คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คอลเลคชั่นมนุษย์!
.
.
.
.
.
.
.
ตกดึกคืนหนึ่งในเมืองเเห่งการศึกษา
มีนักเรียนสาวคนหนึ่งกำลังก้มลงเล่นโทณศัพท์มือถือเเละเดินกลับหอพักในยามวิกาลริมถนนใหญ่ที่รถราขวักไขว่ไปมา ซึ่งดูเหมือนเธอจะใช้ชีวิตปกติแบบนี้อยู่ทุกวัน เพียงแต่…..
“กา…..กา……กา…….” เสียงอีกาที่เกาะอยู่บนต้นไม้ร้องออกมา ราวกับว่ามันอยากจะบอกอะไรกับเธอคนนั้น
เด็กสาวเลิกสนใจมือถือและหันมามอง ตอนนี้เธอเริ่มเสียงสันหลังเล็กน้อยเเต่ก็ยังพยายามเดนไปข้างหน้า
ทันใดนั้นตรงหน้าของเธอก็ปรากฏร่างของมนุษย์ต่างดาวหนึ่งตนออกมาพร้อมกับอาวุธปืนเลเซอร์
“กรี๊ดดดดดด!!!” เด็กสาวคนนั้นร้องออกมา แต่ในพริบตานั้นเอง
เจ้าเอเลี่ยนได้ยิงลำแสงดูดเธอเก็บเข้าไปไว้ในปืนของมันและหัวเราะออกมา
“55555555+” มันหัวเราะอย่างสะใจก่อนที่จะหายไปกับความมืด
เช้าวันรุ่งขึ้น
“หาว~~ อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่” ฮินะในชุดนักเรียนเดินงัวเงียลงมาตอนเช้าและมาชงกาแฟที่โต๊ะทานข้าวในบ้าน
ส่วนซาโยะก็ไม่สนใจเธอพร้อมกับนั่งดูทีวีและกินขนมปังปิ้งเเยมสตรอเบอรี่ยามเช้าของเธอเอง
“นี่ค่ะ กาแฟของพี่นะ” ฮินะวางแก้วลง
แต่ซาโยะดูสนใจทีวีมากกว่า ทำให้ฮินะที่กำลังยิ้มนั้นหยุดยิ้มไป
“ต่อไปจะเป็นข่าวด่วนประจำวันนะคะ ในช่วงกลางดึกที่ผ่านมามีคนฟ้องร้องเข้ามาเกี่ยวกับคดีคนหายตัวไปอย่างลึกลับมากกว่า 30 คดี จนถึงตอนนี้ทางแอนตี้สกิลยังไม่สามารถสรุปได้ว่าเป็นฝีมือของกลุ่มก่อการร้ายหรือกลุ่มเรียกค่าไถ่จากที่ไหนกันแน่ จากความคืบหน้าของการสืบสวน……..” ผู้ประกาศข่าวในทีวีบรรยายข่าวไปเรื่อยๆ
“คนหายเหรอ?” ซาโยะก็ดูทีวีต่อไป
“เอ่อ น่ากลัวจังนะคะพี่ ฮะๆ” ฮินะพยายามหาเรื่องชวนคุย
แต่ซาโยะกินขนมปังคำสุดท้ายและลุกขึ้น
“อื่มเเล้วล่ะ เธอเองก็รีบไปได้แล้วสิ งานสภานักเรียนที่ฮาเนโอกะก็มีไม่ใช่เหรอ?” ซาโยะเดินหิ้วกีตาร์และสะพายมันออกจากบ้านไปไม่รอฮินะเลย
“พี่……..” ฮินะมองด้วยสายตาอันเศร้าสร้อยหลังจากซาโยะปิดประตูหนีออกไปแล้ว
ตึกร้างที่ไหนสักแห่ง
จิซาโตะกำลังนั่งพิงเสาและเหม่อมองท้องฟ้าและนั่งนึกถึงอะไรบางอย่าง
“ไดโกะ มาโดกะ ไม่นึกว่าจะยังมีตัวตนอยู่ แต่อีแบบนี้รังเเต่จะทำให้ชั้นทำอะไรลำบากขึ้นเเน่ๆ ไม่นึกเลยว่าเจ้านั่นจะกลายมาเป็นอาจารย์ให้ทริกเกอร์ด้วย”
“โย่ คามีร่า” ฮิวดรัมในร่างจริงแต่เขามาในไซส์สูงเท่ามนุษย์โลกได้เดินเข้ามาหาเธอจากด้านหลัง
“มีธุระอะไร?”
“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่อยากมาบอกว่าตอนนี้รู้เเล้วนอกจากไดโกะ มาโดกะที่รู้ว่าเอทานิตี้คอร์มันอยู่ที่ไหนก็ยังมีออีกคนนึงที่ในตอนนี้ก็ยังอยู่เหมือนกัน”
“แล้วมันเป็นใครกัน?”
“เจ้าต้องไม่เชื่อเเน่ๆ คนๆนั้นก็คือ…..ยูซาเร่ล่ะ”
“ว่ายังไงนะ!!!” จิซาโตะถึงกับเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
“5555+ กะแล้วว่าเจ้าต้องทำหน้าแบบนั้นน่ะ”
“ฮิวดรัม!!! ถ้าจะมาล้อเล่นก็ให้มันมีขอบเขตหน่อย ถ้าแกยังจะมากุเรื่องให้ชั้นอีกชั้นจะส่งแกไปเป็นอาหารของกอลซ่าซะ” จิซาโตะเดือดมากและเข้าไปกระชากคอฮิวดรัม
“เย็นไว้คุณหญิง อะแฮ่ม ชั้นข้าว่ามันฟังดูไม่ excellent นัก เเต่ข้ามีหลักฐานนะ เพราะคนที่ไปเข้าฝันนังร่างสถิตทริกเกอร์ก็คือยัยนั่นไงล่ะ”
“แล้วแกรู้ได้ยังไง?”
