ไดโกะเดินจากไปโดยทิ้งความสงสัยเกี่ยวกับอุปกรณ์สามชิ้นนี้ให้ซาโยะเอาไว้
“อืม แปลกจัง มันเอาไว้ทำอะไรเนี่ย? ช่างเถอะเก็บเอาไว้ก็ได้” ซาโยะลุกขึ้นและเดินออกไปที่อื่น
เธอตัดสินใจได้ว่า ถึงนั่งไปมันก็ไม่ได้อะไร ออกไปดูรอบๆหน่อยก็ได้ดีกว่า
ซาโยะออกทัวร์เพียงลำพังและเดินไปทั่วพิพิธภัณฑ์ของที่นี่
เธอเดินมายังส่วนจัดแสดงวัตถุโบราณของที่นี่และได้พบกับของโบราณชิ้นหนึ่งในตู้โชว์
“อะไรเนี่ย วัตถุโบราณอายุมากกว่า 30 ล้านปี คาดว่าน่าจะเป็นงานฝีมือของคนในยุคนั้น เหลวไหลน่ายุคนั้นไม่มีมนุษย์ด้วยซ้ำ” ซาโยะกล่าวขณะมองของชิ้นนี้
“จ๊ะเอ๋!!!” มีคนมาหยอกเธอ
“เหวอ!!! คุณชิราซากิ ตกใจหมดเลย” ซาโยะกล่าว
“ฮิฮิ ซาโยะจังตอนตกใจชอบทำหน้าเหวอแบบนั้นตลกมาเลยนะเนี่ย” จิซาโตะขำออกมา
“แล้วคนอื่นๆล่ะคะ ไปไหนกันหมดเหรอ?”
“อ๋อ พวกอายะจังเขาออกไปหาอะไรทานน่ะ ส่วนชั้นอยากดูรอบๆต่ออีกหน่อยนึง ไปเดินกับชั้นรึเปล่าล่ะซาโยะจัง?” จิซาโตะชวนเธอ
“เอางั้นก็ได้ค่ะ ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว” ซาโยะตกลง ทั้งสองเดินดูรอบๆกันสองคน
ทั้งสองออกไปดูของต่างๆ ราวกับมาเดทกัน พวกเธอไม่ได้คิดอะไรมากและไปตามประสาเพื่อนหญิง
และแล้วพวกเธอก็เห็นกลุ่มทหารและนักวิจัยจำนวนหนึ่งในเครื่องแบบ TPC เดินไปกันหลายคนมาก
“คนพวกนั้นมัน…..” จิซาโตะกล่าว
“TPC กองกำลังพิทักษ์โลกของสหประชาชาติ นี่สินะที่คุณครูไม่ให้เราเข้าไปยุ่งน่ะ” ซาโยะกล่าว
พวกเขาต่างเดินตรงไปยังประตูที่มีสัญลักษณ์ขององกรค์พวกเขาอยู่
“นึกอะไรออกแล้ว เราลองไปดูด้านในกันดีกว่านะ” จิซาโตะกล่าว
“คุณชิราซากิคะ? คุณพูดอะไรออกมาน่ะ”
“ก็มันน่าสนใจดีออกนี่นา ในนั้นมันเป็นโบราณสถานชั้นใต้ดินนะ มันต้องมีอะไรเจ๋งๆอีกแน่ มาเถอะซาโยะจัง ชั้นอยากเห็นนะ” ดูเหมือนต่อมความอยากรู้ของจิซาโตะถูกเปิดออกแล้ว จิซาโตะวิ่งแอบเข้าไปตามพวกทหารของ TPC
“คุณชิราซากิ!!!” ซาโยะเลยต้องแอบตามไปด้วย
พวกเธอรอพวกทหารไปกันก่อนและแอบตามกันไปโดยที่ไม่มีใครรู้
ทหารของ TPC เดินทางมายังลิฟท์และลงไปด้านล่าง
พอพวกเขาไปกันแล้ว จิซาโตะกดลิฟท์อีกด้านและลงไปตามกัน
“คุณชิราซากิ โถ่เว้ย ไม่ทันลิฟท์ซะได้” ซาโยะมาไม่ทัน เธอเหลือบไปเห็นบันไดหนีไฟที่ทางเข้าเปิดเอาไว้
“เอาก็เอา” ซาโยะรีบวิ่งลงไปเพื่อหวังตัดหน้าจิซาโตะให้ได้
ที่ชั้นใต้ดินโบราณสถาน
เหล่านักวิจัยและทหารของ TPC ต่างลงมาและมารวมตัวกัน
“นี่น่ะเหรอ วัตถุโบราณชิ้นใหม่ที่ถูกค้นพบน่ะ” มิตสึคุนิ ชิสุมะ เขาคือประธานของมูลนิธิชิสุมะและเป็นสปอนเซอร์ใหญ่ของ TPC และ GUTS วันนี้เขามาลงพื้นที่เพื่อดูการค้นพบใหม่ด้วยตนเอง
