คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
Amberley’s part
ฉันนอนจ้องเพดานอยู่บนเตียง สมองคิดแต่เรื่องลูอิส
สายตาที่ลูมองฉัน มันไม่เคยเป็นแบบนี้...
“ลูอิสของฟ้าหายไปไหน”
ฉันพึมพำเบาๆ น้ำตาเริ่มไหลออกมา เมื่อคิดถึงท่าทางเย็นชาแบบของลูอิสในวันนี้
“ลูลืมสัญญาของเราแล้วใช่มั๊ย”
ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ และก็เริ่มร้องไห้ออกมา
หลังจากที่ฉัน 6 ขวบ แม่ก็พาฉันย้ายไปเรียนต่อที่ไทย และฉันก็ไม่เคยเจอลูอิสอีกเลยหลังจากนั้น ฉันเริ่มโตขึ้น มีผู้ชายหล่อๆมาจีบ ฉันก็ไม่สนใจ ฉันไม่เคยมีใครเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา เพราะในใจของฉัน มีแต่เด็กผู้ชายนัยน์ตาสีฟ้าคู่สวย และรอยยิ้มที่แสนสดใสของเขาทำให้ฉันลืมเขาไม่ลง ถึงฉันจะจำเขาได้แค่รางๆ แต่ฉันก็รู้ดีว่า เขาจะต้องไม่เปลี่ยนไปมากแน่ๆ
แต่ดูตอนนี้สิ เขากลับเปลี่ยนไปมากอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่ลูอิสคนเดิมที่ฉันรู้จัก ไม่ใช่คนที่มองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสุข ไม่ใช่คนที่รักพ่อของเขา ไม่ใช่คนที่มักจะเฮฮาและสนุกสนานเมื่ออยู่ด้วย ไม่ใช่เด็กชายลูอิสแสนดีของฉันอีกต่อไปแล้ว
‘อย่าร้องไห้สิฟ้า’
เด็กชายเอาผ้าเช็ดหน้าของเขาซับน้ำตาให้เด็กหญิงที่กำลังร้องไห้
‘ก็ฟ้าไม่อยากไปนี่นา ฟ้าอยากอยู่ที่นี่นานๆ’
เด็กหญิงเริ่มงอแงเมื่อเธอตัองไปเรียนต่อที่ไทย และอาจไม่กลับมาที่อังกฤษอีกเลย
‘ฉันสัญญานะ ว่าฉันจะรอฟ้าคนเดียว และฉันจะเป็นลูอิสของเธอตลอดไป’
เด็กชายเกี้ยวก้อยสัญญากับเด็กหญิง พ่อแม่ของลูอิสและพ่อแม่ของฟ้าหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะคำพูดนั้นอาจดูผู้ใหญ่เกินกว่าที่เด็ก 6 ขวบจะพูดออกมาได้
‘ฟ้าก็สัญญา ว่าฟ้าจะรอแต่ลูคนเดียว’
เด็กหญิงสัญญาตอบ ก่อนจะเช็ดน้ำตาและคืนผ้าเช็ดหน้าให้เด็กชาย
‘ฟ้าเก็บไว้เถอะ ฉันให้’
เด็กชายตอบ
‘ฟ้า ได้เวลาไปแล้วนะลูก’
ผู้หญิงที่เป็นแม่บอกกับฟ้า และจูงมือเธอไป
‘ลาก่อนนะลู’
‘ลาก่อน ฟ้า’
ฉันตื่นไปทำงานตามปกติ ทั้งๆที่จิตใจไม่ปกติ วันนี้ฉันจะไหวมั๊ยเนี่ย ต้องเข้าเวรอีกต่างหาก
“เป็นไรหรือเปล่าฟ้า”
โจอี้เข้ามาถามฉันด้วยความห่วงใย และยื่นกาแฟมาให้
“เปล่าหรอก แค่... แค่นอนดึกไปหน่อยหน่ะ เมื่อคืนนั่งดูคุณชายปวรรุจย้อนหลัง สนุกสุดๆ”
“ติดละครเหมือนเดิมนะเธอเนี่ย”
โจอี้ผลักหัวฉันเบาๆ
“มันผิดหรอที่ฟ้าชอบผู้ชายแบบพี่โป๊ปอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ นั่นมันในละครต่างหากเล่า”
