คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ย้อนหลัง ไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว เรื่องราวเกิดขึ้นใน ภาคเรียนฤดูร้อนซึ่ง เคน เรียนอยู่ที่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพมหานคร ตอนนั้นเรียนอยู่ ปี 3 ซึ่งธรรมดาแล้วภาคเรียนที่ 3 ในภาคเรียนฤดูร้อน นักศึกษาจะต้องออกฝึกงาน ตอนนั้น หลังจากที่ได้ดำเนินการทำเรื่องขอออกฝึกงาน ในภาคเรียน ที่ 2 ของ ปี 3 ทำเรื่องขอฝึกงานได้ที่ บริษัท ทศท. มีเพื่อน ออกฝึกงานด้วยกันรวมแล้ว 6 คน ผู้หญิง 2 คน ผู้ชาย 4 คน เป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันดี ที่เรียนร่วมห้องเดียวกัน หลังจากที่เรียนจบภาคเรียนที่ 3 แล้วทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านต่างจังหวัด ส่วนคนที่บ้านอยู่ กทม. ก็สบายหน่อยไม่ต้องเดินทางไกลกลับบ้าน พักผ่อนอยู่ที่บ้านอย่างสบายใจหายห่วง
ตอนนั้นเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ก่อนเข้าทำการฝึกงาน พอถึงเวลาก่อนเข้าทำการฝึกงานจริงๆ วันแรก ทุกคนก็โทรนัดหมายกันว่าไปเจอกันที่ไหน แล้วรุ่งเช้าวันแรกที่ทุกคน ออกฝึกงานทุกคนก็มาพร้อมกันที่หน้า ทศท. แบบขลุกขลัก ประมาณ 9 โมง ก็พากันเดินเข้าไปสอบถาม ประชาสัมพันธ์ เพื่อเข้ารายงานตัวเข้ารับการฝึกงานตามหนังสือส่งตัว พอทุกคนสอบถามสถานที่เรียบร้อยแล้ว ก็พากันเข้ารายงานตัวกับหัวหน้าฝ่ายช่าง ทศท. ตามหนังสือส่งตัว พอเปิดประตูเข้าไป ทุกคนก็ยกมือไหว้ สวัสดีพี่หัวหน้าฝ่ายช่าง เพื่อทำความเคารพตามมารยาท แล้วพี่เค้าบอกให้หาที่นั่งกันตามสบาย ในห้องนั้นเป็นห้องไม่ใหญ่มาก มีโต๊ะทำงาน 3 โต๊ะ โต๊ะนึงมีคอม แต่อีก 2 โต๊ะซ้าย - ขวาไม่มี และมีทีวีไว้ให้ดู 21 นิ้วหนึ่งเครื่อง มีนักศึกษาผู้ชายจากคลองหก 1 คนเข้ามาฝึกงานอยู่ก่อนแล้ว นั่งอยู่กับโต๊ะทำงานด้านซ้ายสุด พอพวกเรานั่งคุยปรึกษากันอยู่ได้สักพัก มีนักศึกษาชาย จากมหาลัยเดียวกัน 2 คน แต่
เป็นคนละเอกกันเดินเข้ามาสอบถาม
"ใช่ห้องนี้หรือเปล่าครับที่รับรายงานตัวนักศึกษาฝึกงาน"
"ใช่" พี่หัวหน้าช่างตอบ
