Fallng for a prince (Justin Bieber fanfic)

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1: Met

Chapter 1: Met 

 

     Justin's part 

     "One day when the sky is falling

      I'll be standing right next to you..."

      เพลงโปรดของผมดังขึ้น และภาพของใครบางคนก็ผุดขึ้นมา 

      'ผู้หญิงที่มาพร้อมกับเพลง Next to you' 

      แล้วผมก็ยิ้มออกมาเบาๆโดยไม่มีเหตุผล ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ผมรู้นะว่าเธอชอบแอบมองผมบ่อยๆ ทำไมผมถึงรู้นะหรอ คุณเคยรู้สึกโดนมองบ้างมั๊ยหละครับ ถ้าคุณเคย ผมก็หมายความแบบนั้นแหละครับ 

      ทำไมผมถึงเรียกเธอว่า ผู้หญิงที่มาพร้อมกับเพลง Next to you น่ะหรอครับ เพราะวันแรกที่ผมเห็นเธอยืนรอรถบัสแถวบ้านผม เพลงในหูฟังของผมที่มักจะเปิดระบบสุ่มเอาไว้ มันก็สุ่มมาโดนเพลง Next to you พอดีเป๊ะ แถมครั้งแรกที่ผมสบตากับเธอ หัวใจผมก็เต้นไม่เป็นจังหวะทันที 

      เอ...แต่ช่วง 2 วันมานี้ ผมก็ไม่เห็นเธอเลย สงสัยว่าเธอคงขึ้นรถบัสรอบหลังละมั้ง ให้ตาย ผมอยากเห็นเธอทุกวันเลย 

      ปิ๊บ! ปิ๊บ! 

      จู่ๆโทรศัพท์ของผมก็แผดเสียงร้อง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และก็พบว่ามันเป็นข้อความ 

      ...จาก พี่ชายของผม...เจ้าชายเบนจามิน 

      'นายเจอย่าหรือยัง จัส'

     หืม...เสด็จย่ามาเยี่ยมผมหรอ 

     'ไม่นิ เสด็จย่ามาหาฉันหรอ ?'

     ผมส่งกลับไป สรรพนามที่ผมกับพี่ชายใช้เรียก ย่า มันคนละอย่างกัน พี่ชายของผมเป็นเจ้าชายขนานแท้ เพราะพี่ชายของผมเกิดจากพ่อที่เป็นเจ้าฟ้าชาย และแม่ของเขาก็เป็นเชื้อพระวงศ์ ส่วนผมเกิดจากแม่ที่เป็นสามัญชนธรรมดา ดังนั้น ผมกับพี่ชายก็เกิดจากพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ แต่ผมก็ต้องเจียมตัวเป็นพิเศษกว่า เพราะแม่ของผมเป็นเพียงสามัญชนคนธรรมดา และแม่มักจะสอนให้ผมเจียมตัวมาตั้งแต่เด็ก 

     'นายไม่รู้หรอว่าย่าไปหานายตั้งแต่ 2 วันที่แล้ว ?' 

     'ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย' 

     เอ...เดี๋ยวนะ.. 

     ผมรีบเปิดดูเบอร์แปลกที่โทรหาผมเมื่อวานนี้ ผมไม่ได้ใส่ใจกับมันเท่าไหร่ เพราะผมคิดว่า ถ้าเค้ามีธุระ เค้าคงโทรกลับหาผมเอง แล้ววันนี้เบอร์นี้ก็โทรหาผมอีกรอบ แต่ผมก็ไม่ได้รับอีก เพราะผมคิดว่าเป็นพวกโทรมาก่อกวน ผมค้นหาจนเจอเบอร์นั้นและผมก็โทรกลับ 

       ผมรอสายได้ไม่นาน ก็มีคนรับ 

       (สวัสดีค่ะ ที่นี่โรงพยาบาลxx ค่ะ มีอะไรให้ช่วยค่ะ)

