คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
วันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันนัดกับอีฟว่าจะมาเจอกัน ฉันนั่งรอที่ร้านอาหารที่อยู่ใจกลางกรุงลอนดอน ตอนนี้ฝนเริ่มตั้งเค้าว่าจะตก
“รอนานมั๊ยอิซซี่”
แล้วอีฟก็เดินมานั่งตรงข้ามฉัน เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน อีฟดูดีขึ้นมากเลย
“ไม่นานหรอก ฉันก็เพิ่งมานี้เอง”
“พอดีแฮซตื่นช้าน่ะ กว่าจะปลุกมาได้ เสียแรงไปเยอะเลย”
น่าคิดลึกนะ -0- ฉันอ้าปากแล้วก็ยิ้มๆ
“อย่าทำหน้าอย่างน้านนนน เราไม่ได้มีอะไรกันซะหน่อย”
แล้วอีฟก็เริ่มหน้าแดง เวลาที่ฉันได้แกล้งเธอเนี่ยมันสนุกจริงๆ
“ฉันรู้น่า ว่าแต่เธอเถอะ ช่วงนี้เป็นไงบ้าง”
ฉันถามกลับ
“ก็ดี งานเยอะหน่อย เพราะใกล้จะเรียนจบแล้ว แล้วเธอหละ”
อีฟถาม แล้วก็ตักไอติมเข้าปาก
“ก็ดีเหมือนกัน งานไม่ค่อยเยอะ”
ฉันตอบแล้วก็เหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
“มีอะไรเล่าให้ฉันฟังได้นะอิซซี่”
อีฟจับแขนฉันแล้วก็บีบนวดเบาๆ
ฉันตัดสินใจไม่เล่าเรื่องที่ฉันกับเซนในคืนนั้นให้ฟัง เพราะฉันอาย ฉันนอกกายแฟนตัวเอง
“ฉันแค่รู้สึกว่า ช่วงนี้ฉันกับเฟรดห่างกันน่ะ แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในชีวิตฉัน”
“ใครหรอ”
ฉันถอนหายใจเบาๆ แล้วก็บอกชื่อของเขาไป
“เซน มาลิค”
ฉันเดินออกมาจากร้านอาหารหลังจากที่อีฟกลับไปแล้ว ฉันเดินกลับคอนโดพร้อมกับสมองที่มีแต่ความสับสนในหัว หลายๆประโยคที่อีฟพูดกับฉันและหลายๆอย่าง
ครืนนน!
แปะ! แปะ! แปะ!
พระเจ้า! ฝนตก หนักเลยด้วย ฉันเลยวิ่งไปหลบฝนที่ป้ายรถเมล์ที่อยู่ห่างไปอีกไกล ฉันเปียกไปหมด แถมรู้สึกเริ่มมึนหัวและก็หนาว ฉันวิ่งไปพักที่ป้ายรถเมล์ที่มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ ท่าทางเขาดูลึกลับ เขาสวมฮู้ดและในมือก็มีร่ม เขามองหน้าฉัน แล้วเขาก็ก้าวเข้ามา ตอนนี้ฉันไม่มีแรงที่จะก้าวหนี แถมนัยน์ตาพร่าเลือนไปหมด
“เฮ้ อิซซาเบล”
เสียงของเซนทักฉันเบาๆ ฉันเลยปัดเขาออก
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
เสียงฉันเบามาก จนแทบจะไม่ได้ยิน สติเริ่มพร่าเลือนเต็มที
“นี่! ทำไมเธอตัวเปียกแบบนี้”
แล้วสติฉันก็ดับวูบไป
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ปวดหัวจัง ฉันยันตัวเองขึ้นมาก็พบว่า เสื้อผ้านี่ไม่ใช่ตัวที่ฉันใส่วันนี้นี่นา แล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน แล้วฉันมาอยู่ในห้องตัวเองได้ยังไง
แล้วคำตอบทุกอย่างก็ชัดเจน เมื่อเซนเดินเข้ามาพร้อมกับชามซุป
“ปวดหัวมั๊ย”
“นาย...”
