คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3
บทที่ 3
พอฉันเปิดตามา ใบหน้าเราสองคนใกล้กันมาก แทบจะจูบกันได้เลยทีเดียว เราสองคนจ้องตากันอย่างเนิ่นนาน นัยน์ตาสีเขียวของเขาที่ดึงดูดฉัน ปากเล็กๆที่น่าจูบ และ...
ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย เขามีแฟนแล้วนะอีฟ!
ครืนนน!!!
“กรี๊ด!”ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ และเอามือปิดหูอย่างรวดเร็ว ตัวสั่นๆ
เสียงฟ้าร้องดังในกรุงลอนดอน ถึงมันจะเป็นเรื่องปกติสำหรับใครหลายๆคน แต่ต้องไม่ใช่กับฉัน คนที่มีอดีตฝังใจกับฟ้าร้อง มันทำให้ฉันกลัวมากๆ และทำให้ฉันคิดถึงเรื่องเย็นวันนั้น
“เฮ้ อีฟ เป็นอะไรหรือเปล่า”แฮร์รี่กระตุกฉันเบาๆ ปลุกฉันออกจากห้วงความคิดของตัวเอง
“”มะ..ไม่เป็นไร ฝนจะตกแล้ว กลับบ้านกันเถอะ”ฉันตอบสั่นๆ แล้วก็วิ่งตามพวกหนุ่มๆที่เหลือที่กำลังวิ่งไปขึ้นรถ เพราะฝนกำลังจะตกในอีกไม่นาน
โดยไม่สังเกตเลยว่า แฮร์รี่มองตามหลังฉันอย่างสงสัย เพราะฉันไม่เคยให้ใครรู้อดีตของฉันนอกจากเพื่อนที่สนิทจริงๆ
ณ ที่บ้าน
หลังจากที่เรากลับมาบ้านแล้ว ฉันก็ขอตัวขึ้นห้องนอนไปทันที ฉันให้เหตุผลว่า ฉันอยากจัดของเข้าห้อง แล้วฉันก็เดินเข้าไปเอาพวกกระเป๋าของฉันที่อยู่ในห้องแฮร์รี่ แล้วก็เอาเข้าห้องแล้วก็เข้าห้องนอนไปเลย
ครืน!! ครืน!!
ให้ตายเหอะ ถึงลอนดอนฝนจะตกบ่อย ไม่ได้หมายความว่า ฟ้าต้องร้องนะย่ะ ให้ตายเหอะ ฉันคิดผิดจริงๆเลยที่เลือกมาลอนดอน ทำไมฉันไม่ไปอเมริกาหรือสแกนดิเนเวียร์นะ
ครืน!! ครืน!!
ฉันหยุดจัดของแล้วก็ไปนอนคลุมโปงอยู่บนเตียง ฉันตัวสั่นอย่างแรงเลยหละ ฉันหลับตาและหวังว่าทุกอย่างจะผ่านไป แล้วสมองไม่รักดีของฉันก็คิดถึงเรื่องวันนั้น เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ที่ฉันเสียพี่ชายของฉันไป ในวันที่ฝนกำลังจะตกและฟ้าที่ร้องดังมาก
ก๊อก! ก๊อก!
