คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
บทที่ 2
ฉันนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารตรงข้ามกับแฮร์รี่ เราไม่มองหน้ากันเลย จากที่ฉันมองจากหางตา เขาใส่เสื้อแล้ว เขาก็หันมามองหน้าฉัน แบบจ้องเลยหละ ส่วนพวกหนุ่มๆก็ยืนอยู่หัวโต๊ะ กำลังปรึกษาอะไรกันก็ไม่รู้ ส่วนไนออลก็กินๆๆ แล้วเซนก็ไปแจมกับไนออล นี่พวกนายจะสรุปเรื่องกันได้หรือยังยะ ฉันหิวเว้ย
“แฮซ เมื่อคืนนายมากี่โมง แล้วทำอะไรในบ้านบ้าง เล่ามาให้หมด”ลูอิสหันไปถามแฮร์รี่ หลังจากปรึกษากับเลียมเสร็จ
“ฉันกลับมาหลังจากไปหาเทย์เลอร์ แล้วก็...เข้าครัวหาน้ำดื่ม แล้วฉันก็เข้าห้อง แล้วก็นอน”
“นายกลับมากี่โมง”เลียมถาม
“ตี 4”แฮร์รี่ตอบพร้อมกับหาวไปด้วย
“อ่อ อืม”ลูอิสพึมพำพร้อมกับคิดอะไรในหัว
“แล้วนายก็มานอนโดยไม่สังเกตอะไรเนี่ยนะ”เลียมถามขึ้น
“ก็ฉันเหนื่อย พอหัวถึงหมอนก็หลับเลย”แฮร์รี่ตอบหน้าตาย
“เดี๋ยวก่อน เมื่อวานฉันจำได้ว่า มีคนบอกฉันว่า จะโทรไปบอกแฮร์รี่เองนะ”ฉันพูดขึ้น
“เอ่อ...ฉันเองแหละ แฮ่ๆ ตะ..แต่ว่า ฉันพยายามโทรหาแฮซแล้วนะ แต่มันไม่รับ โอเปอเรเตอร์บอกว่า หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะที่กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ”ลูอิสดัดเสียงให้เล็กๆแหลมๆเหมือนโอเปอเรเตอร์ แต่ฉันก็ไม่ขำหรอกนะ เพราะฉันโมโหหิวเว้ย และถ้าฉันโมโหหิว ฉันก็จะไม่มีอารมณ์อะไรทั้งสิ้น
“เอาเถอะๆ เอาเป็นว่า เรื่องมันแล้วให้แล้วไปเถอะ ฉันไม่เอาเรื่องทั้งนั้นแหละ”ฉันบอก
“ขอบคุณที่ไม่ถือสาลูมันนะ ตอนนี้ป้าลินดากำลังจัดห้องใหม่ให้เธออยู่ ระหว่างนี้เราก็ไปหาอะไรกินกันข้างนอกมั๊ย มันจะเที่ยงแล้วนะ”เลียมบอก
“โอเค ฉันกำลังรอให้ใครสักคนพูดแบบนี้อยู่เลย ขอบคุณนะเลียม”ฉันยิ้มให้เลียม เลียมยิ้มตอบ
“งั้นอีก 20 นาที เจอกันที่ห้องรับแขกละกัน จะได้ไปหาอะไรกินกัน”เซนบอก
30 นาทีต่อมา
ตอนนี้เรากำลังมุ่งหน้าไปในใจกลางเมืองลอนดอน ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว แล้วเราก็หาร้านอาหารยังไม่ได้เลย ตอนนี้ฉันนั่งมองออกนอกหน้าต่าง ว้าว ลอนดอนนี้สวยเหมือนเดิมเลยนะ เหมือนตอนที่ฉันเคยมาเมื่อ 9 ปีที่แล้วเลย
คร้อก!
