Yugmark series

ลำดับตอนที่ #3 : Dentist RE-WRITE

รีไรท์มาจากทูแจนะคะ

     "คุณหมอคนสวยยยยย ผมปวดฟันครับ"

     "อีกแล้วหรอ ไหนครับบบบ มาให้หมอดูหน่อย" ร่างบางประคองหน้าเด็กน้อยรูปหล่อเอาไว้ น้ำตาคลออยู่ในดวงตาเล็กๆที่ฉายแววประกายสดใสนั่น 'คุณหมอคนสวย' คิดแล้วก็ยังขำไม่หาย แต่มาร์คต้วนเป็นคนรักเด็กนี่ โดยเฉพาะเด็กคนนี้ ไม่งั้นคงเจอตั๊นหน้าสักที

     "ฮือออออ ผมปวดฟันมากเลยครับคุณหมอ" ใบหน้าเด็กน้อยส่ายไปมา น้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่สวยเป็นทาง

     นี่ถ้าเป็นลูกนะจะตีสักหน่อย มีอย่างที่ไหนถึงฟันผุบ่อยแบบนี้ คุณแม่ของน้องบอกว่า น้องชอบแอบซุกลูกอมมากินตอนกลางคืนตลอด อดไม่ได้ที่ถามออกไป ทั้งๆที่ก็พูดแบบนี้ทุกครั้งนั่นแหละ

     "หนูยูคยอม เจ็บใช่มั๊ยครับ" ใบหน้าเล็กที่มาร์ครู้สึกว่าน่ารักพยักหน้างึกงัก

     "หนูยูคยอม ปวดด้วยใช่มั๊ย?" เด็กน้อยพยักหน้าอีกครั้ง

     "คุณหมอจุ๊บๆตรงที่เจ็บให้หน่อยได้มั๊ยครับ" ใบหน้าน่ารักของคนโตกว่าชะงักไปเล็กน้อย

     "คุณแม่บอกว่าถ้าจุ๊บแล้ว ตรงที่เจ็บจะหายไป" เด็กน้อยพูดพลางมองกลับมาอย่างคาดหวัง

     "โอเค วันหลังห้ามแอบกินลูกอมก่อนนอนนะครับ" มือนิ่มลูบหัวเด็กน้อยแผ่วเบา คุณหมอยื่นหน้าเข้าไปเป่าเบาๆบริเวณแก้มข้างที่เด็กน้อยปวดฟันแทน

     "หายเจ็บรึยัง?" คุณหมอถามเด็กน้อยตรงหน้า

     "ฮะ" รอยยิ้มน่ารักๆถูกส่งกลับมา

     ความจริงเค้าเป็นหมอจบใหม่ พึ่งมาประจำคลินิกเมืองเล็กๆนี่

     คราวเเรกที่เจอกัน เค้าได้ยินเสียงร้องไห้จ้าของเด็กคนนึงด้านนอก พอเข้ามาก็กอดคุณแม่อยู่ตั้งนาน ไม่ยอมให้ตรวจ ก็นึกอยู่ว่าจะทำยังไง เลยค่อยๆเข้าไป ปลอบเบาๆ แล้วพูดว่า 'หมอไม่ได้น่ากลัวเลยน้าาาาา คุณหมอใจดี๊ดี ไหนลองหันมาหน่อยนะครับ'

เด็กน้อยหันมาเจอหน้าคุณหมอปุ๊บ ก็หยุดร้องไห้ปั๊บ แถมผละตัวเองจนอ้อมกอดคุณแม่ เดินขึ้นเตียงเองเสร็จสรรพ จนคุณแม่ยังตกใจ

     พอตรวจเสร็จแล้วกำลังจะลา หนูน้อยก็พูดว่า

     'ผมเคยเจอแต่คุณหมอน่ากลัว ทำไมคุณหมอน่ารักจังฮะ แต่งงานกับผมนะ'

     เด็กตัวน้อยบิดไปมา แถมสายตายังอ้อนเหมือนลูกหมาไม่มีผิด มาร์คเขินเด็กเป็นครั้งแรกเลยเหอะ

     สิบปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก คิมยูคยอมที่แสนน่ารักวัยเจ็ดขวบในตอนนั้นของมาร์ค ก็โตเป็นหนุ่ม แถมเป็นหนุ่มสุดกวน(ตีนซะด้วย)

