คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เกินความคาดหมาย
เช้าวันจันทร์อันสดใส (หรือเปล่านะ?)
"มีนเอ๊ย!! ตื่นได้แล้วลูก จะนอนไปถึงไหนกัน" เสียงของคุณแม่ยังสาวของมีนตะโกนมาจากชั้นล่างของบ้าน เอ๊ย คฤหาสน์สิเนอะ "จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ไม่อิ่มอีกเหรอไง" แม่มีนยังคงตะโกนต่อไป
"จะรีบตื่นไปทำไมล่ะคะ วันนี้มันวันจันทร์ไม่ใช่เหรอไง..." มีนบ่นเบาๆ ให้ตัวเองได้ยินคนเดียวแล้วก็หลับต่อ...
"วันจันทร์…วันนี้วันจันทร์เหรอเนี่ย ตายแล้วๆๆๆ สายแล้วนะเนี่ย โอ๊ย!! จะแปดโมงแล้ว" มีนสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีแล้วบ่นอย่างหัวเสียหลังจากที่รู้ว่าวันนี้คือวันอะไรและจะต้องทำอะไรในวันนี้
10 นาทีผ่านไป
"แม่คะ สวัสดีค่ะ" มีนบอกลาคุณแม่ยังสาวของตัวเองพลางหยิบขนมปังที่แม่เตรียมไว้ให้เข้าปาก "ยีบปากานเออะป้อ (รีบไปกันเถอะพ่อ)" มีนพูดขณะที่ยังมีขนมปังอยู่ในปากแต่พ่อของเธอก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ
"อ้าว!! พ่อ ทำไมไม่ไปที่รถล่ะ เร็วๆ สิคะ" มีนพูดหลังจากที่เอาขนมปังออกมาแล้ว
"หือ อ้าว!! จะให้รีบไปเรอะ" พ่อหญิงสาวถาม
"ก็ใช่น่ะสิคะ เมื่อกี้หนูก็บอกพ่อแล้วนะ" มีนบอกแล้วรีบเดินไปที่รถของพ่อ
"เมื่อกี้เหรอ อ๋อ…พ่อได้ยินไม่ถนัดน่ะ เลยได้ยินเป็น 'ไม่ต้องรีบนะพ่อ' ฮะฮะ สายตั้งแต่เปิดเทอมเลยนะ" พ่อบอกพลางหัวเราะ แต่มีนไม่ตลกด้วย ก็จะตลกได้ยังไงกัน (ก็อีฟพ่อแป้กออกซะอย่างนั้น) ในเมื่อวันนี้เป็นวันเปิดเทอม เริ่มต้นชั้น ม.5/6 ของมีน มีนจะต้องไปจองที่นั่งหน้าๆ สิ ก็มีนน่ะ มันเป็นพวกเด็กเรียน (ตอนใกล้สอบ) อยู่แล้วนี่นา
"เอาเถอะ ไปเร็วๆ กันเถอะพ่อ สายแล้วนะคะ" มีนบอกแล้วเปิดประตูรถ แล้วมุ่งหน้าสู่โรงเรียนพร้อมพ่อของเธอเอง
*****************************************************************
ในรถ
"เอ้อ…ว่าจะถามสักหน่อย เมื่อวานไปไหนมาน่ะ กลับซะดึกดื่นมืดค่ำเชียว" พ่อถามมีนขณะที่กำลังขับรถมุ่งตรงไปยังโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งที่ท่านอุตส่าห์ส่งมีนเข้าเรียนด้วยค่าเทอมอันสูงลิบลิ่ว
"เอ่อ เอ่อ ไป ไป ไป..." มีนอึกอัก จะให้บอกพ่อได้ไงว่าไปเที่ยวกับแฟนน่ะ เอ๊ย!! ป้องต่างหาก (เจ๊อย่าคิดเอาเองบ่อยนักเซ่) จะให้บอกว่า 'ไปเที่ยวกับแฟนมาคะ สนุกนะคะ เดี๋ยววันหลังจะไปอีกค่ะ' อย่างนั้นเหรอไง ดูไม่ค่อยเหมาะสมกับเด็กดี มีคุณภาพเกรด A อย่างมีนเลย (o_O") แต่โชคช่วยเธอเพราะถึงโรงเรียนของมีนพอดี มีนจึงรีบลงจากรถทันที
