จ่ามงกุฏ

ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อสายลมแผ่ว

          ชายหนุุ่มก้าวย่างเท้าเล็กๆ นั้นออกไป สายตาที่จ้องมอง ให้ความรู้สึกที่เดียวดาย ยาก

จะสัมผัสถึง พลันสายตาก็สะดุดกับสีสันอันสดใส... มันคือม้านั่งสีลูกกวาดที่เขาคุ้นเคย...  น่า

แปลก.. ความอ้างว้างกระทบเข้าที่จิตใจ เพียงเพราะสายลมแผ่ว ๆ ที่เอื่อยมาโดยไม่ทราบ

สาเหตุ ชายหนุ่มจ้องมอง เขามองไปที่ม้านั่งนั่น แต่ภาพที่สะท้อนกลับสู่โสตประสาท กลับเป็น

ภาพรอยยิ้มของหญิงสาวหน้าตาน่าชัง ปากแดงอมชมพูระเรื่อ แก้มที่ถูกฝาดด้วยเลือดสาว ตาที่

สดใสแต่สุุขุมอยู่ในที ยิ้มมาทางเขาอย่างมีความสุข เขาเอง ก็น่าจะมีความสุขไม่น้อย... ชาย

หนุ่มหลับตาพริ้ม เหมือนอยู่ในวิมานนิมิต พลันก็ต้องสะดุ้งตื่น เพราะรู้สึกได้ ถึงบางสิ่งบางอย่าง

ที่อาบแก้มเขาอยู่... ยากยิ่งที่จะมีผู้ใดหยั่งรู้.. ว่าน้ำตาที่เอ่อออกมาโดยไม่รู้ตัว มันคือความตื้น

ตันใจ หรือ อาลัยอาวรณ์กันแน่? 

          ทุกครั้งที่ผ่านเข้ามาในสวนแห่งนี้ เขาต้องเห็นภาพเดิม ๆ ที่เดิม ๆ และสัมผัสกับคราบ

น้ำตาเดิม ๆ อยู่ทุก ๆ ครั้ง  เธอคนนั้นไม่เคยลบเลือนไปจากใจของเขาเลยแม้แต่น้อย... ทุกครั้ง

ที่คิดถึง เขาเองก็ให้คำตอบไม่ได้ ว่าแท้ที่จริงแล้ว เธอกลับมาทำให้เขามีความสุข หรือเข้ามา

เพิ่มความทุกข์ ให้กับใจของเขาเองกันแน่? 

 

          ชายหนุ่มยันกายขึ้นจากมุมโปรด  กวาดสายตามองสูงและไกลขึ้น เพื่อชมวิวสวน

สาธารณะ เพ่งมองยังฟ้าคราม ไกลออกไป เขาส่งใจไปเยี่ยมชมความรู้สึกที่ฝากเอาไว้ให้กับ

เธอ ทว่า... แม้แต่ท้องฟ้า ยังไม่สามารถเก็บความรู้สึกเอาไว้ได้หมด เขาจึงต้องก้มลงมาที่ผืน

ดิน มองหญ้าเขียวขจี และฝากความในใจที่เหลือ ชายหนุ่มได้แต่หวังใจไว้ว่า ท้องฟ้าและผืนดิน

อันกว้างใหญ่ จะพกพาความรู้สึกที่เขามี ไปกระซิบข้างหูเธอ ว่าเขา "ยังรักเธออยู่" แม้ที่ใดที่

หนึ่ง....