คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 : ทัวร์บ้าน (หรือคฤหาสถ์ ?)
Chapter 6
ฉันเดินตามจัสตินอย่างเงียบๆเข้าไปในตัวบ้าน(หรือคฤหาสถ์ในความคิดของฉัน)
บ้านเขาใหญ่มากกกกกกกกกกกกก... เดินเข้าไปเป็นโถง พอเลยโถงไปจะเป็นห้องรับแขก
ที่น่าจะรับแขกได้สัก 50 กว่าคน เพราะมันใหญ่มาก
และถ้าฉันต้องอยู่ที่นี่จนฉันเรียนจบ ฉันว่าน่องฉันปูดพอดี
“มาถึงกันแล้วหรอ”
ขณะที่ฉันกำลังมองไปรอบๆก็มีเสียงทักทายที่ฟังดูใจดีดังขึ้นจากข้างหลัง
พอหันไปก็พบว่าเป็นผู้หญิงที่ดูมีอายุ ใบหน้ายิ้มแย้มและดูใจดี
“ถึงแล้วครับแม่”
จัสตินเดินเข้าไปสวมกอดและหอมแก้มคนที่เขาเรียกว่าแม่
ฉันว่าเขาได้รอยยิ้มของแม่เขามาเต็มๆเลยหละ เวลายิ้มแล้วดูใจดีเหมือนกันเลย
“แม่ครับ นี่ (y/n) ครับ
คนที่ผมกับคุณย่าพูดถึงบ่อยๆ และเธอก็จะมาอยู่กับเราจนกว่าจะเรียนจบครับ”
จัสตินแนะนำฉันกับแม่เขา
รู้สึกแปลกๆแฮะ เหมือนกับว่าฉันกำลังมาบ้านแฟนครั้งแรกเลย
“สวัสดีจ้ะ เรียกฉันว่า แพทตี้
ก็แล้วกันนะจ้ะ อยู่ที่นี่ตามสบายนะจ้ะ ถ้ามีปัญหาอะไรบอกฉันกับจัสตินได้เสมอเลยนะ”
แม่จัสตินยื่นมือมาเชกแฮนด์กับฉัน
“ขอบคุณค่ะแพทตี้”
ฉันยิ้มพลางเชกแฮนด์ตอบ
“นั่งเครื่องมานานคงเหนื่อย
มาทานข้าวเที่ยงกันก่อน แล้วเดี๋ยวจะให้จัสตินพาไปดูห้องนะจ้ะ”
ฉันยิ้มเป็นการขอบคุณก่อนจะเดินตามสองแม่ลูกเข้าห้องกินข้าว
หลังกินข้าว
“จัสติน แม่ต้องไปพบ เอ่อ...คุณย่านะ
คงจะกลับเย็นๆนี้หละ (y/n) จ้ะ
ถ้าอยากได้อะไรก็บอกจัสตินนะจ้ะ”
“ได้เลยค่ะแพทตี้ เจอกันนะค่ะ”
“เจอกันครับแม่”
จัสตินหอมแก้มแม่ของเขา
ก่อนที่แม่ของเขาจะขึ้นรถไป
“ป่ะ เดี๋ยวฉันจะพาไปดูห้อง”
จัสตินว่า พลางคว้ามือฉันแล้วลากไป
“นี่ ไม่ต้องจับมือก็ได้
ฉันไม่เด็กป.3 นะยะ”
จู่ๆ ใจฉันก็เต้นรัวแปลกๆแฮะ
อาจจะเป็นเพราะว่าเกิดมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาจับมือฉันมาก่อน ก็เลยไม่คุ้นละมั้ง
“หรอ ถ้าไม่บอกว่าอายุ 17
ฉันก็คิดว่าเธอเป็นเด็กป.3 นะ”
“แต่ฉันสูงเกือบ 170 เซนเลยนะ เด็กป.3
ที่ไหนเค้าสูงเกือบ 170 เซนกันหละ”
“ฉันไม่ได้หมายถึงความสูงสักหน่อย
ฉันหมายถึงนี่ต่างหาก”
จัสตินว่า
พลางยื่นหน้าเข้ามาหาฉันแล้วก็จิ้มหัวฉัน
“นี่นาย!”
“ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งเธอนี่มันสนุกจริงๆเลย
มาเถอะ ไปดูห้องกัน”
ฉันเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะยอมให้เขาจับมือแล้วเดินนำฉันไป
“บ้านฉันมีประมาณ 5 ห้องนอน 6 ห้องน้ำ
(ข้างล่าง 2 ข้างบน 4 ที่ว่ามี 4 เพราะ 3 ห้องน้ำนั้นเป็นห้องน้ำในห้องนอน)
ตรงนั้นเป็นห้องนอนแม่กับพ่อ แต่พ่อก็ไม่ค่อยได้มานอนที่นี่หรอก
เขางานเยอะน่ะช่วงนี้”
จัสตินว่าพลางชี้ไปที่ประตูทางขวามือของฉัน
ฉันพยักหน้าเข้าใจ
“ส่วนนี่คือ...ห้องนอนของเธอ”
จัสตินพาฉันเดินมาถึงห้องที่อยู่สุดทางเดิน
บานประตูแบ่งเป็น 2 บานทำด้วยไม้สีขาว
มีเหล็กสีทองสลักเป็นรูปคล้ายๆนกยูงหันหน้าเข้าหากัน จัสตินผลักประตูเข้าไป
พลางผายมือเชิญฉันเข้าไปเหมือนกับว่าเขาเป็นพนักงานโรงแรม แล้วฉันเป็นแขก
อะไรทำนองนั้น
“ห้อง...สวยมากเลยอ่ะ”
ฉันพูดขึ้น ห้องสวยมากจริงๆ
ขวามือของฉันเป็นเตียง มีโต๊ะข้างเตียงทั้งสองข้าง และถัดมาอีกก็มีโต๊ะหนังสือ
ข้างโต๊ะหนังสือมีชั้นหนังสือ และทางซ้ายมือก็มีประตูอยู่ 2 ประตูติดกัน
เปิดเข้าไปอีกห้องนึงก็เป็นห้องน้ำ และอีกประตูนึงก็เป็นห้องแต่งตัว
แถมยังมีระเบียงขนาดไม่ใหญ่มาก พอมองออกไปก็เป็นสวนดอกไม้ข้างล่างด้วย
“ชอบไหม ?”
“ชอบสิ ชอบมากๆด้วย
ทั้งห้องนี้เท่ากับครึ่งบ้านของฉันเลยนะเนี่ย”
ประโยคหลังฉันพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะพูดกับจัสติน
“นี่ ลงไปข้างล่างกัน
ฉันจะพาเธอเดินดูรอบๆบ้าน”
ฉันพยักหน้าก่อนจะให้เขาเดินนำฉันไป
“ตรงนี้คือ ที่พักผ่อน”
เบื้องหน้าของเราเป็นสวนดอกไม้
ที่ถัดจากสวนดอกไม้ก็มีสระว่ายน้ำ และที่นอนไว้สำหรับนอนเล่นหรือไม่ก็อาบแดด
บ้านเขาใหญ่มาก และมีทุกอย่างเหมือนกับที่บ้านดาราฮอลลิวู้ดเค้ามีกัน
ฉันดูวิวเบื้องหน้าก่อนจะถามคำถามที่ฉันสงสัย
“แล้ว...คุณย่ามารีไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับนายหรอ
?”
“ใช่ คุณย่าอยู่อีกวัง...หมายถึงบ้าน
ท่านอยู่อีกบ้านหลังนึง อยู่กับพี่ชายน่ะ”
“นายมีพี่ด้วยหรอ ฉันเพิ่งรู้แฮะ ชื่ออะไรหรอ”
“เบนจามินน่ะ”
“แล้วพี่นายไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยกันหรอ
?”
“ไม่หรอก”
“อ่อ...”
ฉันกำลังจะถามต่อว่าทำไม แต่ก็หยุดตัวเองไว้
เพราะกลัวจะกลายเป็นคนเซ้าซี้จนเขารำคาญ แต่เหมือนจัสตินจะสังเกตเห็นความอยากรู้ของฉัน เขาเลยพูดต่อ
“พี่ฉันเขาค่อนข้างติดคุณย่าน่ะ เพราะแม่เขาเสียตอนเขายังเด็ก คุณย่าเลยเลี้ยงเขาเป็นส่วนใหญ่
ต่อมาพ่อมาแต่งงานกับแม่ ก็มีฉัน พ่อเลยมาสร้างบ้านหลังนี้ แต่พี่ฉันติดคุณย่ามาก
เลยไม่ยอมมาอยู่ด้วยกัน ฉันกับพี่น่ะตอนเด็กๆไม่ค่อยสนิทกันหรอก พอคุยกันได้
แต่โตมาก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นอยู่ พี่ชายฉันค่อนข้างขี้เล่นนะ และเขาก็มักจะทำให้คนอื่นสบายใจเวลาอยู่ด้วย
คนอื่นๆเลยชอบเขากันมาก”
พอพูดถึงตรงนี้ หน้าจัสตินดูหมองๆเหมือนกับกำลังน้อยใจอะไรสักอย่าง
ฉันเลยตบบ่าเขาเบาๆ
“เราเป็นตัวเองนี่แหละดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยเราก็ไม่ได้ไปทำร้ายใคร ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนซะหน่อย”
แต่สีหน้าจัสตินกลับไม่ดีขึ้นเลย
“...”
ฉันคิด พยายามหาคำพูดที่ดีกว่า หรือไม่ก็เปลี่ยนเรื่อง
แต่แล้วสายตากลับไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง
บางอย่างที่กำลังขยับอยู่ในพุ่มไม้ซึ่งอยู่อีกฝั่งของสระน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากที่ๆฉันยืนอยู่
“จัสติน...นายเห็นอะไร...ขยับอยู่ในพุ่มไม้ตรงนั้นไหม ?”
ความคิดเห็น