“ทำไมน่ะเหรอ? นี่ลืมไปแล้วหรือไงว่า ในช่วง 30 ล้านปีที่ผ่านมาตอนนั้นใครอยู่กับเจ้าทริกเกอร์มากกว่าเจ้ากันน่ะ?”
“ฮึ่ย!!!” จิซาโตะปล่อยคอฮิวดรัมลง
“นังยูซาเร่!!! ชิ ก็ดี ถ้ามันยังอยู่ ชั้นคนนี้จะฆ่ามันเอง บังอาจ!บังอาจมาแย่งของที่ชั้นรักที่สุดไปแบบนี้!!!” จิซาโตะตวาดออกมา
“โอ๋ เอาแล้วแฮะ ช่างเถอะตอนนี้เรื่องของมนุษย์ดาวเรย์แบ็คก็ฝากเจ้าโง่นั่นจัดการแทนก็ได้ล่ะมั้งนะ” ฮิวดรัมยืนมอง
ไม่นานนัก
หน่วย GUTS จากสาขาใหญ่ได้ลงพื้นที่มาที่เมืองเเห่งการศึกษาในเย็นวันนั้นเพื่อสืบหาคดีคนหายตัวไปอย่างลึกลับในช่วงนี้
“เน่ รินริน วันนี้กลับบ้านไปเล่น NFO กันอีกมั้ยอ่ะ?” ออาโกะที่เป็นเพื่อนร่วมวงของซาโยะและรินโกะกำลังอยู่ระหว่างทางกลับบ้านด้วยกัน
“เอ่อ วันนี้ขอผ่านดีกว่านะอาโกะจัง พอดีวันนี้ชั้นเหนื่อยมากเลยล่ะ ทั้งงานที่ฮาเนโอกะและก็คอสตูมวงเราด้วย ขอโทษนะ”
“ช่างเถอะ รินรินอย่าฝืนแล้วกันนะ โอ้ ถึงทางแยกแล้ว บ้าย บาย” อาโกะโบกมือลา
“อื้ม บ้าย บาย จ้ะ” รินโกะกล่าวและแยกทางกัน
และไม่นานนัก มนุษย์ดาวเรย์แบ็คก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้ารินโกะ
“แฮร่!!!” มันชักปืนออกมา
“กรี๊ดดดดดดด!!!” รินโกะตกใจจนล้มลง
“รินริน!!!!” อาโกะที่ยังไปไม่ไกลนักหันกลับมาและเห็นรินโกะกำลังอยู่ในอันตรายเลยรีบวิ่งมา
มนุษย์ดาวเรย์แบ็คยิงลำแสงดูดร่างของรินโกะเข้าไปเก็บไว้ในปืนของมันเอง
มันมองซ้ายขวาและรีบเดินหนีไปทันที
อาโกะที่ซ่อนหลังที่นั่งรอรถเมล์ได้ชะโงกหน้าออกมา
“แย่แล้วรินริน!!!” อาโกะรีบวิ่งออกไปและค่อยๆสะกดรอยตามมนุษย์ต่างดาวนั่น
อาโกะตามมันไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเจ้าเอเลี่ยนหายลับเข้าไปในป่าแห่งหนึ่งของเมือง
“ตรงนี้มันเขตป่าสงวนของเมืองนี่นา? พวกมันซ่อนที่นี่เหรอ?” อาโกะแอบมองจากข้างนอก
ทันใดนั้นมีคนมาจับไหล่ของเธอเข้า
“ว้าย!!!” อาโกะสะดุ้งเฮือก
“นี่หนู มาทำอะไรที่นี่กันเนี่ย นี่มันก็จะสองทุ่มแล้ว หอยังไม่ปิดรึไง?” เจ้าหน้าที่ GUTS สองนายเดินลงจากรถและมาทักอาโกะที่ทำตัวลับๆล่อๆ
“พวกคุณ เจ้าหน้าที่ GUTS นี่นา พอดีเลย ตอนนี้มีมนุษย์อีกามันจับตัวเพื่อนของหนูไปค่ะ มันเดินเข้าไปข้างในนั้นแล้วด้วย!!!” อาโกะพยายามอธิบาย
“มนุษย์อีกาเหรอ? 55555555+” เจ้าหน้าที่ทั้งสองนายมองหน้ากันเองและหัวเราะออกมา
“ค่ะ เอ๋?” อาโกะงุนงงเล็กน้อย
“มันจะไปมีได้ยังไงกัน มนุษย์อีกา มนุษย์อีกามันไม่มีบนโลกหรอกนะหนู” เจ้าหน้าที่ GUTS คนหนึ่งกล่าว
“เอ๋!!! แต่หนูเห็นจริงๆนะคะ มันจับเพื่อนหูนไปนะ!!!” อาโกะกล่าว
“เอ้าๆ กลับบ้านกันดีกว่า เอ้านี้เดี๋ยวพาไปส่ง ไปขึ้นรถเร็ว”
“เอ้ะ? เอ๋!!!” อาโกะไม่สามารถขัดขืนได้และจำใจยอมขึ้นรถกลับหอไปโดยดี
ทันใดนั้นเอง
“แฮร่!!!” มีลำแสงยิงออกมาใส่อาโกะและเจ้าหน้าที่ GUTS คนที่จับอาโกะเอาไว้และโดนดูดไปทั้งคู่
“เฮ้ย!!!!” เจ้าหน้าที่ GUTS อีกคนงงรับประทานทันที
“กี้!!!!” มนุยษ์ต่างดาวตนนั้นหนีหายไป
“เเย่เเล้ว!!!” เขารีบวิ่งกลับไปที่รถและต่อสายหาศูนย์ใหญ่ทันที
“แจ้งเหตุฉุกเฉิน ตอนนี้ทางเซ็คเตอร์ 21B พบสาเหตุการหายตัวไปของคนแล้วครับ” เขารีบขับรุถหนีออกไปแต่ทว่า
โครมมมมมม!!! ดาร์กอนกระโดดเข้ามาและทุบหน้ารถของเขาจนเละ
“ว้ากกกกกก!!!” เจ้าหน้าที่คนนั้นร้องออกมา
“OO#_!!))@*!(&)#(*)!*$_)*” ดาร์กอนพูดภาษาของตนเองและต่อยกระจกรถจนพังและภาพของชายคนนั้นก็ดับไป
ก่อนหน้านี้ทางด้านของดาร์กอน
“หึ คนเท่านี้ก็พอแล้วใช่มั้ย?” ดาร์กอนเดินเข้ามาพร้อมกับแบกคนใส่ถุงมาหลายคน
“โอ้ว ยอดเยี่ยม นี่ต้อเป็นทาสขายทอดอวกาศชั้นดีแน่นอนเลย” มนุษย์ดาวเรย์แบ็คตัวหัวหน้้ากลุ่มออกมาคุยด้วย
“เอ้า เมื่อไหร่จะได้ที่ตกลงกันไว้!!” ดาร์กอนกล่าวด้วยเสียงเเข็ง
“เย็นไว้สหาย พวกเรายังต้องการมนุษย์เพิ่มอีกเยอะเลย เอาอีกสัก 100 คนพอไหวมะ?”
