1D: Irresistible (One direction fanfic)

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1

 Chapter 1
 

Isabelle's part
ฉันลืมตาขึ้นมา ทั้งปวดหัว และปวดตัวไปหมด ฉันค่อยๆยันตัวลุกขึ้น ทำไมมันรู้สึกโหวงๆนะ ฉันเลิกผ้าห่มดูนิดหน่อย นี่ฉันไม่ใส่อะไรเลยนอกจากชุดชั้นในและกางเกงในของฉัน พอมองไปรอบๆ นี่มันไม่ใช่ห้องฉันนิ !!!
สายตาฉันสะดุดไปที่ผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ
"อ้าว ตื่นแล้วหรอ"
อย่าบอกนะว่า...
"นายทำอะไรฉันน่ะ ??!!!"
"ใจเย็นๆนะครับคุณ คือ.."
เขาเดินเข้ามาหาฉัน
"ออกไปนะ!!"
ฉันถอยหลังไปจนติดหัวเตียง คว้าทุกอย่างที่อยู่ใกล้ตัว แล้วขว้างไปที่เขา
"อย่าแตะสโนว์บอลอันนั้นนะ!"
เขาตะโกน แต่ไม่ทันละ ฉันคว้าสโนว์บอลที่อยู่บนโต๊ะหัวเตียง แล้วก็ขว้างไปที่เขา แต่แรงของฉันคงมีน้อย มันลอยไปตกอยู่ที่เท้าของเขา แทนที่จะเป็นหัวหรืออวัยวะสักส่วนของเขา
เพล้ง!
เสียงสโนว์บอลแตกอยู่แทบเท้าของเขา เขามองมัน แล้วก็เงยหน้ามามองหน้าฉันอย่างโมโห
เขาก้าวข้ามเศษแก้วของสโนว์บอลอันนั้นอย่างรวดเร็ว เขาพุ่งตัวมาที่ฉัน เขาขึ้นคร่อมฉัน แล้วก็กดแขนทั้งสองข้างฉันไว้
"อยากรู้ใช่มั๊ย ว่าเมื่อคืนเราทำอะไรกันบ้าง" เขากระซิบฉันที่หู
"..."
"เราก็...สนุกกันไง ลีลาเธอทำให้ฉันติดใจเลยหละ"
"..."
"ไง พูดไม่ออกหละสิ แต่เมื่อคืนเราเสียงไม่ดังเท่าไหร่ อยากแก้ตัวมั๊ยจ้ะที่รัก"
"ยะ...อย่ามาเรียกฉันว่าที่รักนะ! เราไม่ได้เป็นอะไรกัน มันก็แค่คืนเดียว!"
"หึ แค่คืนเดียว แต่ฉันจะทำให้เธอจำเมื่อคืนไปตลอดชีวิตเลยหละ"
เขาโน้มหน้าลงมา ฉันหลับตาปี๋ รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดอยู่ที่คอ
เขาผละออกไป ฉันลืมตาดูว่าเขาจะทำอะไร
พรึ่บ!
เขาโยนเดรสที่ฉันใส่ไปผับเมื่อวานมาที่ฉัน
"ใส่ซะ! แล้วเดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอ"
ปัง!
แล้วเขาก็เดินออกไป พร้อมกับปิดประตูดังๆใส่ฉัน
ฉันนั่งชันเข่าแล้วก็ร้องไห้ออกมา
ฉันไม่บริสุทธิ์แล้ว...
ฉันนอกกายแฟนฉัน...
ฉันมันไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงส่ำส่อนเลย...


