คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
‘Shut the door
Turn the light off
I wanna be with you
I wanna feel your love
I wanna lay beside you
I cannot hide this
Even though I try’
ตอนนี้ใบหน้าของเลียม เพย์นเริ่มเศร้าลง เขาก้มหน้าเพื่อห้ามน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา แต่ก็ยังฝืนร้องต่อไป
‘Heart beats harder
Time escapes me
Trembling hands
Touch skin
It makes this harder
And the tears stream down my face…’
เขากลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาร้องไห้ออกมา เพื่อนร่วมวงเห็นแบบนั้นเลยเข้าไปกอดเขา จนกลายเป็น Group Hug
ใครๆหลายคนบอกว่า ถึงแม้ว่าเขาร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แต่หัวใจเขาแข็งแกร่ง ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่แบบนั้นซะแล้ว เพราะตอนนี้เขาคิดถึงแค่ ‘เธอ’
3 เดือนก่อน
Liam’s part
ผมเดินไปตามถนน ในหัวคิดแต่เรื่องที่ผมกับแดเนียลเลิกกัน ตอนนี้มันดังไปทั่วโลกแล้วหละ
‘ขณะนี้ เลียม เพย์น ได้เลิกกับแฟนสาวแดเนียล แด๊นเซอร์ที่เห็นว่าคบหากันมานาน...’
ข่าวยังคงดังไม่หยุด ทั้งๆที่มันผ่านมาเกือบ 3 วันแล้ว ผมดึงฮู้ดมาปิดหน้าปิดตาเมื่อฝูงชนกลุ่มหนึ่งเดินผ่าน ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย เดินมาตั้งแต่บ้านพักมาที่สวนสาธารณะที่หนึ่งข้างๆโรงพยาบาลอะไรสักอย่าง ตอนนี้เป็นตอนเย็นๆ อากาศก็เริ่มมืด เพราะมันเป็นหน้าหนาว ฟ้าฝนเลยครึ้มมากกว่าปกติ
ผมยืนเหม่ออยู่บนถนน รอสัญญาณไฟให้ข้ามถนนได้
บรื้นนน!
ซ่า!
“บ้าเอ๊ย!”
ผมสบถออกมา เพราะมีรถคันหนึ่งที่หักเลี้ยวมาอย่างแรง จนทำให้น้ำที่ขังอยู่ตรงท่อสาดมาที่ผมเต็มๆ
เอาหละ สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างจากคนจรจัดเลยหละ แต่ก็ดี อำพรางตัวง่ายดี ผมเดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงสวนสาธารณะที่ตอนนี้ไร้ผู้คน ผมนั่งลงตรงแถวๆหัวมุมของถนนในสวนสาธารณะ น่าจะเป็นที่ๆคนจรจัดเขาทำไว้ แต่ผมไม่เห็นมีใคร ผมเลยไปนั่งเล่นๆก่อน
“นี่มันเหมือนเพลง The man who can’t be moved เลยอ่ะ เอาเถอะเวนดี้ ถือว่าทำบุญก็แล้วกัน ชาติหน้าจะได้ไม่เกิดมาอ่อนแอแบบนี้อีก”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งบ่นเป็นภาษาแปลกๆที่ผมมั่นใจว่าไม่ใช่ภาษาอังกฤษ แต่เหมือนเธอจะพูดชื่อเพลงที่ผมเคยฟังนะ the man who can’t be moved แล้วก็อะไรสักอย่างเกี่ยวกับเวนดี้ อะไรวะเนี่ย
แล้วเธอก็เอาแบงก์ 5 ปอนด์มาวางไว้ตรงหน้าผม แล้วก็เอาหินทับไว้
เดี๋ยวๆๆ นี่เธอคิดว่าผมเป็นคนขอทานงั้นหรอ
“นี่คุณ ผมไม่ใช่ขอทานนะ”
