คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Foolish Part - choi young jae -
http://writer.dek-d.com/dekdee/story/viewlongc.php?id=1325233&chapter=8
ตอนก่อนหน้าค่ะ ><
ชเวยองแจรู้ ว่าคนบางคนไม่ควรเข้าใกล้ แม้แต่น้อย
หมายถึง ความรู้สึกกับความสัมพันธ์ที่เกินเลยน่ะ มันไม่ควรไปถึงจุดนั้น กับคนที่เรารู้จักดี
เอาเป็นว่า
กับแค่อิมแจบอมละกัน ที่ชเวยองแจไม่อยากให้ความสัมพันธ์มันเกินกว่านี้
เพราะรู้ดี รู้ดีว่าอีกคนเป็นยังไง
"ยองแจ พี่เลิกกับพี่เชรินแล้วนะ" ยองแจจะไม่ปฏิเสธหรอก ว่าตัวเองตกใจมากแค่ไหน แต่เอาความจริง เค้าอาจจะต้องชินแล้วมากกว่า ทั้งสองคนนั่งหันหน้าออกระเบียงบนดาดฟ้าของหอสมุดประจำมหาลัย
"อีกแล้วหรอครับ เกิดอะไรขึ้นหรอ" ดวงตารีไม่ได้หันกลับไปสบกับดวงตาคมข้างๆ แต่มองทอดยาวออกไปข้างหน้าแทน
กลิ่นเมนทอลลอยมาตามสายลมเอื่อยๆ กลิ่นบุหรี่ค่อนข้างฉุน เพราะทั้งคู่นั่งไม่ห่างกันเท่าไหร่
ชเวยองแจ ไม่ได้สูบบุหรี่
แต่ติดกลิ่นบุหรี่ของอีกคนต่างหาก
'พี่เบื่อน่ะ'
"พี่เบื่อน่ะ"
เสียงในใจ ดังพร้อมกับเสียงของร่างสูงข้างๆเกี่ยวกับเหตุผลที่เลิกรากับแฟนสาว
ถ้ายองแจจะผิด ก็คงผิดที่นอกจากจะหักห้ามใจไม่ได้แล้ว ชเวยองแจยังไม่คิดกลัวทั้งๆที่รู้ว่าสุดท้ายมันจะเป็นยังไงด้วย
ยองแจรู้จักกับอิมแจบอมมาสองปีกว่า พึ่งมาสนิทจนตัวติดกันมากๆ เมื่อปีก่อน ตอนรู้ว่ายองแจเป็นหลานรหัส โดยมีพี่รหัสเป็นผู้หญิง พี่แจบอมให้คำปรึกษาเยอะแยะ จะเรียกว่าเสนอตัวมาให้คำปรึกษาก็ได้ แต่ชเวยองแจก็รู้สึกดีนะ ยังไงก็ผู้ชายด้วยกัน
แต่พอสนิทกันไปเรื่อยๆ จากคำว่าสนิทกันก็เปลี่ยนเป็นห่วง
ห่วงก็เปลี่ยนเป็นหวง
โอเค ยอมรับว่าชเวยองแจตกหลุมรักผู้ชายคนแรกในชีวิตคนนี้ก่อน แต่สาบานอย่างไม่อายว่าชเวยองแจพยายามลีกเลี่ยงเเละไม่สานต่อแล้ว
"พี่เลิกกับพี่เเชรินแล้วนะ" เสียงเข้มดังขึ้นบอกประโยคเดิมอีกรอบ
"ผมรู้แล้วไงครับ" เสียงเกือบสั่นเมื่ออยู่ๆมือหนาก็มากุมมือยองแจเอาไว้
"แล้วแบบนี้
พี่ขอยองแจเป็นแฟนได้รึยัง?"
