คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : THE STAR 68 | YOU KNOW..
You know..
The star fic By Ben2bn
เคยมั้ย....อยู่กับใครแล้วใจเต้นแรง?
เคยมั้ย...ที่คนคนนั้นเป็นคนใกล้ตัว?
ใช่...แอบรักเพื่อนนั่นแหละ...
เคยมั้ย?
“กูชอบมึง”
“....”
“....”
“....”
จบประโยค บริเวณนั้นก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ เว้นแต่เพียงเสียงหัวใจของทั้งคู่ ที่ดังจนแทบจะระเบิดออกมา
“เงียบทำส้นตีนอะไรมึง..”
“มึงพูดเหี้ยอะไรออกมา”
“....”
“....”
ใบหน้าที่เคยมีแต่รอยยิ้ม ตอนนี้เปลี่ยนเป็นจริงจังเพราะคำพูดของเพื่อนสนิทที่ได้ยิน
“กูพูดตามที่กูรู้สึก”
“แต่กูไม่ได้ชอบผู้ชาย...”
“....”
ชายหนุ่มหันหลังกลับทันทีเมื่อพูดจบ แต่ยังไม่ทันได้เดินไปไหน มือหนาก็คว้าแขนเรียวไว้เสียก่อน
“กูก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย...”
“....”
ด้วยแรงที่มากกว่า มือหนาคว้าคนตรงหน้าเข้ามาประชิดตัว ริมฝีปากบางถูกปิดด้วยมืออีกข้าง แววตาจริงจังแบบที่ไม่เคยได้เห็นบ่อยนักยิ่งทำให้เขารู้สึกกลัว
อิสริยะพยายามดันร่างสูงออก แต่ก็ไม่สำเร็จและนั่นกลับยิ่งทำให้แขนแกร่งโอบรัดตัวตัวเขามาชิดมากขึ้น
“กูไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“....”
“แต่กูชอบมึง”
“....”
“กูจะบอกมึงแค่นี้แหละ..”
ภาคินปล่อยให้คนตรงหน้าหลุดพ้นจากพันธนาการ เขารู้สึกถึงสายตาที่เปลี่ยนไปของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘เพื่อนสนิท’
ถึงจะทำใจยอมรับมาแล้ว... แต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดี...
“กูเกลียดพวกผิดเพศ... มึงก็รู้....”
“....”
“มึงทะเลาะอะไรกับฮั่นวะโตโน่”
คำถามเดิมๆถูกถามขึ้นเป็นครั้งที่ร้อยได้ คนถูกถามส่งสายตานิ่งๆแทบคำตอบ ก่อนจะฟุบหลับลงบนโต๊ะแล็กเชอร์
อาทิตย์นึงแล้ว...
กูคงทำผิดมากเลยสินะ...
มึงถึงหลบหน้ากูแบบนี้.....
31.12.20XX
‘To tono!
31นี้มีลี้ยงปีใหม่ที่บ้านไอ่เก่ง มึงอย่าลืมไปนะไอ้โน่
From hunzJ
29.12.20XX’
มือหนาวางกระดาษโน้ตที่ถูกแปะอยู่บนสมุดเมื่อสองวันที่แล้ว ไว้บนโต๊ะ ก่อนที่ขายาวจะก้าวออกจากห้อง ด้วยความหวังที่ว่าจะเจอเพื่อนรักในงานวันนี้
19.00 น.
รถยนต์ถูกจอดในบริเวณลานว่างๆ ภาคินเดินตรงเข้าไปในบริเวณบ้านหลังงามอย่างคุ้นเคย ก่อนจะทักทายเพื่อนๆที่มากันก่อนหน้านี้
คนที่มาในงาน ล้วนแต่เป็นเพื่อนสนิทๆกันทั้งนั้น บางคนก็เป็นเพื่อนตั้งสมัยมัธยม.. ประถมก็มี...
แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล...
“เฮ้ยยยย นึกว่ามึงจะไม่ว่างมาซะล้ะ”
เสียงของ ‘วาโย’ เจ้าของบ้าน ทักทายอย่างคุ้นเคย
“แล้วฮั่นไม่ได้มาพร้อมมึงหรอว... อ้าววว! พูดถึงมาพอดีเลยฮั่น!”
สิ้นเสียงของวาโย ทำให้ร่างสูงหันไปทันที บุคคลในเสื้อยืดสีครีมสะอาดตา กำลังเดินตรงเข้ามา ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นหน้าของเพื่อนรัก...
