Doubleb the series [DOUBLE B]

ลำดับตอนที่ #4 : Airplane

"ประธานครับ ผมมาลาครับ"

 

 

 

 

จีวอนเดินออกมาจากห้องซีอีโอของค่ายที่ตัวเองเทรนอยู่ ด้วยสีหน้าที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก ออกจากลิฟต์ที่ดิ่งลงมาจากชั้นบนสุด เดินผ่านจุนเน่น้องใหญ่ที่ทำหน้าโหดอยู่หน้าแม็คบุ๊ค เดินผ่านสมาชิกอีกสามคนนั่งเล่นเกมส์อะไรสักอย่างในห้องซ้อมเต้น เดินไปถึงห้องๆนึงด้านใน กระจกใสๆทำให้มองทะลุเข้าไปได้ แผ่นหลังเล็กๆของลีดเดอร์คุดคู้อยู่หน้าคอมพิวเตอร์ที่ดูก็รู้ว่ากำลังเขียนเนื้อเพลงแล้วกำลังซ้อมร้องไปด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

จีวอนเดินเข้าไป ลากเก้าอี้เพื่อไปนั่งข้างๆลีดเดอร์ที่ยังไม่รู้ตัวว่ามีคนเข้ามาในห้องนี้แล้ว

 

 

 

 

"พักหน่อยไหม ฮันบิน" จีวอนพูดขึ้นหลังจากลอบมองใบหน้าอีกคนสักพัก คนตัวบางสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะหันมายิ้มแฉ่งให้

 

 

"พวกเราต้องทำเพลงดีๆ เพื่อเมมเบอร์และแฟนนะฮยอง ยังพักไม่ได้ แถมผมอยากเดบิวส์จะแย่อยู่แล้ว"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮันบิน..."

"ว่าไงคิมบับ" ฮันบินตอบรับแต่ยังจดจ้องที่เนื้อเพลงในจอคอมฯ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ผมคงต้องกลับบ้านแล้ว ในเมื่อผมไม่ได้เดบิวส์ มันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าผมยังต้องเป็นภาระครอบครัวต่อ ประธานคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยครับ'

 

 

 

 

'ก็แล้วแต่นาย ฉันเข้าใจนะ ยังไงก็ส่งข่าวมาบ่อยๆล่ะ'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เปล่า"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สามวันผ่านไป คิมจีวอนตัวโจ๊กของวงเฮฮาน้อยลงจนผิดสังเกตุ บางทีก็เหม่อลอยชอบกล

 

 

 

"จีวอน นายเป็นอะไรรึเปล่าวะ" ยุนฮยองถามขึ้นกลางโต๊ะอาหารร้านเนื้อย่าง มือที่หนีบเนื้ออยู่ของลีดเดอร์ชะงัก ความจริงตัวเขาเองก็สงสัยอยู่ สองสามวันมานี้ดูแปลกๆไป ถามเท่าไหร่ก็บอกไม่มีอะไร เข้ามาล็อคคอ ยีหัว แกล้งจนลืมซักต่อ

 

 

 

 

"ความจริง เอ่อ..."

ทุกคนวางอุปกรณ์ทานอาหารลงแล้วจ้องมองไปที่คนพูดเงียบๆ

 

 

 

 

"วันที่15นี้ฉันคงจะต้องกลับอเมริกา..."

"กลับไปเยี่ยมครอบครัวหรอฮะ" ดงฮยอกถามต่อ ทำเอาจีวอนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เปล่าหรอก กลับไปอยู่เลยน่ะ"

 

"แล้วทำไมพึ่งมาบอก นี่มันเหลืออีกแค่สามวันเองนะ" จินฮวานฮยองพูดขึ้น จีวอนตกใจ นี่เขาลืมดูวันที่ไปซะสนิท ดวงตารีลอบมองลีดเดอร์ที่ใบหน้านิ่งเฉยจนน่ากลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

{ รอเดี๋ยวก่อนสิ คุณจะจากไปแบบนี้หรอ

 

ถ้าเครื่องบินออกแล้ว เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ

 

“ฉันจะใช้ชีวิตอย่างดี คุณก็ต้องอยู่อย่างดีเหมือนกันนะ”

 

ถ้าคุณเป็นผม คุณจะสบายดีได้หรอหลังจากได้ยินคำนี้ }

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮันบิน คือ..."

"ความจริง ถ้าฮยองจะทิ้งพวกเราไป ก็ไม่ควรมาซ้อมต่อถึงตอนนี้มั้ยวะ?" ครูเสือที่เคยมุ้งมิ้งเวลาอยู่กับเขา แต่ตอนนี้เขาเห็นแค่แผ่นหลังยังรู้สึกว่ามันน่ากลัว

 

 

 

"มันไม่ใช่แบบนั้น" จีวอนเอื้อมมือไปจับข้อมืออีกคนไว้เพราะอยากให้หันมาคุยกันดีๆ แต่ฮันบินสะบัดออก