“ทางเราตรวจสอบดูแล้ว เจ้าสิ่งนี้มันใหญ่และแข็งมาก คาดว่ามันมีองค์ประกอบจากอย่างอื่นนอกโลกด้วยครับ” นักวิจัยเอาแฟ้มให้ชิสุมะอ่าน
เขามองไปยังแท่งหินขนาดยักษ์ตรงหน้า
มันมีรูปร่างคล้ายดาบเป็นอย่างมาก
“รูปร่างแบบนี้ หรือว่านี่จะเป็นอาวุธของมนุษย์ยักษ์โบราณ” ชิสุมะกล่าว
จิซาโตะที่แอบฟังจากอีกด้านนึงกำลังแอบฟังให้ได้มากที่สุด
“โห มนุษย์ยักษ์งั้นเหรอ หรือว่ารัฐบาลกำลังปิดอะไรเรารึเปล่า?” จิซาโตะตื่นเต้นมาก
มีคนมาจับไหล่และปิดปากเธอเอาไว้
“ฮื้ออออออ!!! อื้ออออออ!!!” จิซาโตะตกใจมาก
“ใจเย็นคุณชิราซากิ แฮ่กๆ นี่ชั้นเองค่ะ" ซาโยะเหนื่อยหอบจากการวิ่งตามลิฟท์ลงมา
“โถ่ ซาโยะจัง อย่าทำให้ตกใจสิ”
“รีบกลับขึ้นไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะโดนอาจารย์ทำโทษเอานะคะ” ซาโยะกล่าว แต่ทันใดนั้นเอง
มือของเธอจู่ๆก็ส่องแสง
“หา?!!!” ซาโยะตกใจมาก
“ซาโยะจัง มือเธอมัน เรืองแสง!!!” จิซาโตะก็ตกใจมากเช่นกัน
ทันใดนั้น ดาบเสาหินมันก็ส่องแสงด้วย เพราะตอบสนองกับแสงจากซาโยะ
“เห้ย อะไร!!!” นักวิจัยแตกตื่น
“นั่นมันอะไรด็อกเตอร์?” ประธานชิสุมะถาม
“ไม่ทราบครับ มันไม่เคยส่องแสงแบบนี้มาก่อน มันเกิดอะไรขึ้น?” นักวิจัยไม่สามารถตอบได้
ทันใดนั้นเองเกิดแผ่นดินไหวเกิดขึ้น
ครืนนนนนนน มันสะเทือนไปทั้งภูเขา
“กรี๊ดดดดดดด” จิซาโตะร้องออกมา
“คุณชิราซากิ รีบขึ้นไปกันเถอะค่ะ” ซาโยะลากเธอออกไปด้วยกันและกลับไปด้านบน
ทหารและนักวิจัยของ TPC รวมถึงประธานชิสุมะ ได้หนีขึ้นไปด้านบนกันหมด
กลับมาที่ด้านบน
เลยจากเขาอิบานะไปหลายสิบกิโลเมตร
แผ่นดินได้แยกออกและมีสิ่งมีชีวิตดึกดำบรรพ์ออกมาจากพื้นพิภพ
มันตื่นขึ้นและคำรามออกมา
“แฮ้กกกกกกกกกกก!” สัตว์ประหลาดดึกดำบรรพ์ กอลบ้า กลับคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง
มันกู่ร้องและรีบมุ่งหน้าไปยังทางเขาอิบานะทันที พร้อมท้องฟ้าที่แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน
เจ้าหน้าที่ทหารของ TPC และ หน่วยพิเศษ GUTS ประกาศอพยพคนบนเขาอิบานะทันที
“ทุกท่านโปรดทราบ ขณะนี้มีสัตว์ประหลาดยักษ์กำลังมุ่งหน้ามาทางโบราณสถานแห่งนี้ ขอให้ผู้ไม่เกี่ยวข้องรีบอพยพลงจากเขาทันทีด้วยค่ะ ขอย้ำนี่ไม่ใช่การซ้อมหลบภัย ขอย้ำ” เสียงตามสายประกาศออกมา
เหล่าผู้คนบนเขาแตกตื่นและพากันหนีอย่างชุลมุน
นักเรียนฮานะโจต่างหนีมาขึ้นรถบัส
“คุณอายะคะ!!! ทางนี้ค่ะ” อีฟโบกมือเรียกเพื่อน
“จ้ะ คาน่อนจัง มาเถอะจ้ะ” อายะกล่าวและพาคาน่อนมาด้วย
“เดี๋ยวก่อนสิอายะจังชั้นยังไม่เห็นจิซาโตะจังกับซาโยะจังเลยนะ” คาน่อนกล่าว