"หึ ของกล้วยๆ และอย่าลืมที่ตกลงกับพวกเพื่อนข้าไว้ด้วย
“แน่นอน เดี๋ยวจัดสันปันส่วนให้เลย งั้นเอาค่าล่วงเวลาไปก่อน” มนุษย์ดาวเรย์แบ็คยื่นหลอดทดลองใส่สสารมืดบางอย่างสองเเท่งให้ดาร์กอน
“ขอบใจ เเต่ข้าไม่เข้าใจว่าคามีร่าจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไรกัน?” ดาร์กอนกล่าว
“เจ้านั่นคือ ไอโซโทป D2819 เป็นสสารมืดสำหรับใช้เพื่อเสริมพลังพวกสัตว์ประหลาดยักษ์ชั้นเลิสเลยล่ะ ถ้าให้มันโด้ปเข้าไปล่ะก็ เคี๊ยกๆๆๆๆๆ”
“อ๋อ ข้าพอเข้าใจแล้ว แต่แบบนี้ไม่สมกับเป็นข้าเลย ช่างเถอะ ข้าจะไปหามนุษย์มาให้เจ้าอีกก็ได้” ดาร์กอนเดินออกไป
“ฮุฮุ ยอดไปเลย มีมนุษย์ยักษ์มาคอยช่วยงานแบบนี้ กำไรบานๆเลยล่ะ 55555+” มนุษย์ดาวเรย์เเบ็คกล่าวพร้อมกับหันมายังเตียงที่มีมนุษย์ที่โดนจับมาและนอนสลบมากมาย ไม่ไกลจากตรงนั้นนักก็มีอาโกะและรินโกะที่โดนจับมาด้วยนอนอยู่และไม่ได้สติ
.
ไม่นานนัก
“ฮ้าาาาาา เลิกงานสักทีจะได้กลับบ้านแล้วล่ะ” ทาจิบานะ ฮิบิกิที่ไปทำงานพิเศษร้านอาหารได้บิดขี้เกียจและเดินออกมาจากร้านเพราะเลิกงานแล้ว
“เหนื่อยหน่อยนะฮิบิกิ” โคฮินาตะ มิคุ เพื่อนของเธอได้มารับเธอถึงหน้าร้าน
“เย้ๆ มิคุมาแล้ว กลับบ้านกันเหอะ” ฮิบิกิกล่าว
และทั้งสองก็เดินจับมือกันและพากันกลับบ้านไป
โดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าพวกเธอกำลังโดนดาร์กอนนั้นจับตามองจากที่ไกลๆอยู่
จนทั้งสองคนเดินไปจนลับสายตาคน ทั้งสองเลยสังเกตุความผิดปกติได้
“เอ่อ นี่ มิคุ มันหนาวๆจัง” ฮิบิกิตั่วสั่นและเดินไปใกล้ๆมิคุ
“นั่นสินะ ทำไมมันรู้สึกแปลกๆจัง” มิคุกล่าว
ทันใดนั้นดาร์กอนออกมาตัดหน้าพวกเธอเอาไว้และยืนนิ่ง
“เอ๊ะ?!!” ทั้งสองตกใจมาก
“)(@+#!%@*^*&^!” ดาร์กอนพูดออกมา แน่นอนว่าทั้งสองฟังไม่รู้เรื่องสักนิด
“เอ่อ เป็นมิตรหรือเปล่าคะ?” ฮิบิกิสงสัย
ดาร์กอนเลยเดินกระทืบพื้นจนร้าวเข้ามาและเดินมาใกล้ๆ
“หนีเร็ว!!!” ฮิบิกิและมิคุรีบวิ่งหนีทันที
ดาร์กอนเลยตามไป
ในขณะเดียวกันเอง
ซาโยะที่กำลังเดินทางกลับบ้านได้เดินมาเรื่อยๆตามถนนตอนกลางคืน
“นี่” มีคนมาจับไหล่ของเธอเข้า
“ว้าย!!!” ซาโยะสะดุ้งเฮือก
“นี่ชั้นเอง” ไดโกะ มาโดกะกล่าวออกมา
“คุณไดโกะ อย่ามาทำให้ตกใจสิคะ?!!!” ซาโยะกล่าว
“โทษทีนะ เเต่ชั้นมีเรื่องต้องมาบอกเธอ ตอนนี้เพื่อนของเธอโดนจับไปแล้วล่ะ ชื่ออาโกะกับรินโกะนั่นแหละ”
“ฮ้ะ?!” ซาโยะหูผึ่งทันที
“ตอนนี้ทั้งสองคนนั้นโดนมนุษย์ดาวเรย์แบ็คจับตัวไป ซึ่งก็คือพวกตัวการที่ทำคนหายออกข่าวตอนเช้านั่นแหละ” ไดโกะกล่าว
“แล้วจะต้องทำยังไงล่ะคะ? ถึงจะช่วยเพื่อนๆของชั้นได้"
“ชั้นจะไปกับเธอเอง ชั้นพอจะรู้เบาะแสรังของพวกเรย์แบ็คแล้ว ตามมาสิ” ไดโกะกล่าว
