คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10
Chapter 10
1 อาทิตย์ต่อมา
Louis’s part
‘ฉันคงไม่กลับไปแล้ว ขอให้นายมีความสุขกับอิสรภาพของนาย ดูแลแอลเลนเนอร์ดีๆหละ เธอเหมาะกับนายนะ
ลาก่อน
จาก แอมเบอร์ลีย์ แคลร์ กรีนส์’
ผมวางกระดาษแผ่นเล็กๆลงบนโต๊ะ หยิบแหวนที่มากับกระดาษแผ่นนี้ขึ้นมามอง พ่อของฟ้าเป็นคนเอามาให้ผมเองกับมิอ หลายคำถามที่ยิงเข้ามาในหัวของผมไม่หยุดและไม่มีวันสิ้นสุดด้วย ผมอยากถามพ่อของฟ้าว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่ยังไม่ทันได้ถาม พ่อของฟ้าก็บอกแค่ว่า ฟ้าไม่อยากให้บอก ถ้าถึงเวลาแล้ว ฟ้าจะมาตอบเอง
ตอนนี้มี 3 คำถามหลักๆที่ผมต้องการหาคำตอบ
หนึ่ง ฟ้าอยู่ไหน
สอง เกิดอะไรขึ้นกับฟ้า
และสาม ผมจะตามหาเธอได้ที่ไหน
3 คำถามนี้เข้ามาวนเวียนในหัวของผมจนทำให้ผมแทบจะไม่เป็นอันทำอะไรเลย วันๆก็เอาแต่ขลุกอยู่แต่ในห้องตัวเอง จนเพื่อนๆก็เริ่มเป็นห่วง
ผมมาอยู่ที่บ้านพักของวงสักพักแล้ว เพราะถ้าอยู่ที่นั่นมันทำให้ผมคิดถึงแต่ฟ้า ความทรงจำที่เราทำร่วมกับที่นั่นมันมีเยอะเกินไป เยอะเกินกว่าที่ผมจะอยู่ที่นั่นได้ แต่เหมือนว่า การที่ผมย้ายมาที่นี่ ก็ทำให้ผมไม่สามารถหยุดคิดเรื่องเธอได้เลย
ในที่สุด ผมก็เปิดประตูแล้วก็เดินลงไปหาอะไรกิน
“หวัดดีเซน”
ผมทักเซนเป็นคนแรก เพราะหมอนั่นมันมองผมแบบอึ้งๆทันทีที่ผมเดินลงมา
“หวัดดีไนออล ไม่เจอกันนานเลยนะ นายผอมลงป่ะเนี่ย”
เจอผมแซวไปแบบนั้นไนออลก็เลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“หวัดดีอีฟ ไม่ไปทำงานหรอ”
ผมนั่งลงบนโต๊ะอาหารหลังจากที่ทักอีฟที่กำลังจัดโต๊ะสำหรับมื้อเที่ยง
“วันนี้วันเสาร์นะลู และนายก็รู้ว่าฉันไม่มีเวรวันเสาร์ ยกเว้นตอนฤดูร้อน”
อืมมม...นั่นสินะ ว่าแต่ตอนนี้มันฤดูอะไรหรอ
“ตอนนี้ฤดูหนาวเว้ยลู”
แฮร์รี่เดินเข้ามานั่งข้างๆผมและก็ตบหลังผมเบาๆ
“นายเป็นอะไรมากหรือเปล่าลู”
แฮร์รี่ถามต่อ
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันสบายดีเว้ยยย ถามอะไรแบบนั้นวะ”
“หน้านายเหมือนคนไม่ค่อยมีสติสตังยังไงก็ไม่รู้หวะลู”
ผมเงียบไปทันที นั่นสินะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมหมกหมุ่นมากขนาดนั้นเลยหรอ
จู่ๆแฮร์รี่กับอีฟก็มองหน้ากันเลิกลั่กเหมือนคนที่มีอะไรปิดบังอยู่
“มีอะไรหรือเปล่า”
ผมถามขึ้น
ทั้งคู่เงียบไปสักพัก และในที่สุดอีฟก็ยอมเปิดปากพูดออกมา
“เรามีเรื่องจะบอก เกี่ยวกับหมอแอมเบอร์ลีย์”
“....”