“ว่าไงนะ สองคนนั้นไปไหนกันเนี่ย?” อายะตื่นตระหนกมาก
ซาโยะและจิซาโตะหนีขึ้นมาข้างบนสองคนได้แล้ว
ไม่นานนัก กอลบ้า ก็ได้เดินทางมาถึงที่นี่ ใช่แล้ว มันบินมาหาเลย
“แฮ้กกกกกกกกก!!!” มันบินลงมาและเหยียบลงป่าแถวนั้น
“GUTS wing ออกปฏิบัติการณ์” มีเสียงดังออกมา
GUTS wing สองเครื่อง ออกมายิงสกัดเจ้าสัตว์ยักษ์เอาไว้
ฟิ้ววววววว พวกเขายิงมิซไซล์และเลเซอร์ใส่มากมาย
แต่กอลบ้าไม่เป็นอะไรเลย มันพ่นไฟกลับมาและเฉี่ยว GUTS wing เครื่องนึงโหม่งโลกไปจนระเบิด
รถถังมากมายของ TPC ออกมาระดมยิงกระสุนใส่สัตว์ยักษ์
“แฮ้กกกกกกกกกกกกกกก!!!!” มันยั้วมากและกระพือปีกจนเกิดพายุแรงมากและพัดรถถังพวกนั้นกระเด็นพังกันหมด
“กรี๊ดดดดดด!!!” จิซาโตะตกใจมาทั้งสัตว์ประหลาดและระเบิด
“คุณชิราซากิ ทางนี้ค่ะ” ซาโยะจับมือและลากเธอมาด้วย
กอลบ้าเห็นเด็กสาวสองคนมาแต่ไกล มันสนใจซาโยะเป็นพิเศษ
“แฮ้กกกกกกกกกกก” มันคำรามและหันมาพ่นระเบิดใส่ซาโยะ
“หลบเร็ว!!!” ซาโยะไหวตัวทัน เธอพาจิซาโตะหลบ
บรึ้มมม!!! ระเบิดลงตรงพวกหน่วย GUTS ที่ยิงสกัดอยู่
“อ้ากกกกกกก” เจ้าหน้าที่ GUTS คนนึงกระเด็นและสลบไป
ปืนกัทซ์สปาคเลนส์ ของเขากระเด็นมาใกล้ซาโยะ
“อาวุธเหรอ?” ซาโยะมองไปที่ปืน และมองไปหากอลบ้า
เธอคว้าปืนมาและยิงใส่ตาของมันด้วยความแม่นยำ
แช้ดดดดดด!!! แสงเลเซอร์จากปืนยิงไปโดนตาของมันเต็มๆ
“แฮ้กกกกกกกก!!!!” กอลบ้าตาบอดชั่วครู่ มันคลั่งมากและบินขึ้น
“จังหวะนี้แหละ หนีไปซะคุณชิราซากิ!!!” ซาโยะกล่าว
“จะบ้าเหรอซาโยะจัง!!! เธอจะฆ่าตัวตายรึไง?” จิซาโตะกล่าว
“ไปซะ ชั้นจะยิงล่อมันเอง คุณรีบไปหาพวกคุณมารุยามะเถอะค่ะ” ซาโยะวิ่งหนีออกไปเพื่อล่อสัตว์ประหลาดไป
“ซาโยะจัง ซาโยะจัง!!!” จิซาโตะห้ามไม่ทัน
ซาโยะวิ่งออกไปแล้ว
“ขออีกสักนัดแล้วกัน” ซาโยะเล็งปืนและเหนี่ยวไก
เปรี้ยงงงงงง!!! เธอยิงหัวมันโดนอีกแล้ว
“แฮ้กกกกกกกก!!!” มันโมโหและพ่นระเบิดใส่ทางซาโยะ
“โอ้ะ โอ” ซาโยะรีบหาที่กำบัง
บรึ้มมมมมมม ระเบิดลงตรงที่ข้างๆเธอไม่ไกลมากนัก
“อ๊าาาาาาาา!!!” ซาโยะกระเด็นและล้มลง
“เป็นอะไรมั้ย?” ไดโกะ มาโดกะมาช่วยพยุงเธอขึ้นมา
“คุณไดโกะ? ทำไม?”
“เรื่องของชั้นช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้เธอมีปืนแล้วนี่นา”
“เอ๋ ปืนเนี่ยเหรอ?” ซาโยะเอากัทช์สปาคเลนส์ออกมา
“ใช่แล้ว เอาล่ะ เธอพร้อมที่จะสู้รึเปล่า?” ไดโกะถาม
“เอ๋? เราสู้มันได้เหรอคะ?”
“ได้สิ สู้ได้แน่ แต่เธอต้องรีบนะ กลับลงไปที่ชั้นใต้ดินที่เธอแอบลงไปกับเพื่อนเธอมาซะ” ไดโกะกล่าว
“เดี๋ยวก่อน? คุณรู้ได้ยังไงคะ?”