ซาโยะเลยเลิกกลับบ้านและตามไดโกะไปด้วย
ทางด้านของฮิบิกิและมิคุ
ทั้งสองคนวิ่งมาถึงทางตันและหันกลับมา
“(โฮ่ ทางตันแล้วสินะ)” ดาร์กอนพูดด้วยภาาาของเขาเอง
“มิคุ หลบไปซะ ชั้นจะปกป้องเธอเอง” ฮิบิกิเดินหน้าออกมาปกป้องเพื่อน
“เเต่ฮิบิกิ!!! เธอไม่มีพลังเเล้วนะ”
“แต่ตอนนี้ไม่มีทางอื่นเเล้วนะ!” ฮิบิกิกล่าวเสียงเเข็ง
“(ช่างกล้าหาญยิ่งนัก น่าสนใจจริงๆ)” ดารืกอนพูดและเดินมาใกล้ๆ
“ไม่รู้นะนายพูดอะไรแต่จะทำอะไรมิคุล่ะก็ ข้ามศพชั้นไปก่อน ย้ากกกกก!!!” ฮิบิกิวิ่งมาและเตรียมเตะดาร์กอน
“ฮึ่มมมมมม!!!” ดาร์กอนปล่อยพลังเป็นคลื่นกระแทกใส่จนฮิบิกิกระเด็น
“อ๊าาาาาา!!!” ฮิบิกิกระเด็นจนกระแทกสลบไป
“ฮิบิกิ!!!” มิคุตกใจมาก
“(เอ้า มากับชั้นซะดีๆ)” ดาร์กอนเดินเข้ามาใกล้ๆ
แต่มิคุไม่กลัวและออกมาปกป้องฮิบิกิแทน
“(โห เจ้านี่ช่างเป็นสตรีที่กล้าหาญจริงๆ ข้าขอชื่นชม)” ดาร์กอนกล่าว
“มิคุ!!” ฮิบิกิรีบลุกออกมาและเข้าต่อสู้กับดาร์กอนอีกครั้ง
ทั้งสองต่างต่อสู้กัน ฮิบิกิสู้ด้วยกระบวนท่าทุกอย่างที่มีแต่ก็โดนดาร์กอนสวนกลับไปได้เกือบหมด
ฮิบิิเตะก้านคอดาร์กอน แต่ดาร์กอนจับขาเธอและเหวี่ยงเธอกลางอากาศจนลงไปกองกับพื้น
“อั่ก!!!” ฮิบิกิเจ็บมาก
“(เป็นนักสู้ที่ดี แต่ยังดีไม่พอ)” ดาร์กอนกล่าว
มันเริ่มเดินมาหามิคุมากขึ้นแต่ทันใดนั้นเอง
มิคุหมดความอดทนกับเขาแล้ว เธอเลยวิ่งเข้าไปตบหน้าเขาหนึ่งที
เพี๊ยะ!!! ทันทีที่ดาร์กอนโดนตบหน้าเขาก็นิ่งไปเลย
“หือ?” ดาร์กอนถึงกับงงรับประทาน
“อย่ามายุ่งกับฮิบิกินะ!!!” มิคุตะคอกใส่ดาร์กอน
“(หึ พวกเจ้ามีสปิริทที่ดีนี่ ก็ได้ ข้าจะไปจับมนุษย์คนอื่น ไว้คราวหน้าเราค่อยเจอกันใหม่)” ดาร์กอนกล่าวและหายตัวไปกับความมืดของเขาเอง
โดยที่พวกมิคุนั้นฟังไม่รู้เรื่องสักคำ
“เฮ้อ……” มิคุและฮิบิกิพากันนอนแผ่เพราะความเหนื่อย
ทางด้านของพวกไดโกะและซาโยะ
ซาโยะนั่งรถมากับไดโกะ และระหว่างนั้นทั้งสองก็คุยกัน
“นี่ซาโยะคุง”
“คะ?”
“ตอนนี้ชินกับพลังใหม่นี่รึยังล่ะ?”
“บอกตามตรงนะคะ ไม่ค่ะ”
“งั้นเหรอ? แต่เธอเองก็ควรรีบชินไวๆนะเวลามันไม่เคยรอใคร”
“เเล้วคุณเป็นผู้ปกครองของชั้นรึไงคะ ถึงมาคาดหวังอะไรกันแบบนี้น่ะค่ะ”
“งั้นเหรอ ขอโทษแล้วกันที่กดดันกันนะะ เเต่เวลามันเหลือน้อยลงทุกทีแล้วล่ะ”
“ชิ คำก็กดดัน สองคำก็เวลาเหลือน้อย ชั้นก็แค่อยากช่วยคุณชิราซากิคืนเรื่องของคุณหรือของใครมันไม่ได้เกี่ยวกับชั้นสักหน่อยนี่คะ?!!”
“ทำไมมันจะไม่เกี่ยวล่ะ”
“ถ้างั้นก็ช่วยเล่าให้มันหมดทุกอย่างทีค่ะ เจอกันทีไรก็ทำตัวลับๆล่อๆ ทำเหมือนชั้นต้องทำตามคำสั่งของคุณยังไงยังง้นเเหละค่ะ?”
“คงจะยังไม่ได้หรอก แต่ที่แน่ๆเธอมีเอี่ยวกับเรื่องพวกนี้ตั้งแต่ที่เเสงมันเลือกเธอเเล้วล่ะ”
“ถ้างั้นจอดค่ะ”
“อะไรนะ?”