ผมจับมือเธอไว้ แล้วมืออีกข้างของผมก็เอาเงิน 5 ปอนด์นั่นยัดใส่มือเธอ
“อ้าว จริงหรอ มานั่งที่คนจรจัดแบบนี้ ฉันก็คิดว่าคุณเป็นขอทานน่ะสิ”
เธอหันมาพูดกับผมด้วยสำเนียงที่กึ่งๆบริทิช
“ผมไม่ใช่คนถังแตก ผมแค่อกหัก”
“ฮ่าๆๆ นี่คุณจะร้องเพลงเลยมั๊ย”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้าผม ผมสีน้ำตาลเข้ม นัยน์ตาสีเขียวเกือบเทาและรอยยิ้มที่ดู...สดใส
“เอาเงินของคุณไปเถอะครับ ผมไม่ได้ถังแตกจริงๆ”
“อืม...ก็ได้ ฉันเชื่อคุณ และต้องขอโทษด้วยที่ฉันคิดว่าคุณถังแตก”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แฮะๆ”
ผมยิ้มแห้งๆ เธอนั่งลงข้างหน้าผมบนพื้นหญ้านุ่มๆ หน้าตาเหมือนคนอยากรู้อยากเห็น
“ว่าแต่ ทำไมคุณต้องสวมฮู้ดด้วยหละค่ะ คุณเป็น...โจรหรือเปล่า”
“ฮ่าๆๆ ไม่ใช่ครับ ผมเป็นเอ่อ...ช่างมันเถอะครับ”
“บอกฉันเถอะค่ะ ฉันไม่บอกใครหรอก และอีกอย่าง ฉันจะได้โล่งใจด้วยที่ฉันไม่ได้กำลังคุยกับโจรหรือผู้ก่อการร้าย”
“อืม...เอางั้นก็ได้ครับ”
ผมเลยเลิกเสื้อฮู้ดเพื่อให้เธอรู้ว่าผมเป็นใคร
“เฮือก! คุณ! เลียม เพย์น!”
“ชู่ววว์ เบาๆสิครับ เดี๋ยวก็มีคนมาได้ยินหรอก”
ผมห้ามเธอเกือบแทบไม่ทันแน่ะ โชคดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีใคร ไม่งั้นความแตกแน่ๆ
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่คิดว่า ฉันกำลังคุยอยู่กับเลียม เพย์นคนดัง”
“แล้วคุณหละ คุณรู้จักผม แต่ผมไม่รู้จักคุณเลย”
“ฉัน เวนดี้ เวนดี้ แซมมวล”
เอ...นามสกุลคุ้นๆนะ แต่ช่างเถอะ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“เช่นกันค่ะ”
ผมเชกแฮนด์กับเธอ มือเธอนุ่มจังเลย
“เอ่อ...นี่ผ้าเช็ดหน้าค่ะ หน้าคุณมอมแมมมากเลย”
เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวให้ผม ผมรับมันไว้ แล้วก็เช็ดหน้าตัวเอง
“อืม...ฉันต้องไปแล้วหละค่ะ ก่อนที่จะมีใครเป็นห่วงมากกว่านี้”
เธอเงยหน้าขึ้นมาจากนาฬิกาข้อมือของเธอ แล้วก็พูดกับผม สีหน้าแสดงความเร่งรีบของเจ้าตัว
“ให้ผมไปส่งมั๊ยครับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ระ...เอ้ย บ้านฉันน่ะค่ะ อยู่ใกล้แค่นี้เอง ไปแล้วนะค่ะ บายค่ะ”
แล้วเธอก็รีบวิ่งไป
“แปลกจังแฮะ อ้าว ผ้าเช็ดหน้า!”
ไม่ทันแล้วหละ เธอหายไปไวยังกะสายลม
ผมก้มมองผ้าเช็ดหน้าของเธอ แล้วก็พึมพำเบาๆ
“ขอให้เราได้เจอกันอีกครั้งนะครับ”
แล้วผมก็เดินกลับบ้านไป
_____________________________________________
ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่ปล่อยให้รอนาน
ช่วงนี้ไรต์มีเรียนที่โรงเรียน เลยทำให้มาช้ากว่าปกติหน่อย
เดี๋ยวไรต์จะพยายามอัพให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้นะค่ะ
ความคิดเห็น