คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7
Chapter 7
3 วันต่อมาหลังจากที่ลูอิสพาฉันไปกินข้าวกับเพื่อนๆของเขา ฉันก็รู้สึกไม่อยากไปอีกเลย ไม่ใช่ว่า ฉันไม่ชอบเพื่อนๆของเขานะ แต่ฉันแค่รู้สึกเจ็บที่เห็นลูอิสกับแอลเลนเนอร์สวีตกันเท่านั้นเอง
‘วันนี้เราแอบเห็นหนุ่มลูอิสกับแอลเลนเนอร์ควงแขนกันออกไปดินเนอร์ที่ร้านอาหารชื่อดังในลอนดอน เอ...ทั้งคู่คงสยบข่าวร้าวของทั้งคู่....’
ติ๊ด!
ฉันกดเปลี่ยนช่องทันทีเมื่อเห็นข่าวของลูอิสกับแอลเลนเนอร์ น้ำตาฉันไหลออกมาไม่ขาดสาย เมื่อคิดถึงตอนเย็นในวันนี้ที่ลูอิสบอกว่า เขาจะออกไปเที่ยวกับแอล ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่พอเขาปิดประตูห้องปั๊บ น้ำตาฉันก็ไหลออกมาทันที
เมื่อไหร่ฉันจะหลุดจากที่นี่สักทีนะ
ระยะเวลาแค่ 3 เดือนเหมือนเป็น 3 ปียังไงยังงั้น
แอ๊ดดด
เสียงเปิดและปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงกริ๊กของลูกบิดอัตโนมัติที่ได้ยินตามมา ร่างสูงของลูอิสเดินเข้ามานั่งข้างๆฉัน
“เป็นไงบ้างหละ สนุกหละสิ”
ฉันถาม
“ก็...สนุกดี แต่นักข่าวเต็มไปหมดเลย”
ฉันพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าเข้าใจ
“ยังไม่นอนอีกหรอ”
เขาถามฉันด้วยเสียงเหนือยๆ
“กำลังจะไปนอนแล้วหละ”
ขณะที่ฉันจะลุกขึ้น ลูอิสก็ดึงมือฉันให้นั่งลงอีกครั้ง
“เอ๊ะ นายจะทำอะ...”
ยังไม่ทันที่จะพูดจบ หัวของลูอิสก็อยู่บนตักฉันเรียบร้อยแล้ว
“ขอฉันนอนอยู่แบบนี้สักพักได้หรือเปล่า”
น้ำเสียงอ้อนวอนของลูอิสทำให้ฉันปฏิเสธเขาไม่ลง ฉันเลยจำใจให้เขานอนอยู่อย่างนั้น
ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบ ได้ยินแต่เสียงหายใจสม่ำเสมอของลูอิส
ฉันค่อยๆปัดผมที่ปรกใบหน้าเขาออกไป และก็นั่งมองอย่างนั้น
ภาพทรงจำในวัยเด็กของฉันผุดขึ้นมา ถึงมันจะรางๆไปบ้างบางที แต่มันก็ยังคงชัดเจนเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เด็กผู้ชายนัยน์ตาสีฟ้าที่สะกดฉันไว้ตั้งแต่แรกเห็น เขากลายเป็นรักแรกของฉันแบบไม่รู้ตัว
แม้ว่าวันเวลาผ่านไปสิบกว่าปีแล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกของฉันที่มีต่อลูอิส ก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย
Louis’s part
แสงแดดในยามเช้าที่ส่องเข้ามาแยงตาของผม ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมา แต่อย่างแรกที่ผมเห็นตอนลืมตาขึ้นมา ก็คือผู้หญิงที่หลับคอพับคออ่อน และแล้วเหตุการณ์เมื่อคืนก็ทำให้ผมจำได้ขึ้นมาทันที
ผมค่อยๆช้อนตัวเธอเบาๆ พยายามไม่ให้เธอตื่น และอุ้มเธอไปยังห้องนอนของเธอ
ผมวางตัวเธอเบาๆลงบนเตียง ห่มผ้าให้เธอ และนั่งมองเธอหลับแถวๆนั้น