"พ่อคะ สวัสดีค่ะ" มีนรีบบอกลาพ่อของมีน แล้วเข้าโรงเรียนทันทีด้วยเหตุผล (ที่อาจไม่ดีนัก) สองประการด้วยกัน หนึ่งคือ นี่มันสายมากแล้ว 8 โมงกว่าแล้วนะ ส่วนเหตุผลข้อที่สอง มีนไม่ค่อยอยากจะตอบคำถามของพ่อเธอเองสักเท่าไหร่นัก
"เออ เออ ตั้งใจเรียนนะลูกนะ" พ่อสั่งมีน
"ค่าาาาาาาาาาาาา" มีนตอบรับเสียงยาวแล้วรีบเข้าโรงเรียน เข้าไปที่แถวของห้องมีน แต่ว่ามีนไม่เห็นเพื่อนสนิทของเธอเลย
*****************************************************************
ที่โรงเรียนของมีน อย่างที่บอกไว้ในตอนที่ 1 (ใครยังไม่อ่านกลับไปอ่านซะ) ว่าคือโรงเรียนชื่อดังที่สุดในย่านนี้และเป็นโรงเรียนติดอันดับที่ 5 ของโรงเรียนที่มีการศึกษาดี (ความจริงน่าจะเป็นโรงเรียนที่มีค่าเทอมสูงที่สุดน่าจะเหมาะกว่า) ของประเทศไทย ที่นี่เป็นแหล่งหาความรู้ (จริงหรือเปล่า!!) ของทายาทนักธุรกิจหรือเหล่าไฮโซไฮซ้อทั้งหลาย แต่ถึงอย่างไรก็ยังมีนักเรียนที่ใช้ความสามารถของตัวเองจริงๆ สอบเข้ามาได้บ้าง แม้จะเป็นแค่ส่วนน้อยเพียง 10% ก็ตาม (เอ่อ…สารภาพหน่อยนึง มีนเองก็ไม่ได้เป็น 1 ใน 10% นี้หรอกนะ)
"โอ๊ย!! พอดีเข้าแถวเลย" มีนพูดกับตัวเองแล้วรีบเดินเข้าไปที่แถวของตัวเอง และหลังจากเลิกแถว มีนรีบวิ่งไปที่ห้องและเข้าไปจองโต๊ะทันที (แข่งวิ่งได้สบาย)
"เฮ้อ!! ดีจริงๆ ได้นั่งข้างหน้าด้วย" มีนบอกกับตัวเอง หลังจากนั้นไม่นาน เพื่อนๆ ชั้น ม.5/6 ของมีนก็เข้ามาเพื่อจองที่เหมือนกัน
เวลาผ่านไป 10 นาทีหลังจากนั้น เพื่อนๆ ในห้องของมีนก็มากันเกือบครบแล้ว แต่......
"แล้วเพื่อนกลุ่มชั้นหายไปไหนหมดเนี่ย เข้าแถวก็ไม่เห็น เอ๊ะ!! หรือว่ามันลืมวัน ไม่น่าใช่ ยายพวกนั้นไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์นี่นา เอ๊ะ!! หรือว่ามันหลงทาง ก็ไม่น่าใช่ อยู่มาตั้ง 5 ปีแล้วนะ ยกเว้นก็แต่ยายอีฟเนี่ยแหละที่มาแค่ครึ่งปีเอง แต่ก็ไม่น่าจะหลงง่ายๆ นี่นา เอ๊ะ!! หรือว่า..." มีนพูดกับตัวเองอีกครั้ง แต่แล้วต้องหยุดกึกเพราะพวกเพื่อนตัวดีของเจ้าหล่อนมาถึงแล้ว
"ยายมีน!!" เสียงทักทายของแพนเค้ก เพื่อนสาวตัวดีของมีน ยายแพนเค้กคนนี้นี่เป็นลูกของคุณนายรวยทรัพย์ (ชื่อดีชะมัด) เจ้าของกิจการเครื่องประดับยักษ์ใหญ่ที่สุดแห่งเมืองไทย เธอเป็นสาวหุ่นสวย ผอมเพรียวลม ปากร้ายแต่ใจดี ใจร้อนนิดๆ (ซึ่งไม่เหมือนแม่เลย) แต่ข้อดีของแพนเค้กก็คือเธอเป็นคนสนุกสนานและเป็นคนคอยไกล่เกลี่ยปัญหาต่างๆ ในห้อง (ด้วยวิธีการต่างๆ ทั้งบอกกล่าว จิก ตบ ไล่ฆ่า ฟันทิ้ง (เว่อร์แล้วๆๆ เขียนไปชักเพลินเรอะ)) ก็แหม เธอเป็นถึงรองหัวหน้าห้องเชียวนะ คติประจำใจเธอคือ เพื่อนสำคัญกว่าแฟน ขาดแคลนยังไงบอกเพื่อนได้ (เพิ่งเคยได้ยินก็วันนี้ล่ะ) (จากผู้เขียน: ต่อจากนี้ไปจะเรียกยายแพนเค้กนี่ว่า แพนเฉยๆนะครับ)
