คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
Chapter 4
ฉันตื่นขึ้นมา แล้วก็รู้สึกว่ามีคนมากอดฉัน ฉันหันไปมองก็เห็นเซนนอนกอดฉันอยู่ ฉันไม่ได้ผลักเขาออกหรือหนีเขา แต่ฉันแค่พลิกตัวแล้วก็ไปมองหน้าเขาที่ตอนนี้นอนหลับตาพริ้มอยู่
นัยน์ตาสีน้ำตาลที่ดูหวานชวนเคลิ้ม ผมสีดำที่ตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมด แถมมีหนวดขึ้นหน้าอีกเล็กน้อย ทำให้ดูเหมือนเป็นคนป่าเถื่อน แต่เขาก็ป่าเถื่อนจริงๆแหละ แขนซ้ายมีแต่รอยสักเต็มไปหมด จนแทบจะไม่เหลือที่ให้สักอีกแล้ว ยิ่งทำให้ดูเป็นคนเถื่อนขึ้นมาอีก
แต่...ทำไมนะ
ทำไมฉันถึงมานอนมองหน้าเขาแบบนี้
ทำไมฉันถึงไม่หนีเขาเหมือนที่ชอบทำหละ
และทำไม...หัวใจฉันถึงเต้นไม่เป็นจังหวะ
“อืม...”
เซนขยับตัวเล็กน้อย ฉันเลยแกล้งหลับ
เซนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเล็กน้อย ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ขนาดเวลาที่เฟรดกอดฉัน ฉันยังไม่เคยรู้สึกอุ่นและปลอดภัยขนาดนี้มาก่อนเลย ทำไมกันนะ
เซนปัดผมออกจากใบหน้าของฉัน ฉันเดาว่าเขาคงตื่นเต็มตาแล้วแหละ
“ทำไมเธอถึงต้องผลักไสฉันออกไปเวลาที่ฉันพยายามจะเข้าใกล้เธอนะ”
เขาพูดลอยๆขึ้นมา
“...”
ฉันยังคงแกล้งหลับต่อและก็ฟังเขาพูดต่อไป เขาลูบผมฉันไปเรื่อยๆแล้วก็พูดต่อ
“ทำไมเธอถึงต้องทำให้ฉันอยากอยู่ใกล้เธอ อยากจูบเธอ อยากกอดเธอ อยากปกป้องเธอ...”
“...”
“และทำไม...ฉันถึงต้องใจเต้นเวลาฉันคิดถึงเธอหรืออยู่กับเธอนะ”
“...”
“เฮ้อ...”
เขาถอนหายใจออกมา แล้วก็ลุกออกไป
ฉันลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเขาปิดประตูห้องนอนฉัน
“ฉันก็รู้สึกเหมือนนายนะเซน”
ฉันพึมพำเบาๆ แล้วก็นอนต่อ
ฉันตื่นขึ้นมาตอนบ่ายๆ แล้วก็เดินไปหาเซนที่นั่งดูทีวีอยู่
ฉันนั่งลงข้างๆเขารักษาระยะห่างระหว่างเรา เขาหันมาแล้วก็เอาหลังมือมาทาบหน้าผากฉัน
“ตัวไม่ร้อนแล้วนิ ปวดหัวหรือเปล่า”
“ไม่แล้ว ดีขึ้นมากเลย”
ฉันบอกตามอาการไป ทำไมฉันถึงไม่เถียงหรือขัดขืนเขาเลยนะ ฉันลอบถอนหายใจเบาๆกับความสงสัยของตัวเองแล้วก็ดูทีวี
“เรื่องอะไรหรอ”
ฉันถาม
“Tristan & Isolde”
ฉันไม่พูดแต่พยักหน้าเบาๆ แล้วก็ดูหนังกับเซน พอหนังจบ ฉันก็พูดขึ้น
“หนังอะไรงี่เง่าชะมัด”
“ไม่เห็นงี่เง่าเลย ออกจะซึ้ง”
ฉันมองหน้าเขา ฉันสังเกตเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าของเขา
“นายร้องไห้หรอ”
เขารีบปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว โธ่เอ้ย..เพิ่งเคยเห็นแบดบอยอย่างเขาร้องไห้นะเนี่ย
“ใครร้องกัน เปล่าซะหน่อย ไม่มี๊”
“เสียงสูงแสดงว่าโกหก ยอมรับมาเถอะน่า”
“ก็ได้ๆ ฉันร้องไห้เพราะหนังมันเศร้า”
“ก็แค่นั้นแหละน่า”
ฉันยิ้มออกมา เพราะในที่สุดก็แกล้งเขาได้
“ฉันชอบเวลาเธอยิ้ม”
เขาพูดขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าหัวใจฉันเต้นแรงขึ้น ฉันหุบยิ้ม แล้วก็หลบหน้าเขา
“หิวจัง”
ฉันพูดขึ้นมาเบาๆ
เซนไม่พูด แต่เดินเข้าไปในครัว ฉันเลยเดินตามเขาไปว่าเขาจะทำอะไร
ความสงสัยของฉันกระจ่างเมื่อเห็นเขาใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูสลับขาวของฉัน เขาดูเหมือนพ่อครัวเลยหละ
ฉันแอบยิ้มออกมาเบาๆ แล้วก็เดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ตรงเคาน์เตอร์เตรียมอาหาร
“ทำอะไรกินหรอ”
ฉันเท้าคางถามเขา
“ซุปไก่น่ะ เธอเบื่อหรือยัง”
ฉันยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า
“นายทำอร่อย ฉันชอบนะ”
เขายิ้มแล้วก็ลงมือทำ
“ต้องขอบคุณรอนนี่นะเนี่ย”
“รอนนี่?”
ฉันถามขึ้นมาด้วยความสงสัย รู้สึกชื่อนี้คุ้นๆนะ
“ใช่ รอนนี่เป็นแฟนไนออล เธอเรียบจบทางด้านการทำอาหาร แล้วตอนนี้เธอก็ทำงานที่ร้านอาหารชื่อดังในแอลเอน่ะ เวลาเธอมาเยี่ยมพวกเราเธอก็มักจะทำอาหารให้เรากิน ฉันกับเลียมมักจะเป็นลูกมือช่วยเธอทำอาหาร”
“อ่อ...”
อ่อ ฉันนึกหน้าออกแล้ว เธอเคยมีข่าวว่าคบกับไนออล ฮอแรน และแน่นอนว่าข่าวนั้นก็เป็นจริง แต่เธอคนนั้นสวยนะ ไม่น่าหละ ไนออลถึงรักเธอมาก
“เสร็จแล้ววววว”
แล้วเซนก็ยกซุปมาวางไว้ข้างหน้าฉัน พร้อมกับเท้าคางมองฉันกิน
“นี่ ไม่ต้องมองฉันขนาดนั้นก็ได้ ฉันอายนะ”
เขาไม่ตอบแต่ยิ้มให้ฉัน แล้วก็ยังคงเท้าคางมองหน้าฉันอย่างนั้น
“วันเสาร์นี้ทำตัวว่างๆหละ ฉันจะพาเธอไปเจอเพื่อนๆฉัน”
“เพื่อนๆนายเนี่ยนะ”
“ทำไม เธอกลัวพวกนั้นหรือไง”
“เปล่า ฉันแค่ทำตัวไม่ถูกเฉยๆ”
“เอาเถอะน่า พวกนั้นไม่กัดเธอหรอกน่า”
“อืม...เอางั้นก็ได้”
“งั้นตอน 10 โมงฉันจะมารับเธอนะ”
ความคิดเห็น