ท้องฉันร้องซะแล้วหละ แฮร์รี่ที่นั่งข้างๆฉันเหมือนจะได้ยินมัน เขาก็กลั้นหัวเราะนิดหน่อย แล้วก็หันไปหาไนออล
“นี่ นายหมูอ้วน ฉันขอกินได้มั๊ย”แฮร์รี่บอกไนออล
“เอาสิ”ไนออลบอก
“เฮ้ วันนี้นายไม่ค่อยปกตินะไนออล เพราะนายแทบไม่เคยจะแบ่งของกินให้เราเลย”เซนพูดขึ้น
“พอดีว่า ขนมซองนี้มันไม่ค่อยอร่อยน่ะ แต่ไม่เป็นไร ฉันมีอย่างอื่นกินรองท้องอยู่”ไนออลบอก หน้าแดงเหมือนมะเขือ
“อ่อ..แล้วนายก็กำลังรอให้ใครสักคนมาขอขนมนายเนี่ยนะไนล์”แฮร์รี่พูดขึ้น พร้อมกับยีหัวไนออล
“แฮ่ๆ หรือนายจะ...กินเจลลี่บีนส์กับฉัน”ไนออลบอกพร้อมกับชูถุงเจลลี่บีนส์ถุงใหญ่ในมือ
“เอิ่ม...ฉันว่าไม่หละ ขอบคุณ”แฮร์รี่บอก
ตอนนี้ฉันนั่งติดหน้าต่าง เรียกได้ว่า ชิดเลยหละ เพราะว่า ฉันดูวิว แล้วท้องฉันก็ร้องดังมากด้วย เขาหยิบขนมในซองกินชิ้นหนึ่ง แล้วก็ยื่นมาให้ฉัน
“อ่ะนี่ กินซะ”แฮร์รี่พูดขึ้น
“อ่อ เอ่อ ไม่หละ ขอบคุณ”ฉันบอก เกรงใจมากๆ
“ไม่กินได้ไง ท้องเธอร้องดังมากเลยนะ”แฮร์รี่พูดในระดับเสียงที่มีฉันกับเขาได้ยินกัน 2 คน เพราะว่า ถ้าพูดดังๆออกไป ฉันคงอายมากแน่ๆ
“เอ่อ..ขอบคุณนะ”ฉันบอก แล้วก็หยิบขมในซองมากิน
รสชาติมัน...ห่วยแตก เพราะมันเป็นหวานๆ แบบโคตรหวานอ่ะ แหวะ แต่ฉันก็จำใจกิน เพราะท้องฉันว่างมาก และฉันก็หิวมากๆด้วย
“อีกนานมั๊ยลูกว่าจะเจอสักร้าน”ไนออลบ่น
“ไม่เจออะไรเลยอ่ะ ร้านนั้นก็คนเยอะ ร้านนู้นก็คนเยอะ”ลูอิสตอบ
เฮ้อ...ฉันเกลียดจริงๆเลยเวลาฉันหิวมากแล้วก้ไม่มีร้านอาหารเนี่ย
“เฮ้ ทุกคน”ฉันเรียกความสนใจจากทุกคน
“ว่าไง อีฟ”เลียมถาม
“ทำไมเราไม่ไปลองไปหาอะไรกินใกล้ๆแม่น้ำเทมส์หละ? ไหนๆพวกนายก็มีอุปกรณ์ปลอมตัวกันแล้ว”ฉันถาม
อุปกรณ์ปลอมตัวที่ว่าคือ แว่นตากันแดด หมวกแก๊ป เสื้อฮู้ด และวิกผมที่มีอยู่หลังรถ ซึ่งแค่เอื้อมมือไปหยิบก็ได้แล้ว
“เออหวะ ความคิดดีนะอีฟ”ลูอิสเอ่ย
แล้วฉันก็เอื้อมไปหยิบพวกอุปกรณ์ปลอมตัวมาให้พวกหนุ่มๆ พวกเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมาก แค่แฮร์รี่ต้องใส่วิกแค่นั้นเอง นั่นเป็นเพราะว่า ผมของเขาเป็นเอกลักษณ์ ทำให้พวกแฟนๆอาจจะจำได้
“เอาหละ ถึงแล้ว”เลียมบอก เขากับรถแล้วพวกเราทุกคนก็ลงจากรถ