"นี่ๆๆ ชั้นเพิ่งอายุ 17 เองนะ ห่างจากเธอปีเดียวเอง เรียกชั้นว่ายายเชียวเหรอ" มีนตอบกลับไป
"เป็นไงบ้างมีน ปิดเทอมสนุกไหม" อีฟ เพื่อนสาวของมีนอีกคนหนึ่งพูด ที่เธอพูดถึงไปเมื่อตะกี้ เธอคนนี้เป็นสาวร่างสูง ใส่แว่นหนาเตอะ และชอบแบก (-*-) หนังสือต่างๆ สารพัดชนิดที่หามาได้จากบ้านมาโรงเรียนอยู่เสมอ เธอออกจะเรียบร้อยสักหน่อย (ไม่หน่อยละมั้ง มากเลยแหละ) เพิ่งจะมาเข้าที่โรงเรียนแห่งนี้เมื่อเทอมที่แล้ว อีฟคือ 1 ใน 10% ที่สอบเข้าโรงเรียนนี้มาด้วยความสามารถของตัวเอง แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เห็นซื่อๆ บื้อๆ กิริยามารยาทเรียบร้อยอย่างนี้ เมื่อใดที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟนะ โอ๊ย!! ขนาดยายแพนยังเอาไม่อยู่เลย เอ้อ…ลืมบอกไป ยายอีฟคนนี้นี่เรียนเก่งเป็นอันดับหนึ่งของห้องเชียวนะ เป็นต้นฉบับการลอกการบ้านของเพื่อนๆ ทั้งห้อง (ฮะฮะ)
"ก็โอเคนะ ไม่เลวเท่าไหร่หรอก" มีนตอบแล้วหันไปนับจำนวนเพื่อนที่ขาด
"เอ๊ะ ยายโอ๋หายไปไหนล่ะ" มีนถามหลังจากที่พบว่าเพื่อนในกลุ่มไม่ครบ
"มันก็นั่งอยู่ข้างหลังเธอนั่นไง" ยายแพนกับอีฟบอกพลางชี้ไปที่โอ๊ะโอ๋ (พิมพ์ยากจัง) เพื่อนในกลุ่มของมีนอีกคน ที่ตอนนี้นั่งเหม่อลอย โอ๊ะโอ๋คนนี้คือลูกสาวคนเดียวของคุณชายมาโนชและคุณหญิงศิริวรรณ เจ้าของกิจการโรงแรมนิติรัตน์ โรงแรมชื่อดังในกรุงเทพมหานคร โอ๊ะโอ๋เป็นคนหน้าตาน่ารัก (แหงล่ะ ก็เธอน่ะมีดีกรีเป็นถึงดาวโรงเรียนเชียวนะ) เป็นที่หมายปองของชายหนุ่มทั้งโรงเรียน (เค้าว่ากันว่าอย่างนั้นนะ แต่มีนไม่คอยจะเชื่อเท่าไหร่ โฮะโฮะ มีนสวยกว่าตั้งเยอะ (คือยายมีนนี่นอกจากจะโลภแล้วยังหลงตัวเองอีก)) นอกจากหน้าตาจะน่ารักแล้วยังชอบใครง่ายอีกด้วย (ข้อดีเหรอ?) อีกอย่างหนึ่ง เธอเป็นคนที่เรียนเก่งรองจากยายอีฟเชียวล่ะ ถ้ายายอีฟเป็นต้นฉบับการลอกคนที่ 1 ยายโอ๋ก็คือต้นฉบับการลอกอันดับที่สองของ ม.5/6 นั่นเอง (จากผู้เขียนอีกครั้ง: ต่อจากนี้ไปก็จะเรียกยายโอ๊โอ๋นี่ว่า โอ๋เฉยๆนะครับ เพราะขี้เกียจพิมพ์อ่า)
"อ้าว!! แล้วนั่นมันเป็นอะไรไปล่ะ ไม่สบายเหรอ" มีนถามเพื่อนสนิทต่อทันที ปกติโอ๋เป็นคนที่แข็งแรง ไม่ค่อยป่วยบ่อยเท่าไหร่นัก (นอกจากป่วยการเมือง)