"แล้วมันแบบไหนอ่ะ ไม่เข้าใจหรอไงวะ ทีมเราขาดฮยองไม่ได้ ผม ผม..." ฮันบินสวนกลับไปทันที แต่เสียงสั่นในตอนท้าย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จีวอนเงียบลง เอื้อมไปดึงคนที่โมโหแล้วน่ากลัวมากใครๆก็รู้มานั่งข้างๆ กระชับมือที่ประสานกับอีกคนให้แน่นขึ้น ถอนหายใจสักครั้งก่อนจะพูดต่อ

 

 

 

"ฮยองสัญญากับแม่ไว้แล้ว ตั้งแต่ตอนนั้น ว่าถ้าฮยองไม่ได้เดบิวส์ ฮยองจะกลับบ้าน ฮยองทำครอบครัวลำบากมาหลายปีแล้วนะ" จีวอนจ้องลงไปในตาที่ฉายแววไม่พอใจกลับมา คิ้วขมวดเป็นปม สายตาดุๆหลบไปทางอื่น แถมยังพยายามหันหน้าหนี

 

 

 

น้ำตาเริ่มรื้อขึ้นมาหยุดที่ดวงตากลมที่ไม่ยอมสบตากับเขา หัวใจบีบรัดขึ้นเรื่อยๆเมื่อเห็นว่าฮันบินพยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้น

 

 

"ถ้าฮยองไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ก็ไปเหอะ ขอให้มีชีวิตที่ดีนะครับ อย่าลำบากเหมือนตอนนี้ล่ะ"

 

 

 

 

"งั้น... ฮยองไปเก็บกระเป๋าก่อนนะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

{ ไม่ต้องแกล้งทำเป็นเย็นชาแบบนั้น น้ำตาคุณไหลแล้วนะ

 

ผมเห็นความเจ็บปวดที่เหมือนกับสูญเสียโลกทั้งใบ

 

อยู่ต่ออีกสักวันนะ เอาของออกจากกระเป๋าเถอะ แล้วก็ไปดูหนังกัน

 

น้ำตาผมกำลังไหลออกมาแล้ว ได้โปรด }

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮยอง จัดกระเป๋าอยู่หรอ" จุนฮเวถามคนที่นั่งอยู่บนพื้น เก็บของอยู่เงียบๆ

 

 

จีวอนยกนิ้วชี้แนบลงที่ริมฝีปากตัวเอง

 

 

"ฮันบินหลับแล้ว เบาๆหน่อย"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ใครจะไปหลับลงวะถามจริง แค่นอนหน้าเข้ากำแพงก็เหมาว่าหลับไปแล้วหรอไง

 

 

 

ว่าแต่คนอื่น คนที่พาโบ คือฮยองเองไม่ใช่หรอไง

 

 

 

 

 

"เราไปคุยกันข้างนอกเถอะ"

 

 

 

สิ้นเสียงปิดประตูฮันบินยอมรับเลยว่ากลั้นน้ำตาไม่อยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

{ La li la di dada la li da 

 

ผมไม่ชอบที่ท้องฟ้าจะได้ห่อหุ้มตัวคุณ

 

La li la di dada la li da 

 

ผมไม่ชอบที่พระจันทร์ส่องแสงให้คุณ

 

La li la di dada la li da 

 

มันเศร้านะที่ต้องปล่อยคุณไปแบบนี้

 

นี่อาจจะเป็นท่วงทำนองที่เศร้าที่สุดในโลก

 

Hey Mr. Airplane }

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮันบินอย่าเป็นแบบนี้เลยนะ พรุ่งนี้ฮยองก็จะไปแล้ว" จีวอนหยุดอยู่ตรงเตียงสองชั้นในห้องนอนของตัวเอง เตียงชั้นล่างมีร่างเล็กๆหันเข้าหากำแพงอยู่แบบนั้น สองวันมานี้ฮันบินยกเลิกการซ้อม และไม่ยอมคุยกับใคร อดมื้อกินมื้อ ทุกคนก็ได้แต่ทำหน้ากระอักกระอ่วนแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

 

 

"ไม่ไปไม่ได้หรอไงวะฮยอง" ฮันบินลุกจากเตียงแล้วเดินผ่านตัวเขาไป จีวอนถอนหายใจออกมาน้อยๆ

 

 

 

"ไปเดือนหน้าเหอะฮยอง เดือนนี้ทั้งเดือนไม่ควรไป พายุเข้า ผมดูพยากรณ์อากาศมา" ร่างเล็กเดินไปหยิบของตรงมุมห้อง แล้วเดินกลับมาหา

 

 

 

 

"นี่ ผมซื้อหนังที่ฮยองอยากดูมาด้วยนะ"

 

 

 

 

ฮันบินยื่นกล่องบรรจุดีวีดีหนังหลายๆเรื่องที่เขาเคยบ่นเมื่อไม่นานมานี้ว่าอยากดูมาตรงหน้า

 

 

 

"ฮันบิน..."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮยอง จะรีบทำไมอ่ะ เครื่องออกพรุ่งนี้ไม่ใช่หรอไง รีบเก็บของทำไม เอาออกมาดิ.."