นัยน์ตาสีฟ้าขุ่นๆที่มาพร้อมกับผมสีน้ำตาลอ่อน และรอยยิ้มที่สะกดผมตอนเราเจอกันครั้งแรกเมื่อสิบกว่าปีก่อน และตอนนี้ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอ ก็กลับมาเป็นเหมือนตอนนั้นอีกครั้ง
ความรู้สึกที่เรียกว่า รักแรก
จู่ๆผมก็นึกถึงคำพูดของแอลที่พูดกับผมเมื่อคืน
‘นายรู้ใช่มั๊ยว่า ฉันเกลียดที่สุดเวลาที่คนที่ฉันรักโกหกฉัน’
เธอพูดพร้อมกับสีหน้าจริงจัง
‘รู้สิ เราคบกันมาตั้งกี่ปีแล้วแอล’
ผมยิ้มและตอบเธอไปแบบนั้น
‘แต่ตอนนี้นายก็กำลังทำมันอยู่ นายรู้หรือเปล่าลู’
‘ฉันทำอะไร’
ผมแกล้งตีหน้าซื่อถามเธอไปแบบนั้น ลึกๆก็รู้อยู่ว่าเธอหมายความว่ายังไง
‘นายให้แหวนวงนั้นกับแอมเบอร์ ทั้งๆที่นายก็เคยบอกว่า แอมเบอร์กับนายเป็นแค่เพื่อนกัน’
น้ำเสียงตัดพ้อของแอลทำให้ผมต้องก้มหน้าลง เพราะรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นมันคือความจริง
‘ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกเธอ แต่ฉันมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้น’
‘ไม่เป็นไรหรอกลู ไหนๆเราก็ห่างกันมาตั้งนานแล้ว ยังไงความรู้สึกที่ฉันเคยมีให้นาย มันคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วหละ’
‘หมายความว่ายังไง’
‘หมายความว่า เราเลิกกันไงหละลู’
สีหน้าของแอลไม่ได้แสดงว่าเศร้าหรือเสียใจเลย ผมสัมผัสได้
‘ทำไม...’
ผมถามด้วยความสงสัย
‘เพราะหัวใจของนาย ไม่เคยอยู่ที่ฉันตั้งแต่แรกแล้วไงหละ’
‘...’
ผมเงียบไปสักพัก และแอลก็พูต่อ
‘ทุกครั้งที่นายมองมาที่ฉัน ฉันมักจะรู้สึกทุกครั้งเลยว่า นายกำลังมองฉัน แต่หัวใจของนายกำลังคิดถึงคนอื่น ตอนแรกฉันก็คิดว่าฉันคิดไปเอง แต่พอแอมเบอร์โผล่มา ฉันก็แน่ใจว่า คนที่อยู่ในหัวใจนายมาตลอด ก็คือ แอมเบอร์’
‘...’
ผมยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น สิ่งที่แอลพูด มันคือความจริงทั้งหมด
“ลูจะไปไหนน่ะ รอฟ้าด้วยสิลู ฟ้าตามไม่ทันแล้ว”
เสียงละเมอของฟ้าทำให้ผมหลุดจากห้วงความคิดของตัวเอง ผมรีบลุกเข้าไปจับมือของเธอที่พยายามจะคว้าอะไรสักอย่างในอากาศ
“ฟ้า”
ผมค่อยๆเขย่าตัวเธอ เพื่อให้เธอตื่น
“ลู! อย่าวิ่งเร็วสิ ลู!”
“ฟ้า ฉันอยู่ที่นี่แล้วไง ตื่นขึ้นมาสิฟ้า”
ฟ้าลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เธอโผเข้ากอดผมและร้องไห้ออกมา อย่างกับคนขวัญเสีย
“ลูอย่าวิ่งเร็วแบบนั้นสิ ฟ้าตามลูไม่ทันแล้ว ฮึก...ฮึก...”
“ฉันไม่ได้ไปไหนหรอก ฉันก็อยู่ที่นี่แล้วไงฟ้า”
“สัญญากับฟ้านะ ว่าลูจะไม่ทิ้งฟ้าไปไหน”
“ฉันสัญญา”
ร่างเล็กๆในอ้อมกอดของผม ร้องไห้จนหลับไป
ผมค่อยๆวางร่างเธอลงบนเตียง และเช็ดคราบน้ำตาที่อยู่บนหน้าเธอเบาๆ
ผมค่อยๆบรรจงจูบบนหน้าผากเธอเบาๆ
“หลับซะนะ ท้องฟ้าของผม”
ความคิดเห็น