"อ๋อ มันกำลังเพ้อถึงผู้ชายคนนึงน่ะสิ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยนะ คาดว่าน่าจะย้ายมาใหม่ ม. อะไรก็ไม่รู้สิ แต่ใส่ชุดม.ปลาย คงไม่ใช่ม.ต้นหรอก (เอ๊ะ!! จะเขียนทำไมเนี่ย) ชั้นเห็นยังตะลึงเลย และชั้นก็เชื่อด้วยว่าถ้าเธอเห็นเขานะก็จะต้องตะลึงเช่นกัน" ยายแพนเจ้าของคติ 'เพื่อนสำคัญกว่าแฟน' บอกมีน
"เข้ามาใหม่เหรอ" มีนถามอย่างงงๆ
"ใช่แล้ว เดี๋ยวพวกเราจะเล่าให้ฟัง เธอน่ะ ไม่น่ามาสายเลย จะได้เห็นหน้าเขาคนนั้นด้วย หล่ออย่างนี้เลย" ยายแพนพูดพลางยกนิ้วโป้งขึ้นบนฟ้า…
แต่ยายอีฟกลับชี้ลงดิน (แล้วช้านจะเชื่อใครดีเนี่ย โว้ววว) (-*-)
"นี่ๆๆ อีฟกลับไปอ่านคัมภีร์เคมีของเธอต่อไปเลยไป" ยายแพนพูดแล้วพลักอีฟไปนั่งข้างๆ ยายโอ๋
"แล้วทำไมมีนมาสายล่ะวันเนี้ย" อีฟถามหลังจากหยิบหนังสือคัมภีร์นั่นขึ้นมาอ่านได้ 2 บรรทัด
"เอ่อ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยน่ะ" มีนตอบอย่างละอายใจนิดๆ (นิดเดียวเท่านั้นนะ) แล้วหันไปคุยกับแพนต่อ "เอ้า ว่ามาสิ เรื่องนายหน้าหล่อนั่นน่ะ"
"ก็มันเป็นอย่างนี้..." แพนเค้กเริ่มแต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรนัก อ.สุปราณี สุดเฮี้ยบ (และเฮี้ยน) ก็เดินเข้ามาในห้อง อ.สุปราณีคนนี้ก็คืออาจารย์ที่ปรึกษาของห้องมีนเอง ทันใดนั้น ห้องที่เคยวุ่นวายก็กลับเป็นปกติ เงียบเหมือนไม่เคยมีคนอยู่ในห้องนี้มาก่อนทันที มีนกับเพื่อนรีบนั่งที่ที่จองไว้ มีนนั่งกับแพนเค้กข้างหลังที่ที่โอ๋ (ที่ตอนนี้เลิกเหม่อแล้ว) นั่งกับอีฟ
"เอ้าๆ เงียบได้แล้ว เดี๋ยวค่อยคุยกันตอนพักกลางวันก็ได้ จะคิดถึงอะไรกันนักกันหนา" อ.สุปราณีพูดด้วยน้ำเสียงปกติ คือแหบๆ แต่ทรงอำนาจ
"ทีอาจารย์ล่ะ เมื่อเช้าชั้นยังเห็นโม้น้ำลายแตกฟองกับอาจารย์คนอื่นในห้องพักครูเลย" ยายแพนหันหน้ามาบ่นเบาๆ ให้มีนได้ยิน
"นักเรียน เคารพ" เสียงของนายบอยดังขึ้นให้เพื่อนทั้งห้องได้ยิน บอยคนนี้คือหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสันทัดและก็เป็นหัวหน้าห้องคนเก่าของห้องนี้ด้วยเมื่อตอนม.4 (ซึ่งก็น่าจะเปลี่ยนได้แล้วนะ วันๆ ไม่เห็นจะทำอะไรเลย เป็นหัวหน้าได้ยังไงไม่รู้)
"สวัสดีครับ / ค่ะ" นักเรียนทั้งห้องกล่าวคำทักทายอาจารย์
"อืม ยังรับผิดชอบดีเหมือนเดิมนะ วิชญชัย (อาจารย์สมองกระทบกระเทือนหรือมีนที่หูเฝื่อนกันแน่นะ อาจารย์บอกว่านายบอยรับผิดชอบดีเรอะ) (แล้วตัวเองรับผิดชอบดีแค่ไหนล่ะเจ๊) ขอต้อนรับนักเรียนทุกคนสู่ชั้นเรียน ม.5/6 ปีนี้ห้องเราจะมีนักเรียนคนใหม่เข้ามาอีก 1 คนนะ…เพราะฉะนั้น ครูจะแนะนำเขาให้พวกเธอได้รู้จักกันนะ เข้ามาได้ ชวณฐ" อ.สุปราณีบอกแก่นักเรียน แล้วเปิดทางให้นักเรียนใหม่เข้ามา เมื่อมีนเห็นนักเรียนเข้าใหม่ของห้องแล้ว มีนถึงกับตะลึงไปเลย
