ความทรงจำสีจางๆ 49

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

"ดูจากเบอร์โทรศัพท์แล้วไม่คุ้นและไม่รู้จักเลย"
"สวัสดีครับ" เคนรับสาย
พอได้ฟังจากน้ำเสียงปรากฏว่าเป็นเสียงของผู้หญิง
"สวัสดีค่ะ" ผู้หญิงรับสาย  พูดเสียงใส
"ขอสายใครครับ" เคนถาม  แบบงงๆและสงสัยมาก
"ขอสายเคนค่ะ" หญิงสาวตอบ  เสียงใส
"กำลังพูดครับ"  เคนตอบเรียบๆ  แต่ยังงไม่หาย
"ไม่ทราบใครพูดสายครับ"  เคนถามแบบสงสัย  อยากรู้ให้ได้ว่าเป็นใคร
"เมเองค่ะ"  เมตอบเสียงใส
ด้วยความมึนงงที่ปรากฏอยู่ก่อนแล้วก่อนหน้า แล้ว เคน ก็ถามอีกว่า
"เมไหนครับ"   เคนถาม  แบบงงเป็นไก่ตาแตก
"เมที่เล่นแช็ทหรรษาไงค่ะ"  
เคนก็ร้องลั่นออกมาดัง "อ้อ….." เลยทันที แต่ความจริงแล้วจำไม่ได้หรอกว่าคุยกับใครวันไหนบ้าง แล้วแถมแจกเบอร์ไป ไม่รู้ว่าใครเอาเบอร์ไปโทรบ้าง หลังจากนั้นเคนกับเมก็เริ่มคุยโทรศัพท์  และ คุยกันบ่อยมากๆ คุยกันแบบถูกคอ คุยกันหามรุ่งหามค่ำไม่มีวันหยุด ตอนนั้นเคนรู้สึกถึงการพองโตของหัวใจ เพราะไม่เคยมีแฟน และไม่มีใครที่คุยโทรศัพท์ด้วยแบบนี้ ในตอนนั้นเคนยังฝึกงานไม่ครบตามชั่วโมง แต่ก็เป็นเวลาที่ฝึกงานใกล้จบแล้ว และแล้ววันที่เคนและพวกเพื่อนๆฝึกงานเสร็จ ก็มีอยู่หนึ่งคนเท่านั้นที่ฝึก  เพราะติดเกณฑ์ทหาร วันนั้นพวกพี่ๆ ก็นัดกันว่าจะพาพวกเราไปเลี้ยง ไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งย่านปากเกร็ด ลักษณะเป็นร้านอาหารและมีคาราโอเกะ ดูแล้วก็หรูหราคลาสสิคพอควร พอไปถึงมีอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ พวกเราก็กินกันอย่าง เอร็ดอะร่อย บางอย่างก็เคยกิน บางอย่างก็ยังไม่เคยกิน พอทุกคนกินกันจนอิ่มได้ที่แล้ว ก็พากันผลัดเปลี่ยนกันร้องคาราโอเกะ คราวนั้นจำได้แม่นเลยว่ากำลังร้องเพลง แล้วเมก็โทรมาทั้งๆที่ยัง ร้องได้แค่ครึ่งเพลง เคนตัดสินใจวางไมค์ส่งต่อให้เพื่อนแล้วออกไปคุยโทรศัพท์มข้างนอก เราคุยกันอยู่สักพักใหญ่

"เป็นไงบ้างสนุกหรือปล่าว"  เมถามเสียงเรียบหวาน
"สนุกมากเลยจ้า" เคนก็ตอบตามประสา
ความจริงแล้วคุยกันมากกว่านี้ แต่เอาสั้นๆ เคนดีใจมากในตอนนั้นที่เมโทรมาไม่ว่าตอนไหนก็ตามที่เมโทรมาหา เมื่อได้ยินเสียงของเมแล้วรู้สึกมีความสุขมากๆ งานเลี้ยงคราวนั้นผ่านพ้นไปอย่างอร่อยและสนุกสนาน 3 ทุ่มกว่าๆ ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พวกเราส่วนหนึ่งติดรถเพื่อนมาลงตรงหน้า เทสโก้โลตัส ต่อรถเมกลับบ้านวันนั้นเป็นวันศุกร์ พอเคนกลับไปถึงห้องเคนก็โทรหาเมทันที

"ถึงห้องแล้วน่ะ" เคนพูด
เราคุยกันอยู่พักใหญ่ เคนก็ขอตัวไปอาบน้ำ พอเคนอาบเสร็จเตรียมตัวที่จะเข้านอน ก็โทรไปหาเมก่อน คืนนั้นเราคุยกันจนสว่างเหมือนคืนอื่นๆ แต่พิเศษอยู่ที่ว่าเคนชวนเมมาเที่ยวที่หอ ในช่วงนั้นมหาลัยปิดเทอมพอดีไม่มีใครอยู่ห้องเลย  น้องชายก็กลับบ้าน เมก็บอกโอเคแล้ว นัดเจอกันที่ เดอะมอลด์บางกะปิ ตอนบ่ายโมง มีเพื่อนของเมคนนึงเดินมา ตอนแรกคิดว่าเป็นเม ก็ตกใจคิดว่าเป็นเมเพราะน่าตาไม่ดีนัก  เคนยืนอยู่หน้าร้าน พิชซ่าฮัท แต่งตัวลักษณะแนวฮิบฮอบ เสื้อคอปกสีขาว ตัวใหญ่แขนยาวถึงข้อสอก แล้วเพื่อนเมก็เข้ามาทัก แล้วพาเดินไปหาเม พอได้เห็นหน้าเม เคนดูลักษณะแล้วการแต่งตัวออกไปในแนวทอม แต่ก็หน้ารักดี พอเจอเมแล้วคุยกันสักพัก แล้วก็ชวนกันมาที่หอ ตอนนั้นเรานั่งกันมาสองคน เคนจับมือเม แล้วก็พูดคุยกันตามประสาเหมือนคนเคยคุ้นเคย เหมือนรู้จักกันมานาน เคนกับเมคุยกันมาตลอดทาง จนมาถึงป้ายวัดพระศรีแบบไม่รู้ตัว แล้วเคนก็จ่ายตังค์ ลงจากรถ เคนเดินจูงมือนำทางพาเมมายังหอ ซื้อขนมเครื่องดื่มน้ำอัดลม มากินกัน เราสองคนก็มาถึงหอพัก ด้วยความเน็ดเหนื่อยนิดหน่อย แล้วก็เปิดทีวีดู ฟังเพลง แล้วคุยกันสองคนอย่างมีความสุข ตอนนั้น ประมาณ 4 โมงเย็น แดดเริ่มร่ม ลมเริ่มตก บรรยากาศเริ่มเป็นใจ เราอยู่กันสองต่อสอง เหมือน วัตถุไวไฟที่พร้อมจะลุกไหม้อยู่ตลอดเวลา ขอแค่ประกายไฟเพียงเล็กน้อย จุดประกายไฟให้ลุกโชนขึ้นมา ....................