รถของเขาแล่นมาจอดในคอนโดของฉัน ฉันลงรถไปโดยไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ
“นายเดินตามฉันมาทำไม”
ฉันถาม เพราะเขาเดินตามฉันมาตั้งแต่ฉันลงจากรถ
“เธอยังไม่ขอบคุณฉัน อีกอย่าง ฉันมาเยี่ยมญาติฉันที่พักที่นี่ไม่ได้หรือไงกัน”
“คนอย่างนายมีญาติด้วยหรอ”
ฉันพูดลอยๆ แล้วก็เดินไปขึ้นลิฟท์
ระหว่างที่ขึ้นลิฟท์ เราไม่พูดอะไรกันเลย
ติ๊ง!
เสียงลิฟท์เตือนว่าถึงชั้น 9 แล้ว ซึ่งก็คือห้องของฉัน ชั้น 9 เป็นชั้นวีไอพี ซึ่งมีห้องอยู่แค่ 3 ห้อง ห้องของฉันอยู่ในสุด ซึ่งมันต้องเดินไกลหน่อย แต่ห้องฉันวิวสวยที่สุดในบรรดาห้องชั้น 9 แล้ว
ฉันเดินออกจากลิฟท์ไปโดยไม่มองหน้าเขาแม้แต่น้อย ฉันไม่อยากทำความรู้จักเขา และมันคงดีมาก ถ้าเราไม่รู้ชื่อกันเลย
“นายจะตามฉันมาอีกทำไม”
ฉันถาม เมื่อเห็นว่า เขาเดินตามฉันมา
“ฉันมาทวงคำขอบคุณ และมาทำความรู้จักกับเธอ”
ฉันหยุดอยู่หน้าห้องของฉัน แล้วก็ไขเข้าไป
“ไม่จำเป็น”
ฉันพูดแล้วก็ปิดประตูใส่หน้าเขา แต่เขาดันเอามือมาดันไว้ซะก่อน เขาผลักประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว ฉันเลยเดินถอยหลังมาให้พ้นระยะประตู ไม่งั้นประตูได้ตีหน้าฉันแน่
“เฮ้!”
ฉันตะโกนขึ้นหลังจากที่เขาถือวิสาสะเข้ามาในห้องฉันอย่างรวดเร็ว เขาปิดประตูตามหลัง แล้วก็ก้าวเข้ามาหาฉัน
“ฉันเซน มาลิค”
เขาพูดชื่อของเขา แล้วก็ยื่นมือมากะจะเช็กแฮนด์ แต่ฉันปัดมือเขาออก แล้วก็กอดอกตัวเองไว้
“ฉันไม่อยากรู้จักนาย”
“อย่าลืมเรื่องเมื่อคืนของเราสิอิซซาเบล เบียทริซ เพิลส์”
“นายรู้ชื่อฉัน?”
“เดาไม่ยาก ก็ใบปริญญาเธอมันโชว์หลาอยู่ตรงนั้น ใครไม่เห็นก็ตาบอดและ”
เซนพูดขึ้น แล้วชี้ไปที่ใบปริญญาที่แปะอยู่บนผนังที่อยู่ไม่ไกลจากที่เรายืนซักเท่าไหร่
“รู้ชื่อฉันแล้วก็ไปซะสิ”
ฉันหันไปบอกเขา
“เธอยังไม่ขอบคุณฉัน”
“ไม่มีทาง!”
“ได้!”
เขาพูดแล้วก็จับท้ายทอยฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว แล้วก็โน้มหน้าลงมาจูบฉันอย่างรวดเร็ว
“อื้อ!”
จูบของเขาช่างป่าเถื่อนและร้อนแรง ฉันเจ็บปากไปหมด และรู้สึกได้ถึงเลือดที่ฝาดที่ปาก แล้วเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนจากป่าเถื่อนมาเป็นอ่อนโยน เขาจูบฉันอย่างเนิ่นนาน ฉันดิ้นจนไม่มีแรง สุดท้ายฉันก็หยุดดิ้น แล้วก็ปล่อยเขาจูบฉัน
ในที่สุดเขาก็ผละออกมา
“ฮึ!”
เขาหัวเราะในลำคอ แล้วก็เดินออกจากห้องฉันไป
“คนบ้า! ป่าเถื่อนที่สุด!”
ฉันตะโกนตามหลังเขาไป แล้วประตูห้องฉันก็ปิดลง
ฉันทรุดลงกับพื้นแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