“ช่างเถอะน่า รีบๆไปเร็วเข้า เธอตัดสินใจที่จะช่วยทุกคนรึเปล่าล่ะ?” ทันทีที่ไดโกะถามแบบนั้น
ซาโยะเลยนึกถึงหน้าคนรู้จักของเธอ
“ต้องช่วยทุกคนให้ได้ ไม่อย่างนั้นจะเป็นราชาที่ดีได้ไงล่ะ?” ซาโยะนึกถึงใครบางคนทันที
“จริงด้วย ถ้าเป็นคุณโทคิวะ ต้องทำแบบนี้แน่ ช่วยทุกคนให้ได้ยังไงล่ะ” ซาโยะมุ่งมั่นเต็มร้อย
“คุณไดโกะคะ ให้ชั้นลงไปที่เสาหินรูปดาบเมื่อกี้แล้วทำยังไงต่อคะ?”
“ไปถึงเดี๋ยวเธอก็รู้เอง รีบไปได้แล้ว ชั้นจะช่วยล่อมันให้” ไดโกะเอาปืนกัทซ์สปาคเลนส์ของตัวเองออกมาไล่ยิงกอลบ้า
“แฮ้กกกกกกกกกกกกกก” มันโดนยั่วโมโหอีกแล้ว
ซาโยะอาศัยช่วงเผลอของสัตว์ประหลาดและรีบวิ่งกลับไปชั้นใต้ดินศูนย์วิจัยทันที
“พยายามเข้าล่ะ ทริกเกอร์” ไดโกะกล่าวและหันไปยิงสัตว์ประหลาดอีกรอบ
ชั้นใต้ดินโบราณสถาน
ซาโยะวิ่งมาและเห็นดาบหินยักษ์เล่มนั้นยังเรืองแสงอยู่
“ดาบมันเรืองแสง อ้ะ!!!” เธอมองเห็นอะไรบางอย่างจากมัน
มันเป็นนิมิตของเหล่ายักษ์แห่งแสงในอดีต
“อะไรน่ะ ภาพพวกนี้ หา?!!!” ทันใดนั้นเธอเองก็ตกใจ
พลังของดาบหินสร้างช่องว่างใต้เท้าของเธอและพาเธอร่วงลงไป
“กรี๊ดดดดดดดดดดด” ซาโยะร่วงไปแล้ว
“โอ้ย!!! เจ็บ!!!” เธอลงมาคลุกฝุ่นที่ชั้นใต้ดินที่ลึกกว่าเดิม
“โห อะไรเนี่ย?” ซาโยะหันหลังมาถึงกับตกตะลึง
มันมีรูปปั้นของนักรบขนาดยักษ์ที่กลายเป็นหินอยู่ด้านหลังของเธอ
“มีประติมากรรมในที่แบบนี้ด้วย?” ซาโยะกำลังสงสัย ทันใดนั้นเองเธอก็นึกขึ้นได้.
“นี่มัน มนุษยักษ์ตัวแรกที่เราเห็นในฝันไม่ใช่เหรอ? ยักษ์แห่งความมืด ไม่ใช่สิ นี่มัน………”
วิ้งงงงงงง เพี๊ยะ มีแส้สำแสงกระแทกกับรูปปั้นของมนุษย์ยักษ์
“อะไร!!!” ซาโยะอุทานออกมา
“หึหึหึ เจอตัวแกเเล้ว!!!” มีมนุษย์ต่างดาวตนหนึ่งเดินมาเอาแส้ลำแสงฟาดใส่รูปปั้น
“เหวอ!!! เอเลี่ยน!!!”
“หาแกเจอจนได้” คามีร่ากล่าวอย่างเย้ยหยัน
“เดี๋ยวสิ เอเลี่ยนพูดภาษามนุษย์ได้ด้วยเหรอ?”