“จอดรถลงค่ะ ชั้นจะไปช่วยพวกเพื่อนๆของชั้นเอง ไม่ต้องการให้คนที่มีความลับแบบนี้มาช่วยกันก็ได้ค่ะ”
“ไม่ เธอน่ะยังขาดประสบการณ์ ขืนเธอไปแบบนี้เธอก็แย่น่ะสิ”
"ทำงานกับคนที่เชื่อใจไม่ได้ ไม่ต่างกับทำงานกับศัตรูหรอกค่ะ เพราะฉะนั้นจอดรถด้วยค่ะ"
ซาโยะที่พูดถึงขนาดนั้นทำให้ไดโกะเลยตัดสินใจจอดรถและซาโยะได้ลงรถไปพร้อมกับเดินจากไดโกะไปอีกทางหนึ่ง
“เด็กคนนั้นเป็นคนเชื่อใจคนยากสินะ เมื่อก่อนคงเจออะไรมาเยอะล่ะสิท่า?” ไดโกะขับรถจากไป
ซาโยะนั้นได้ฟังที่ไดโกะเล่ามาหมดเเล้วว่าฐานของพวกมนุษย์ดาวเรย์เเบ็คนั้นอยู่ที่ไหน เธอเลยมุ่งหน้าไปที่นั่นด้วยตนเอง
ทางด้านของอาโกะและรินโกะที่ตื่นขึ้นมา
“หืม……รินริน เอ๊ะ?!!!” อาโกะตกใจมากที่ตนตื่นขึ้นมาและมีเชือกสีใสๆมัดเธอเอาไว้อยู่
เตียงที่เธอนอนอยู่มีคนจำนวนมากถูกนอนมัดอยู่ด้วยกัน รินโกะที่เป็นเพื่อนของเธอก็นอนข้างๆเธอด้วย
“อืม…..อาโกะจัง? ที่นี่มัน?” รินโกะได้สติเเล้ว
“รินริน…….กรี๊ดดดดด!!!” อาโกะมองขึ้นไปด้านบนก็ตกใจ
มนุษย์ดาวเรย์แบ็คที่จับพวกคนมานั้นพวกมันตัวใหญ่มหึมามาก
แต่ความจริงแล้วพวกมันนั้นตัวปกติเท่าเดิม เพียงแต่คนที่โดนจับมานั้นดนลำแสงย่อขนาดจนตัวเล็กลงและถูกเก็บไว้ในตู้ที่ว่างเอาไว้เหมือนเป็นคอลเลคชั่น
“อาโกะจัง กรี๊ดดดดดด!!!” รินโกะรองด้วยความตกใจ
มนุษย์ดาวเรย์แบ็คเริ่มการขนย้ายคนจากในกล่องนึงไปยังอีกกล่องนึง พวกมันมีจำนวนหลายสิบตนเหมือนจะเป็นขบวนการค้าขายอะไรสักอย่าง
ไม่นานนัก ซาโยะได้ตามโลเคชั่นที่อาโกะออนไลน์ล่าสุดในอินสตราแกรมและตามมายังที่ที่อาโกะมาเป็นครั้งสุดท้าย
“ที่นี่สินะ” ซาโยะมองมาที่นี่
เลยจากป่าเข้าไป ที่นี่เป็นเหมือนโรงงานร้างที่มีอีกาบินว่อนไปหมด
“อีกาเพียบเลย ต้องเป็นที่นี่แน่ๆ” ซาโยะหยิบกัทส์สปาร์คเลนซ์ออกมาและเตรียมมันเป็นโหมดปืนพร้อมกับย่องเข้าไปด้านใน
ซาโยะค่อยๆย่องเข้ามาและระเเวดระวังเป็นพิเศษ
เธอใช้แแสงไฟมือถือส่องไปรอบๆและมองซ้ายขวา
“มืดชะมัดเลย” ซาโยะบ่นเล็กน้อย
เคล้ง!! มีเสียงเหล็กกระทบกัน
“เปรี้ยงงงงง!!!” ด้วยความตกใจซาโยะลั่นไกปืนลำแสงออกไป
“ตู้มมมมมม” มันทำให้พวกมนุษย์อีกาที่นี่รู้ตัวกันหมด
“มีผู้บุกรุก ไปจับมันมา!!!” ตัวหัวหน้าของพวกมันกล่าว
และลูกน้องของพวกนั้นก็พากันกรูออกไป
ซาโยะที่กำลังระแวงอยู่นั้นได้ยินเสียงเหล็กกระทบกันอีกครั้ง
“ใครน่ะ!!!” ซาโยะหันปืนไป
โครมมมมม!!! เสียงกำแพงอีกด้านทะลุ
“ย้าาาาาา!!!” ซาโยะหันไปยิงใส่
“ไม่มีเหรอ อ้ะ?!!” เธอหันไปมองด้านบนแต่ก็สายไปเสียยแล้ว
มนุษย์ดาวเรย์เเบ็คสามคนพากันออกมา คนนึงยิงปืนรังสีย่อส่วนใส่ซาโยะเต็มๆ
“อ้าาาาาาา!!!” ซาโยะโดนลำแสงและภาพของเธอก็ดับไป
ไม่นานนัก
ซาโยะตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการงัวเงีย
“โอย หัวชั้น หืม?!!!” ซาโยะถูกมัดเอาไว้กับเตียงเหมือนพวกอาโกะ
“คุณฮิคาว่า?!!” รินโกะตกใจมาก
“คุณซาโยะคะ!!!” อาโกะเองก็เช่นกัน
“คุณชิโรกาเนะ คุณอุดากาว่าด้วย นี่มัน?!!!” ซาโยะตกใจมากและสะดุ้งขึ้นมา