เช้าวันต่อมา
ฉันตื่นขึ้นมาแล้วก็ไปทำงานที่บริษัท บ้านฉันเป็นเจ้าของบริษัทโซนี่ มิวสิคของยูเค พ่อฉันชื่อ เดวิด โจชัวร์ เพิลส์ และแม่ฉันชื่อ ไอรีน เคทลิน เพิลส์ ตอนนี้พวกท่านบินไปประชุมที่อเมริกา ส่วนพี่ชายคนโต โดมินิค คอเนอร์ เพิลส์ ก็ดูแลรับผิดชอบที่นี่กับฉัน และพี่ชายคนที่สอง เดเรค แซมซัน เพิลส์ เขาเป็นนักแต่งเพลงมากความสามารถ เพลงที่เขาแต่งทุกเพลงส่งไปติดชาร์ทอันดับ 1 ในหลายๆประเทศ อันที่จริง ฉันอยากเป็นนักร้องมากกว่า แต่ก็เลือกมาช่วยดอมบริหารธุรกิจดีกว่า เพราะงานที่บริษัทค่อนข้างเยอะมากพอควร
“งั้นวันเสาร์นี้เจอกันนะอีฟ”
(โอเค ได้เลย)
ติ๊ด!
ฉันวางสายจากเพื่อนซี้ของฉัน เอเวอรีน ริต้า สตีฟส์ หรือ อีฟ ฉันซี้กับเธอสุดๆ เพราะพี่ชายเราก็รู้จักกัน และอีฟเป็นเพื่อนที่ดี เธอเป็นแฟนกับแฮร์รี่ สไตล์ส อยู่วงอะไรสักอย่างนี่แหละฉันจำไม่ได้ แต่ฉันได้ยินข่าวของตาหัวหยองนี่บ่อยมากเลย
ฉันเดินเข้าบริษัท แล้วก็ไปเจอกับโปสเตอร์ของวงอะไรสักอย่าง เขาอยู่ค่ายของบ้านฉัน และแน่นอนว่า พวกเขาก็เป็นตัวทำเงินของบริษัทอย่างมหาศาลเลยหละ ฉันยืนมองหน้าพวกเขาที่อยู่บนโปสเตอร์ และหนึ่งในนั้นก็ทำให้ฉันเกลียดขี้หน้าเขามาก
เซน เจวาด มาลิค
น่าไล่ออกซะจริงๆเลย ฉันถอนหายใจเบาๆ แล้วก็เดินเข้าบริษัทไป
“บองชูว์ ดอม”
ฉันทักดอมเป็นภาษาฝรั่งเศสเพราะพ่อกับแม่ส่งพวกเราสามพี่น้องไปเรียนฝรั่งเศสตั้งแต่เรายัง 7 ขวบจนจบไฮสคูลแล้วก็มาต่อที่อังกฤษเพื่อช่วยธุรกิจของครอบครัว
“ว่าไง อิซซี่”
ดอมเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารที่อยู่ในมือ ยิ้มให้ฉัน แล้วก็ถามฉัน
“คอนโดที่พ่อแม่ซื้อให้เป็นไงบ้าง”
“ก็ดีค่ะ วิวสวยดี”
ฉันตอบแล้วก็เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ฉันย้ายไปอยู่คอนโดที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทสักเท่าไหร่ เพราะบ้านฉันค่อนข้างไกลจากบริษัท และมันทำให้ฉันไม่สะดวกเวลาไปไหนมาไหน อีกอย่าง ฉันไม่ชอบอยู่บ้านหลังใหญ่ๆ ฉันชอบอยู่คนเดียวซะมากกว่า ฉันเลยขอมาอยู่คอนโด ส่วนบ้านก็มีแค่ดอมกับเดรคและก็แม่บ้าน บางทีดอมก็ต้องออกไปประชุมไกลๆเช่น อเมริกา ออสเตรเลีย อะไรแบบนี้ เผื่อบางทีที่บริษัทอาจเกิดเรื่องฉุกเฉน ฉันจะได้เข้าไปได้ทัน
“เป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย พี่ใช้งานเราหนักไปหรือเปล่า”
นี่แหละพี่ชายฉัน ฉันภูมิใจจังที่มีพี่ชายแบบดอม ดอมเป็นผู้ชายที่อบอุ่น ใส่ใจคนรอบข้าง และก็จริงจังกับงาน ส่วนเดรคก็ไม่แตกต่างจากดอมเท่าไหร่ แต่เขาเป็นคนขี้เล่นและเฮฮาไปด้วยเท่านั้นเอง
“ไม่หรอกค่ะ พอดีอิซซี่เล่นกีต้าร์จนนอนดึกไปหน่อยน่ะค่ะ”
ฉันโกหกไป เพราะดอมกับเดรครู้ดีว่าฉันชอบเล่นกีต้าร์กับเปียโนมากแค่ไหน ฉันตอบแบบนี้ไปเขาคงไม่สงสัยอะไรมาก
“นึกว่าทะเลาะกับเฟรดซะอีก”