     "คุณหมอคนสวยครับ"

     "ย่าห์!!!!!! คิมยูคยอม" คุณหมอตะโกนดังลั่นร้าน อย่างลืมตัว พอนึกขึ้นได้ก็รีบหรี่เสียงลง

     "ฉันเป็นผู้ชายนะ เลิกเรียกแบบนั้นได้แล้ว" เสียงลอดเขี้ยวสวยๆของคนหมออายุเลขสามต้นๆ

     สำหรับคิมยูคยอมผู้แอบหลงรักคุณหมอมาสิบกว่าปี รู้สึกว่า มันน่ารักซะจนอยากจะเข้าไปขย้ำซะให้เข็ด แต่คงโดนเตะออกมาจากร้านชัวร์

     "เมื่อก่อนคุณหมอ ยังยอมให้เรียกอยู่เลย ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่รัก หนูยูคแล้วหรอคะ?" เสแสร้งแกล้งบีบน้ำตาอยู่ตรงเคาท์เตอร์รับยา แต่โดนสายตาจิกกัดส่งกลับมาซะงั้น แต่ยูคยอมไม่ใส่ใจหรอก

     "คุณหมอคนสวยไปกินข้าวกับผมนะครับ" สายตาออดอ้อนชนิดที่สาวๆวัยแรกแย้มหรือวัยแม่บ้านคงเอ็นดูแถมใจอ่อนกันเป็นแถบ และมันได้ผลเสมอ

     "ไปสิคะคุณหมอ วันนี้หมดเวรแล้วนี่คะ เดี๋ยวป้าให้คนอื่นจัดการแทน" นี่ไงล่ะ อย่างน้อยๆก็คุณป้าเจ้าของคลินิกนี้

     "ให้มันน้อยๆหน่อย คนในเมืองรู้จักเยอะแยะ อย่ามาทำแบบนี้ข้างนอกนะ" มือนิ่มกำลังขืนออกเมื่อโดนจับกุมไว้

     "งั้นแสดงว่า ทำในที่ลับได้ใช่มั๊ยครับ" คิดว่าแรงอันน้อยนิดของคุณหมอตัวเล็กจะสู้นักบาสประจำโรงเรียนตำแหน่งชู๊ตติ้งการ์ด อย่างคิมยูคยอมได้หรอ? ดูท่าคุณหมอจะเหนื่อยที่จะต้องสู้ เลยปล่อยให้กุมมือเดินแบบนี้ หรือเพราะเสียงกระซิบข้างหูที่พูดแบบนั้นก็ไม่รู้

     "ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ" ใบหน้าที่ยังอ่อนเยาว์จนน่าแปลกใจก้มงุดๆ เห็นมั๊ย คุณหมอน่าปล้ำ เอ้ยยยย น่าขย้ำ เอ๊ยยยย หมายถึง น่ารักน่ะ น่ารักแค่ไหน

     คิมยูคยอมยิ่งเป็นคนขี้แกล้งซะด้วย

     "เดี๋ยววววว จะไปไหนน่ะ" เสียงใสถามขึ้นเมื่ออยู่ๆก็ถูกคนตัวสูงกว่าลากเข้าไปในซอยเล็กๆ

     แขนแกร่งเท้าแขนสองข้างไว้ที่กำแพง โดยมีคุณหมออยู่ตรงกลาง ยิ่งอยู่ใกล้ๆแบบนี้ คิมยูคยอมเหมือนกำลังจะตายเลย กลิ่นหอมๆเฉพาะตัวลอยมาแตะจมูก กลิ่นแบบที่คิมยูคยอมอยากจะดม และได้กลิ่นไปจนตาย

     จมูกโด่งคลอเคลียกับใบหน้าสวยอยู่ไม่ห่าง ดวงตาคมจ้องที่ปากน่ารักนั่นจนคนโดนจ้องเริ่มเขิน

     "นี่ อย่าทำอะไรนะ ไม่งั้นฉันจะเรียกให้คนช่วย"