ชายหนุ่มคนนั้น ชายหนุ่มคนนั้น หน้าตาคมเข้ม ผิวสีขาว รูปร่างสันทัด มีนจำได้ทันที…เขาคือคนที่ร้านบิ๊กเบอร์เกอร์ คนที่เธอทำน้ำหกใส่ คนที่ทำให้พี่หมีเสียเงินสองพันบาท (-*-) คนที่พี่หมีเองเล่าว่าเป็นลูกเสี่ยใหญ่ประจำถิ่นนี้ คนที่ทำให้มีนต้องมานั่งทำความสะอาดร้านกับป้อง คนที่ไล่ตามมีนเมื่อคืนนี้ คนที่มีนคิดว่าจะฆ่ามีน คนนี้ คนนี้ คนนี้ ตอนนี้อยู่โรงเรียนเดียวกับมีน อยู่ห้องเดียวกับมีน และ.... อยู่ข้างหน้ามีนเอง
"ยายโอ๋ คนนี้ไง คนๆ นี้ไง เด็กที่เข้ามาใหม่น่ะ คนที่เธอตามเขาเมื่อเช้านี้ไง" แพนเริ่มการสนทนากับโอ๋
"ใช่แล้ว ใช่จริงๆ ด้วย" โอ๋พูดตอบหลังจากพิจารณาบุคคลที่เธอแอบชอบอยู่แล้วตาก็จ้องแต่นายชวณฐนั่น ตาไม่กระพริบและเริ่มเหม่อลอยอีกครั้งหลังจากที่หายไปแล้วด้วยเสียงของอ.สุปราณีตอนเริ่มชั้นเรียน
"โลกกลมจังเนาะ นี่ไง มีน ชายหนุ่มคนนั้นที่ยายโอ๋แอบชอบไง" แพนพูดกับมีน แต่ก่อนที่มีนจะพูดอะไรกลับไป...
"นี่นี่ หยุดได้แล้ว แพนนภา" อ.สุปราณีดุยายแพน ทำให้ยายแพนหน้าจ๋อยทันที
"เอ้า แนะนำตัวเองหน่อยสิ ชวณฐ" อ.สุปราณีบอกกับนายนั่น
"ครับ สวัสดีครับเพื่อนๆ ทุกคน ผมชื่อชวณฐ วิชณปกรณ์ ชื่อเล่นชื่อณฐนะครับ" นายนั่นบอกกับเพื่อนๆทุกคน แล้วตามมาด้วยเสียงตบมือของทุกคนในห้อง (โดยเฉพาะยายโอ๋ จะตบอะไรกันนักกันหนา คนอื่นหยุดกันหมดแล้ว เธอยังไม่หยุดอีก ส่วนมีนนั้นตบแค่เป็นพิธีเท่านั้น ซึ่งความจริงเธออยากต่อยหน้านายนั่นมากกว่า)
"เอ้า เลือกที่นั่งได้ตามใจชอบเลยนะ ชวณฐ" อ.สุปราณีบอก มีนสังเกตเห็นว่า อ.ดูท่าทางกลัวและเกรงใจนายนั่นมาก อาจเป็นเพราะว่ากลัวอิทธิพลลูกเสี่ยใหญ่ประจำถิ่นก็ได้มั้ง
นายนั่นเดินจากหน้าห้องไปที่ที่ว่างอยู่ ซึ่งก็คือ ...
ที่นั่งข้างหลังของมีนซึ่งว่างอยู่ ข้างๆ นายอาร์มสุดเก๊กนั่น นายอาร์มคนนี้มีตำแหน่งเป็นถึงเดือนโรงเรียนคู่กับโอ๋ เป็นที่คลั่งไคล้ของทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่ แต่ที่เสียอย่างเดียวคือ ไม่เคยคิดที่จะรักใครจริงจังสักคนเดียว (อันนี้ยืนยันได้โดยยายโอ๋ เพราะตอนม.ต้น ทั้งสองคนเคยอยู่ห้องเดียวกัน โอ๋มักจะเล่าให้พวกมีนฟังเสมอว่านายอาร์มมีแฟนตั้งหลายคน ทั้งกิ๊กทั้งกั๊กเยอะแยะไปหมด แต่ปัจจุบันก็ไม่คบใครจริงจังสักที) (รู้เยอะดีนี่)
"โอ๊ย!! ไม่มีที่อื่นแล้วหรือไง มานั่งข้างหลังชั้นทำไมเนี่ย ถ้านายจำชั้นได้ล่ะ จะไม่เอาปืนมายิงจ่อหัวชั้นเรอะเนี่ย" มีนบ่นงึมงำอยู่ในปาก จะพูดดังก็ไม่ได้เดี๋ยวนายนั่นเอาปืนมาจ่อหัวเธออย่างที่ว่า