ร่างบางนิ่งไปสักพักเหมือนทบทวนแล้วทบทวนอีกในสิ่งที่อีกคนพูด
"ได้แล้วรึยังครับ?" อยู่ๆอีกคนก็เขยิบมาใกล้ๆ ใช้สายตาคมมองอีกฝ่ายที่ก้มหน้าลงชิดอก
ยองแจรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นจนจะหลุด คำๆนั้นมันทำให้หัวใจเจ็บยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าร่างสูงไปคบกับใครหลายๆคน ทั้งๆที่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กำลังเริ่มขึ้น
น้ำใสๆหยดออกจากตาแมะๆ ยองแจเหมือนคนเซ้นซิทีฟทั้งๆที่ปกติเป็นคนร้องไห้ยาก หรืออาจจะเป็นแค่กับคนๆนี้
"คบกับพี่นะ ยองแจ" หัวเล็กๆ พยักงึกงัก ร่างสูงหัวเราะชอบอกชอบใจ ใช้มือประคองใบหน้าใสๆที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมามอง เช็ดน้ำตาแล้วยิ้มหวานให้ ชเวยองแจน้ำตาไหลอีกรอบ ร่างสูงเลยโอบกอดเอาไว้แถมยังโยกไปมา เหมือนโอ๋เด็ก
ซึ่งยองแจได้รับการปลอบโยนแบบนี้ทุกครั้ง ไม่ว่าจะทะเลาะกัน หรือเจอเรื่องอะไรมา ยองแจคิดว่า แค่มีอ้อมกอดอุ่นๆ ที่คอยโยกเบาๆไปมาแบบนี้ ทุกอย่างจะโอเค และชเวยองแจจะรู้สึกปลอดภัย เพราะมีอิมแจบอมอยู่ข้างๆ
เคยคิดแบบนั้นมาตลอด
'พี่แจบอมกินอะไรกันดีครับ' เสียงใสพูดขึ้นขณะที่มาดินเนอร์ใต้เเสงเทียนที่ร้านประจำในรอบสามเดือน
'อะไรก็ได้ สั่งเลย'
หลังจากสั่งอาหารเสร็จ ทั้งคู่ก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ ทั้งงานของอิมแจบอม ทั้งงานที่มหาลัยของยองแจ เสียงใสๆบ่นว่าคิดถึง งานเยอะ แถมที่ทำงานพี่แจบอมยังไกลจากมหาลัยมากอีก ก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ตั้งแต่อิมแจบอมเรียนจบออกไป
'วันนี้พี่แจบอมเป็นอะไรรึเปล่าครับ ดูไม่ค่อยสบายเลย ดูเหม่อๆด้วย ไม่อยากเจอผมหรอไง' ร่างบางแกล้งทำเป็นโกรธอีกคน แต่ก็หลุดหัวเราะออกมาเอง
'ยองแจ พี่ว่าเราเลิกกันเถอะ'
'อะไรนะครับ' รอยยิ้มน่ารักหุบลงทันที เสียงใสๆถามออกไปอย่างแปลกใจ หูแว่วไปรึเปล่า
'พี่บอกว่า เราเลิกกันเถอะ' เสียงเข้มพูดอีกครั้ง แถมยังใช้สายตาจ้องกลับไปในดวงตารีเล็ก ที่คนตรงข้ามเคยพร่ำว่าน่ารักนักน่ารักหนา ดวงตาคมที่สื่อว่าไม่ได้พูดเล่นๆทำเอาชเวยองแจมือสั่น นี่มันอะไรกัน ชเวยองแจโดนนัดมาบอกเลิกยังงั้นหรอ
'ผะผะผมขอเหตุผล ได้มั๊ยครับ?' เสียงใสสั่นน้อยๆอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตารีที่มีน้ำใสคลอจนใกล้ล้นตรงเบ้า