     "คุณหมอไม่กล้าหรอกครับ" คิมยูคยอมพูดสวนต่อทันทีที่อีกคนพูดเสร็จ

     "ทำไมจะไม่กล้า" รอยยิ้มแบบดวงตารูปพระจันทร์เสี้ยว ที่ทำให้ใครก็ใจอ่อน ไม่เว้นแม้แต่เค้าหรอก

     "......จะจะ จะไม่ถอยไปใช่มั๊ย ได้! ช่วยด้...." เสียงใสถูกหยุดด้วยริมฝีปากของคนเจ้าเล่ห์ตรงหน้า ลิ้นร้อนพยายามจะกวาดต้อนความหวานในปากคนตัวเล็ก แต่ดันถูกรู้ทันซะก่อน เลยปิดสนิทแบบนั้น 

     อย่าคิดว่าเด็กหนุ่มอย่างคิมยูคยอมจะอ่อนสิครับ มือสวยของคนตัวสูงที่ประคองใบหน้าหวาน เลื่อนลงมาลูบสะโพกมนเบาๆก่อนจะบีบหนึ่งที

     "อื้ออออ" เห็นมะ คิมยูคยอมบอกแล้ว ว่าหนูยูคร่างยักษ์ไม่อ่อนนะครับ

     ริมฝีปากสวยเผยอขึ้นอย่างตกใจ ลิ้นร้อนเลยเข้าไปกวาดต้อนความหวานตามใจชอบ ใบหน้าหล่อเอียงหน้าให้องศารับพอดีกับการจูบ ไม่ว่ากี่ครั้ง ร่างบางก็รู้สึกว่าคนตัวสูงกว่าจูบเก่งเหลือเกิน เป็นเพราะอายุน้อยกว่ามากรึไงนะ

     "ยู...อื้ออออ ยูคยอม พอก่อน พอ" มือเล็กถูกยกขึ้นมาทุบที่อกแกร่งดังอั๊กๆ หลังจากที่ร่างสูงระดมจูบตามใจชอบอยู่หลายนาที ร่างบางกำลังจะไม่ไหวเพราะจะหมดลมหายใจ ไหนจะหัวใจที่เต้นแรงขนาดนี้อีก

     จมูกโด่งยังคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอขาวไม่ห่าง ได้ยินเสียงหอบเบาๆยิ่งอยากจะหลุดขำ คุณหมอน่ารักแบบนี้แล้วคิมยูคยอมจะไปไหนรอด

     "โอ๊ยยยยย" เสียงร้องของคุณหมอดังขึ้นเมื่อโดนฟันคมและริมฝีปากขบที่ซอกคอขาว

     "ทำอะไรของนายเนี่ย" มือขาวจับๆถูๆบริเวณที่เจ็บ

     "แสดงความเป็นเจ้าของไงคุณหมอ" ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มชนิดที่คิดว่าเท่ห์สุดในชีวิตมาให้ โอเค เค้ายอมรับ ว่าจริง

     "คุณหมอยิ่งถูยิ่งเห็นชัดนะครับ" ใบหน้าหวานค้อนควับมาให้ ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ในสายตาร่างสูง คุณหมอสามสิบกว่าจริงอ่ะ เค้าไม่อยากเชื่อเหอะ

     "ไม่เล่นด้วยแล้ว จะไปกินข้าวไม่ใช่หรอ รีบๆเลย" มือเล็กผลักอกแกร่งให้ออกห่างจากตัว ใครมาเห็นอายเค้าตาย

     ร่างสูงปล่อยให้คนตัวเล็กเป็นอิสระ ถึงแม้ว่าหูที่ขึ้นริ้วแดงๆจะทำให้อยากลากกลับมาขย้ำต่อเเค่ไหนก็เหอะ

     มีแต่คนบอกว่ายูคยอมเหมือนหมี เพราะ รูปร่าง แถมยังชอบใช้แต่กำลัง

     แต่คุณหมอกลับบอกว่า ที่เหมือนหมี เพราะชอบขย้ำคอคนอื่นไปทั่วมากกว่า เรื่องนี้คุณหมอพูดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่ยูคยอมหมั่นเขี้ยวคุณหมอจนทนไม่ไหว เลยขย้ำคอไปทีนึง แล้วยิ่งกว่านั้นคิมยูคยอมเป็นพวกชอบใส่ apostrophe s อยู่แล้วด้วย