“เอาหละ อีฟไปกับแฮร์รี่นะ ส่วนฉันจะไปกับเลียม แล้วเซน นายก็ไปกับไนออลนะ อย่ามัวแต่คุยโทรศัพท์จนไอ้หมูอ้วนมันไปเหมาอาหารเกลี้ยงนะเว้ยเซน อ่อ อีก 15 นาทีก็กลับมาเจอกันที่นี่นะ”ลูอิสแจกแจงแผนการ
“โอเค”เราพร้อมใจกันตอบ เพราะต่างคนต่างก็หิวมากๆ
ระหว่างทางฉันกับแฮร์รี่แทบไม่ได้คุยกันเลย เราแค่เดินข้างๆกัน แต่สายตาไปคนละทิศคนละทาง
“หิวมากมั๊ย?”แฮร์รี่ถามขึ้น ทำลายความเงียบระหว่างเรา
“ก็...มากๆ”ฉันตอบ เอามือกุมท้องเผื่อมันจะช่วยกลบเสียงได้บ้าง
“ป่ะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเดินแถวๆโซนอาหาร”
แล้วแฮร์รี่ก็ลากฉันไปแถวๆร้านที่ขายอาหารไม่ไกลจากจุดนับพบเท่าไหร่
“เอาสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าหนึ่งครับ แล้วก็ฮอทด็อก อ้อ แล้วก็แฮมเบอร์เกอร์ไก่ด้วยครับ”แฮร์รี่รัวสั่งอาหารกับพนักงาน
“ทานที่นี่หรือที่บ้านดีค่ะ?”พนักงานถามกลับ
“ที่บ้านครับ”
“รอสักครู่นะค่ะ”
แล้วพนักงานก็เดินออกไป ส่วนฉันกับแฮร์รี่ก็เดินไปนั่งรอที่นอกร้านที่มีคนอยู่ไม่เยอะเท่าไหร่ ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องบังวิวแม่น้ำเทมส์ แต่น่าแปลก ที่อาหารที่แฮร์รี่สั่งทั้งหมดเป็น 3 ใน 5 ของโปรดของฉันเลย ช่างเถอะ อาจจะบังเอิญก็ได้
พอเราถึงที่หมาย เราก็เห็นลูอิสกับเลียม นั่งรอข้างๆรถอยู่ก่อนแล้ว หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยไนออลและเซน ฉันหละอยากแย่งขนมของไนออลจริงๆเลย ถือมาเต็ม 2 ถุงใหญ่ ยังกับเสบียงออกรบอย่างงั้นแหละ
เรานั่งคุยกัน แบ่งอาหารกัน แล้วก็ตบท้ายด้วยการเล่นเกมส์
“มาเล่น Truth or Dare กัน”ลูอิสเสนอ
“ไม่เอา ฉันไม่อยากโดนเผา”เซนบอก
“เล่น Freeze กันดีกว่า”แฮร์รี่บอก
“เอางั้นก็ได้ ทุกคนว่าไง”เลียมถาม
“เล่นๆๆๆ”เราทุกคนตอบพร้อมกัน
กติกาของเกมส์นี้มีอยู่ว่า เราต้องเป่ายิงฉุบกัน แล้วคนแพ้ก็ต้องปิดตา แล้วใครคนใดคนหนึ่งก็ต้องหมุนคนที่โดนปิดตา แล้วก็รีบวิ่ง คนที่โดนปิดตาก็ต้องพูดว่า Freeze และเราทุกคนก็ต้องนิ่ง ยกเว้นคนที่โดนปิดตาต้องเดินหา ถ้าจับได้ตัวแล้วแต่ทายไม่ถูก ต้องเป็นอีกรอบนึง แต่ถ้าจับได้ตัวแล้วแต่ทายถูก คนที่ถูกจับก็ต้องเป็น