มนุษย์ดาวเรย์แบ็คตัวหัวหน้ายื่นหน้าเข้ามาดูพวกเธอในตู้นี้
“ไงรู้สึกตัวเเล้วเหรอคุณผู้บุกรุก” มันถามเธอขึ้นมา
“พวกแกคือใคร จับคนมาแบบนี้ต้องการอะไร?!!!” ซาโยะกล่าว
“พวกเรา มาจากดาว B43 เเละดาวของเรามีสิ่งมีชีวิตที่หน้าตาละม้ายคล้ายพวกแกอยู่ด้วย ซึ่งพวกเราใช้งานมันเป็นทาสยังไงล่ะ"
“ทาสเหรอ?!!!” ทั้งสามตกใจมาก
“ใช่ แต่ตอนนี้จำนวนของพวกมันลดลงจนขาดแคลนไปแล้ว เราก็เลยเดินทางมาที่ดาวดวงนี้ เพราะจำนวนมนุษย์ในดาวนี้มีมากพอที่พวกเราจะเอาไปใช้งานได้ทั้งปีทั้งชาติเลยล่ะ 5555+”
“ว่ายังไงนะ?!!!” ซาโยะตะคอกออกมา
“และเป้าหมายในอนาคตของเราก็คือยึดดาวดวงนี้ให้อยู่ใต้การครอบครองของเรา”
“บ้าเอ้ย!!!” ซาโยะกล่าว
ไม่นานมากนัก ไดโกะก็ขับรถของ GUTS มาที่ด้านนอกอาคารร้างแห่งนี้
เขาดูจอมอนิเตอร์เพื่อเทียบปฏิกิริยาและค่าต่างๆ
“ใช่จริงๆด้วย ที่นี่สินะ” ไดโกะไม่รอช้าหยิบอาวุธปืนของ GUTS และลงจากรถทันทีพร้อมลอบเข้าไปด้านใน
ไดโกะลอบเข้าไปและชักปืนพร้อมกับลอบเข้าไปแบบชำนาญการมาก
พอเข้าไปถึงก็มีมนุษยืดาวเรย์แบ็คที่รู้ตัวและออกมารอต้อนรับเขาข้างหน้าเลย
ไดโกะโชว์ความเก๋าเกมส์และยิงไปสองนัดโดนหัวพวกมันจนน็อคคาที่แบบนิ่มๆและเข้าไปด้านในต่อ
“เยี่ยม” ไดโกะคว้าปืนรังสีของพวกมันและไปต่อ
มนุษย์ดาวเรย์เเบ็คจำนวนหนึ่งรีบขนกล่องใส่มนุาย์ย่อส่วนออกไปและหนีไปขึ้นยานที่ซ่อนเอาไว้หลังกำแพงที่หนึ่งในตึกร้างแห่งนี้
ไดโกะเข้ามาพร้อมกับชักปืนยิงพวกเรย์แบ็คในนี้ไปเรื่อยๆพร้อมกับเตะต่อยพวกมัน
“คุณไดโกะ!!!” ซาโยะตะดกนเรียกเขา
“เสียงนี้มัน ซาโยะคุงเหรอ?!” ไดโกะพยายามหาต้นตอเสียง
เเต่พวกศัตรูดันกลับมาพร้อมกับปืนรังสี
ไดโกะวิ่งเข้าใส่และเตะมันไปคนนึงพร้อมกับเอาปืนยิงจ่อหัวอีกตัวหนึ่งที่ถือปืนไปเต็มๆหน้า
“ซาโยะคุง” ไดโกะรีบมาช่วยกล่องที่มีซาโยะและเพื่อนๆอยู่
“คุณไดโกะ พวกนั้นมันเอาคนไปอีกสองกล่องแล้วค่ะ”
“เข้าใจล่ะ เธอรีบพาเพื่อนๆและคนอื่นๆหนีไปก่อน เรื่องการคืนร่างเดี๋ยวค่อยว่ากัน” ไดโกะกล่าวและรีบเปิดกล่องให้พวกซาโยะเเละคนบางส่วนออกมา
ไดโกะรีบวิ่งตามพวกที่เหลือไป
“ทุกคนคะ ทางงนี้ค่ะ มาหลบที่ใต้โต๊ะทางนี้ก่อน” ซาโยะกล่าว
“ทางนี้ค่าาาา!!!” อาโกะและรินโกะก็ช่วยซาโยะในการรวบรวมคนที่หนีอยู่ด้วย
ไดโกะรีบตามไปและโชว์ลีลามวยวัดกับพวกเรย์แบ็คแบบ 1 รุม 4
แต่สุดท้ายไดโกะก็สู้การรุมไม่ไหวและโดนต่อยสวนมาพร้อมกับโดนกระโดดถีบไป
“เอื้อกกกก!!!” ไดโกะกระเด็นไปโดนแท่งเหล็กล้มลง
เคล้งงงง!!! เสียงมันดังมาก
“คุณไดโกะ แย่แล้ว คุณอุดากาว่า คุณชิโรกาเนะ ฝากดูทุกคนอย่าเพิ่งออกไปไหนนะคะ” ซาโยะรีบวิ่งออกไปทันที
“เดี๋ยวสิคะคุณฮิคาว่า?!!!” รินโกะกล่าว
ซาโยะไม่สนและเะอรีบวิ่งหน้าตั้งจนลับสายตาของทุกคน
“ให้ตายสิ เอาไงเอากันแล้วกัน” ซาโยะหยิบกัทส์สปาร์คเลนส์ออกมาและใส่คีย์
Ultraman Trigger Multi Type!!!
Boot Up!!! Zeperion!!!!
“ทริกเกอร์!!!!!” ซาดยะตะโกนสุดเสียงและชูกัทส์สปาร์คเลนส์ขึ้นมา
Ultraman Trigger Multi Type!!!
