คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
Chapter 6
Wendy’s part
ฉันรู้สึกได้ถึงจูบที่แก้มเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ลืมตามาดูเพราะฉันคิดว่าฉันคงฝันไปเอง
“เวนดี้ ถึงบ้านแล้วครับ ตื่นเถอะ”
สำเนียงอังกฤษสุภาพของเลียมทำให้ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“ถึงแล้วหรอ”
ฉันพึมพำเบาๆ ก่อนจะบังคับตัวเองให้ตื่นเต็มตา ฝนหยุดตกแล้วหละ ดีเหมือนกัน จะได้ไม่เปียกซ้ำสอง
“อยากมาดื่มอะไรอุ่นๆที่บ้านฉันก่อนมั๊ยค่ะ”
“อืม...ก็ดีเหมือนกันครับ”
ฉันเดินลงมาจากรถ ปิดประตูรถตามหลัง แล้วก็เดินไปเปิดบ้านอย่างรวดเร็ว เพราะฉันอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าเต็มทีแล้ว
“คุณนั่งรอตรงนี้ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวฉันจะหาเสื้อผ้าให้เปลี่ยน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่เปียกเท่าไหร่ คุณต่างหากหละ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วก็รีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็เดินลงมาที่ครัว หาอะไรอุ่นๆให้เขาดื่ม
“นี่ค่ะ”
ฉันยื่นแก้วโกโก้อุ่นๆที่ฉันเพิ่งชงให้เลียม เขามองอย่างงงๆแต่ก็รับไปโดยดี
“อร่อยมากๆเลย ขอบคุณนะครับ”
เขาหันหน้ามาพูดกับฉัน
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันยิ้มรับคำแล้วก็ก้มลงดื่มโกโก้ร้อนที่อยู่ในมือตัวเอง
“คุณอยู่บ้านกับใครบ้างหรอ”
จู่ๆเลียมก็ถามขึ้นมา
“ก็...อยู่กับพี่ชาลีและก็พ่อค่ะ”
“แล้วแม่คุณหละ”
“แม่ฉันทำงานที่ไทยน่ะค่ะ นานๆมาเยี่ยมฉัน”
“อ่อ...”
เขาลากเสียงยาวๆแล้วก็พยักหน้าไปด้วย
กริ๊งงงงง!
จู่ๆโทรศัพท์ของเลียมก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล”
(....)
“เออใช่ ลืมไปเลย จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
เขากดวางสายแล้วก็ลุกขึ้นยืน
“ผมต้องไปแล้วหละ ขอบคุณสำหรับโกโก้ร้อนๆแก้วนี้นะครับ”
“ค่ะ เดี๋ยวฉันไปส่งหน้าประตูแล้วกันค่ะ”
ฉันเดินตามเลียมไปที่หน้าประตูบ้าน เขาสวมรองเท้าแล้วก็เดินออกจากประตูบ้านฉันไป
พรึ่บ!
ปั้ก!
จู่ๆเขาก็หันมาเผชิญหน้ากับฉันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว ทำให้หน้าฉันไปชนกับอกแกร่งๆของเลียม ฉันเซไปข้างหลังเกือบจะล้มแต่แขนของเลียมก็รับฉันไว้ ทำให้ฉันไปอยู่ในอ้อมแขนของเลียมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
ฉันมองเข้าไปในนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยของเลียม เราสบตากันและกัน ฉันรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติของตัวเอง นัยน์ตาสีน้ำตาลของเลียมทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“เอ่อ...ปล่อยได้แล้วหละค่ะ”
ฉันพูดขึ้นมาเบาๆ
เลียมรู้สึกเหมือนจะได้สติ เขาค่อยๆปล่อยฉัน แล้วก็เอามือลูบหัวตัวเองเบาๆ หน้าแดงเล็กน้อยเหมือนเขิน
“ผมเอ่อ...ขอโทษนะครับ ผมไม่รู้ว่าคุณจะเดินมาเร็วขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
ฉันยิ้มให้เขา เขายิ้มตอบ แล้วก็พูดขึ้น
“ผมไปก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
ฉันพยักหน้าแล้วก็ปิดประตูตามหลังตัวเองเมื่อเห็นว่าเลียมเดินไปขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว
ฉันยิ้มออกมา ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเอาหลังพิงประตู
“ฉันชักจะหลงรักคุณขึ้นมาซะแล้วสิ”
ฉันพูดออกมาเบาๆ แล้วก็เอาหัวซบไปกับประตูทั้งๆที่รอยยิ้มก็ยังคงเปื้อนใบหน้าอยู่อย่างนั้น
______________________________________________
ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่ไรต์มาช้าไปหน่อย
พอดีความเร็วของเน็ตที่บ้านไรต์ไม่ค่อยอำนวย
อย่าโกรธกันน้าาาาาา
ความคิดเห็น