Amberley’s part
ฉันได้ยินเสียงคนเปิดประตูมา จากความคุ้นเคยที่ฉันสัมผัสได้ ฉันว่า นี่คงจะเป็น...
“สวัสดีค่ะพ่อ”
ฉันเอ่ยทักพ่อและก็หันหน้าไปทิศทางที่คิดว่าพ่อคงจะยืนอยู่
“สวัสดีฟ้า วันนี้เป็นไงบ้างลูก”
พ่อเดินเข้ามาจุ๊บที่หน้าผากฉันเบาๆเหมือนเคย
“ก็เหมือนเดิมค่ะพ่อ ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมาเป็นคนไข้ซะเอง”
ฉันยิ้มแห้งๆออกไป
“ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวลูกก็หาย”
ฉันไม่ตอบแต่ยิ้มออกไป มันมืดไปหมดเลย
เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่วันนั้น วันที่ฉันไปนั่งเล่นบนต้นไม้ใหญ่ ฉันลงจากต้นไม้และจะเดินกลับบ้าน แต่จู่ๆก็มีรถคนหนึ่งวิ่งมาชนฉัน สงสัยคงเป็นพวกเมาแล้วขับ
และสิ่งที่หมอบอกพ่อฉันก็คือ
‘อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นทำให้กระจกรถบาดตาของคนไข้ และทำให้เธออาจจะตาบอดถาวรครับ’
‘แล้วมันจะมีทางรักษามั๊ยครับหมอ’
พ่อฉันถามหลังจากที่รวบรวมสติได้
‘มีครับ เราแค่ต้องรอคนมาบริจาคตาให้คนไข้ แต่ปัญหาติดอยู่ว่า คนไข้อาจจะต้องรอนานหน่อย เพราะตอนนี้ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาบริจาคเลยหละครับ’
และนี่แหละคือปัญหา
พ่อเลยพาฉันย้ายจากโรงพยาบาลในดอนแคสเตอร์มาอยู่โรงพยาบาลเดียวกันกับทรอย เรื่องที่ฉันตาบอดก็มีคนรู้ไม่มาก ก็มีแค่พ่อ ทรอย โจแอนนาห์ อีฟ แฮร์รี่ และก็โจอี้เท่านั้นเอง
“พ่อค่ะ ฟ้าอยากไปเยี่ยมทรอยจังเลยค่ะ”
ฉันพูดขึ้นมาลอยๆ
“ตอนนี้ทรอยมีแขกน่ะลูก เอาเป็นพรุ่งนี้ได้หรือเปล่า”
“แขกหรอกค่ะ?”
“ลูอิสไงหละลูก ฟ้าอยากเจอลูอิสมั๊ย เดี๋ยวพ่อพาไป”
“ฟ้าบอกแล้วไงค่ะพ่อ ฟ้าไม่อยากเจอลูอิสอีกแล้ว ฟ้าพอแล้วที่ต้องเจ็บแบบนั้น”
ฉันหันหน้าหนี รู้สึกได้ถึงน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา ฉันรู้สึกได้ถึงมืออุ่นๆของพ่อที่เช็ดคราบน้ำตาให้ฉันเบาๆ
“พ่อไม่เคยสอนให้หนีปัญหานะฟ้า”
“ฟ้า...ฟ้า...ไม่ได้หนีปัญหา...”
“แค่ส่งจดหมายไป ไม่ได้หมายความว่าเรื่องมันจะจบนะฟ้า พ่อบอกได้เลยว่าตอนนี้ลูอิสต้องสงสัยว่าฟ้าอยู่ไหน และทำไมฟ้าถึงทำแบบนั้น บางที ถ้าฟ้ากับลูปรับความเข้าใจกัน ทุกอย่างอาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้นะลูก”
ฉันหันหน้าหนีและพูดขึ้น
“ฟ้าตัดสินใจแล้วค่ะพ่อ”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด ฉันได้ยินเสียงพ่อถอนหายใจออกมา
“ตามใจก็แล้วกันลูก”
พ่อฉันยีหัวฉันเบาๆ
“มากินแอปเปิ้ลกันเถอะฟ้า พ่ออุตส่าห์หัดปลอกเลยนะ”
พ่อฉันเปลี่ยนเรื่องทันที
ฉันยิ้มและตอบไป
“เอาสิค่ะ”
ความคิดเห็น