“แท้บบบบบ!!!” ทริกเกอร์กลายเป็นแสงสีม่วงและพุ่งไปหาไดโกะที่กำลังแย่
โครมมมมม!!!! ทริกเกอร์ปรากฏกายออกมาและทริกเกอร์ที่ขนาดตัวเท่ามนุษย์โลกทั่วไปได้ประจันหน้ากับพวกมนุาย์ดาวเรย์แบ็คที่เหลือ
“ซาโยะคุง….” ไดโกะตกใจมาก
“กีกี้!!!” พวกมันต่างพากันเข้ามารุมทริกเกอร์ทันที
“เอาน่าต้องทำได้สิ ตัวชั้น ไปลุยกันเลย” ซาโยะตบหน้าตัวเองในจิตใจและตั้งท่าสู้
ทริกเกอร์เข้าต่อสู้เเบบตรงๆท่าไม่เยอะ เธอสู้แบบธรรมดาที่เธอสู้ได้ แต่ก็มีประสิทธิภาพมากพอ
มนุษย์ดาวเรย์แบ็คที่เหลือกันอีก 5 ตน ได้เข้ารุมทริกเกอร์ทันที
ทริกเกอร์พยายามหลบแล้วแต่เธอก็โดนเล่นงานอยู่ดี
“อ้า!!! โม่!!! เอาไงเอ่ากันแล้ว!!!” ซาโยะกล่าว
“แท้บ!!!” ทริกเกอร์ใช้แรงพุ่งเข้าชนและชาร์จจับศัตรูคนนึงพุ่งจนกำแพงทะลุ
พวกนั้นำพากันมาสู้ต่อที่บริเวณสะพานในโรงงาน
ทริกเกอร์ถีบมันตกลงไปล่างสะพานตัวนึง แต่ก็โดนอีกตัวนึงโดดเข้ามาล็อคคอเพื่อที่จะงัดเธอลงไปด้านล่าง
“แท้บบบบ!!” ทริกเกอร์ใช้แรงงัดกับมันและเหวี่ยงมันลงไปด้านล่างเเทน พร้อมกับรีบวิ่งไปสู้กับอีกตัวต่อ
ทริกเกอร์ปราบพวกมันแบบทุลักุเลแต่ก็ยังพอถูไถได้
พวกมนุษย์ดาวเรย์แบ็คพากันออกมามากขึ้นและรุมกระทืบทริกเกอร์
“อ้าาาาาาา!!!” ซาโยะเจ็บตัวอีกแล้ว และเธอก็เริ่มหมดความออดทน
“ย้ากกกกก!!!” ซาโยะร่ำร้องออกมา
ทริกเกอร์สลัดการรุมของพวกมันด้วยการมนุนตัวไปหนึ่งตลบ
“แท้บบบบบ!!!” เธอใช้ท่าลำแสงแฮนด์แสลชเป็นกระสุนพุ่งไปโดนพวกมันจนพวกที่มารุมเธอนั้นตายไป
ทริกเกอร์สังเกตุเห็นกำแพงวงกลมที่น่าจะเป็นประตูยานของพวกนั้น เธอเลยวิ่งเข้าไปพุ่งชนมันจนแตก
ทริกเกอร์เห็นกล่องที่พวกมันเอาไว้ใส่มนุษย์อยู่สองกล่อง
“ดีล่ะ” ซาโยะไปเอากล่องพวกนั้นและยกออกมา
ไดโกะรีบตามมาหาเธอ
“ซาโยะคุง อ้ะ?” ไดโกะกล่าว
ทริกเกอร์เดินออกมาพร้อมกับยกกล่องมาด้วย
“นี่มัน…..” ไดโกะมองหน้าเะอ
ทริกเกอร์ได้พยักหน้า
“เข้าใจแล้ว ชั้นจะขนกล่องพวกนี้กับคนที่เหลือไปเอง เธอไปจัดการเจ้าตัวหัวหน้าเถอะ” ไดโกะกล่าวพร้อมกับยกกล่องหนีไป
ทันใดนั้นหลังจากไดโกะไปแล้ว
“ฮึ่ยยยยย!!!” มนุษย์ดาวเรย์เเบ็คตัวหัวหน้าได้เดินเข้ามาด้านหลังทริกเกอร์
“แกไม่น่ามายุ่งเรื่องนี้เลย!!!!” มันยิงลำแสงย่อส่วนใส่ทริกเกอร์และดูดเธอเข้าปืนไป
“เสร็จกัน!!” ซาโยะตกใจมากและไม่ทันเเล้วเธอโดนดูดไปทั้งร่างอุลตร้าแมนเลย
“55555+ กระจอกจริงๆ” มนุษย์ดาวเรย์แบ็คกำลังหัวเราะสะใจ
ทันใดนั้นเองทริกเกอร์ก็นึกอไรออกได้ เธอทำมือไขว้กันและชูมือขึ้น
“แท้บบบบบ!!!” ทริกเกอร์ขยายร่างตัวเองกลับมาเท่ามนุษย์และปืนรังสีของศัตรูก็แตกออก
“ว้ากกกกกก” มันปล่อยปืนทิ้งและทริกเกอร์ก็กลับมาอีกรอบ
“ก็ได้ จ้ากกกกกก” มนุษย์ดาวเรย์แบ็คเข้าต่อสู้กับทริกเกอร์
“แท้บบบบบ” ทั้งสองสู้กันแบบดวลหมัดและถอยไปกันเรื่อยๆ
“ตั้งสติไว้ มองการเคลื่อนไหวของศัตรู!!!” ซาโยะกล่าว
ถึงทริกเกอร์อาจจะดูสู้ไม่ค่อยได้ แต่มนุษย์ดาวเรย์แบ็คก็ไม่ได้มีฝีมือเก่งกาจขนาดนั้น เลยทำให้การต่อสู้นั้นดูค่อนข้างน่าเบื่อ
ทริกเกอร์ไล่กระทืบสลับกับโดนเองบ้าง จากนั้นมนุษย์ดาวเรย์เเบ็คก็หมดความอดทนแล้ว
“จ้ากกกกก!!!” มันปล่อยเลเซอร์ออกจากดวงตาและโดนทริกเกอร์ไปเต็มๆ
“แท้บบบบ!!!” ทริกเกอร์กระเด็นไปและคัลเลอร์ไทม์เมอร์ของเธอก็กระพริบทันที
“แท้บบบบบบ!!!” ทริกเกอร์ลุกมาปล่อยลำแสงแฮนด์แสลชอีกครั้ง
“ว้ากกกกกกก!!!” คราวนี้โดนศัตรูเต็มๆ แต่มันยังไม่ตายพร้อมกับรีบวิ่งหนีไป
“หือ?!!!” ทริกเกอร์ตกใจมากและจากนั้นพื้นก็สั่นสะเทือน
ครืนๆๆๆๆๆ ยานบินของพวกเรย์แบ็คที่ซ่อนเอาไว้กำลังจะลอยออกไปนอกโลกแแล้ว มันค่อยๆลองสูงขึ้นจากพื้น
“แย่แล้ว ถ้ามันรอดไปได้มันจะส่งกำลังเสริมมาที่โลกมนุษย์อีกแน่ๆ” ไดโกะกล่าว
“แท้บบบบบบบ!!!” ทริกเกอร์ขยายร่างใหญ่ที่สุดและบินตามมันขึ้นฟ้าไป
ทั้งสองต่างบินด้วยความเร็วสูงมาก ยานบินปล่อยลำแสงถอยออกมา ส่วนทริกเกอร์ก็ปล่อยลำแสงสวนกลับด้วย
“หนอย เร็วชะมัดเลย งั้นก็!!!” ซาโยะเปลี่ยนร่างของทริกเกอร์ทันที
Ultraman Trigger Sky Type!!!