     คงไม่ต้องบอกว่าเค้าโดนตีกี่ทีตอนคุณหมอรู้ว่าคอเป็นรอยเยอะขนาดไหน แต่พอเค้าตอบกลับไปว่า 'ก็คุณหมอทำตัวน่ารัก น่าโดนกดโดนขย้ำเองนี่' คนตัวเล็กกว่าก็หันหลังให้ แต่หูแดงแปร๊ดขนาดนั้น ต่อให้ยูคยอมโง่ ก็รู้ว่าคุณหมอเขิน

     คิดแล้วก็อยากจับมาขย้ำอีกรอบ คุณหมอเดินออกไปจากซอยก่อน เด็กหนุ่มที่มัวแต่คิดเรื่องเก่าอยู่เลยเดินตามออกมาช้าไปหน่อย แต่ร่างสูงเห็นคุณหมอยืนนิ่งๆ ก็อดตกใจไม่ได้

     "คุณหมอฮะ ทำไมปากคุณหมอแดงจังเลยล่ะครับ?" เด็กน้อยถามคำถามที่คิมยูคยอมเกือบจะหลุดขำออกมาดังๆ

     "แล้วทำไมคอคุณหมอแดงขนาดนั้นล่ะคะ?" คุณแม่ของเด็กน้อยถามต่อ คุณหมอเอาแต่ยืนนิ่งพลางยิ้มแหะๆ โอยยยยย ยูคยอมคอยดูนะ จะงอนให้เข็ด แล้วจะตอบยังไงดีเนี่ย

     ขณะที่ร่างบางยืนคิดคำตอบไม่ออกอยู่นั้น ก็มีแขนมาโอบไหล่ไว้หลวมๆ

     "เอ่อ พอดีผมกับคุณหมอเล่นกันแรงไปหน่อยน่ะครับ ยังไงนูน่าคนสวยอย่าเอาไปบอกใครนะ" ร่างสูงพูดพร้อมทำหน้าออดอ้อนเหมือนลูกหมาถูกทิ้งที่ขอให้รับไปเลี้ยง นี่ท่าไม้ตายเลยล่ะ

     ร่างสูงโอบไหล่คนตัวบางผ่านคุณนายกับเด็กน้อยคู่นั้นไป ถ้ามาร์คตาไม่ฝาดเค้าเห็นคุณนายหน้าแดง แถมมองอยู่จุดเดิมตาไม่กระพริบ ทั้งๆที่เราสองคนเดินมาแล้วด้วยเถอะ โอ๊ยยยยยยย ปวดหัววววว

     "คุณหมออย่าโกรธผมน้าาาา คุณหมอไม่ต้องกลัวด้วย คุณนายไม่บอกใครแน่" ใบหน้าหล่อๆบอกกลับมา อย่างรู้ทัน มาร์คปวดหัวไปพอๆกับรักเด็กมีปัญหาคนนี้มากเหมือนกัน แต่ถ้าใครรู้นะ นายตายแน่คิมยูคยอม!!!

สเป****

     Flashback สามปีก่อน

     "โตขนาดนี้แล้วนะยูคยอม ทำไมฟันยังผุอยู่อีกเนี่ย" ร่างบางพูดขณะที่ใช้ไฟฉายส่องเข้าไปในปากเด็กชายที่กำลังจะกลายเป็นหนุ่ม แต่อยู่ๆมือของคนเด็กกว่าก็จับมือคุณหมอแถมยังกดมือลง

     สายตาคุณหมอละจากริมฝีปาก เงยขึ้นมาสบตาหนุ่มน้อย เตรียมจะว่าเรื่องจะแกล้งอะไรอีกแล้ว แต่ดวงตาคมสวยจ้องอยู่ก่อน และเสียงที่กำลังจะเเตกหนุ่มตอบกลับมาว่า

     "ผมจะได้หาเรื่องมาหาคุณหมอคนสวยของผม บ่อยๆเลยไงครับ" 

     โอเค เชิญมาร์คต้วนเป็นหมอในคุกได้เลยครับ

end.

รีไรท์มาจากทูแจนะคะ ปกติเขียนทูแจ

หนีมาเขียนยูคมาร์คแปบบบ5555555

ขอบคุณคอมเม้นด้วยนะคะ รักนะชุ้บุ