2jae About love

ลำดับตอนที่ #32 : [os] 1:31 II

 

ริมฝีปากอิ่มคาบปลายของมวนบุหรี่ที่ยังไม่ถูกจุดเอาไว้ ก่อนจะก้าวยาวๆเข้าไปในตรอกเดิม

 

 

 

 

 

วันนี้เขามาสาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เป็นครั้งแรกตลอดเวลาเดือนกว่าๆที่เขามาหลังจากตีหนึ่งสามสิบเอ็ดนาที

 

 

 

 

 

 

 

 

ยองแจมองไปทั่วบริเวณทันทีเมื่อถึงที่หมาย พื้นเจิ่งนองไปด้วยน้ำ เพราะฝนพึ่งจะหยุดตกหลังจากเทลงมาไม่หยุดเกือบสามชั่วโมง

 

 

 

 

 

 

 

ความจริงเขาไม่ต้องมาแล้วก็ได้ เพราะยังไงอีกคนก็ไม่เคยอยู่ถึงตอนนี้ ข้อมือถูกยกขึ้นดูเพราะเจ้าของกำลังต้องการ

 

 

 

 

 

 

ตีหนึ่งสี่สิบห้า

 

 

 

 

 

 

 

ยองแจถอนหายใจ มือบางที่กำไฟแช็คสีเงินหวังจะยกขึ้นมาต่อ เพราะเขาขี้เกียจยัดมันกลับลงกล่อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แชะๆ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่เขาช้าไปหน่อย ไฟแช็คสีเงินคนละแบบกับของเขาจ่ออยู่ที่ปลายมวน สีแดงวาบเพราะกระดาษและไส้ที่ถูกเผาไหม้

 

 

 

 

 

"ทำไมมาสายล่ะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เขาเผลออ้าปากจนเกือบทิ้งมวนบุหรี่ที่แสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น

 

 

 

 

ยองแจไม่ตอบ แต่กลับสูดเอานิโครตินเข้าเต็มปอด เพื่อหวังว่าความตื่นเต้นของเขาจะน้อยลง

 

 

 

 

 

 

 

 

"แล้วทำไมคุณยังไม่ไป..." ยองแจถามแต่เสมองไปที่อื่น เขาได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ ก่อนที่เสียงพูดจะตามมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แค่เป็นห่วง และหวังจะได้เจอนายสักหน่อย"

 

 

 

 

 

"เจอฉัน?" ยองแจกำลังมีคำถามมากมายในหัว

 

 

 

 

 

 

 

 

ตั้งแต่วันที่เขาถูกถามชื่อ พวกเราก็ไม่ได้คุยกันอีกในวันต่อๆมา มันมีแต่ความเงียบวิ่งเล่นไปทั่วทั้งตรอกซอย

 

 

 

 

 

 

 

ซึ่งเขายินดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

นิ้วเรียวยาวถูกยกจรดขึ้นที่ริมฝีปากอิ่ม ทั้งสองอย่างแตะกันอย่างแผ่วเบา แต่มันทำให้ยองแจร้อนวาบไปทั้งหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผู้ชายที่ชื่อแจบอมปล่อยควันให้คละคลุ้งอยู่ทั่วบริเวณที่เรายืนอยู่ โดยที่แจบอมยืนทิ้งสะโพกลงบนกำแพง

 

 

 

 

 

 

 

 

ยองแจทำตัวไม่ถูก หรือเรียกง่ายๆว่าไม่มีอะไรจะทำ เขาถูกขโมยลูกรักออกจากปากขนาดนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นายว่า คนเราจะรู้สึกดีกับใครได้ ก็ต่อเมื่อเขาได้พูดคุยกันกี่ประโยค" ดวงตาคมจ้องมองมาอย่างเปิดเผยเหมือนวันนั้น จ้องมองจนยองแจต้องหันหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ก็แล้วแต่คนล่ะมั้ง..." ยองแจตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ เพราะตอนนี้ในหัวเขาตีกันยุ่งจนคิดเรื่องอื่นไม่ออก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ยองแจคีบบุหรี่มวนใหม่ไว้ด้วยปาก เขาต้องหาอย่างอื่นทำ เขากำลังหนีสถาณการณ์ที่ทำให้ใจเต้น เขาต้องหลีกเลี่ยงสายตาคมที่จ้องมองมาไม่เลิก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มือขาวควานหาไฟแช็คที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองเอาไปไว้ไหน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงรองเท้าหนังที่เหยียบลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยน้ำ ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนเขาต้องหันไปมองอีกคนที่เดินมาหา และไล่ต้อนเขาจนหลังติดกำแพง

 

 

 

 

 

 

ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆทั้งที่ยังคาบสารเสพติดที่ถูกกฎหมายเอาไว้ ดวงไฟสีแดงที่ปลายมวนเข้ามาเฉียดหน้าจนยองแจหลับตาปี๋

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผ่านไปสักพัก ยองแจไม่รู้สึกถึงความร้อนที่ผิวแก้มหรือที่อื่นๆ มีเพียงกลิ่นของลูกรักที่ใกล้แค่ปลายจมูก และความหวานของมันที่ค่อยๆมีรสชาติในปาก ยองแจค่อยๆลืมตาขึ้น

 

 

 

 

 

แต่ดันสบกับดวงตาคมที่อยู่ใกล้เพียงไม่กี่เซนฯที่มองมาก่อนอยู่แล้ว ปลายของมวนบุหรี่ที่เขาคีบเกิดการเผาไหม้ได้อย่างไร ไม่น่าสนใจเท่าริมฝีปากสีคล้ำที่ไร้เงาลูกรักกำลังเอื้อนเอ่ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แล้วสำหรับนาย เราพูดกันพอรึยัง"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

End.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

กรี้ดดดด สุดท้ายก็มีตอนเพิ่ม5555555

กร้ากกกกกก นี่กำลังพิจารณาอยู่ค่ะ ว่าควรมีตอนฝ่ายแจบอมบั้งมั้ยงิ

 

 

แต่ก็อยากแสดงให้รู้ว่า #ยองแจใสๆไม่มีจริง แงงงงงงงง ขอรวบรวมลมปราณก่อนนะคะ

 

 

 

#2jaeaboutlove