"อ้ะ เดี๋ยวครูจะให้พวกเธอมาแนะนำตัวทีละคนนะ เอ่อ…ใช่แล้ว เพื่อเป็นการทำความรู้จักกันอีกครั้งไง และแน่นอน เพื่อให้ชวณฐรู้จักพวกเราด้วย" อ.สุปราณีบอกแก่นักเรียนทั้งชั้น
"อะไรนะ หนอย!! ทีชั้นเข้ามาตอนเทอมที่แล้วไม่เห็นให้เพื่อนๆ แนะนำตัวเลย ชั้นต้องมาทำความรู้จักกับเพื่อนเองเลย ทำไมอาจารย์ทำกับชั้นอย่างนี้นะ มันน่าน้อยใจ โศกเศร้ายิ่งนัก" ยายอีฟปรับทุกข์กับเพื่อนๆ ในกลุ่ม ซึ่งประโยคหลังออกจะเป็นลิเกนิดหน่อย (เฮ้อ!! จะตลกไปถึงไหนเนี่ย)
"แล้วก็มาเจอกับพวกเรา ชั้นจำได้ดีเลยล่ะ ตอนนั้นยายอีฟมาขอนั่งข้างๆ ชั้น แล้วเราก็รู้จักกันเนอะ" แพนบอก
"เอาน่ะ ทำใจซะ ชั้นรู้ว่าทำไม เพราะอาจารย์เขาต้องเอาใจนายนั่นหน่อยนี่นา" มีนพูดเบาๆ เพราะนายนั่นนั่งอยู่ข้างหลังเธอเอง
"ทำไมล่ะ ทำไมต้องเอาใจด้วยละ" โอ๋ถามอย่างกระตือรือร้น
"พวกเธอไม่รู้หรอกหรือ สังเกตนามสกุล...." มีนบอกเบาๆ แต่ถูกขัดด้วยเสียงอาจารย์สุปราณีอีกครั้ง (ขัดตอนสำคัญทุกทีเลยอาจารย์เนี่ย)
"อ้ะ งั้นเริ่มจากเธอเลยแล้วกัน อิษยาภรณ์" อ.สุปราณีบอกกับยายอีฟ
"ค่ะ" ยายอีฟพูดเบาๆ แล้วเดินไปหน้าชั้นเรียน
"สวัสดีค่ะ ชื่ออิษยาภรณ์ นศิษณกุล ชื่อเล่นอีฟค่ะ" อีฟพูดแบบอารมณ์เซ็งๆ แล้วเข้ามานั่งที่ทันทีอย่างเซ็งๆ พร้อมกับถอนหายใจแบบเซ็งๆ เลยทำให้อ.สุปราณีก็ทำมือกวัก (อย่างกับนางกวักหน้าร้าน) เรียกยายโอ๋ออกไปอย่างเซ็งๆ เช่นกัน (เกี่ยวอะไรกับอาจารย์เนี่ย) ยายโอ๋รีบออกไปทันที
"สวัสดีเพื่อนๆ ที่น่ารักทุกคน เอ่อ โดยเฉพาะชวณฐนะ (ยัยโอ๋เริ่มหว่านเสน่ห์ใส่นายนั่น) ก็เรามีชื่อว่า โอรวดี ส่วนนามสกุลคือ นิติรัตนาคุณค่ะ ชื่อเล่นโอ๊ะโอ๋นะคะ เรียกสั้นๆ ก็โอ๋นั่นแหละ" ยายโอ๋ออกไปแนะนำตัวอย่างฉาดฉานๆ แล้วก็ตามด้วยยายแพน
"สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ที่น่ารัก ดิฉันชื่อด.ญ. เอ๊ย!! นางสาว (อันนี้เป็นมุขที่แพร่หลายสำหรับเด็กม.ปลายที่ยังนึกว่าตัวเองยังอยู่ม.ต้นอยู่…หรือเปล่า!!) แพนนภา อันมีจะกินค่ะ เอ๊ย!! อันศิริโสภาค่ะ ชื่อเล่นว่า แพนเค้กนะคะ เรียกว่าแพนก็ได้นะ" ยายแพนออกไปพูดสมกับเป็นรองหัวหน้าห้อง แล้วมานั่งที่
คราวนี้ก็ถึงตามีนแล้วสิ
"สวัสดีค่ะ มีนารินทร์ มัทนไชยนันท์ ชื่อเล่น มีนคะ" มีนออกไปแนะนำตัวสั้นๆ และสายตาของมีนไปสะดุดที่นายนั่น
นายนั่นทำตาหวานใส่ชั้น "อะไรกันเนี่ย มันต้องจำชั้นได้แน่ๆ เลย แล้วมันจะฆ่าชั้นไหมเนี่ย" มีนคิดในใจ แล้วอีกอย่างที่มีนกลัว นายนั่นคือคนเดียวในโรงเรียนนี้ที่ตอนนี้รู้ว่าเธอนั้นแอบไปทำงานพิเศษ นายนั่นจะไปบอกอาจารย์เมื่อไหร่ก็ได้ ยิ่งไม่ถูกกับเธออีกด้วยแน่ะ โอกาสรอดมี 0% ตายแหงแก๋