“งั้นกูไปนั่งตรงนู้นนะเว้ย”
มือหนาตบบ่าวาโย ก่อนจะปลีกตัวเดินออกมา เขารู้ว่าผู้มาใหม่คงอึดอัดไม่น้อยถ้าเขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น
“เกมส์ที่จะให้เล่นในวันนี้นะ ก็คือเกมส์คิงส์!"
เสียงของวาโยดังขึ้น เรียกความสนใจจากเพื่อนๆที่ร่วมงานได้มากทีเดียว แน่นอนว่าในงานปาร์ตี้จะต้องมีเกมส์มาเล่นอย่างน้อย 1 เกมส์ และเขาซึ่งมีหน้าที่ในการสรรหาเกมส์มาเล่นในค่ำคืนนี้ ค่อยๆอธิบายกติกาของเกมส์อย่างไม่เร่งรีบ
"King ก็คือ ผู้มีอำนาจสูงสุด สามารถสั่งผู้เล่นคนอื่นให้ทำอะไรก็ได้ตามความต้องการของตนเอง โดยอาจจะมีวิธีการเล่นที่ต่างกันออกไป ในที่นี้จะเลือกคิงก่อน แล้วทุกคนก็จับฉลาก รวมถึงคิงด้วย แต่ยังไม่ต้องเปิด จากนั้นคิงจะทำหน้าที่ในการสั่งให้คนที่ได้เลขนั้นนั้นทำตามคำสั่ง เช่น 1 เห่า 2 หัวเราะ คนที่ได้เลข1กับเลข2ก็ต้องทำตามคำสั่ง ถ้าโดนคิง คิงก็ต้องทำ เข้าใจใช่มั้ย??"
ร่างสูงยืนฟังนิ่งๆ ปรกติถ้าเป็นเวลาอย่างนี้เขาจะครึกครื้นเป็นพิเศษ แต่เพราะ...
"โตโน่ ยังไม่คุยกับฮั่นอีกหรอ"
เสียงเบาๆของหนึ่งในเพื่อนผู้หญิงที่กลุ่มข้างๆถามขึ้น ด้วยท่าทีสงสัย เพราะภาพที่ทั้งคู่ตัวติดกัน มันเป็นภาพจำของเขาไปเสียงแล้ว
"...."
ไม่มีคำตอบใดๆดังออกจากปาก สายตาคมมองไปยังอิสริยะที่กำลังพูดคุยกับเพื่อนคนอื่นอย่างออกรส ซึ่งเขาก็ยังคงเงียบ แล้วก็มองเฉยๆเพียงเท่านั้น
"เดี๋ยวเราจะทำการให้เพื่อนๆจับฉลาก แล้วอย่าเพิ่งเปิดดูตัวเลขในมือนะ "
วาโยเดินถือกล่องสีสวยที่ใส่กระดาษที่เขียนเลข เดินให้เพื่อนๆในงานจับ
ร่างสูงเอนกายพิงต้นไม้ เขาไม่ได้สนใจในเกมส์นี่เท่าไหร่นัก สายตาคมยังคงไม่ละสายตาไปไหน เขายังมองไปยังบุคคลเดิม
รอยยิ้มที่แสนสดใสนั่น...
ที่เมื่อก่อน... เขาเคยเห็นบ่อยที่สุด..
แต่วันนี้...
กูผิดมากใช่ไหม...
ที่พูดทุกอย่างที่กูรู้สึก...
กูผิดมากใช่ไหม...
กูรักมึง....
กูผิดมากใช่ไหม?
"เฮ้ยยยย ใครได้เลข 6วะ"
"เออ ไม่ออกข้างหน้าซักทีอ้ะ”
"เลข 28 อีกอ้ะ"
"แค่เกมส์ไม่ลุกแม่-ง ป๊อดว่ะสาดดด"
"ฮ่าาาา าา"
เสียงดังของเพื่อนๆทำให้ร่างสูงหลุดจากภวังค์ ก่อนจะนึกได้ว่า กระดาษในมือของเขายังอยู่ในสภาพเดิม ไม่ได้มีการเปิดออก มือหนาค่อยๆคลี่กระดาษ ก่อนจะเดินออกไปหน้าเวที
'28'
ตัวเลขในมือทำให้อิสริยะชะงัก ดวงตามองไปยังเจ้าของเลข 6 ที่เพิ่งลุกขึ้น เสียงโห่แซวดังระงมทั้วห้อง พร้อมๆกับเรียกให้ผู้ที่ได้หมายเลข 28 ลุกขึ้นตาม ใบหน้าก้มลงไปมองกระดาษในมืออีกครั้ง ก่อนที่มันจะถูกดึงออกไปเสียก่อน
"เฮ้ยยยย ไอ่ฮั่นได้เลข28ว่ะ!!"