“นี่ฉันเอง แฮร์รี่ ขอเข้าไปได้มั๊ย”
พระเจ้า! ฉันยังตัวสั่นๆอยู่เลยนะ ฝนก็ยังไม่เลิกตกซะที ฉันเลยสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ของฉัน แล้วก็เดินไปเปิดประตู
“มะ..มีอะไรหรือเปล่า”ฉันพยายามรักษาระดับเสียงให้นิ่งที่สุด ทั้งๆที่ฟ้าก็ยังร้องอยู่ แต่ที่ฉันทำได้ทั้งหมดในตอนนี้คือ สะดุ้งเท่านั้น
“เอ่อ..คือ ตอนนี้พวกเพื่อนๆฉันไม่อยู่น่ะ เธออยากลงมา เอ่อ กินข้าวมั๊ย”แฮร์รี่พูดติดๆขัดๆ เขาไม่สบายหรือเปล่านะ
“นายหนาวหรอ ถึงพูดติดๆขัดๆ เร่งฮีทเตอร์ก็ได้นะ ฉันไม่ว่า”ฉันบอก
“อ่อ ปละ...เปล่าหรอก แค่... ช่างเถอะ แล้วเธอจะลงมากินข้าวเย็นมั๊ย”
“อ่อ ขอเวลาฉัน 15 นาทีนะ พอดีฉันยังจัดห้องไม่เสร็จน่ะ”
“อ่อ ได้ๆ เดี๋ยวฉันรอนะ ที่...ห้องอาหาร”แฮร์รี่บอก หน้าเขาแดงนิดๆ น่ารักจังเลย
เอ๊ะ นี่ฉันชมว่าเขาน่ารักหรอ ไม่นะๆ อย่าตกหลุมรักตานี่เด็ดขาดนะอีฟ เขามีแฟนแล้ว
ฉันลงมาที่ห้องอาหารหลังจากจัดห้องต่ออีกนิดหน่อย ตอนนี้ฝนเริ่มซาลงบ้างแล้ว ดังนั้น ไม่ต้องกลัวว่า ฉันจะสติแตกต่อหน้าแฮร์รี่
“เฮ้! วันนี้มีอะไรกินบ้างหรอ”ฉันถาม
“ก็...มีไม่มากหรอก มีแค่มักกะโรนีน่ะ อย่างเดียวที่ฉันทำเป็น”แฮร์รี่บอก
“นายทำเองหรอเนี่ย น่ากินจัง”ฉันบอก พร้อมกับนั่งลง แล้วหยิบช้อนตักมะโรนีกินอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจเสียงของแฮร์รี่
“มันร้อนนะ!”
เคร้ง
ฉันปล่อยช้อนลงอย่างรวดเร็ว แล้วก็แลบลิ้นออกมา
“แฮ่ๆๆ ทำไมมันร้อนแบบนี้เนี่ย ขอน้ำๆ”ฉันโวยวาย
“ฮ่าๆๆๆๆ อ่ะนี่”แฮร์รี่หัวเราะแล้วก็ยื่นแก้วน้ำให้ฉันอย่างรวดเร็ว
“แฮ่...ขอบคุณนะ”ฉันแลบลิ้นออกมา เหมือนหมาเลย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”แฮร์รี่หัวเราะจนต้องเอามือกุมท้อง
“หน้าเธอตลกมากรู้ตัวป่ะ”แฮร์รี่บอก หลังจากควบคุมอารมณ์ได้แล้ว แต่ฉันรู้ดีว่าเขาพยายามกลั้นหัวเราะแทบตาย
“แต่มันร้อนจริงๆนะ”ฉันแย้ง
“โทษทีน่ะ พอดี ฉันทำไว้ตั้งแต่ตอนบ่าย2 แล้ว แต่เอามาอบอีกที เพื่อให้มันร้อนๆไง ฉันขอโทษนะ ฉันเตือนเธอไม่ทัน”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็รีบกินมากไปจนไม่ได้ฟังนายเลย”
เราเงียบกันไปซักพัก
ติ๊ด! ติ๊ด!
เสียงโทรศัพท์ของแฮรรี่ดังขึ้น
“ว่าไงครับ แอนนา”
(....)
“อ่อ ได้ครับ”
(....)
“โอเคครับ บาย”
ฉันที่นั่งกินอย่างเบาเสียงก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าหรอก แค่... อีก 2 วันเธอต้องไปเรียนน่ะ แล้วแอนนาให้ฉันไปส่ง”
“อ่อ แล้วฉันต้องทำอะไรบ้าง”
“ก็ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก เธอเรียนแค่ 2 เดือนเอง หลังจากนั้นเธอก็ได้หยุดยาว”
“อ่อ ขอบคุณนะ”
“สำหรับอะไร”
“ข้อมูล แล้วก็...อาหารเย็นที่อร่อยๆมื้อนี้ด้วย”ฉันยิ้มให้เขาหลังพูดจบ
“มะ...ไม่เป็นไรหรอก”แฮร์รี่หน้าแดงนิดหน่อย แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป
ทำไมเขาหน้าแดงบ่อยจังเลยนะ ฉันไม่ติดใจอะไรมาก ฉันเลยก้มหน้าก้มตากินต่อไป หลังจากนั้น เราก็แยกกันเข้าห้องนอน ฉันเหนื่อยนิดหน่อย พอหัวถึงหมอนก็หลับไปเลย
2 วันต่อมา