ทริกเกอร์เปลี่ยนเป็นร่างสกายไทป์กลางเวหาและบินด้วยความเร็วที่สูงขึ้นอีก
ทริกเกอร์กระโดดไปยืนบนยอดยานบินได้ทันที
“กี้!!!” มนุษย์ดาวเรย์แบ็คได้เลื่นยานขึ้นลงรัวๆหวังสลัดทริกเกอร์ให้หลุด
“แท้บบบบบ!!” ทริกเกอร์ต้องล้มลงและเกาะยานเอาไว้สุดชีวิต
ยานลำนั้นหมุนตัวเองด้วยความเร็วสูง
“โอ้ยยยย!!! พอได้แล้ว!!!” ซาโยะเริ่มบ่นเพราะมึนหัวขนาดหนัก
ทริกเกอร์รัวหมัดใส่กลังคายานจนทะลุทันทีพร้อมกับตีลังกาออกมา
ทริกเกอร์ปลดปล่อยลำแสงกระสุนรันบัลท์ ที่เป็นท่าไม้ตายของร่างนี้ใส่ยานไปเต็มๆ
“ว้ากกกกกกก!!!!” หัวหน้าของมนุษย์ดาวเรยืแบ็คไม่สามารถคุมยานได้อีกต่อไป
ทริกเกอร์กลายเป็นแสงและหายไป ส่วนยานบินลำนั้นก็ระเบิดลง
ตู้มมมมมมม!!! ยานบินนั่นระเบิดจนสะเทือนไปทั่ว
“สำเร็จแล้ว” ไดโกะกล่าว
“ไชโย ชนะเเล้ว เย้ๆ” รินโกะและอาโกะที่กลับมาเป็นไซส์ปกติแล้วต่างดีใจมากที่รอดมาได้และจบลงด้วยดี
ไม่นานนักหลังจากนั้น
ซาโยะได้เดินมาและนั่งทรุดลงตรงม้านั่งริมถนนข้างหนึ่ง
“เฮ้อ……เหนื่อยเป็นบ้าเลย” ซาโยะกล่าวและนอนหงายด้วยความล้า
“ไง” ไดโกะเดินมาพร้อมสไปรท์กระป๋องเย็นๆให้เธอด้วย
“คุณไดโกะ?”
“บ้ามากเลยนะ ที่ไม่รอชั้นไปช่วยเธอด้วยเนี่ย?”
“อย่างคุณไม่ต้องมาพูดเลยค่ะ”
“555+ นั่นสินะ ขอโทษเรื่องที่ไม่ยอมบอกอะไรเลยก็เเล้วกัน ชั้นคิดว่าต่อไปเธอควรจะได้รู่เรื่องอื่นเพิ่มมากขึ้นแล้วล่ะ”
“งั้นเหรอคะ?”
“แต่คงไม่ใช่วันนี้หรอกนะ”
“อะ อ้าว”
“ชั้นรู้ว่าเธอมีคำถามนอกจากเรื่องเมื่อ 30 ล้านปีนั่นแน่ๆ ทั้งเรื่องที่ทริกเกอร์คืออะไร เรื่องที่ชั้นเป็นใคร รวมถึงเรื่องที่ว่าชั้นและเอทานิตี้คอร์คืออะไรด้วยน่ะ”
“…………”
“วันนี้เธอเหนื่อมามากแล้ว เพราะงั้นชั้นไปส่งให้ที่บ้านนะ”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ”
“หืม?”
“เรื่อคุณชิโรกาเนะกับคุณอุดากาว่าด้วย ตอนนี้ทั้งสองคนปลอดภัยดีนะคะ” ซาโยะถาม
“ อื้ม ชั้นลบความทรงจำของคนที่โดนจับวันนี้ให้หมดแล้วล่ะ ไม่ต้องกลัวเรื่องที่ว่าใครจะรู้ตัวจริงของเธอหรอก มาเถอะ ไปพักเถอะนะ” ไดโกะเดินจากไป
“ลบความจำเหรอ? นี่ตกลงไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้มันเป็นใครกันแน่เนี่ย?” ซาโยะกล่าว
ปริศนามากมายและเรื่องต่างๆถาโถมมาใส่ซาโยะแบบไม่ขาดสาย เธอจะทำอย่างไรต่อไปล่ะซาโยะ?
แสงแห่งความหวังที่จะมุ่งไปสู่อนาคต อุลตร้าแมนทริิกเกอร์
ความคิดเห็น