“เอาหละ เป่ายิงฉุบ”
“เย่ ไนออลกับแฮร์รี่พวกนายเป่าแพ้ พวกนายไปเป่ากันอีกที”ลูอิสตะโกนออกมา
“เป่า ยิง ฉุบ”
ไนออลออกค้อน แฮร์รี่ออกกระดาษ
“55555 นายแพ้แล้วไนออล นายหาเลย”แฮร์รี่เยาะเย้ย
“ขอให้ตาต่อไปนายเป็นนายที่ต้องหานะแฮร์รี่”ไนออลบอก
“จับให้ได้ละกัน”แฮร์รี่บอกพร้อมกับแลบลิ้นใส่
ฉันให้ลูอิสยืมผ้าพันคอปิดตาไนออล พอลูอิสปิดเสร็จแล้ว เขาก็เช็คดูว่าไนออลเห็นมั๊ย แล้วก็หมุนตัวไนออล แล้วเราทุกคนก็หยุดอยู่กับที่หลังจากที่ไนออลสั่งให้ Freeze
ไนออลเดินได้ฮามาก เขาเดินตัวเซซ้าย ขวา เพราะคงเวียนหัว แล้วเขาก็เลยตั้งตัวให้ตรง สะบัดหัว แล้วก็เดินมาทิศทางที่ฉันยืนอยู่ แล้วเขาก็จับได้ตัวฉัน แล้วก็คลำๆดูว่าเป็นใคร เกือบโดนหน้าอกฉันแล้ว แต่ฉันปัดออก ไม่งั้นฉันได้เสียพรหมจารีแน่ๆ คนยิ่งไม่เคยมีแฟนอยู่ เหมือนไนออลรู้ว่า เขาเกือบจะจับโดนอะไร เขาเลยเปลี่ยนมาคลำแถวๆหัวฉัน
“ฉันชัวร์ว่า คนนี้คือ อีฟ”ไนออลตะโกนออกมา
“ให้ตายเหอะ”ฉันบ่นออกมาเบาๆ แต่ก็ยิ้มออกมา เพราะมันก็เป็นแค่เกมส์
“เอาหละ มองเห็นหรือเปล่า”ลูอิสถามฉัน
“ไม่อ่ะ มืดมาก”ฉันบอก ฉันจะมองเห็นได้ไงย่ะ ก็นายเล่นรัดผ้าซะแน่น จนเลือดจะเลี้ยงสมองไม่ทั่วอยู่แล้ว แต่ก็นะ เกมส์ก็คือเกมส์ และฉันก็แทบไม่เคยเล่นกับเพื่อนเลย หลังจากที่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นตอนปลาย อาจเพราะต่างคนต่างมีการบ้าน และก็ปาร์ตี้อีกเยอะแยะ
“โอเค เอาละนะ”ลูอิสเริ่มหมุนตัวฉัน ประมาณ 3 รอบ
พอฉันตั้งหลักได้ ฉันก็เลยนับ 1 2 3 ในใจ
“Freeze!”ฉันตะโกนออกมา
เงียบ
สงสัยคงนิ่งกันหมดแล้วหละ ฉันเลยเริ่มหา หมายถึง เดินคลำๆไปเรื่อยๆอ่ะนะ
ฉันคลำไปได้ประมาณ 5 นาที ฉันก็จับได้ตัวใครสักคนข้างๆฉัน ตัวสูงๆ แต่ทุกคนก็สูงกว่าฉันมากอยู่แล้ว ฉันเลยเอื้อมมือจับคลำๆแถวๆใบหน้า หน้าหนุ่มๆเนียนๆ จับแถวๆปาก ปากเขาเล็กกว่าคนอื่น อาจจะเล็กที่สุดในวง พอฉันเอื้อมจับแถวๆหัว ผมก็เป็นแข็งๆเหมือนใส่วิค ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าคนนี้คือ...
“แฮร์รี่!”ฉันตะโกนออกมาอย่างมั่นใจ
เดินทางมาถึงตอนที่ 2 แล้ว ต้องขอขอบคุณนักอ่านทุกคน และทุกคอมเม้นเลยนะค่ะ :)
ความคิดเห็น