คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
บทที่ 1
ในห้องรับแขกที่เต็มไปด้วยชายหนุ่ม 5 คน แล้วผู้หญิงอีก 1 คน ก็คือ ฉัน ส่วนตอนนี้เรารอแอนนา หรือโฮสต์ที่รับฉันมานั้นเอง ฉันนั่งอยู่บนโซฟาตัวกว้าง ตรงข้ามกับพวก one direction
อันที่จริง ฉันไม่ใช่แฟนคลับของ one direction แต่ก็ชอบฟังเพลงของพวกเขา ก็มันเพราะและความหมายก็ดีนี่นา แต่ฉันก็จำชื่อพวกเขาได้หมดทุกคน
“เอ่อ.. ยินดีต้อนรับนะ” เลียมเอ่ยขึ้น ท่ามกลางความเงียบที่ผ่านมาประมาณ 5 นาที
“ขอบคุณค่ะ” ฉันตอบกลับ
“ระหว่างที่เรารอแอนนา เรามาทำความรู้จักกันดีกว่าเนอะ ฉัน...เลียม” เลียมบอก
จริงๆแล้ว ฉันรู้ชื่อพวกนายหมดทุกคนแหละ แต่ถ้าอยากแนะนำก็ไม่เป็นไร
“เธอรู้ชื่อพวกเราหมดแล้วแหละ” แฮร์รี่เอ่ยขึ้น
“จริงหรอแฮส ทำไมนายไม่บอกตั้งแต่แรกวะ” เซนบอก
“ฉันลืมหวะพวก โทษทีนะ”แฮร์รี่บอก
“เอางี้ดีกว่า เธอรู้จักพวกเรา แต่เราไม่รู้จักเธอเลย แนะนำตัวเธอหน่อยสิ”ลูอิสพูดขึ้น
“โอเค ฉันชื่อ เอเวอรีน ริต้า สตีฟส์ แต่แค่เรียกฉันว่า อีฟ เฉยๆก็พอ ฉันไม่ใช่แฟนคลับพวกคุณหรอกนะ แต่ฉันชอบเพลงของพวกคุณ ยินดีที่ได้รู้จักพวกคุณนะ”
“เอิ่ม... แค่นี้หรอ” ไนออลบอก
นายอยากรู้อะไรอีกหละเว้ย!
“พวกคุณอยากรู้อะไรหละ อันที่จริง ฉันก็เคยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการในเมลล์แล้ว แอนนาไม่ได้เอาให้พวกคุณอ่านหรอ”
“จริงๆแล้ว เธอก็เอาให้นะ แต่ฉันลืมว่าเอาไปวางไว้ตรงไหน แล้วฉันก็ไม่ได้อ่านมันด้วย ขอโทษนะ”แฮร์รี่บอก
“ใช่แล้ว ขอโทษด้วยนะ เธอช่วยแนะนำตัวเธออีกครั้งได้มั๊ย”เลียมบอก เขาสุภาพสุดๆเลยหละ
“ก็ได้ อืม.. ฉันบอกชื่อฉันไปแล้ว และก็.. ฉันมาจากฝรั่งเศส มาแลกเปลี่ยนที่ลอนดอน 4 เดือนที่ฉันมาที่นี่เพราะฉันชอบสถาปัตยกรรมที่นี่ และผู้คนก็เป็นมิตรและมารยาทดี”ฉันหยุดเพื่อให้พวกเขาถามคำถาม
“อ่าฮะ แล้วพ่อแม่เธอหละ แนะนำพวกเขาน่อยสิ”ลูอิสถามต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“พ่อฉันชื่อ โรแลนด์ เป็นหมอที่โรงพยาบาลชื่อดังในปารีส แม่ฉันชื่อ แอลลี่ เป็นผู้พิพากษาพวกเขาอยากให้ฉันได้ประสบการณ์ในการอยู่เมืองนอก พวกท่านเลยส่งฉันมาแลกเปลี่ยนที่ลอนดอน อยากรู้อะไรอีกมั๊ย”
ยังไม่ทันที่จะมีใครได้ถามต่อ แอนนาก็เข้ามาในบ้าน
“สวัสดีจ้ะ เอเวอรีน ฉันแอนนา ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
