คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12
Chapter 12
หลายวันต่อมา
Louis’s part
วันนี้เป็นวันที่ฟ้าจะต้องเข้าผ่าตัด ผมพาเธอมาเยี่ยมพ่อผมครั้งสุดท้าย
“หนูกลับแล้วนะค่ะทรอย”
ฟ้าจับมือของพ่อผมและยิ้มให้เขา
“ลาก่อนนะฟ้า”
พ่อผมพูดและยิ้มออกมาเช่นกัน เพราะมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่พ่อของผมจะเห็นฟ้า และครั้งสุดท้ายของฟ้าเช่นกันที่จะมาเยี่ยมพ่อของผม
ผมกอดพ่อเป็นครั้งสุดท้าย และกระซิบบอกท่านเบาๆ
“ผมรักพ่อนะครับ”
“พ่อก็รักลูนะลูก”
วันผ่าตัดของฟ้ามาถึงแล้ว และอีกไม่นานเธอก็ต้องเข้าผ่าตัด
“ลู...”
“...”
“ลู....ลูอยู่ไหน...”
ผมหลุดจากภวังค์ของตัวเอง ผมมองไปที่ฟ้าที่นั่งอยู่บนเตียงและมือของฟ้าก็เหมือนจะคว้าอะไรสักอย่างในอากาศ ผมเดินเข้าไปจับมือของเธอ
“ฉันอยู่นี่ไงฟ้า“
“ฟ้าตกใจหมด นึกว่าลูหายไปไหน”
เธอยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ ผมยิ้มตาม แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมา
ผมแค่กำลังคิดว่า ผมกลัวว่า มีอะไรผิดพลาดระหว่างการผ่าตัดและเธอจะไม่ได้อยู่กับผมตลอดไป ผมจะอยู่ยังไง
“ลู...”
“ว่าไง”
ผมถามเบาๆ หลังจากที่เธอเรียกผม ผมนั่งลงข้างๆเธอและเอาแขนโอบเธอไว้
“ถ้าการผ่าตัดไม่สำเร็จ แล้วฟ้าต้องตาบอดตลอดไป ลูจะทำยังไง”
“...ฉัน...”
ผมเงียบไปสักพัก
“ฉันจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต และจะไม่ทิ้งเธอไปไหน”
ฟ้าคลี่ยิ้มออกมาหลังจากที่ผมตอบไป
“ฟ้าแค่...เสียดาย ฟ้าอยากเห็นหน้าของลูทุกๆวัน ฟ้าอยากเห็นรอยยิ้มของลู”
ผมยิ้มออกมากับคำตอบของเธอ ผมลูบหัวเธอเบาๆ
“ฟ้าจะต้องกลับมามองเห็นอีกครั้ง เชื่อฉันนะ”
น้ำเสียงที่มุ่งมั่นของผมทำให้ฟ้ายิ้มออกมา หัวของเธอเอนลงมาซบที่ไหล่ของผมและเธอก็หลับตาลง
“แล้วเจอกันนะลูก”
พ่อของฟ้าพูดกับฟ้า และจูบหน้าผากเธอเบาๆ ฟ้ายิ้มออกมาและพยักหน้า
พอพ่อของฟ้าผละออกไปแล้ว ผมก็นั่งคุกเข่าตรงหน้าเธอ และกุมมือของเธอไว้
“ลู...”
สายตาของฟ้าไม่ได้มองมาที่ผม เธอมองไปเหนือผมไปตามประสาคนที่มองไม่เห็น
“เธอจะต้องกลับมามองเห็นเหมือนเดิม เชื่อฉันนะ”
ผมบอกกับเธอและลูบมือเธอเพื่อให้กำลังใจ
เธอไม่ตอบ แต่พยักหน้าและยิ้มบางๆ ก่อนที่พยาบาลจะเข็นรถเข็นของเธอเข้าไปที่ห้องผ่าตัด
พระเจ้าครับ...ขอให้ฟ้ากลับมามองเห็นด้วยเถิด
Amberley’s part
ฉันเดินเล่นอยู่ริมหาดคนเดียว แสงอาทิตย์ในตอนเช้าที่ทำให้ฉันอยากเก็บภาพนี้ไปให้ลูดู มันสวยมากๆเลย จู่ๆฉันก็เจอใครบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาอย่างดี
“ทรอย”
ฉันยิ้มออกมาหลังจากเรียกชื่อเขา
ทรอยยิ้มตอบฉัน และเดินเข้ามาใกล้ๆ
“สวัสดีแอมเบอร์ลีย์”
ฉันยิ้มตอบทรอยไป
“ที่นี่สวยมากเลยใช่มั๊ยหละ”
ทรอยถามต่อ
“ค่ะ หนูอยากให้ลูมาเห็นที่นี่จัง ว่าแต่...ที่นี่ที่ไหนค่ะทรอย”
ฉันหันไปมองพระอาทิตย์ที่ส่องสว่าง
“ที่นี่คือโลกของฉัน ฉันตายไปแล้ว และฉันก็อยากให้หนูมาเห็นก่อนที่เธอจะตื่น”
ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“หมายความว่ายังไงค่ะทรอย”
ทรอยยิ้มให้ฉันราวกับว่าฉันเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา
“หมายความว่า ฉันตายไปแล้วไงหละแอมเบอร์ และนี่เป็นครั้งสุดท้ายที่หนูจะเจอฉัน”
“ยังไง”
“ฉันบริจาคตาให้หนู แล้วฉันก็ตายลง เพราะโรคหัวใจที่กำเริบในเวลาต่อมา”
ฉันหยุดหายใจชั่วคณะเพราะไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
“ไม่จริงใช่มั๊ยค่ะทรอย ทรอย...ละ...หลอกหนูหรือเปล่า”
“นี่คือเรื่องจริงแอมเบอร์”
ทรอยยิ้มตอบฉันมาก่อนจะพูด
“ดังนั้น ที่ฉันให้เธอมาในวันนี้ ก็เพราะว่า ฉันจะมาบอกลา และฉันอยากจะฝากดูแลลูอิสด้วย”
“...”