แล้วอีกสองคนก็เข้ามาสมทบสอบถามเรื่องต่างๆ ก่อนหน้า ว่าต้องทำอย่างไรบ้าง แล้วสักพักมีพี่ที่ทำงานอยู่ที่นั่นอีก 2-3 คนเดินเข้ามา แล้วทุกคนก็ยกมือไหว้ทำความเคารพ แล้วพี่เค้าก็แนะนำตัวว่าชื่ออะไรกันบ้าง หลังจากที่ทุกคนแนะนำตัว ทำความรู้จักกันด้วยเสียงที่ดังเจี๊ยวจ๊าวอยู่พักใหญ่ แล้วพี่ๆทุกคนก็ขอตัวไปทำงาน เหลือไว้ แต่ พี่ สองคนที่ทำงานประจำอยู่ที่ห้องนั้น มีพี่ผู้ชายคนนึง ทำการแนะนำสถานที่ สอนวิธีการทำงานอยู่ประมาณเกือบ 11.00 น. พอพวกเราทำความเข้าใจกัน เรียบร้อยแล้ว พี่เค้าก็ขอตัวไปทำงาน หลังจากนั้นพวกเรา ก็นั่งคุยกัน จนถึงเวลาตอนเที่ยง ทุกคนก็พากันไปทานข้าวที่โรงอาหาร พอกินข้าวกันเสร็จแล้วก็พากันเดินกันกลับมาที่ห้องทำงาน เปิดทีวีนั่งดูรายการเพลงตอนเที่ยง ดูรายการก่อนบ่ายครายเครียดต่อ พอจบก็เป็นเวลาบ่ายโมงพอดี พอทุกคนนั่งคุยกันอยู่พักใหญ่ พี่ที่ฝึกงานก็บอกว่า
"ใครจะไปกับพี่บ้าง"
ตอนนั้นทุกคนก็อาสาไปกันทุกคนเลย เพราะอยากทำงานเต็มทน เหลือไว้แต่ผู้หญิง 2 คน นั่งเฝ้าออฟฟิศรอรับโทรศัพท์แจ้งซ่อม เพราะตอนนั้นคิดว่าเป็นงานที่ผู้ชายเขาทำกัน พวกเราก็ตามพี่เขาไป ขึ้นลิปท์ไปยังชั้น 4 พอไปถึงก็เป็นออฟฟิศทำงานธรรมดา มีพี่พนักงานเขาทำงานกันอยู่ตามโต๊ะทำงาน ทั้งชายหญิง วันนั้นไม่ได้ทำอะไรมาก แค่เช็คระบบโทรศัพท์ภายในอาคาร ให้พี่ผู้หญิงคนนึงในออฟฟิศนั้น พอทำการเดินสายติดตั้งโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว ก็พากันลงมายังออฟฟิศ ทุกคนนั่งอย่างโล่งใจว่าวันนี้ได้งานทำแล้ว ตอนนั้นเวลาประมาณ เกือบ 4 โมงเย็น พวกเราทุกคนทั้งชายหญิงก็พากันนั่งคุยกัน ตามประสาแบบไม่มีงานทำ จนถึงเวลา 5 โมงเย็นทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน "ก็สวัสดีลาพี่ที่ทำงาน" แล้วเดินมาแลกบัตรออกที่ประชาสัมพันธ์ ก่อนเข้าหรือออกทุกครั้งต้องแลกบัตรเข้า – ออก เสมอ
แล้วเคน กับ เม เป็นเพื่อนร่วมห้องเรียนเดียวกันก็ กลับบ้านทางเดียวกันและอยู่หอพักเดียวกัน เพียงแต่อยู่กันคนละชั้นเท่านั้น เคนกับเม ขึ้นรถเมมาด้วยกัน ลงหน้าวัดพระศรี แล้วเดินเข้ามาหอพัก แล้วต่างก็แยกย้ายกันกลับห้องของตนเอง เมอยู่กับแฟนที่ชั้น 3 ส่วนเคน อยู่ชั้น 5 พักอยู่กับน้องชาย วันนั้นกลับถึงห้องพัก ประมาณเกือบหกโมงเย็น เพราะเส้นทางที่กลับนั้นรถค่อนข้างติดมาก แล้วก็ดูทีวี เขียนบันทึกการฝึกงานแล้ว ลงไปหาข้าวกิน แล้วขึ้นมาก็อาบน้ำเข้านอน ตอน 4 ทุ่ม ตื่นนอนตอนเช้า 07.30 แต่งตัวไปฝึกงาน ชีวิตดำเนินเป็นแบนนี้เรื่อยมา
