คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
ฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่า ตอนนี้มันเริ่มเย็นมากแล้ว ฉันเลยคว้ากระเป๋าและกุญแจรถเพื่อมุ่งหน้ากลับคอนโด แต่ระหว่างทางฉันเดินผ่านห้องอัดห้องหนึ่ง มีเสียงโหวกเหวกโวยวาย ฉันมองเข้าไปก็เห็นวง one direction กำลังเล่นกันอยู่
“เล่นกันอย่างกับเด็ก”
ฉันพึมพำเบาๆ แล้วก็เดินออกไป
พอฉันมาถึงห้อง เปิดตู้เย็นดู ปรากฏว่าภายในตู้เย็นว่างเปล่า มีเพียงแต่น้ำเปล่าและก็ผักเท่านั้น เฮ้อ...ฉันต้องออกไปซื้อของกินแล้วสิเนี่ย
ฉันคว้ากระเป๋าตังค์ เสื้อแจ็กเก็ท และก็กุญแจห้อง แล้วก็เดินออกไป
ฉันเดินไปเรื่อยๆ เพื่อหาของกิน ท่ามกลางอากาศที่เริ่มหนาวขึ้นมา
กินอะไรดีหละเนี่ย ฉันถามตัวเองเบาๆ
ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนผ่านหน้าบริษัทของฉัน ฉันเดินไปเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ อีฟเคยเล่าว่า ตอนนั้นเธอมานั่งพักตรงนี้แหละ เพราะเธอปวดขาจากการใส่ส้นสูงนานๆ แล้วแฮร์รี่ก็เดินมานวดเท้าให้ แถมยังให้ขี่หลังอีกต่างหาก ให้ตายเถอะ ทำไมเฟรดไม่ทำแบบนั้นบ้างนะ แต่เขาเป็นสุภาพบุรุษและก็เทคแคร์ฉันดี นั่นแหละฉันถึงชอบเขาไง
เอ...ทำไมมันมืดๆนะ แถมฉันยังรู้สึกว่ามีคนเดินตามหลังฉันมาด้วย ไม่เอานะ ฉันกลัวเป็นเหมือนอีฟ แถมตอนนี้ก็ไม่มีใครมาตามหาฉันหรอก ฉันกลัวโดนฆ่าหมกศพแถวนี้ ฉันยังไม่แต่งงานเลยนะเว้ยยยย
ฉันเลยหยุดเดินแล้วก็หันไปเผชิญหน้ากับคนที่เดินตามหลังฉันมา
เขาเป็นผู้ชายวัยกลางคนๆหนึ่ง เขาใส่โค้ทตัวยาวถึงตาตุ่ม ฉันเดาว่า ต้องเป็นพวกโรคจิตแน่ๆเลย ฉันก้าวขาไม่ออก ความกลัวที่เกาะกุมหัวใจฉันตอนนี้ลามไปทั้งตัว จังหวะที่เขากำลังจะเปิดเสื้อโค้ท ก็มีมือผู้ชายคนหนึ่งมาปิดตาฉันไว้
“แหม ใหญ่จังนะลุง ไม่เก็บไว้ให้ป้าที่บ้านดูหละ”
เสียงที่เคยได้ยินแค่ไม่กี่ครั้ง แต่สมองฉันกลับจำเสียงเขาได้ขึ้นใจ
“บายๆนะลุง”
แล้วเขาก็เอามือออกจากตาของฉัน
“ไม่ยักรู้แฮะว่าเธอเนี่ยจะชอบดูของคนแก่”
“มาได้ไงเนี่ย!”
“ฉันเดินตามเธอมา”
“เพื่ออะไร”
“ก็...เธอเป็นผู้หญิง แถมเดินออกมาคนเดียวมืดๆแบบนี้อีก มาทำอะไรกลางค่ำกลางคืนแบบนี้ ถามจริง”
จ๊อกกก!
เสียงท้องฉันร้องออกมา ฉันอ้าปากค้างเพราะความตกใจ แล้วก็เอามือกุมท้องเผื่อเสียงจะเบาลงบ้าง
“ฮ่าๆๆๆ ไปเถอะ เดี๋ยวฉันพาเธอไปหาอะไรกิน”
เซนจับมือฉันแล้วก็ลากฉันตามเขาไป
Zayn’s part
ผมลากร่างเล็กๆของอิซซาเบลมาที่ร้านอาหารที่ผมกับเพื่อนๆมักจะไปกินบ่อยๆ ผมเดินเข้ามา พนักงานก็พาผมไปยังที่วีไอพีที่อยู่ในมุมมืดของร้าน
“สั่งซะสิ”
ผมบอก หลังจากที่สั่งอาหารของผมไปเรียบร้อยแล้ว
เธอสั่ง เสร็จแล้วก็นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็แอบถ่ายรูปเธอไว้ไม่ให้เธอรู้ตัว เธอดูสวยมาก เธอทำให้ผมใจเต้นตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน แต่แล้วเธอก็ทำผมโมโหเพราะเธอปาสโนว์บอลที่เพอร์รี่ซื้อให้ผมตอนช่วงคริสมาสต์แตกแทบเท้าของผม ผมรักสโนว์บอลอันนั้นมากเลยนะ เวลาที่ผมรู้สึกคิดถึงเพอร์รี่ ผมก็จะมองไปที่สโนว์บอลอันนั้น แต่ตอนนี้มันแตกไปแล้ว และผมคงประกอบมันขึ้นมาใหม่ไม่ได้
สักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ เราต่างคนต่างกินอย่างไม่มองหน้ากันเลย พอกินเสร็จ เราก็เรียกพนักงานมาเก็บเงิน
“นี่เธอจะไม่คุยกับฉันหน่อยหรือไง”
“ระหว่างเราไม่มีอะไรที่ต้องคุย”
เธอตอบหน้าตาย
“โกรธหรอ”
ผมถาม นี่ผมแคร์เธอหรอ ??