"ออกไปดิวะ มึงป๊อดหรอ~!"
แรงกระแทกที่หัวไหล่ ทำให้เขาเดินขึ้นอย่างจำใจ พร้อมๆกับมองไปยังร่างสูงที่เดินออกไปก่อนหน้านี้ ใบหน้าคมไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ นั่นยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องมาคุมากขึ้น
แต่ทั้งหมดก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับ คิงส์ ของเกมส์..นั่นก็คือ วาโย..
"ได้ยินคำสั่งของคิงส์เมื่อครู่นี้ชัดแล้วใช่ไหม??"
คำสั่งอะไรวะ??
สายตาคมมองชายหนุ่มผิวขาวเจ้าของตำแหน่งคิงส์นิ่งๆ ก่อนจะเลื่อนไปมองเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ไม่ไกล อิสริยะชักสีหน้า อาการที่แสดงออกทำให้เขารู้ว่า คำสั่งที่ถูกเอ่ยออกมาตอนเขาเหม่อนั้น มันต้องพิเรนทร์พอควรเลยทีเดียว
"6 กับ 28... จูบ -0-~"
สิ้นประโยค เสียงโห่แซ่วก็ดังขึ้นไม่ขาดสาย คละไปกับเสียงหัวเราะ และเคอะเขินของเพื่อนผู้หญิงหลายๆคน
นั่นไง ไอ่เก่งแม่-งเล่นเหี้ยอะไรเนี่ย!
"กูไม่รู้นะคร้าบบบ กูมีหน้าที่สั่ง.___."
วาโยเอ่ย พร้อมๆกับเดินลงจากเวที แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจเท่ากับชายหนุ่มข้างๆที่มีสีหน้าไม่ดีนัก
ถ้ามึงจะรังเกียจกูขนาดนี้...
"เลิกเล่นเหอะ"
สิ้นประโยคจากอิสริยะ เสียงทุกอย่างก็เงียบลง เขามองไปยังร่างสูงนิ่งๆ ก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณงาน
สายตาทั้งหมดจับจ้องมายังอีกหนึ่งชีวิตที่ยืนอยู่ ใบหน้าของร่างสูงไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกใดๆออกมา ร่างกายสั่งให้เขาวิ่งตามเพื่อนรักออกไป
....กูไม่ยอมให้มึงหนีหรอก...
ไอ่ฮั่น...
"มึงตามกูมาทำไม"
เสียงของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในห้องน้ำดังขึ้นทันทีที่หันไปพบกับคนตรงหน้า
"....."
"มึงคงสนุกกับเกมส์สินะ.."
"....."
สายตาคมมองเพื่อนรักนิ่งๆ ปล่อยให้อิสริยะเอ่ยคำพูดออกมาเรื่อยๆ
"กูรับไม่ได้ว่ะ..."
"....."
"คำสั่งเหี้ยๆที่ไอ่เก่งแม่-งสั่ง... ต่อให้ไม่ใช่มึง กูก็รับไม่ได้ว่ะ"
"แต่เพราะเป็นกู... มึงเลยทำหน้ารังเกียจแบบนั้นไง"
จบประโยค ดวงตาเรียวมองใบหน้าคมนิ่งๆ คำพูดเมื่อครู่ เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง..
มึงเคยเป็นเพื่อนที่กูรักที่สุดนะเว้ยโตโน่..
แต่มึงเป็นแบบนี้... กูรับไม่ได้ว่ะ..
"......"
"....."
อิสริยะกำลังจะเดินออกไปจากห้องน้ำ แต่กลับถูกมือหนากระชากแขนไว้เสียก่อน ร่างสูงพลักอีกคนให้ไปชิดพนัง ก่อนที่มืออีกข้างจะเอื้อมไปปิดประตูห้องน้ำ
"มึงกำลังหนี.."
เสียงทุ้มเอ่ยออกมานิ่งๆ
"...แล้วมึงเสือ-กอะไรด้วยวะ!"
แววตาเกรี้ยวกราดที่ไม่ได้เห็นได้บ่อยนักบนใบหน้าของอิสริยะปรากฏขึ้นพร้อมๆกับ การสะบัดข้อมืออย่างแรง ทำให้หลุดพ้นจากพันธนาการของคนตรงหน้า
"กูรู้ว่ามึงคิดยังไง ไอ่ฮั่น..."
"......"
"จริงๆ มึงก็เป็นเหมือนกู.."
พลั่ก!!
เสียงกำหมัดกระทบใบหน้าคมดังขึ้น ร่างของชายหนุ่มสั่นเทาไปด้วยความโกรธ
"มึง-อย่า-ยัด-เยียด.."