“ข้าคิดว่าการพบกันของเราอีกครั้งมันช่างเร่าร้อนอะไรแบบนี้จัง รับความแค้นของชั้นที่มีต่อแกตลอด 30 ล้านปีที่ผ่านมาเสียเถอะ ทริกเกอร์!!!” คามีร่ากล่าวและรูดแสงแส้ออกมา
“ทริกเกอร์เหรอ? อ้ะ!!!” ซาโยะต้องรีบหลบแล้ว
คามีร่าเริ่มเอาแส้ไล่ทำลายรูปปั้นตนนั้นทันที
เพี๊ยะ!!! เธอฟาดไม่ยั้งและหวังทำลายมัน
“อย่านะ!!!”ซาโยะลุกมาห้าม
“อะไรของแกนังมนุษย์โลก หลีกไปซะ!!!” คามีร่าเอาแส้ฟาดซาโยะจนกระแทกและเลือดออกปาก
“อ๊าาาาาา!!!” ซาโยะกระเด็นล้มลง
“หยุดเดี๋ยวนี้น้าาาาาา!!!” ซาโยะลุกขึ้นมาและไม่ยอมแพ้
“ข้าบอกให้ถอย ไม่ได้ยินรึไง!!!” คามีร่าฟาดแส้ใส่ซาโยะอีกครั้ง
"อ๊าาาาาา!!!!" ซาโยะเจ็บตัวอีกรอบ
“ไม่ยอมหรอกน่า ชั้นจะสู้ แบบที่คุณโทคิวะเคยช่วยพวกชั้นเอาไว้ ชั้นจะหยุดแกให้ได้!!!!!” มือของซาโยะเรืองแสงและเธอเผลอปล่อยพลังออกไป
“เอื้ออออ!!!" คามีร่ากระเด็นไปติดกำแพงทันที
“อะไรกัน เรามีพลังจิตเลเวลสูงขนาดนี้ด้วยเหรอ?” ซาโยะสงสัยและเอามือเรืองแสงของเธอออกมาดู
ทันใดนั้นเอง ปุ่มที่หน้าอกของรูปปั้นได้ส่องแสงและตอบสนองต่อพลังของซาโยะ
มีแสงจำนวนมากออกจากร่างของรูปปั้นและซาโยะมันไปบรรจุอยู่ใน กัทซ์ไฮเปอร์คีย์ ที่ซาโยะได้รับมาจากไดโกะ
“เอ๋?” เธอเอาคีย์อันนึงออกมาและมันกลายสภาพ
คีย์เปลี่ยนไปเป็นของชิ้นใหม่ที่เปี่ยมด้วยพลังงานแสง
ซาโยะเห็นนิมิตหลังจากหยิบคีย์นั่นออกมาจับเอาไว้
“เฮือก!!! นี่มัน………งั้นเหรอ? ต้องลองดูสักตั้งแล้วกัน” ซาโยะเอาไฮเปอร์คีย์ออกมากด
Ultraman Trigger Multi Type!
เธอเสียบคีย์ลงท้ายปืนกัทซ์สปาคเลนส์
Boot Up! Zeperion!!!
แสงส่องสว่างออกมาจากสปาคเลนส์ของเธอ ซาโยะกำมันเอาไว้แน่นและกางมันออกมา
คามีร่าลุกกลับขึ้นมาและเห็นแสงสว่างวาบ
“นี่มัน……..” คามีร่ากำลังอึ้ง
ซาโยะสูดหายใจเข้าไปและชูมันขึ้นฟ้า
“ทริกก้าาาาาาาาาาาา!!!” เธอตะโกนและกดเหนี่ยวไก
“หน่านิ๊!!!” คามีร่าอุทานออกมา
ชิ้งงงงงงง พลังงานแสงจำนวนมหาศาลออกมาห้อมล้อมตัวของซาโยะและขยายร่างของเธอ
Ultraman Trigger Multi Type!
ตัดมาที่ด้านนอก กอลบ้ากำลังอาละวาดและทันใดนั้น
มีมนุษย์ยักษ์โผล่ออกมาจากพื้นพิภพและส่องประกาย
อุลตร้าแมน ทริกเกอร์ คืนชีพกลับมาหลังจากหลับไหลยาวนานกว่า 30 ล้านปี
“นั่นอะไรน่ะดูสิ” นักเรียนในรถบัสของฮานะโจที่กำลังหนีต่างหยิบมือถือมาถ่ายรูป
“มาแล้วสินะ ทริกเกอร์” ไดโกะที่ยืนอยู่ด้านล่างมองขึ้นไป
“แท๊บ~~” ทริกเกอร์ตั้งท่าทันที
“แฮ้กกกกกกก!!!” กอลบ้าไม่รอช้าเริ่มวิ่งปรี่เข้าไปหาทริกเกอร์ทันที
“เหวอ? ชั้นขยายร่างได้ ชั้นขยายร่างได้!!! เอาไงเอากันก็แล้วกัน!!!" ซาโยะที่อยู่ด้านในทริกเกอร์กล่าว
ทั้งสองเริ่มการปะทะร่างกายกันแบบดุเดือดมาก
ทริกเกอร์ทั้งแทงเข่า สับคอ และต่อยสัตว์ประหลาดไม่ยั้ง