       "สวัสดีครับ ผมเห็นเบอร์นี้โทรมาเมื่อวานตอนหัวค่ำกับโทรมาอีกครั้งตอนเที่ยงวันนี้ ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าครับ" 

       (อ่อ...คุณใช้ญาติของคุณมารีอาน่า บาร์ตัน หรือเปล่าค่ะ) 

       บาร์ตัน เป็นนามสกุลที่มักจะใช้เวลาที่เราอยากปลอมตัวเป็นสามัญชน เพื่อสะดวกต่อการมาต่างประเทศเป็นความลับ

       "ใช่ครับ ผมจัสติน บีเบอร์ ผมเป็นหลานชายของคุณย่ามารีอาน่า บาร์ตันครับ" 

       (งั้นรบกวนช่วยมาที่โรงพยาบาลตอนนี้ได้มั๊ยค่ะ พอดีคุณหมออยากจะคุยกับคุณน่ะค่ะ) 

       "ได้ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย" 

       

       ผมบึ่งไปรพ.ทันทีหลังจากคุยกับคุณพยาบาลจบ หลังจากที่ผมไปถึงแล้ว ผมก็บอกชื่อของผมกับพยาบาลแถวนั้น เธอพาผมไปพบคุณหมอที่รักษาเสด็จย่า คุณหมอบอกว่า เสด็จย่าไม่เป็นอะไรมาก แค่เหนื่อยและก็ทานยาไม่ตรงเวลา ทำให้โรคหัวใจกำเริบ ดีที่มีผู้หญิงคนนึงไปพบเสด็จย่าเข้า เธอเลยพาส่งโรงพยาบาล และเธอคนนั้นก็มาดูแลเสด็จย่าทุกวันเลย 

       ถ้าผมเจอเธอ ผมจะจูบขอบคุณเลย 

       เอ...ฟังเข้าท่าแฮะ (?) 

      "ห้องนี้แหละค่ะ" 

      คุณพยาบาลพาผมมายังห้องพักของเสด็จย่า ผมกล่าวขอบคุณกับคุณพยาบาล และก็ค่อยๆเปิดประตูห้องเข้าไป 

      "คุณย่าค่ะ คุณย่าชอบฟังเพลงมั๊ยคะ" 

      เสียงของผู้หญิงที่ผมการันตีว่าไม่ใช่เสียงของเสด็จย่า ทำให้ผมหยุดอยู่ตรงประตู และแอบฟัง 

      "ชอบสิ แต่ฉันต้องให้หลานชายของฉันร้องให้ฟังเท่านั้นนะ หลานชายคนเล็กของฉันน่ะร้องเพลงเพราะมากเลย" 

      "ดีจังเลยค่ะ สงสัยคงต้องหาโอกาสไปฟังหลานชายคุณย่าร้องเพลงบ้างแล้วหละค่ะ หลานชายคุณย่าอายุเท่าไหร่แล้วคะ ?" 

      "เขา...เอ่อ..." 

      "20" 

      ผมเดินเข้าไปหาเสด็จย่าพร้อมกับตอบคำถาม

      "..." 

      "จัสติน" 

      คุณย่าเรียกชื่อผมออกมา หลังจากที่ผมปรากฏตัว

      "เสด็..เอ่อ..ย่า" 

      ผมพูดตะกุกตะกัก เพราะผมไม่รู้ว่าควรจะเรียกเสด็จย่าว่ายังไงเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นที่ไม่รู้จักพวกเรา 

     "เอ่อ...หนูกลับก่อนนะค่ะคุณย่า คุณย่าจะได้อยู่กับหลานชาย" 

     เธอจะลุกไป แต่เสด็จย่าดึงมือของเธอไว้ 

    "อย่าเพิ่งไป นั่งคุยกันก่อนสิ อ่อ นี่จัสติน หลานชายของฉัน ส่วนนี้ (y/n) คนที่ไปเจอย่าโรคกำเริบระหว่างทาง และเธอก็พาย่ามาส่งโรงพยาบาล" 

     "ขอบคุณที่ช่วยเสด็...เอ่อ...ย่าของผมไว้นะครับ"

     "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" 

     เธอตอบกลับมา และยิ้มให้ผม 

    ..ผมไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่สดใสแบบนี้มาก่อนเลย.. 