"เอ้า เป็นอะไรไปน่ะ มีนารินทร์ ตื่นเต้นจนเดินกลับไปนั่งที่ไม่ได้เลยหรือไง" อ.สุปราณีบอกหลังจากเห็นมีนยืนอยู่หน้าชั้นมานาน
"ค่ะค่ะ" มีนรีบเดินไปนั่งที่ทันที หลังจากนั้น ก็มีการแนะนำตัวเพื่อนๆ ในห้องกันต่อไป
ในขณะที่คุณหนูลูกเกด เพื่อนร่วมห้องของมีนที่สุดแสนจะเอาแต่ใจแนะนำตัวอยู่นั้น นายนั่น…ใช่แล้ว ไม่ใช่ใครอื่น นายชวณฐนั่นก็มาสะกิดที่ไหล่มีน เธอหันหน้าไป
"ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ชั้นไม่พูดเรื่องนั้นกับอาจารย์แน่ ชั้นสัญญา" นายนั่นบอกแก่มีนเบาๆ
"เรื่องนั้น เรื่องไหน" มีนถามกลับไปอย่างงงๆ นิดหน่อย
"เอ้า!! ก็เรื่องที่เธอทำงานพิเศษนั่นไง"
"ชั้นจะแน่ใจได้อย่างไรกัน"
"ก็สัญญาแล้วนั่นไง อ้ะ ไม่พอใช่ไหม งั้นชั้นขอสาบานเลย เอ้า!! ขอสาบานว่าถ้าชั้นไปบอกเรื่องที่เธอทำงานพิเศษ ขอให้ชั้นตายภายใน 3 วัน 7 วันเลย" นายนั่นบอกแก่มีน ทำให้เธอมั่นใจและสบายใจขึ้นมามาก แต่เรื่องที่นายนั่นไล่ตามเธอกับป้องเมื่อคืนล่ะ เธอกำลังจะเริ่มต้นถาม แต่อ.สุปราณีดันขัดขึ้นมาซะก่อน (อาจารย์นี่ชอบมาขัดตอนช่วงสำคัญอยู่เรื่อยเลย แหม!! ขัดมากนักเดี๋ยวให้ออกตอนนี้ตอนเดียวซะเลยนี่)
"อ้ะ แนะนำตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ครูก็จะแจกตารางสอนแก่พวกเธอเลยนะ เพราะเธอจะต้องเริ่มเรียนกันแล้ว ตั้งแต่คาบ 3 ของวันนี้เป็นต้นไป" อ.สุปราณีบอกแล้วพูดต่อขึ้นมาว่า "อ้อ ครูลืมบอกอะไรไปอย่างหนึ่ง คือวิชญชัย ครูอยากให้เธอพักสักหน่อยในหน้าที่หัวหน้าห้องนี้ ครูอยากให้ชวณฐมาทำงานในเรื่องนี้แทน หวังว่าคงไม่ว่าอะไรนะ ว่าไง มีปัญหาอะไรบ้างไหม"
"ไม่มีปัญหาครับ" นายบอยตอบเสียงอ่อยๆ เห็นได้ชัดอีกแล้วว่า อ.กลัวบารมีนายณฐนั่น แต่อย่างน้อยก็ดีล่ะ นายบอยไม่เคยทำอะไรเลยตลอดปีที่แล้ว ให้แพนทำคนเดียวเลย ('แต่ให้นายณฐทำมันก็ไม่ดีเท่าไหร่น้า')
"อย่างนั้นก็ ชวณฐเป็นหัวหน้าห้องและอภิชญาเป็นรองหัวหน้าห้องเหมือนเดิมนะ" อ.สุปราณีสรุป
หลังจากนั้น มีนก็ได้ตารางสอน เธอเพ่งมองไปที่คาบ 3 ของวันนี้ มันคือวิชา
'ภาษาฝรั่งเศส'
"มะ มะ…ไม่อยากจะเชื่อเลย" แพน เพื่อนสาวของมีนร้องออกมา "วิชาต่อไปคือภาษาฝรั่งเศส โอ๊ย!! 2 คาบติดกันอีกต่างหาก" ยายแพนบ่นออกมาต่อ
"นั่นสิ…เราเรียนสายวิทย์แล้วทำไมต้องเรียนฝรั่งเศสด้วยล่ะ ชั้นยิ่งไม่เก่งภาษาอยู่ด้วย" ยายโอ๋บ่นออกมาตามๆ กัน
"แล้วอาจารย์อะไรที่จะมาสอนพวกเราล่ะ อาจจะเป็นอาจารย์ที่ใจดีก็ได้นะ อย่างน้อยก็ไม่น่าจะกดเกรดเท่าไหร่" อีฟถาม