อยู่มาวันนึง ตอนนั้นเป็นเวลาบ่ายโมง งานไม่มีเลย ระหว่างที่เคน คีย์ข้อมูลลงคอมอยู่นั้น ก็เปิดเน็ต เว็บหรรษา แช็ทคุยกับสาวๆไปด้วยเรื่อยๆ ผ่อนคลายความเครียด ระหว่างคีย์ข้อมูล ก็มีสาวเข้ามาคุยหลายคน ก็มีการแจกเบอร์โทร ขอเบอร์โทรเป็นเรื่องธรรมดา ของชาวแช็ท เคนคุยกับสาว 2-3 คนอย่างถูกคอ แล้วตามมาด้วยการขอเบอร์โทร คราวนั้นจำได้สนิทเลยว่าขอเบอร์สาวมาได้ 1 คน ชื่อว่า"น้องนุ๊ก" แล้ว ในการขอเบอร์ก็มีการแจกเบอร์โทรไปด้วย เคนกับนุ๊กคุยกันทางโทรศัพท์อย่างถูกคอ ด้วยคารมอันคมคายทำให้สาวๆ ติดได้ไม่ใช่น้อย ดังที่ว่า คารมเป็นต่อรูปหล่อเป็นรองประมาณนั้น เคนกับนุ๊กคุยโทรศัพท์ กันมาเป็น เวลาประมาณ เดือนนึงแล้ว ผลจากการคุยโทรศัพท์ในคราวนั้น ทำให้ทั้งสองคนมีสัมพันธภาพที่คืบหน้าไปเป็นอย่างมาก จนถึงขั้นการนัดเจอกัน วันนั้นเป็นวันเสาร์ ก็นัดหมายกัน
"มาเจอกันที่ประตูน้ำนะ" เคนพูดแบบนัดหมาย เชิญชวน
ตอนประมาณ 11.00 โมง แถวตึกใบหยก พอเคนเจอนุ๊กก็รู้สึกได้ถึงความเป็นเด็กมาก ซึ่งตอนนั้นนุ๊กเรียนอยู่ชั้น ม.3 แต่รูปร่างหุ่นของนุ๊กค่อนข้างผอมเพรียว สูงโปร่งประมาณ 160 กว่าๆ นุ๊กมากับเพื่อน 3-4 คน มีผู้หญิง 1 คนกระเทย 2 คน ในตอนนั้นเคนก็เดินจูงมือนุ๊กตลอด ไม่รู้ว่านุ๊กคิดยังไงกับเคนบ้าง พอพวกเราเดินซื้อของ จนเป็น บ่ายโมงกว่าแล้ว ก็ชวนกันกลับบ้าน พวกเราทั้งหมดขึ้นรถเมมาลงที่อนุสาวรีย์ชัย เคนส่งนุ๊กขึ้นรถสาย 12 เป็นรถเมสายที่ผ่านบ้านของนุ๊ก ส่วนเคนก็เดินข้ามสะพานลอยมาขึ้นรถเมสาย 26 กลับหอพัก พอถึงหอพักปั๊บเคนก็โทรหานุ๊กทันที ก็คุยกันเรื่องของเรา
"เป็นยังไงบ้าง" เคนพูดถามเรียบๆ
"โอเคความรู้สึกก็ยังเหมือนเดิม" นุ๊กตอบแบบเรียบๆ เช่นกัน
เราคุยกันจนเรื่อยมาจนเป็นเวลา 2-3 อาทิตย์ ความห่างหรืออะไรก็ไม่รู้ทำให้นุ๊กเริ่มไม่รับโทรศัพท์ เริ่มไม่ค่อยอยากคุยโทรศัพท์ แล้วอยู่มาวันนึงวันนั้นเป็นวันที่โทรหานุ๊กไมติดเลยทั้งเบอร์บ้านและเบอร์มือถือ เป็นวันที่เคนกระวนกระวายมาก ด้วยความผูกพันธ์เล็กๆ ที่เราเคยเจอและเคยคุยโทรศัพท์กันมาเป็นแรมเดือน หลังจากวันนั้นเรื่อยมาเคนก็ติดต่อนุ๊กไม่ได้อีกเลย
แล้วอยู่มาวันนึงระหว่างที่เคนใช้ชีวิตอยู่ตามปกติตามประสา ชีวิตนักศึกษาทั่วไป วันนั้นเป็นวันหยุด มีเพื่อนมานอนค้างที่ห้อง 2 คน ระหว่างที่นั่งคุยกับเพื่อนเพลินๆอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์มือถือ Seimens C 45 ก็ดังขึ้น
ความคิดเห็น