ฉันเค้นแต่ละคำอย่างยากลำบากเพราะฉันเริ่มคอแห้ง
“นี่ ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก ฉันแบกเธอมาที่ห้องเธอ แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ”
“นายเห็น...หมดเลยหรอ”
ฉันถามแล้วก็กลืนน้ำลายไปด้วย
“ไม่ๆ ฉันปิดไฟแล้วก็ค่อยๆเปลี่ยนให้เธอน่ะ”
นัยน์ตาสีน้ำตาลของเขาบอกว่า เขาไม่ได้โกหก ฉันเลยพยักหน้าเป็นเชิงว่าฉันเชื่อเขา
“กินซะสิ จะได้กินยา”
เขาตักซุปมา แล้วก็จะป้อนฉัน
“ฉันกินเองได้น่า”
“อย่าดื้อมากได้มั๊ย เดี๋ยวก็ได้หกบนที่นอนหรอก”
ฉันถอนหายใจ แล้วก็ยอมให้เขาป้อนแต่โดยดี ฉันไม่ได้ยอมเขาหรอกนะ ฉันแค่ไม่มีแรงเท่านั้นเอง
พอฉันกินเสร็จ เขาก็เอายาและน้ำมาให้ฉัน ฉันกลืนยา กินน้ำตามแล้วก็นอน
ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเย็น อาการเริ่มทุเลาบ้างแล้ว แต่ก็ยังมึนหัวอยู่ ฉันลุกขึ้น แล้วก็ค่อยๆเดินไปที่ครัว แต่ก็เจอกับร่างสูงที่มาดูแลฉันในวันนี้กำลังทำอาหารอยู่
“ตื่นแล้วหรอ”
ยังมั้ง
ฉันพยักหน้าตอบ แล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
“อ่ะนี่”
เขายกถ้วยซุปมาวางไว้ที่หน้าฉัน ซุปอีกแล้ว แต่ขอบอกว่า ซุปของเขาเนี่ยอร่อยจริงๆนะ
“นายกินอะไรหรือยัง”
ฉันถามเขาออกไป นี่ฉันห่วงเขาหรอ
“ยัง ไม่ค่อยหิว”
ฉันพยักหน้าเข้าใจ แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ อร่อยจังเลย
Zayn’s part
ผมนั่งมองร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง ผมเดินไปปัดผมเธอออกจากใบหน้า แล้วก็ห่มผ้าให้เธอ ผมพิจารณาใบหน้านั่นสักพัก นัยน์ตาสีฟ้าตอนนี้ที่แทบไม่เหลือความสดใสในนัยน์ตาคู่นี้ ใบหน้าขาวที่ตอนนี้เริ่มซีดลง ทั้งหมดล้วนมาจากพิษไข้ทั้งนั้น
“หนาว...หนาวจังเลย”
เธอเริ่มขดตัวใต้ผ้าห่มผืนหนา ผมเลยสอดตัวผมเข้าไปใต้ผ้าห่ม แล้วก็กอดเธอไว้ให้เธออุ่น
“อุ่นจังเลย ขอบคุณนะเฟรด”
เธอหลังจากที่พูดจบแล้วก็ซุกตัวเข้ามาให้อกผม
เฟรดงั้นหรอ??
ใครกันน่ะ??
แล้วความสงสัยของผมก็หมดไป เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรูปภาพรูปหนึ่งที่อยู่ในกรอบบนโต๊ะข้างเตียงของเธอ มันเป็นรูปของเธอกับผู้ชายคนหนึ่ง ที่เขาจุ๊บแก้มเธอ แล้วก็มีตัวหนังสือตัวเล็กๆตรงมุมภาพว่า อัลเฟรด & อิซซาเบล
จู่ๆความรู้สึกเหมือนมีดมาทิ่มในใจก็แล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกเจ็บงั้นหรอ นี่ผมชอบเธอหรอเนี่ย ผมกอดเธอแน่นขึ้นราวกับว่าเธอจะหายไปไหน แล้วก็เอาหน้าซุกลงบนเรือนผมสีน้ำตาลของเธอ
ผมชอบเวลาที่ผมได้อยู่ใกล้ๆเธอ สัมผัสของเธอทำให้ผมแทบต้านทานไม่ได้...
และ ผมชอบเวลาที่เธอยิ้ม แต่ก็เศร้าในเวลาเดียวกันที่รู้ว่า ผมไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เธอยิ้ม...
ความคิดเห็น