[Fanfic] นิยายลิขิตสีเงิน Enreal

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

hickey เป็น fanfic เรื่องแรกหวังว่าคุณจะ enjoy

เนื้อเรื่อง

Hickey

เรียลนอนเล่นที่ชายหาด

เธอดึงของบางอย่างออกจากกระเป๋า

มันเป็นกระดาษวาดเขียนขนาดใหญ่และดินสอสีเทียนกล่องหนึ่ง

“ฉันอยากเก็บภาพประทับใจเอาไว้ เธอทำตัวตามสบายนะเอ็น” เรียลบอก

“เธอวาดรูปได้ห่วยไม่ใช่เหรอ” พรถาม

เรียลทุบพร

พรนั่งเซ็งเพราะถ้าเรียลจะวาดรูปเธอต้องใช้เวลานานชัวร์

“นั่นมีไอศครีม ขายทีชายหาดด้วย ” พรพูด

“ไอศครีม” เรียลทวนคำ

“จอยและวิวเคยพาฉันไปเลี้ยง มันเป็นของหวานเย็นๆของพวกมนุษย์” พรอธิบาย

“เธอสองคนอยู่นี่ก่อนเดี๋ยวฉันมา” พรบอกเรียลและเอ็น

“ฉันถนัดการใช้เทคนิค Pointillism” เรียลบอก

“เธอจะวาดรูปฉันเหรอ” เอ็นถาม

“ก็ตอนนี้ไม่มีใครให้วาดไม่ใช่เหรอ” เรียลบอก

หลังจากที่เวลาผ่านไปสองชั่วโมง เรียลก็วาดรูปเสร็จ เธอหันให้เอ็นดู

“เป็นยังไงบ้าง” เรียลถาม

ภาพที่เรียลวาดมันดูไม่รู้เรื่องเลย เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงไหนของรูป

“เอ่อ ฉันไม่แน่ใจว่ามีฉันอยู่ในภาพ เธอวาดได้ห่วยแบบลาเวนเดอร์บอก” เอ็นตอบ

เอ็นไม่น่าพูดแบบนั้นไป กล่องสีเทียนพุ่งเข้าท้ายทอยของเขา

เอ็นกำลังจับท้ายทอยเขาอยู่เพราะกล่องดินสอสีเทียนที่เรียลขว้าง พรกลับมา

“กลับมาแล้ว เรียล เอ็น ทำอะไรกันน่ะ” พรถาม

“เปล่า ไม่มีอะไร” เรียลตอบ

“เรียลหรือว่าเธอทำน่ะ” พรถามหันมองที่เอ็น

“ใช่ สมควรแล้วล่ะ” เรียลบอก

พรอ้าปากด้วยความตกใจ “โอ้เอ็น นั่นใช่ hickey หรือเปล่า”

“ไม่ใช่จะบ้าเหรอ” เอ็นบอก

“อะไรคือ hickey” เรียลถาม เธอมองพรสลับกับเอ็น

“มันอธิบายยากน่ะ ” เอ็นตอบ “hickey คือรอยช้ำใต้ผิวหนัง”

“ที่ฉันทำเธอไป” เรียลสรุป

“ไม่ใช่”

“hickey มันเอ่อ เป็นรอยช้ำที่เกิดจากการจูบกัดซอกคอ” เอ็นอธิบาย

“ฉันยังไม่เข้าใจ” เรียล “แสดงให้ดูหน่อย”

เอ็นตกใจ “อะไรนะ”

เอ็นมองตาเรียล เอ็นคิดว่าอะไรจะทำให้เธอโกรธมากกว่ากันระหว่างไม่ทำตามที่เธอสั่งหรือไม่ทำ

ก็ได้ ในเมื่อเธอต้องการ

“หลับตาหน่อย” เอ็นบอก

เรียลยอมทำตาม

เอ็นดึงผ้าพันคอของเธอออก ก้มลงแนบซอกคอของเรียล เขาขบกัดและดูดซอกคอเธอเบาๆ

เมื่อเกิดขึ้น เรียลสะดุ้ง ทั้งคู่แยกออกจากกัน

เรียลหน้าแดง เกิดรอยฟกช้ำที่คอเธอเหมือนกัน เอ็นคิดว่าเธอจะฆ่าเขาหรือไม่

“นั่นคือ hickey เหรอ” เรียลยิ้ม หยิบผ้าพันคอมาพันรอบคอเหมือนเดิม

ก่อนพูดต่อว่า “อย่างน้อยถ้าเกิดขึ้นวันหลังฉันก็มีผ้าพันคอไว้ปกปิดมัน”