ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue 100%
Prologue
'เกิดในตระกูลสูงศักดิ์ เป็นเรื่องน่าอิจฉาจะตายไป ได้อยู่ในคฤหาสถ์ใหญ่ๆ มีเงินเป็นร้อยล้านดอล...'
น่าอิจฉางั้นหรอ เฮอะ! คนพูดนี่โง่เป็นบ้าเลย พวกเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพรรค์นี้สักอย่าง ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเขาสักอย่าง ไม่ ไม่เคยมีใครเข้าใจเขาเลย
แต่เขาไม่ได้เกิดในตระกูลสูงศักดิ์ เขาเป็นมากกว่านั้นซะอีก
เพราะเขาเป็น 'เจ้าชาย' น่ะสิ
'แค่อยากให้รู้ ที่ผ่านมานั้น
ฉันคิดถึงเธอสุดหัวใจ...'
ขอ-Lomisonic เป็นเพลงที่เข้ากับอารมณ์ของฉันได้ดีที่สุดในตอนนี้ เพราะฉันกำลังคิดถึงใครบางคนสุดหัวใจเลยหละ ซึ่งเค้าคนนั้นก็คือ...
แม่ของฉันเอง
คุณอาจจะคิดว่าฉันบ้า หรืออาจจะคิดว่าฉันเป็นลูกแหง่ก็ตามใจ แต่ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า มันไม่ง่ายเลยนะ กับการที่ต้องมาอยู่เมืองนอกคนเดียว ตั้ง 3 เดือนแน่ะ ฮือ... ฉันหิว ฉันอยากกินต้มยำกุ้ง ต้มข่าไก่ ผัดพริกแกง ไก่ผัดขิง หมูทอดกระเทียม และก็อีกสารพัดอาหารไทย และอีกอย่างตอนนี้ฉันก็เป็นหวัดอีกต่างหาก ไม่น่าโง่ทิ้งเสื้อโค้ทไว้ที่บ้านทั้งๆที่อากาศหนาวขนาดนั้นเลย ขอสรรเสริญกับความโง่ของตัวเองหน่อยเถอะนะ
ขณะที่ฉันกำลังเคลิ้มกับบรรยากาศฝนตกปรอยๆจากข้างในรถเมล์ คุณย่าที่นั่งข้างๆฉันก็พูดข้ึน
"อากาศที่นี่แปรปวนใช่มั๊ยหละ"
"อ่อ...เอ่อ..ค่ะ..ใช่ค่ะ"
คุณย่านี่เป็นอะไรของแกนะ จู่ๆก็ทัก ตกใจหมดเลย
"หน้าเธอดูไม่เหมือนคนแถวนี้เลย เธอมาจากไหนหรอ ?"
คุณย่าถามฉันต่อ
"หนูมาจากประเทศไทยค่ะ คุณย่าหละคะ ?"
"ฉันมาจาก 'บาร์ตัน'"
แล้วคำว่า บาร์ตัน ก็ทำให้ฉันหูผึ่งขึ้นมาทันที
"ว้าว บาร์ตัน! เป็นประเทศที่หนูอยากไปมากเลยค่ะ แต่แม่ให้หนูมาเรียนที่อังกฤษ เพราะว่าพอดีมีญาติอยู่ที่นี่น่ะคะ"
"อ่อ งั้นหรอ น่าเสียดายนะ ว่าแต่ว่า หนูอยู่พักกับญาติหรอจ้ะ"
"เปล่าค่ะ หนูพักกับโฮสแฟมิลี่น่ะค่ะ ญาติของหนูอยู่อีกเมืองนึง แล้ว...คุณย่าอยู่ที่นี่มานานหรือยังคะ ?"
"ฉันว่าจะมาอยู่แค่ 3 วันน่ะ พอดีมาเยี่ยมหลานชาย เค้าเรียนที่นี่ แต่เค้าไม่รู้หรอกนะว่าฉันมา ฉันอยากเซอร์ไพร์สเค้าน่ะจ้ะ"
และแล้ว ฉันกับคุณย่าก็นั่งคุยกันตลอดทาง จนกระทั่งถึงเวลาที่คุณย่าต้องลงรถบัส
"ดีใจที่ได้คุยกับหนูนะจ้ะ หนูคุยสนุกมากเลย"
"ยินดีที่ได้คุยกับคุณย่าเหมือนกันค่ะ"
"ลาก่อนนะจ้ะ"
"ลาก่อนค่ะ โชคดีนะค่ะ"
ฉันรู้สึกแปลกๆว่าการที่ได้คุยกับคุณย่าคนนั้น อาจจะไม่ใช่การคุยครั้งสุดท้ายของเรา ทำไมนะ ฉันรู้สึกว่า ฉันอาจจะได้เจอคุณย่าคนนั้นอีก
ฉันสลัดความคิดของตัวเอง ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ และหูฟัง เพื่อออกไปวิ่งแถวๆบ้าน เพราะว่าพี่สาวฉันทักว่าฉันเริ่มจะอ้วนแล้ว ฉันก็เลยต้องฟิตหุ่นซะหน่อย
ฉันเลือกที่จะวิ่งไปตามทางเดินไปเรื่อยๆ เพราะว่าฉันชอบมองสวนหน้าบ้านที่คนอังกฤษเค้าจัดกัน สวนเค้าสวยมากเลยนะ มีดอกทิวลิป ดอกกุหลาบ ดอกอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะเต็มไปหมด แถมแต่ละดอกมีแต่สวยๆทั้งนั้นเลย
"ช่วย...ฉัน...ที"
เฮ้ย เสียงอะไรอ่ะ ผีหรอ บ้าน่า ผีอะไรจะมาหลอกตอนสว่างโร่ซะขนาดนี้ ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่าเสียงนั่นมาจากไหน
เฮ้ย นั่นคุณย่าที่ฉันคุยด้วยวันนี้นี่นา ทำไมคุณย่าไปนอนกองที่พื้นแบบนั้นหละ
"คุณย่าค่ะ คุณย่าเป็นอะไรไปค่ะ"
ฉันเดินเข้าไปพยุงคุณย่า และถามอาการ
"อ้าว...หนู...คนนั่น..."