'พี่เบื่อแล้วยองแจ พี่เบื่อทุกอย่างเลย' ใบหน้าคมยังคงสงบนิ่ง จนหมดความอดทน
'เหตุผลห่วยๆของพี่มีแค่นี้ใช่มั๊ยครับ?' ชเวยองแจบอกกับตัวเองอยู่ทุกครั้ง ว่าอย่าถลำตัวรักอีกคนให้มาก
'เพียะ!!!!!' โอเค ชเวยองแจท่องมาในใจตลอดการคบกันด้วยซ้ำ ว่ามันจะเป็นแบบนี้ เค้าคิดว่ามันจะเจ็บน้อยลง
'แล้วพี่บอกให้ผมรอทำไม!!!!! ผมไม่น่าแม้แต่จะรับปากคบกับพี่ด้วยซ้ำ เพราะผมรู้ไง ว่าสักวันผมก็ต้องโดนประโยคบอกเลิกที่พี่เคยเล่า โอเค ผมคงผิดเอง ผมผิดเองที่คาดหวังกับคนอย่างพี่ ปล่อย!!!!!! อย่าเเตะต้องตัวผม คุณไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น'
แต่ชเวยองแจคิดผิดทั้งหมด
มันเจ็บไปหมด มันเจ็บที่เผลอตะหวาดใส่หน้า เจ็บที่พูดว่าไม่น่าคาดหวังกับอีกคน เจ็บที่พูดกันเหมือนคนไม่รู้จัก เจ็บแม้แต่การที่ต้องพาตัวเองออกมาตรงนั้น เจ็บที่เข้าข้างตัวเองว่าสายตาคมที่มองกลับมาก็เสียใจไม่แพ้กัน
"เชี่ยยองแจ พอสักที" แบมแบม บอกเพื่อนสนิทที่กระดกเหล้าเป็นน้ำเปล่าทุกวันเสาร์ที่สองของทุกเดือน มีแค่วันนี้ที่มันแดก ทั้งๆที่เกลียดจะตายห่า แถมยังได้ยินแต่คำว่า ผมลืมพี่ไม่ได้ หลายต่อหลายครั้ง
มีช่วงนึง อยู่ๆแม่งก็หายตัวไป โทรหาก็ไม่รับ มหาลัยก็ไม่ไป บ้านก็ไม่ได้กลับ แม่มันบอกว่าไปค้างบ้านเพื่อน แม่งมีเพื่อนที่ไหนอีกวะ ตามเท่าไหร่ถึงไม่เจอสักที ประมาณอาทิตย์นึงแม่งถึงโผล่มามหาลัย แบมแบมโกรธมันอยู่ละ แม่งก็เอาหน้ามาถูไถง้อตามประสา แต่ดันไปพูดถึง อิมแจบอม แฟนมันนั่นน่ะ บ่นกระปอดกระแปดอยู่ พอหันไปอีกที น้ำตานองหน้า สะอึกสะอื้น จนแบมแบมแทบจะร้องไห้ตามไปด้วย
'เชี่ย เกิดอะไรขึ้นกับมึงวะ' ใบหน้าเด็กน้อยน่ารักที่ปกติซนเหมือนลิง แต่หน้าซีดหดเหลือสองนิ้ว พอเห็นเพื่อนร้องไห้จะเป็นจะตายแบบนั้น
'...........' อีกคนปาดน้ำตาครั้งแล้วครั้งแล้ว แต่น้ำตาก็ไหลทะลักออกมาอีกอยู่ดี
'เห้ยยยยยยย มึงเป็นอะไรวะ มีอะไรบอกกูดิ'
เอาเป็นว่าสุดท้าย แบมแบมรู้ว่าเค้าเลิกกับแฟน คนที่แบมแบมไม่ค่อยชอบขี้หน้าซะด้วย แบมแบมเดาว่าทำไมต้องเป็นเสาร์ที่สอง มันเดาถูกว่าเป็นวันที่เลิกกับพี่แจบอม ละมันก็รู้ว่าที่ยองแจเปลี่ยนผับทุกครั้งเพราะอะไร หลังจากได้ข่าวว่าอีกคนเมาหัวราน้ำทุกๆวันนี้เหมือนกัน
"กูยังไม่เมา" เสียงใสๆที่ยืดยานขึ้นตอบกลับมา
.
.
.
.