ข้างหน้าของฉันคือ ผู้หญิงวัย 30 ต้นๆ เธอมีผมสีดำ หน้าตาก็ไม่ถึงกับดูใจดี แต่แลดูมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง
“สวัสดีค่ะ” ฉันเช็กแฮนด์กับเธอ ตามมารยาท
แต่พอมองไปที่พวกหนุ่มๆแล้ว พวกเขาดูเหมือนเบื่อหน่ายเธอนะ
“เอาหละ นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอพักผ่อนเถอะจ้ะ”
“แต่... คุณจะให้ฉันพักที่นี่ตลอด 4 เดือนเลยหรอค่ะ”
“แน่นอนสิจ้ะ นี่คือบ้านเธอ แล้วพวกลิงนั้นก็คือโฮสต์ของเธอแท้ๆจ้ะ แต่ฉันเป็นแค่ผู้ปกครองเท่านั้น”
“อ่อ เข้าใจแล้วค่ะ เดินทางปลอดภัยนะค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ แล้วเจอกันนะ”
แล้วแอนนาก็ขับรถออกไป เธอมาแค่นั้นแหละ มาแล้วก็จากไป
“เฮ้ พวกนาย ฉันต้องไปหาเทย์เลอร์น่ะ จะกลับมาตอนตี 3 นะ แล้วเจอกัน”แฮร์รี่บอก พร้อมกับคว้ากุญแจรถไป
“เออ แล้วเจอกันพวก”เลียมตอบ
แล้วแฮร์รี่ก็ออกไปอีกคน
“เอ่อ นี่พวกคุณจะให้ฉันนอนห้องนี่จริงๆหรอ”ฉันถาม พลางมองไปในห้องส่วนตัวของแฮร์รี่
“เราต้องขอโทษด้วย พอดีว่า พวกเราลืมบอกให้แม่บ้านมาจัดห้องให้น่ะ”เลียมบอก ตอนนี้พวกเราทั้ง 5 อยู่หน้าห้องของแฮร์รี่
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันจัดห้องนั้นเองได้” ฉันว่า แล้วชี้ไปที่ห้องด้านในสุด ที่มันจะกลายเป็นห้องของฉันในไม่ช้า
“ไม่ได้หรอก ฝุ่นมันเยอะ ผ้าปูก็ไม่เปลี่ยน อีกอย่างเธอเพิ่งมาถึงไม่นาน เธอคงจะเหนื่อยแย่เลย”เซนบอก
“ใช่ๆ อีกอย่างแฮร์รี่จะกลับก็อีกนาน บางทีมันอาจจะกลับมากกว่าตี 3 อีก เธอนอนห้องนี่ไปเถอะ เดี๋ยวฉันโทรบอกแฮร์รี่ให้เอง”ลูอิสเสริม
“เอางั้นก็ได้ แค่คืนเดียวเท่านั้นเองเนอะ”ฉันยิ้มให้พวกเขา เอาวะ แค่คืนเดียวเอง
แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันเข้านอน ฉันตัดสินใจไม่โทรหาพ่อกับแม่ เพราะลอนดอนช้ากว่าปารีส1 ชม. ตอนนี้เป็นเวลาตี 1 ครึ่งตามเวลาลอนดอน พ่อแม่ต้องนอนแล้วแน่ๆ ฉันเลยเก็บโทรศัพท์แล้วก็นอน
“กรี๊ดดดดด!!!!!” เสียงใสๆกรีดร้องลั่นบ้านหลังใหญ่ ตามมาด้วยเสียงดังตุ้บ เหมือนของหนักๆหล่นลงพื้น
แฮร์รี่มานอนข้างๆฉันได้ยังไงอ่ะ แถมเขายังไม่ใส่เสื้ออีก โชคดีที่เขาใส่บ็อกเซอร์ไว้ ไม่งั้นฉันได้ตายก่อนแน่ๆ แล้วก็มีเสียงโหวกเหวกดังมาจากข้างนอก ฉันแน่ใจว่าต้องเป็นพวกหนุ่มๆแน่ๆ
“เธอมาได้ไงอ่ะ”แฮร์รี่ถามขึ้น หน้าตางงๆ
“เกิดอะไรขึ้น!!”เลียมถาม
“เขามาได้ยังไง/ทำไมเธอถึงมานอนในห้องฉัน”เราสองคนถามออกมาพร้อมกัน
ความคิดเห็น