เฟรดที่ว่าก็คือ อัลเฟรด แมทธิว ไชน์ แฟนของฉันเอง บ้านเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับยารักษาโรค ฉันเจอเขาช่วงใกล้เรียนจบ แล้วก็คบกับเขามาจนปัจจุบัน
“แฟนอิซซี่ออกจะเทคแคร์ จะทะเลาะกันได้ยังไงหละค่ะ”
ฉันเดินไปหอมแก้มดอมเบาๆ
“อิซซี่ไปหาเดรคก่อนนะค่ะ เห็นเดรคบอกว่าอยากให้เจอเพื่อน”
ดอมไม่ตอบแต่ยิ้ม พยักหน้า แล้วก็โบกมือให้ฉัน
ฉันเดินไปหาเดรคที่ห้องอัดเสียงที่อยู่ชั้นล่างไปอีก 2 ชั้น เอ...ห้องไหนนะ อ่อ ห้องนี่แหละ
ฉันผลักประตูเข้าไป แล้วก็เห็นพี่ชายฉันกับผู้ชายอีกคนนึง เห็นเขาคุยอะไรกันสักอย่างนี่แหละ
ก๊อก! ก๊อก!
ฉันเคาะผนังเสาไม้ที่อยู่แถวๆนั้น แล้วพวกเขาก็หันมา
“อ้าว อิซซี่”
พี่ชายฉันเดินมากอดฉัน จุ๊บแก้มฉันทีนึง แล้วก็หันไปหาคนที่เขาเพิ่งคุยด้วย
“นี่น้องสาวฉัน อิซซาเบล อิซซาเบล นี่คือ ชาลี พอล แซมมวล หรือ ชาลี เพื่อนพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย”
“สวัสดีค่ะ”
ฉันยื่นมือไปเช็กแฮนด์เขา เขาเช็กแฮนด์ฉันตอบ
“อย่าจับนาน ฉันหวงน้องฉัน”
แล้วเดรคก็เอามือมาตีมือชาลีให้รีบๆปล่อยออกจากมือฉัน
“ฮ่าๆๆ”
ฉันหัวเราะ แล้วก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มีคนเปิดประตูเข้ามา
พวกเขาคือวงที่ทำให้บริษัทของเรามีรายรับเข้ามหาศาล และหนึ่งในนั้นฉันก็เกลียดเขามากที่สุด เซน มาลิค
“สวัสดีครับไซม่อน สวัสดีครับทุกคน”
เดรคทักคนอื่นๆ ในขณะที่ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นส่วนเกินของห้องซะแล้ว ฉันว่าฉันไปนั่งเคลียร์งานดีกว่า
“เอ่อ..เดรค อิซซี่ขอตัวไปเคลียร์งานก่อนนะ”
ฉันกระซิบบอกเขาเบาๆ เขากระซิบต่อมาว่า
“ทำความรู้จักกับพวกเขาก่อนสิ อีกอย่าง งานเธอก็ไม่ค่อยเยอะนี่นา”
ฉันขัดไม่ได้เลยต้องอยู่อย่างจำใจ
“สาวน้อยคนนี้คือใครกันน่ะเดรค”
ไซม่อนทัก
“อ่อ นี่คือน้องสาวผมเองครับ อิซซาเบล อิซซาเบล นี่คือ ไซม่อน”
“สวัสดีค่ะ”
ฉันเช็กแฮนด์กับไซม่อน
“ส่วนนี้คือ เลียม แฮร์รี่ ลูอิส ไนออล และเซน”
พี่ชายฉันแนะนำไปทีละคน ฉันเช็กแฮนด์พวกเขาตอบทีละคน
จนมาถึงคนสุดท้าย เซน มาลิค ฉันทำหน้ามุ่ยใส่เขาเล็กน้อย แล้วเขาก็เช็กแฮนด์ฉันอย่างเนิ่นนาน ฉันพยายามจะเอามือออก แต่เขาก็ดึงมือฉันไว้ และก็ส่งยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์มาให้ฉัน
“ปล่อยๆๆ ฉันหวงน้อง”
เดรคจะตีมือเซน แต่เขากลับชักมือหลบได้ทัน
“ฮ่าๆๆ”
สิ่งที่เดรคทำเรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคนอย่างดี
“ฉันขอตัวก่อนนะค่ะ”
ฉันเดินออกมาจากห้อง แล้วก็ตรงไปที่ห้องทำงานของฉันที่ตอนนี้ไม่มีงานอะไรให้เคลียร์เลย ฉันรู้สึกเริ่มปวดหัวจากความเครียด ฉันเลยกินยาที่เฟรดเคยให้ฉัน แล้วก็นอนบนโซฟาที่อยู่ในห้องทำงาน

_____________________________________________

ไรเตอร์มาต่อให้แล้วนะค่าาาาาา :)

นี่คือโฉมหน้าของพี่ชายทั้งสองของนางเอกของเราาา

Domonic Conor Pearls




Derek Samson Pearls

 

หล่อใช่มั๊ยหล๊าาาาาาา