"ฮันบิน.." จีวอนดึงคนที่ทำท่าจะรื้อของออกจากกระเป๋าเดินทางขึ้นมากอด

 

 

 

 

 

"ฮยองขอโทษ" น้ำตาเปียกเสื้อยืดบริเวณหัวไหล่จนชุ่ม เขาได้แต่กอดอีกคนไว้แน่นๆ เสียงสะอื้นทำเอาเขาน้ำตาคลอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ผมไม่ไปส่งคนที่จะทิ้งผมหรอกนะ" เสียงอู้อี้ดังลอดออกมา จีวอนประคองหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ปากสีแดงช้ำง้ำงอแบบไม่พอใจ จีวอนยิ้มน้อยๆแล้วโน้มแนบริมฝีปากลงไปที่หน้าผากมน

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไร แต่....ตอนที่ฮยองไม่อยู่ อย่าหักโหมเกินไปล่ะ ฮยองเป็นห่วง อย่าโกรธเมมเบอร์ที่ไม่เชื่อฟังด้วยนะ พวกเขารักฮันบินมากรู้รึเปล่า แต่ฮยองรักฮันบินมากกว่า"

 

 

 

 

ฮันบินอยากจะถามออกไปนัก ว่าถ้ารักเขา แล้วทำไมถึงต้องจากเขาไปด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

{ อย่าพึ่งไปเลย ฝนกำลังตกนะ พายุก็กำลังจะมา

 

มันอันตรายนะถ้าจะออกไปตอนนี้

 

Hey Mr. Airplane 

 

อย่าพึ่งไปเถอะนะ ยังเหลือเวลาอีกเยอะน่า

 

พรุ่งนี้ก็จะมาถึงแล้วด้วย ปล่อยเธอไว้เถอะ

หรือจะเอาผมไปด้วยก็ได้

 

แค่หนึ่งวัน หนึ่งชั่วโมง หรือหนึ่งนาทีก็ได้

แค่พอให้ผมได้พูดอะไรสักคำ

 

Hey Mr. Airplane อย่าพึ่งไปเลยนะ }

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฮันบินกระชับอ้อมกอดจนอดคิดไม่ได้ ว่าไม่ให้ไปไหนแล้วได้มั้ย

 

 

จีวอนผละออกจากอ้อมกอด บรรจงเกลี่ยน้ำใสที่เปรอะใบหน้าคนอีกคน แล้วพูดขึ้นว่า

 

 

 

"ฮยองจะติดต่อมาบ่อยๆนะครับ" จีวอนยิ้มเต็มแก้มเมื่อฮันบินพยักหน้ารับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

{ การจากไปของรอยยิ้มอันสดใสเพียงหนึ่งเดียว

คุณจากไปพร้อมกับหน้าที่เปื้อนยิ้มนั้น

 

แกล้งทำเป็นเหมือนว่าคุณเชื่อมั่นในคำสัญญาเรา

 

ผมจะทำทุกๆอย่างเพื่อให้คุณอยู่ด้วยกัน

 

เพราะผมไม่อยากจมอยู่กับความเสียใจ 

 

การมีคุณอยู่ คงจะเป็นสิ่งที่ผมจะคิดถึงตลอดไป

 

ทำไมคุณไม่หลับไปในอ้อมกอดของผมซะล่ะ

 

แล้วมองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่สวยงามนั่น

 

แค่คิดว่าเป็นค่ำคืนสุดท้ายของเรา

น้ำตาผมก็ไหลอีกครั้ง ได้โปรดเถอะ }

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คืนนั้น เขาพาฮันบินไปนอนเตียงเดียวกัน เขากอดฮันบินเอาไว้แน่ เขากล่อมฮันบินจนหลับ เขาก้มลงไปสูดแก้มใสอีกครั้ง คราบน้ำตายังปรากฎให้เห็นทำเอาเขาปวดใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ให้ตายเหอะว่ะ เขาไม่ได้อยากจากฮันบินไปจริงๆนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จีวอนขึ้นรถตู้ของบริษัทที่มารับไปสนามบินในตอนเช้าตรู่ เขาโกหกทุกคนว่าไฟลท์ตอนเย็น แต่ความจริงคือตอนเที่ยงๆ

 

 

 

 

เขากำลังโกหก เขากำลังเห็นแก่ตัว แต่เขาไม่อยากทนเห็นใครร้องไห้ เพราะเขาต้องร้องตามออกมาแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โดยเฉพาะฮันบิน ถ้าเขาได้เจออีกคนตอนนี้ เขาคงเปลี่ยนใจของที่บ้านอยู่ต่ออีกสักหน่อย










50%














ฝากด้วยนะคะ ฮี่ๆๆๆๆๆ ความจริงแต่งมานานมากกกกก
ตั้งแต่เพลงออกแรกๆ เพราะรู้สึกชอบเพลงนี้มากกกกกกกกกค่ะ
ชอบแบบฟังได้ไม่เบื่อเลย ฮื่อ
แต่พึ่งคลอด เพราะแต่งไม่จบสักที ยาวเรื่อยๆๆๆๆ
// ตอนนี้ก็ยังไม่จบ กรี่ดดด555555
หวังว่าจะชอบนะคะ อิอิ ชอบไม่ชอบคอมเม้นได้เยยยยยย