คุณย่าเค้นแต่ละคำอย่างยากลำบาก ไม่ได้การละ ฉันว่าคุณย่าต้องเป็นหอบแน่เลย แต่ไม่น่าจะใช่นะ เพราะคุณย่าเอามือตรงตำแหน่งหัวใจ หรือว่าจะเป็นโรคหัวใจนะ
ฉันไม่รู้ ฉันไม่ใช่หมอนะ
"เดี๋ยวหนูจะพาคุณย่าไปโรงพยาบาลนะค่ะ โรงพยาบาลอยู่ใกล้แค่นี้เอง คุณย่าทนหน่อยนะค่ะ"
คุณย่าพยักหน้าตามเบาๆ ฉันทำอะไรไม่ค่อยถูก ก็เลยให้คุณย่าขี่หลังฉัน แล้วฉันก็รีบวิ่งเพื่อพาท่านไปส่งโรงพยาบาลให้ทันที่สุดเท่าที่จะทำได้
"คุณย่าโรคหัวใจกำเริบน่ะครับ แล้วหมออยากจะให้คุณย่าอยู่ที่โรงพยาบาลสัก 2-3 วันเพื่อดูอาการ"
"แล้วแต่คุณหมอเลยค่ะ คือหนูไม่ใช่ญาติน่ะค่ะ แค่บังเอิญไปเจอเท่านั่นเองค่ะ"
"อ่อ งั้นถ้าคุณย่าฟื้นแล้วก็ขอให้แจ้งหมอด้วยนะครับ"
"ได้เลยค่ะ"
ตอนนี้ทั้งห้องเหลือแต่ฉันและคุณย่าเพียงสองคน ฉันส่งข้อความบอกโฮสว่าวันนี้อาจจะกลับดึกหน่อย และเพราะอะไรฉันก็ไม่ได้อธิบาย เพราะเรื่องมันยาว เดี๋ยวพอกลับบ้านแล้วค่อยเล่าให้ฟังละกัน
ฉันเปิดนิยายในเน็ตขึ้นมาอ่าน สลับกับมองไปทางคุณย่าไปเรื่อยๆ เผื่อคุณย่าตื่นขึ้นมาแล้วต้องการน้ำหรืออะไร
แต่แล้ว บางสิ่งบางอย่างก็ทำให้ฉันหยุดอ่านไป เมื่อฉันอ่านถึงตอนที่นางเอกเริ่มบรรยายถึงลักษณะของพระเอก จู่ๆภาพของใครบางคนก็ผุดขึ้นมาในหัว
เขาคือคนแถวบ้านฉันที่มักจะมารอรถบัสรอบเดียวกัน ฉันชอบแอบมองเขาบ่อยๆ ผมสีน้ำตาลเข้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลประกายที่พอเห็นครั้งแรกก็ทำให้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่เขามักจะใส่หูฟังเวลาที่เขาเดินมารอรถบัส
ถ้าถามว่าชอบเขาหรือเปล่า ฉันคงบอกว่าชอบมากเลย แต่ฉันไม่ได้รักเขาหรอก เรื่องรักแรกพบเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับฉัน และฉันก็ไม่เชื่อมันด้วย
"น้ำ...น้ำ.."
เสียงคุณย่าดังขึ้น และนั่นก็ปลุกฉันออกจากห้วงความคิดของตัวเอง ฉันรีบเทน้ำใส่แก้วและหยิบหลอดใส่ไปในแก้วและยื่นให้คุณย่า
"คุณย่าค่ะ นี่น้ำค่ะ"
ฉันยื่นแก้วน้ำไปให้คุณย่า ท่านรับมาดื่ม ก่อนจะส่งแก้วคืนให้ฉัน ฉันวางแก้วลงบนโต๊ะวางของแถวๆนั้น ก่อนจะเรียกหมอมา
"ตอนนี้อาการของคุณย่าไม่ค่อยมีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะครับ แต่ยังไงหมอขอดูอาการอีกสัก 2 วันนะครับ ตอนนี้ทางรพ.กำลังติดต่อญาติคนไข้อยู่นะครับ"
"อ่อ ค่ะคุณหมอ ขอบคุณมากนะค่ะ"
"หมอขอตัวก่อนนะครับ"
"ค่ะ ตามสบายเลยค่ะ"
พอหมอออกจากห้องไป ฉันก็หันไปคุยกับคุณย่า
"ระหว่างที่คุณหมอกำลังติดต่อคนไข้ หนูจะมาเยี่ยมคุณย่าให้บ่อยที่สุดนะค่ะ คุณย่าจะได้ไม่เหงา"
คุณย่ายิ้มและกุมมือของฉัน
"ฉันขอบคุณหนูมากเลยนะจ้ะ หนูใจดีจริงๆเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณย่า เอาเป็นว่า พรุ่งนี้หนูจะมาหานะค่ะ คุณย่าอย่าเพิ่งเบื่อนะค่ะ เดี๋ยวหนูเรียนเสร็จแล้วจะรีบมาหาเลยค่ะ"
"จ้ะ ฉันจะรอหนูนะ"
"ค่ะคุณย่า"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น