กอลบ้าก็ไล่กัดและกระแทกทริกเกอร์ไปหลายที
ทริกเกอร์พึ่งตื่นขึ้นมา และซาโยะไม่เคยต่อสู้มาก่อน พอสู้กันไปมาทริกเกอร์ก็เริ่มจะพลาดท่า
“แท๊บบบบบ!!!” ทริกเกอร์โดนขวิดล้มลง
โครมมมมม พื้นสะเทือนไปทั่ว
“โอ้ยยยย ไอ้ตะกวดบ้านี่ เดี๋ยวเถอะ!!!” ซาโยะที่อยู่ในทริกเกอร์ได้เริ่มโมโหแล้ว
ทริกเกอร์ลุกขึ้นมา และวิ่งเข้าไปรัวหมัดใส่กอลบ้าไม่ยั้ง
“แท๊บ ทย้าาาา!!!” ทริกเกอร์ต่อยไปรัวมาก
“แฮ้กกกกกกก!!!” กอลบ้าถึงกับล้มลงและโดนเตะซ้ำจนหน้ายู่
ยักษ์ทั้งสองรีบผละออกจากกัน
กอลบ้าพ่นลูกไฟระเบิดใส่
แต่ทริกเกอร์ ตีลังกาและใช้แสง แฮนด์แสลช ยิงทำลายระเบิดลง
“แฮ้กกกกก!!!!” กอลบ้าบินขึ้นและโฉบทริกเกอร์จนกระเด็น
“ท้าาาาาา!!!” ทริกเกอร์ล้มลงทันที
“แย่แล้ว คุณคนยักษ์ที่มาช่วยเราจะแพ้แล้วอ่ะ!!!” นักเรียนหญิงบนรถที่ออกมาหลบภัยได้มองการต่อสู้อยู่
“สู้เขาน้า!!! คุณมนุษย์ยักษ์!!!!” เหล่าเด็กสาวต่างตะโกนเชียร์ทริกเกอร์กันเต็มที่
กอลบ้าบินมาและกระทืบทริกเกอร์ต่อ
“แฮ้กกกกกก!!!” กอลบ้าคำรามและเหยียบทริกเกอร์
“ท่าาาาา!!! เอื้อกกกกก!!!” ทริกเกอร์โดนย่ำยีซะเละเทะ
“หนอย ออกไปนะ!!!” ซาโยะในร่างทริกเกอร์เริ่มจะไม่ไหวแล้ว
ทริกเกอร์ลุกขึ้นมาและสะบักสะบอมทันใดนั้นเอง
มีคนมาล็อกคอทริกเกอร์ไว้….
“โห นี่แกถึงขั้นอนาถขนาดที่ว่าต้องยอมรวมร่างกับผู้หญิงชาวโลกเพื่อมาเจอข้าเลยเรอะทริกเกอร์!!! เจ้านี่ช่างโรแมนติคจริงๆ” คามีร่ามาล็อกคอเขาเอาไว้
ไดโกะที่อยู่ด้านล่างได้มองมาและตกใจมาก
“บ้าน่า! ยักษ์แห่งความมืด” ไดโกะเหมือนจะรู้จักคามีร่ามาก่อน
กอลบ้าบินมาและตบหน้าทริกเกอร์ไปสองที
ทริกเกอร์โดนตบแต่เขาถีบมันได้และรีบดึงแขนออกจากคามีร่าและหลบออกมา
“แฮ่ก แฮ่ก ขี้โกง รุมกันนี่นา” ซาโยะกล่าว
ทริกเกอร์เริ่มล้าเต็มทนแล้ว
เขาถูกปีศาจทั้งสองรุมกระทืบและเริ่มเละเทะมากขึ้น
“ทื่ออออ ท๊าาาาาา!!!” ทริกเกอร์กระเด็นและล้มลงไป
โครมมมมม!!! ทันใดนั้นมีเสียงดังขึ้น
คัลเลอร์ไทม์เมอร์ของเขากระพริบเป็นสีแดง
คามีร่าเสกแส้ลำแสงออกมาควงและฟาดใส่ทริกเกอร์ไม่ยั้ง
“ท๊าาาาาาาา!!!” ทริกเกอร์ถูกฟาดจนไม่ไหวแล้ว
“โอ้ยยยยย!!! พอสักที!!!” ซาโยะน่วมไปหมดทั้งตัวแล้ว
ทันใดนั้นฝนเองก็เริ่มตกลงมา
ทริกเกอร์ที่อ่อนล้าได้พยายามลุกขึ้น
คามีร่าเดินมาและเหยียบหัวของเขาลง
“อ๊าาาาาาาา!!!” ซาโยะที่อยู่ข้างในช้ำไปหมดแล้ว
ทริกเกอร์ถูกคามีร่าจับกดลงและเขาพยายามขัดขืน
ดินโคลนจำนวนมากเปื้อนตัวทั้งคู่ ทริกเกอร์พยายามจะออกไป
คามีร่าตบหน้าของเขาไปหลายที
ทริกเกอร์จับหน้าของเธอได้และตบคืนไป
ทั้งสองตบตีกับและกลิ้งคลุกโคลนจนภูเขาแถวนั้นแบนราบทันที
“แฮ้กกกกกก!!!” กอลบ้ากำลังเดินมาช่วยคามีร่า ซึ่งเป็นเจ้านายของมัน