ชเวยองแจยังลืมไม่ได้จริงๆนั่นแหละ ปฏิเสธตัวเองแล้วก็เจ็บเอง ฝืนไม่สนใจข่าวที่ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่านั่น ก็เจ็บหัวใจไปหมด สู้ยอมรับแล้วทำตามใจตัวเองดีกว่า ขอบคุณและก็ต้องขอโทษแบมแบมมากๆพอกัน ที่ยังทำตัวแบบนี้
"มึง เดี๋ยวกูมา กูปายยยยห้องน้ำแปบบบบบ" ร่างชเวยองแจเดินโงนเงนไปทางห้องน้ำ หลังจากเสียงที่เริ่มจับใจความไม่ได้ดังขึ้น แบมแบมมองตามไปอย่างเป็นห่วง แต่มันก็ขอไปห้องน้ำทุกครั้ง ทั้งๆที่มันไปเดินรอบๆผับเพื่อหาใครสักคนมากกว่า
ร่างบางเดินโงนเงนนิดหน่อยแต่สติยังเต็มร้อย มากินเดือนละครั้ง แต่ก็ครั้งละมากๆ ก็ทำให้คอแข็งขึ้นหน่อยเหมือนกัน
ร่างบางกวาดสายตาไปมา หาคนคุ้นตาทั้งๆที่ทำแบบนี้มาหกเจ็ดผับแล้ว ก็ไม่เคยเจอคนที่อยากเจอสักที
ชเวยองแจหัวเราะในลำคอ เมื่อบังเอิญเจอร่างสูงที่ดูคล้ายกับคนที่มองหาเหลือเกิน
แจ็คเกทนั่นก็เหมือน
แผ่นหลังนั่นก็คุ้นในอกอย่างประหลาด
กางเกงแบบนั้นก็เหมือนที่เค้าเคยซื้อให้อีกคน
แต่ คงไม่ใช่
ไม่สิ
ขอให้ไม่ใช่
"เชี่ยแจบอม พอสักที"
อาการแสบวิ่งขึ้นมาที่จมูกอย่างรวดเร็ว น้ำตาคลอเต็มหน่วยตา หลังจากที่ยองแจจะเดินผ่านไป แต่ได้ยินเสียงนั่นซะก่อน เสียงเพื่อนสนิทพี่แจบอม ร่างบางรีบเดินออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
ทั้งๆที่อยากถามอะไรให้รู้เรื่องแทบตาย ว่าทำไมเป็นแบบนี้ เพราะอะไร เพราะเค้าใช่รึเปล่า แต่จะถามทำไม ถ้าเค้าอยากกลับมา เค้าก็กลับมานานแล้ว ชเวยองแจรอทั้งๆที่ไม่รู้จะได้อะไรคืนมาด้วยซ้ำ
หึ
.
.
.
ชเวยองแจ ก็แค่คนโง่คนนึง ที่ลืมคนที่บอกเลิกตัวเองไม่ได้
end.
พาร์ทยองแจมาแล้วววววว กรี๊สๆๆๆๆๆ ทำไมแต่งเศร้าๆหน่วงๆยากจุง
ฮือออออออออ ยังไงฝากด้วยนะคะ
ยังแต่ไม่ดี เพราะถนัดแบบกวนๆมากกว่า(หรอ)
พาร์ทนี้จะมีอะไรคล้ายพาร์ทแจบอมด้วยนะคะ ยังไงลองดูๆกันนะ
ว่าตรงไหนบ้าง ฮาาาาาา
อิอิ พึ่งรู้สึกว่าไม่ค่อยได้เเต่งที่เป็นความรู้สึกยองแจเท่าไหร่
พอเป็นพาร์ทยองแจ เลยขอยาวๆหน่อยนะคะ อาจจะเบื่อไปบ้าง
ขอโทษด้วยนะคะ TT
เข้าไปดูฟิคอัพใหม่หรือว่าไปเม้น ไปคุยเล่นกับไรท์ได้นะคะ
ที่ #2jaeaboutlove
ความคิดเห็น