วันนี้เป็นวันที่ฉันไปโรงเรียนวันแรก โดยแฮร์รี่มาส่ง เขาบอกว่า เดี๋ยวตอนเย็นมารับ ให้ฉันรอเขาที่หน้าโรงเรียน พอฉันเดินเข้าโรงเรียนไป ฉันก็ค่อนข้างเด่นมากในสายตาเพื่อนร่วมห้องและร่วมโรงเรียน อาจจะเพราะฉันดูเหมือนตัวประหลาดมั้ง ฉันได้เพื่อนใหม่ 3 คน ชื่อ นาตาเลีย เดน่า และซูซาน พวกเธอเป็นเพื่อนที่น่ารักมาก ให้ความช่วยเหลือฉันตลอด เวลาพักเที่ยงก็ไปกินข้าวด้วยกัน
“ฉันไปก่อนนะ เจอกันจ้า”ฉันบอก หลังจากที่ต้องรีบไปพบแฮร์รี่แถวๆเยื้องโรงเรียนมาหน่อย เพราะเดี๋ยวจะเป็นจุดสนใจ
รถบีเอ็มธรรมดาๆที่แฮร์รี่น่าจะยืมคนอื่นมารับฉัน ฉันก้าวเข้าไปในรถ และก็ปิดประตูตามหลัง
“รัดเข็มขัดด้วย”เสียงของแฮร์รี่บอกฉัน ทำไมวันนี้เขาดูไม่ค่อยปกติเลย เหมือนเพิ่งไปทะเลาะกับใครมา แต่ฉันก็ไม่อยากถามให้มันมากความ เดี๋ยวเขาสติแตกใส่ฉัน ฉันเลยนั่งเงียบๆ
เอ๊ะ แต่นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่นา
“นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่นา นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย”
“ฉันไม่เอาเธอไปฆ่าหรอกน่า”แฮร์รี่ตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ทำไมวันนี้เขาแปลกๆนะ
ริมแม่น้ำเทมส์
อ่อ ที่แท้เค้าก็พาฉันมาที่แม่น้ำเทมส์นี่เอง ตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ แต่ร้านค้าบางร้านก็ยังคงเปิดอยู่ แฮร์รี่กับฉันนั่งลงที่ๆไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่
“อ่ะนี่”ฉันยื่นแก้วโกโก้ร้อนไปให้แฮร์รี่
“??”เขาทำหน้างงๆ แต่ก็รับมันไปโดยดี
ฉันนั่งลงข้างๆเขา
“เวลาฉันเครียดๆหรือกังวล พ่อฉันมักจะเอาโกโก้ร้อนมาให้ฉันดื่ม พ่อบอกว่า ให้พักผ่อนสมองและกินโกโก้ร้อน มันจะช่วยคลายเครียดได้ในระดับหนึ่ง”
“อ่อ ขอบคุณนะ”เขาบอก และยกมันขึ้นดื่มทีละนิด
ฉันนั่งกุมแก้วโกโก้ร้อน ให้ความอบอุ่นของมันซึมผ่านเข้ามาที่มือฉันท่ามกลางอากาศหนาวเย็นในลอนดอน
เราเงียบกันไปสักพัก
“มีอะไรหรือเปล่า บอกฉันได้นะ”ฉันถามขึ้นมา
แฮร์รี่ดื่มโกโก้อีกจิบ แล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ฉัน...ทะเลาะกับเทย์เลอร์มานิดหน่อยน่ะ”เขาพูดออกมาเบาๆ
“....”ฉันเงียบ ไม่รู้จะตอบอะไร
“เราไม่ค่อยมีเวลาให้กัน พอหลังจากตอนปีใหม่ เราต่างคนต่างก็มีงานมากขึ้น เราแทบไม่ค่อยได้คุยกัน พอฉันหาเวลาคุยกับเธอได้ มันก็มักจะเป็นเวลาพักผ่อนของเธอ ไม่ก็เวลางาน พอฉันไม่ค่อยโทรหาเธอ เธอก็มักจะบ่นน้อยใจ”
“ทำไมไม่ลองหาเวลาไปเจอกันหละ หรือไม่โทรก็ได้ แล้วก็ปรับความเข้าใจกัน”
แฮร์รี่เงียบไปสักพัก เหมือนคนนั่งคิดอะไรสักอย่าง
ฉันยกโกโก้ดื่มรวดเดียวหมด แล้วก็นั่งมองวิวแม่น้ำเทมส์ไปเรื่อยๆ
“ถ้าเกิดว่า เราทะเลาะกันอีกหละ”แฮร์รี่ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
“นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง นายแค่ลองหาเวลาไปเซอร์ไพรส์เธอดูสิ บางทีเธออาจจะชอบก็ได้นะ”
แฮร์รี่ยิ้มออกมา
“ขอบคุณนะ”
ฉันยืนขึ้น แล้วก็ยื่นมือไปให้เขา
“กลับบ้านกันเถอะ ฉันเริ่มหิวแล้ว”ฉันบอก
แฮร์รี่มองมือของฉัน เขายิ้มเบาๆ แล้วก็จับมือฉันพร้อมกับลุกขึ้น
แล้วเราก็กลับบ้าน
ณ ที่บ้าน
เราเดินเข้ามาในบ้านพร้อมๆกัน สายตาทุกสายตาก็มองมาที่เราทันที
“ไปไหนมา”เลียมถามขึ้น
“ไปเที่ยวนิดหน่อยน่ะ”แฮร์รี่ตอบ
“ฉันขอไปเก็บกระเป๋าก่อนนะ”ฉันบอก แล้วก็เดินขึ้นห้องไป
ฉันวางกระเป๋าลงข้างๆโต๊ะทำการบ้านฉัน แล้วก็ล้างหน้าล้างตานิดหน่อย
ก๊อก! ก๊อก!