“ตัวจริงเค้าก็เป็นสุภาพบุรุษเถอะย่ะ ฟ้าไม่คุยกับโจแล้ว ฟ้าไปเยี่ยมคนไข้คนอื่นๆก่อนนะ”
“แล้วเจอกันนะฟ้า”
“เจอกัน”
ฉันเดินออกมาแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องพักฟื้นของทรอย
“สวัสดีจ้ะแอมเบอร์”
“สวัสดีค่ะโจแอนนาห์”
ฉันยิ้มให้โจแอนนาห์และก็นั่งลงข้างๆเตียงของทรอยที่กำลังหลับอยู่
“หลับไปนานหรือยังค่ะ”
ฉันถามขึ้น
“ก็ไม่เท่าไหร่เองจ้ะ”
“แล้ววันนี้มีใครมาเยี่ยมบ้างหรือเปล่าค่ะ”
ฉันถามขึ้นมา คิดว่าลูอาจจะมาเยี่ยมพ่อเค้าบ้าง
“ก็มีวิลและก็สาวๆน่ะจ้ะ”
วิลคือสามีของโจแอนนาห์ พ่อเลี้ยงของลูที่อยู่กับลูมาตั้งแต่เด็กๆ และสาวๆที่ว่าก็คือน้องๆของลูยังไงหละ ฉันไม่เคยเห็นหน้าหรอกนะ แต่โจแอนนาห์ชอบเล่าถึงพวกเธอให้ฉันฟังอยู่บ่อยๆ ฉันว่าพวกเธอคงน่ารักมากเลยหละ
“ส่วนพ่อของหนูก็กลับไปที่บ้านแล้วหละจ้ะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็คงจะมา”
“อ่อค่ะ ”
เราเงียบกันไปสักพัก
“งั้นหนูไปทำงานต่อนะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูจะมาเยี่ยมใหม่”
“จ้ะ ขอบใจที่มาเยี่ยมนะจ้ะ ทรอยต้องดีใจแน่ๆ”
ฉันยิ้มให้โจแอนนาห์ก่อนจะเดินหันหลังออกมา
เขาไม่แม้แต่จะมาหาพ่อเขาเลย...
1 อาทิตย์ต่อมา
ฉันรู้มาว่า ลูค่อนข้างงานยุ่งเลยทำให้มาเยี่ยมพ่อเขาไม่ค่อยจะได้ แต่พอฉันหันข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์หรือแม้แต่ในทีวี ก็มักจะมีข่าวเห็นเค้าไปปาร์ตี้บ้าง ไปเดตกับแฟนเขาบ้าง
นี่เขาลืมไปหรือเปล่า ว่าพ่อเขาเข้าโรงพยาบาลอยู่
ฉันโมโหและเสียใจมากที่ลูไม่เคยมาเยี่ยมพ่อเขาเลยหลังจากวันนั้น
ฉันไม่อยากจะเจอหน้าหรือได้ยินใครพูดอะไรเกี่ยวกับลูอีกเลย
แต่แล้วฉันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้...
“สวัสดีค่ะทรอย”
ฉันเดินเข้ามาเยี่ยมทรอยเหมือนอย่างเช่นทุกวัน
แต่สักพักต่อมา ลูอิสก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเย็นชาเหมือนตอนที่เราเจอกัน
“สวัสดีครับ”
เขาทักเมื่อเดินเข้ามา และก็ไปนั่งข้างๆโจแอนนาห์อีกฝั่งของเตียงของทรอย
ฉันไม่มองหน้าลูอิสเลย พยายามหลีกเลี่ยงที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
“หวังว่าทุกคนคงไม่ขัดข้องนะถ้าฉันจะพูดอะไรหน่อย”
ทรอยพูดขึ้นมา
เราทุกคนหันหน้าไปมองทรอยด้วยความตั้งใจ
“ทุกคนคงรู้นะว่า...โรคที่ฉันเป็นอยู่ ยังไงก็รักษาไม่หายและจะตายตอนไหนก็ไม่รู้ แต่คงอีกไม่นานแน่ๆ”
พ่อฉันตบบ่าทรอยเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“แต่สิ่งสุดท้ายที่ฉันแน่ใจว่าอยากจะเห็นก่อนตายก็คือ...”
“...”
“ฉันอยากให้แอมเบอร์กับลูอิสแต่งงานกัน”
“!!”
ความคิดเห็น