“ฉันดีใจนะที่หนูกับลูอิสลงเอยกันได้ซักที หนูกับลูอิสอยู่ด้วยกันแล้วต้องมีความสุขมากแน่ๆ”
“แต่ทรอยค่ะ แล้วลู...”
“ลูรู้แล้วว่าฉันบริจาคตาให้หนู ฉันเป็นคนคุยเรื่องนี้กับลูเอง และฉันดีใจที่ลูให้อภัยกับความผิดของฉัน”
“...”
ทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยนะ
“อ่า...หนูต้องไปแล้วหละแอมเบอร์ลีย์ หลับไปนานแล้ว สมควรที่จะต้องไปหาเจ้าลูได้แล้ว”
ทรอยพยักเพยิดหน้าไปทางข้างหลังฉัน ฉันหันไปมองเห็นแสงสว่างสีขาว ฉันเดินเข้าไปหาแสงนั้น
“ลาก่อนค่ะทรอย”
ฉันหันไปบอกทรอยก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปหาแสงสีขาวนั่น
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ท่ามกลางห้องพยาบาลสีขาวที่ค่อนข้างคุ้นตา ฉันสังเกตุห้องที่ฉันนอนรักษาตัวไปทั่ว ก่อนจะหยุดสายตาไปที่ผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้มและนัยน์ตาสีฟ้าที่ทำให้ฉันตกหลุมรักตั้งแต่วันแรก ฉันค่อยๆยิ้มออกมาเมื่อเห็นหน้าเขา
“ลู...”
ฉันเอ่ยชื่อของเขาออกมา
เขาเดินเข้ามาจับมือฉันอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาสีฟ้าสดใสที่แสดงความเป็นห่วงออกมาอย่างเห็นได้ชัดทำให้ฉันยิ้มออกมา
“ฟ้า...หิวน้ำ”
ฉันพูดกับเขาอย่างยากลำบาก เพราะการหลับไปนานทำให้ร่างกายต้องการน้ำ
“อ่ะ รอเดี๋ยวนะ”
ลูรีบเทน้ำใส่ในแก้วและพยุงฉันให้จิบน้ำ
“ลู...”
ฉันเรียกเขาในขณะที่เขาลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงฉัน
“หืม”
“ฟ้าหลับไปนานมั๊ย”
“ก็...เกือบ 3 วัน”
ใบหน้าเปื้อนยิ้มของลูอิสทำให้ฉันต้องยิ้มตาม
“นายรอฉันตลอดสินะ”
“ฉันไม่ไปไหนเลย ฉันอยากเป็นคนแรกที่เธอเห็นเมื่อลืมตาขึ้นมา”
เขาจับมือฉันไว้ ความอบอุ่นจากมือของเขาทำให้ฉันใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เขาเงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตาสีฟ้าที่มักจะดูขี้เล่น แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความจริงจังในสิ่งที่กำลังจะพูด
“ฉันอยากเป็นคนแรกที่เธอตื่นมาเห็นทุกๆเช้า คนสุดท้ายที่เห็นก่อนจะเข้านอน”
“...”
ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าเขาจะสื่ออะไรกันแน่
“ฉันอยากจับมือเธอ แล้วเดินไปด้วยกัน ใช้ชีวิตร่วมกันตลอดไป”
“...”
ฉันเริ่มพูดไม่ออก เมื่อรู้ว่าเขากำลังสื่ออะไร
“แต่งงานกับฉันมั๊ยฟ้า”
ฉันอ้าปากออกมาเมื่อเขาพูดประโยคนั้นออกมา แต่แล้วก็พยักหน้าตกลงด้วยความเต็มใจ ลูอิสยิ้มออกมา ก่อนจะประทับจูบที่อ่อนโยนลงมาที่ริมฝีปากฉัน
10 กว่าปีที่ฉันรอเขา
10 กว่าปีที่เขาเป็นรักแรกและรักสุดท้ายของฉัน
และฉันขอสัญญากับนายลูอิสคนนี้ว่า ฉันจะรักเขาตลอดไป....
________________________________________________
ไรต์ขอโทดที่มาช้าน้าาาาาาาาาาา
ช่วงนี้กิจกรรมที่โรงเรียนไรต์เยอะมากเลย
ไรต์เลยมาต่อช้า :(
ความคิดเห็น