ซาโยะที่อยู่ข้างในและน่วมไปหมด คิดว่าตัวเองคงไม่รอดแล้ว
“โอ้ย มันต้องมีสักทางหยุดไอ้พวกนี่สิ” ซาโยะหมดหนทางแล้ว
“นี่เธอ! ดาบไง เรียกดาบมาสิ!!!” ไดโกะตะโกนมาจากอีกฟากที่ไกลมากๆ
ทริกเกอร์ได้ยินเสียงของเขา
“คุณไดโกะ ดาบเหรอ? หรือว่าเสาหินนั่น!!!" ซาโยะกล่าว
ทริกเกอร์พยายามลุกขึ้นขณะโดนล็อคคอ เขาใช้พลังจิตเรียกอาวุธคู่กายสมัยอดีตออกมา
“แท๊บ!!!” ทริกเกอร์ชูมือขึ้น
ทันใดนั้นเอง ดาบหินที่อยู่ด้านล่างพื้นได้ส่องแสงและพุ่งขึ้นมา
มันพุ่งใส่มือของทริกเกอร์และเปลือกหินด้านนอกได้กะเทาะออกไป
มันกลายเป็น เซอเคิล อาร์ม อาวุธคู่กายของทริกเกอร์
“ท๊าาาาา!!!” ทริกเกอร์จับดาบและฟาดพลังอันรุนแรงเอาตัวเองออกมา
“หน่านิ๊!!” คามีร่ากระเด็นและประหลาดใจ
ทริกเกอร์กลับมาลุกได้อีกครั้งและเขาวิ่งเข้าใส่กอลบ้า
เปรี้ยงงงง!!!" เขาฟาดดาบไปเต็มๆจนมันถึงกับจุกเลยทีเดียว
“แฮ้กกกกกกกก” กอลบ้าร้องออกมา
สายฝนชะล้างดินโคลนออกไป ทริกเกอร์กลับมาอย่างสง่างาม
“แท๊บ~” ทริกเกอร์หันหลับมา
“นี่มัน ใส่เจ้านี่ได้ด้วย ดีล่ะ ลองดูแล้วกัน!!!” ซาโยะในร่างทริกเกอร์ได้ดึงคีย์ออกมาใส่อาวุธ
Maximum! Boot up Multi!
Zeperion Sword Finish!!!
“ย้ากกกกกกก!!!” ซาโยะฟาดดาบไปสุดเเรงเกิด
“ท๊าาาาาาา!!!” ทริกเกอร์ร้องออกมาและฟาดมันใส่กอลบ้าแรงมาก
บะคู้มมมมมมม เจ้าสัตว์ประหลาดถึงกับกระเด็นและล้มลง
คามีร่าที่เห็นดังนั้น เลยเสกแส้ออกมาอีกรอบ
“ฮ๊าาา!!!” คามีร่าคำรามออกมาและเอาแส้เหวี่ยงใส่ทริกเกอร์
“ไม่ได้ผลหรอกน่านังบ้า!!!” ซาโยะที่อยู่ข้างในกล่าวเธอเอาดาบออกมา
ทริกเกอร์เงืื้อดาบและปัดแส้ของคามีร่าได้ทุกดอกและสวนกลับได้หมดเลย
“ทย๊าาาา!!!” ทริกเกอร์ปักดาบลงที่พื้นและชาร์จพลัง
“โฮ๊ะ!” คามีร่ารีบดีดนิ้วเรียกสัตว์ประหลาดกอลบ้ากลับมาหาเธอ
“ท๊าาาาาาา!!!!” อุลตร้าแมน ทริกเกอร์ ใช่ท่าพิฆาต ลำแสงเซเพเรี่ยน
มันโดนเป้าหมายและเกิดระเบิดขึ้นแรงมาก
ตู้มมมมมม!!! กอลบ้าระเบิดแหลกเป็นจุล
“ไชโย ชนะแล้ว ฮะฮ่า!!!” เหล่าผู้คนที่เขาอิบานะและนักเรียนหญิงฮานะโจต่างดีใจที่มนุษย์ยักษ์ตนนั้นชนะได้
“ฮะฮะฮ่า ถ้างั้นข้าคงต้องไปก่อนสินะ” คามีร่าใช้พลังและวาปหายไป
“แท็บ!” ร่างของทริกเกอร์เริ่มสลาย
“หา? อะไร เอ๋?” ซาโยะตกใจมาก
ทริกเกอร์กลายสภาพเป็นแสงและสลายหายไปแล้ว
ซาโยะลงมาและนอนน่วมอยู่ที่พื้นด้านล่าง
“นี่เธอ เป็นอะไรมั้ย?” ไดโกะวิ่งมาเจอเธอพอดี
“คุณ…ได…โกะ….” ด้วยความเจ็บและอ่อนล้า ซาโยะสลบไปแล้ว
“เธอทำได้ดีแล้วนะ กลับกันเถอะ” ไดโกะแบกร่างของเธอกลับไป
ที่ห้องพยาบาลศูนย์วิจัย
“เฮือกกกก!!! โอ้ย เจ็บ!!!” ซาโยะเจ็บหลังมากเพราะถูกเหยียบมาเยอะ
“ฟื้นแล้วเหรอ” ไดโกะเดินเข้ามาเยี่ยมเธอ
“คุณไดโกะ นี่มันอะไรกันคะ คุณรู้อยู่ก่อนแล้วเหรอเรื่องพวกนี้น่ะ?”