      หลังจากนั้นเราสามคนก็นั่งคุยกันต่ออีกยาว หลังจากนั้นเธอก็ขอตัวกลับ 

      "ไปส่ง (y/n) ที่หน้าโรงพยาบาลสิ"  

      ย่ากระซิบบอกผมเบาๆ ผมขัดใจย่าไม่ค่อยได้ ก็เลยได้แต่พยักหน้า และก็เดินไปส่งเธอที่หน้าประตู

      "เดี๋ยวผมไปส่งหน้าโรงพยาบาลนะครับ" 

      ผมบอกกับเธอ 

      "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่อยากรบกวน" 

      "ไม่เป็นไรหรอก (y/n) ฉันก็อยากพักสักหน่อย" 

      "เอ่อ...งั้นเดี๋ยวหนูจะมาเยี่ยมใหม่นะค่ะคุณย่า ฝันดีนะค่ะ" 

      "จ้ะ กลับบ้านดีๆนะ" 

      "ค่ะคุณย่า" 

      ระหว่างที่ผมเดินไปส่งเธอที่หน้าโรงพยาบาล ผมก็พูดขึ้น

      "เธอ!" 

      "เฮือก!"

      ผมไม่รู้จะพูดอะไร คิดออกอยู่แค่คำเดียว แต่เหมือนผมจะพูดดังไปหน่อย เธอก็เลยตกใจ สงสัยเธอคงกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่แน่ๆ

      "เอ่อ..มีอะไรติดผมเธอแน่ะ"

      ผมโกหกเธอเองแหละครับ จะได้ไม่เสียฟอร์ม 

      "อยู่นิ่งๆนะ เดี๋ยวฉันเอาออกให้" 

      ผมบอก พร้อมกับแกล้งๆเอามือไป แกล้งว่าไอ่อะไรสักอย่างที่ติดผมเธอมันออกไปแล้ว 

      "ออกแล้วหละ" 

      ผมบอก 

      "เอ่อ..ขอบคุณนะ ไม่เห็นต้องทำให้ตกใจเลยนี่นา" 

      เธอบ่นอุบอิบเบาๆ แต่ผมกลับได้ยินซะงั้น

      "ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ" 

      ผมบอกเธอไป 

      "อื้ม ไม่เป็นไรหรอก" 

      ในที่สุดเราก็มาถึงหน้าโรงพยาบาล แล้วเธอก็พูดข้ึน

       "ขอบคุณที่มาส่งนะ เอ่อ..คุณจะว่าอะไรมั๊ย ถ้าพรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมคุณย่าของคุณอีก" 

       "ไม่หรอก เธอมาทุกวันเลยก็ได้นะ คุณย่าของฉันน่ะชอบเธอมากเลยนะ อ่อ ไม่ต้องพูดกับฉันเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ ยังไงเธอก็เด็กกว่าฉันแค่ไม่กี่ปีเอง เรียกฉันว่า จัสติน เฉยๆก็พอ" 

       "ได้สิ จัสติน ฉันจะเรียกนายแบบนี้นะ" 

       "แบบนี้ค่อยโอเคหน่อย"

       "งั้นฉันไปก่อนนะ ขอบคุณอีกครั้งที่มาส่ง" 

       จังหวะที่เธอกำลังจะหันหลังกลับ ผมก็เรียกเธอไว้ก่อน 

        "เดี๋ยว" 

        "หืม..อ๊ะ!"  

        ผมเดินเข้าไปกอดเธอโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

       "ขอบคุณที่ช่วยคุณย่าของฉันไว้นะ ฉันจะไม่มีวันลืมเลย"