แล้วจู่ๆพนักงานก็มาเก็บเงิน
“นี่ส่วนของฉัน”
เธอวางเงินไว้เสร็จแล้วก็เดินออกไป
ผมจ่ายเงินค่าอาหารทั้งหมด หยิบเงินของเธอออกมา แล้วก็วิ่งตามเธอไป
“นี่!”
ผมกระชากตัวเธอมาให้ประจันหน้าผม
“อะไร??”
เธอถามหน้าตายอีกแล้ว
“นี่เงินของเธอ ค่าอาหารวันนี้ถือว่าฉันเลี้ยง”
ผมยัดเงินใส่มือเย็นๆของเธอ
“ทำไมมือเธอเย็นจัง”
ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน! ส่วนเงินนี่ฉันให้นาย จะได้ไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน”
เธอพยายามสะบัดมือออก แต่ผมก็คว้าไว้ได้ในที่สุด แถมไม่ปล่อยด้วย
“ไม่ ยังไงเธอก็เป็นของฉันแล้ว”
ผมพูดคำโกหกไปอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไปโกหกเธอแบบนั้น แต่สมองและหัวใจผมสั่งมาให้พูดไป สำหรับที่ทำสโนว์บอลผมแตกงั้นหรอ ?
“อย่ามาพูดคำนั้นกับฉัน! ฉันขยะแขยง”
เธอพูดแล้วก็พยายามจะแกะมือผมออก แต่มันก็ไม่เป็นผล แรงของเธอมีน้อยเกินไป
ยิ่งเธอดิ้นผมก็ยิ่งไม่ปล่อย จนเธอลื่นกองหิมะที่อยู่แถวๆนั่น ลงไปก้มจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น
“โอ๊ย!”
เธอร้องออกมา
“เจ็บมากมั๊ย”
ผมเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!”
เธอผลักผมออก แต่ความอดทนของผมเริ่มหมด ผมเลยจับเธอพาดบ่าซะเลย
“นี่! ปล่อยฉันนะ! เซน! ปล่อยฉันๆ!”
เธอทั้งทุบและก็ดิ้นอย่างแรง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมปล่อยเธอไป ผมเดินจนไปถึงหน้าห้องของญาติผม ญาติผมไม่อยู่เลยฝากกุญแจไว้กับผมเผื่อผมมาพัก
“ปล่อยฉันนะ!”
เธอยังคงร้องและทุบผมไม่หยุด ผมเอาเท้าผลักปิดประตู โชคดีที่ประตูนี้ล็อกอัตโนมัติ ผมเลยไม่ต้องเดินมาล็อกอีกที ผมวางเธอลงบนโซฟา แล้วก็เดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่อยู่แถวๆนั้นมา
“ไม่ต้องมายุ่ง!”
เธอชักมือออก
“อย่าดื้อกับฉัน!”
ผมตะโกนกลับ แล้วก็จับมือเธอมา เธอไม่ได้ชักมือออก แต่เธอก็ปล่อยให้ผมทำแผลให้เธอต่อ
ให้ตาย! มือเธอแดงจัง ทั้งแดงทั้งเย็นเลย
ผมนั่งทำแผลทั้งสองข้างให้เธอจนเสร็จ ผมเก็บกล่องปฐมพยาบาล แล้วก็เดินไปส่งเธอที่ห้องเธอที่อยู่ชั้นล่างไปอีก 2 ชั้น
“ขอบใจนะ”
เธอพึมพำเบาๆซะจนผมแทบไม่ได้ยิน
“เธอว่าไงนะ”
“ฉันพูดแค่ครั้งเดียวย่ะ”
แล้วเธอก็ปิดประตูใส่หน้าผม
ผมเดินกลับห้องของญาติไป แล้วก็นอนคิดถึงเรื่องของเธอ...
ทำไมผมถึงเอาเธอออกไปจากหัวผมไม่ได้เลยนะ...
_________________________________________________
ว๊าาาา...มีแต่คนชอบพี่ชายนางเอกเลยอ่าาา
แล้วพระเอกของเราหละค่ะ เดี๋ยวเซนน้อยใจน้าาาาา
55555 ไรต์ล้อเล่นค่าา
ความคิดเห็น