"...."
"ให้กู...เป็นแบบมึง!!!"
มือหนายกขึ้นปาดเลือดที่ซิบมุมปาก ก่อนจะมองไปยังคนตรงหน้า ดวงตาสีนิลไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ เขายกยิ้มให้กับความน่าสมเพชของตัวเอง
"มึงยิ้มเหี้ยอะไร..."
พลั่ก!!
มือหนาผลักคนตรงหน้าชนกับประตู ก่อนที่จะบีบใบหน้าของเพื่อนรักด้วยมือข้างเดียว
"....มึงรังเกียจกูมากใช่มั้ย?..."
" มึงจะทำอะไรกู"
ร่างสูงเลื่อนใบหน้าของตัวเองเข้าใบใกล้ สายตาของคนตรงหน้าอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย..
"เรายังอยู่ในคำสั่งของคิงส์อยู่นะ..."
"มึงไม่ทำกูหรอก.. กูรู้..."
ไม่ทันขาดคำ ริมฝีปากบางก็ถูกบดเบียดอย่างรุนแรง ลิ้นร้อนพยายามสอดแทรกเข้าไป กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในโพรงปากยิ่งทำให้อิสริยะรู้สึกสะอิดสะเอียน เขาพยายามจะดันคนตรงหน้าออกแต่ก็ไม่เป็นผล...
หยดน้ำใสๆเอ่อขึ้นมาที่ดวงตาเรียว... มันทำให้โทสะของร่างสูงลดลง สัมผัสรุนแรงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและนุ่มนวล ก่อนจะผละริมฝีปากออก..
"....ถุย!"
อิสริยะถมน้ำลายใส่ใบหน้าคม พร้อมกับมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกโกรธ มือหนายกขึ้นปาดของเหลวที่เปรอะใบหน้าของเขา..ก่อนจะปล่อยเพื่อนรักให้เป็นอิสระ
"กูเกลียดมึง...โตโน่.."
"...."
"...."
"....กูรู้ว่ามันยากที่จะรับกับความรู้สึก.."
"....."
"....แต่ยังไงมึงก็โกหกตัวเองไม่ได้..."
คำพูดของร่างสูงทำให้อิสริยะมองเขานิ่ง... เสียงทุ้มเอ่ยต่อไป
"ตอนแรกกูก็ไม่รับความรู้สึกนี้เหมือนกัน..."
"...."
"แต่กูก็ทำสิ่งที่กูรู้สึก...กูซื่อสัตย์กับความรู้สึกกู"
"....."
"กูไม่รู้ว่าที่กูพูด ที่กูทำ กูผิดมากมั้ย..."
"...."
"แต่ช่างแม่-งเหอะ..."
อิสริยะหันหลังกลับ พร้อมกับมือเรียวที่เอื้อมไปเปิดประตูห้องน้ำออก..
"ไหนๆมึงก็เกลียดกูแล้ว.."
"....."
"กูก็อยากรู้เหมือนกันว่ามึง..."
"....."
"จะทนกูได้สักแค่ไหน..."
ปั้ง!!
เสียงปิดประตูห้องน้ำอย่างแรง ชายหนุ่มทรุดลงกับพื้น พลางคิดถึงคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้น...
"มึงก็ยังรู้ใจกูทุกอย่างเหมือนเดิม..."
"...."
"แต่ขอโทษ..."
"...."
"ตอนนี้กูทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆว่ะ..."
สิ้นคำพูดของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น เพื่อนที่รักที่สุด ทำให้ภาคินยกยิ้มขึ้นบางๆ..
"ไม่เป็นไร..."
"...."
"กูจะรอมึง..."
กูไม่รู้ว่ามึงจะรับกับความรู้สึกแบบนี้ได้เมื่อไหร่...
กูไม่รู้ว่าทุกอย่างที่กูทำ กูคิดถูกไหม....
แต่สิ่งที่กูรู้...
กูรู้ว่ากูทำไปทั้งหมดเพื่ออะไร...
เพราะอย่างนั้น....ไม่ว่านานแค่ไหน...
กูก็จะรอ...
end.
_______________________
ฟิคตามอารมณ์มาอีกแล้วจ้าา โน่ฮั่น..
มาไง? ไม่รู้
คืออยากแต่ง ก็แต่ง ..~
555555 55 ฟิคตามอารมณ์มั่วๆมึนๆ ถ้าอ่านแล้วชอบก็เม้นเป็นกลจ.ให้เค้าหน่อยนะT^T
ความคิดเห็น