“เชิญค่ะ”ฉันบอกขณะเช็ดหน้า
“เฮ้ ลงมากินข้าวกันเถอะอีฟ”เลียมนั่นเอง เขาชักจะเหมือนพ่อฉันทุกวันเลยนะ เพราะเวลาอยู่บ้าน พ่อก็มักจะตามฉันลงไปกินข้าวเสมอ
ฉันเดินตามเลียมไปที่ห้องอาหาร
ที่ห้องอาหารเป็นอะไรที่ค่อนข้างวุ่นวายมาก เสียงโหวกเหวกโวยวายดังตั้งแต่ฉันเดินลงบันไดมาละ เลียมยกอาหารไปบนโต๊ะ อยู่ 3-4 รอบ ในขณะที่ไนออลก็ช่วยนะ แต่เขาก็แอบกินจนได้ เลียมตีมือเขาหลายครั้งแต่ไนออลก็ไม่เข็ด ลูอิสกับแฮร์รี่ก็เล่นกันบนโต๊ะอาหาร ส่วนเซนก็ช่วยเลียมยกอาหารมาวางบนโต๊ะ แล้วก็ไปร่วมวงเล่นกับลูอิสและแฮร์รี่
“เฮ้ แฮซ เอาบอลมา”ลูอิสตะโกน แฮซส่งบอกให้ลูอิส แต่พลาด เซนรับมันได้ก่อนพอดี นี่พวกเขาเล่นลิงชิงบอลกันหรอเนี่ย ฉันยิ้มออกมา เพราะมันเป็นเกมส์ที่ฉันกับพี่ชายและเพื่อนข้างบ้านชอบเล่นกันตอนเด็กๆ
“เฮ้ พวกนาย ถึงเวลาอาหารแล้ว”เลียมตะโกนขึ้นมา แล้วก็นั่งลงที่หัวโต๊ะ
ฉันไปนั่งข้างลูอิส ตรงข้ามระหว่างไนออลและแฮร์รี่
เรานั่งกินไปเรื่อยๆ บางคนก็ถามเกี่ยวกับการไปโรงเรียนวันแรกของฉัน เช่นว่า ไปโรงเรียนวันแรกเป็นไงบ้าง มีเพื่อนบ้างหรือเปล่า พวกเขาเทกแคร์เธอดีมั๊ย ประมาณนี้
กริ๊ง! กริ๊ง!
จู่ๆโทรศัพท์เลียมก็ดังขึ้น
“ครับแอนนา”
(...)
“พระเจ้า ผมลืมไปเลย เดี๋ยวผมจะบอกพวกเพื่อนๆให้นะครับ”
(...)
“อ่อ ครับ”เลียมพูดต่อ แล้วก็มองหน้าฉันแวบหนึ่ง ฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนกำลังจะมีอะไรเกิดขึ้น
(...)
“โอเคครับ แล้วเจอกัน”
เลียมวางสายไปแล้ว
“แอนนาโทรมาบอกว่า วันนี้เรามีถ่ายแบบ คือพอดีช่างภาพขอเลื่อนน่ะ แล้วก็...”
พวกเราเงียบรอฟังต่อว่าเลียมจะพูดอะไร
“นางแบบที่จ้างไว้พอดีป่วย แล้วแอนนาเลยให้เอาอีฟไปแทน”
“!!”
โอ้ มาย !!!
ความคิดเห็น