“เรื่องนั้นชั้นยังบอกเธอไม่ได้หรอก แต่ที่สำคัญเธอปกป้องเพื่อนๆได้ เธอควรภูมิใจนะ”
“งั้นเหรอคะ……จริงด้วย! ปืนกับแท่งอุปกรณ์นั่นขอคืนให้คุณไดโกะนะคะ”
“555+ บอกแล้วไงว่าให้เป็นของขวัญน่ะ เธอเก็บเอาไว้เถอะ สักวันเธอต้องได้ใช้มันอีกแน่ๆ” ไดโกะยิ้มให้
แต่ซาโยะยังคงนั่งหน้าบูดและไม่ยิ้มสักที
“ชั้นไปก่อนล่ะ เพื่อนๆเธอคงเป็นห่วงกันแล้ว นั่งพักเสร็จก็อย่าลืมไปเจอพวกเธอด้วยล่ะ บาย” ไดโกะเดินออกไป
“เห้อ….นี่ชั้นมาเจออะไรเข้าไปเนี่ย?” ซาโยะกล่าวพร้อมกับมองมาที่กัทซ์สปาคเลนส์
“มนุษย์ยักษ์แห่งแสงเหรอ?” ซาโยะรีบลุกออกไป
เธอเดินกลับมาที่รถบัสของโรงเรียนเธอ ซาโยะมีทั้งพลาสเตอร์และผ้าพันแผลหลายจุดตามตัว
“อ้ะ!!! คุณฮิคาว่า" รินโกะหันมาเห็นเธอ
“ซาโยะจัง!!!!” จิซาโตะวิ่งหน้าตาตื่นละมาหาเธอที่เดินมา
จิซาโตะโผเข้ากอดซาโยะและร้องไห้
“เอ๋? คุณชิราซากิ!!!” ซาโยะตกใจมาก
“คนบ้า!!! รู้มั้ยชั้นเป็นห่วงเธอมากนะ ซาโยะจัง ถ้าเธอเป็นอะไรชั้นคง ชั้นคง ฮึกฮือๆ” จิซาโตะร้องไห้ซบอกเธอ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชั้นกลับมาแล้ว ไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ” ซาโยะลูบหัวจิซาโตะด้วยความอ่อนโยน
“ซาโยะจัง สัญญาสิ ว่าจะไม่ทำอะไรแบบนั้นอีกแล้วน่ะ?”
“อึก…….ก็ได้ค่ะ ชั้นสัญญา” ซาโยะตกลง
ทั้งหมดต่างกลับขึ้นรถบัสและจากไป
ก่อนที่รถบัสจะออก จิซาโตะสัมผัสอะไรบางอย่างได้
“เอ๋?” จิซาโตะอุทานออกมา
“เป็นอะไรเหรอคะ คุณชิราซากิ?” ซาโยะถาม
“รู้สึกหนาวๆยังไงไม่รู้สิ คงคิดไปเองสินะ”
“ถ้างั้นมานี่สิคะ” ซาโยะเข้าไปนั่งใกล้ๆเธอและนอนหนุนตักของเธอเอาไว้
“เอ๋ ซาโยะจัง?”
“ถ้าหนาวล่ะก็ ชั้นขอนอนตักใกล้ๆคุณหน่อยนะคะ พอดีวันนี้เพลียมากเลย” ซาโยะนอนลงไป
“อะ..อื้ม” จิซาโตะโอเค
รถบัสออกไปและมีคนยืนอยู่ด้านหลังไม่ไกลนักจากอีกที่
“หึหึหึ รวมร่างกับมนุษย์โลกงั้นเรอะ น่าสนุกนี่ทริกเกอร์ สิ่งสำคัญของแกทุกอย่าง ชั้นจะช่วงชิงมาจากแกให้หมด ให้เหมือนกับที่แกเคยทำกับชั้นเอาไว้!!! ฮะฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆ” คามีร่าหัวเราะอย่างสะใจ จิซาโตะกำลังถูกหมายปอง
ซาโยะจะทำอย่างไร? สู้ต่อไป อุลตร้าแมน ทริกเกอร์
แสงแห่งความหวัง ที่จะมุ่งไปสู่อนาคต อุลตร้าแมนทริกเกอร์
สวัสดี เซนไคเรดเจ้าเก่าเอง ไฮป์ทริกเกอร์จัด เลยทำสปินออฟแยกออกมาจากจิโอหลักเลย 555+ สำหรับเรื่องนี้จำนวนตอนจะไม่น่าเยอะมาก น่าจะสักประมาณ 30-35 ตอนนี่แหละ และจะอัพไม่บ่อยเท่าเรื่องหลักอย่างจิโอนะครับ แต่ใครอยากรู้มุมมองของคนอื่นในเรื่องจิโอก็มาเสพในนี้ได้นะ ไปล่ะ~~
ความคิดเห็น