"แล้วโรงเรียนเราเคยมีอาจารย์ที่ใจดีด้วยเหรอ" แพนหันหน้าไปทางอีฟ
"เฮ้ๆๆ อ.ศิริพรนี่นา ดุจะตายไป แถมยังสอนอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้เรื่อง…พี่ชั้นเคยเจอมาแล้ว รู้ไหม เขาให้ห้องพี่ชั้นทำบอร์ดเชิญชวนเป็นภาษาฝรั่งเศสตอนใกล้จะสอบ ไม่มีเวลาจะอ่านหนังสือกันเลย ต้องมานั่งจัดบอร์ด แล้วผลเป็นไงล่ะ พี่ชั้นก็สอบตก ตกตั้ง 5 วิชา แม่ชั้นบ่นจนพี่ชั้นร้องไห้ เกือบจะหนีออกจากบ้านแน่ะ (น่าสงสารจัง)" โอ๋บ่นให้เพื่อนในกลุ่มฟังแบบผู้มีประสบการณ์
"ชั้นหวังว่าเหตุการณ์อย่างนั้นคงจะไม่เกิดกับรุ่นเรานะ" มีนบอกอย่างใจอ่อน…อ่อนใจ
"เอาล่ะ!! ครูก็ต้องไปสอนบ้างแล้ว ครูก็ขอให้ทุกๆ คนตั้งใจเรียน ม.5 แล้วนะ อย่ามัวแต่เล่นบอลกันล่ะ เอาล่ะ สวัสดี" อ.สุปราณีบอกแก่นักเรียนในชั้นเรียน
"นักเรียน เคารพ" นายชวณฐนั่นทำหน้าที่แรกแห่งการเป็นหัวหน้าห้อง ม.5/6
"ขอบคุณครับ / ค่ะ" นักเรียนในชั้นบอกก่อนที่จะพากันเดินออกจากห้องไป เพราะวิชาฝรั่งเศสต้องไปเรียนที่ห้องปฏิบัติการทางภาษา
"เฮ้อ เปิดเทอมวันแรกก็น่าเบื่อซะแล้ว" ยายแพนบ่น
"เราต้องตั้งใจเรียนแล้วล่ะ จะต้องเข้าแพทย์ให้ได้เลย ชั้นวางแผนไว้แล้ว" ยายโอ๋บอกแก่เพื่อนๆ เรื่องอนาคตของตน
"ขอให้ประสบความสำเร็จนะจ๊ะ" มีนอวยพรยายโอ๋
"จ้า ขอบใจนะ" โอ๋หันมาบอกมีน แล้วก็วิ่งนำหน้าพวกเธอไป…
"ชั้นจะไปจองที่ให้นะ อีกอย่าง…ชั้นจะได้ไปคุยกับณฐด้วย อิอิ" ยายโอ๋บอกแล้วรีบวิ่งตามนายนั่น ทิ้งเพื่อนให้งงตามหลัง
"นี่ เมื้อกี้ชั้นว่าชั้นได้ยินมันบอกว่ามันจะเป็นแพทย์ไม่ใช่เหรอ แล้วดูซิ ยังไล่ตามจีบนายณฐอยู่อีก แล้วอย่างนี้จะเข้าได้ไหมเนี่ย" แพนถามมีนกับอีฟแล้วรีบเดินตามยายโอ๋ไป
"แต่นายณฐก็นิสัยดีนะ" อีฟพูดเบาๆ " มีนว่าไงล่ะ "
"อ๋อ อืมอืม" มีนตอบอีฟเบาๆ เช่นกัน 'มันก็จริงอยู่นะ ถึงกับยอมสาบานเลย เอาเถอะ ถ้านายตายไปเมื่อไหร่ชั้นจะทำบุญไปให้ละกันนะ' และขณะที่มีนกำลังคิดเรื่องนี้อยู่นั้น ก็มีความคิดหนึ่งแทรกขึ้นมา 'พูดถึงนายนั่น เรายังไม่ได้คุยเรื่องเมื่อวานกับมันเลยนี่นา คิดแล้วก็น่าเบื่อ…ชีวิตเปิดเทอมวันแรกก็เป็นแบบนี้แล้วเหรอเนี่ย'
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------แนะนำ ติชมกันด้วยนะครับ
คุยกันก่อนนะครับ
ก็ตอนนี้จะเปิดเทอมแล้วอ่ะ (เซ็งฮุยเลย -*-)
คงจะมาอัพไม่ค่อยบ่อยแล้วนะครับ
แต่ก็จะพยายามอัพละกัน (สู้ๆๆๆ)
ขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาอ่านแล้วเม้นให้นะครับ
! ! ! ! T H A N K Y O U V E R Y M U C H ! ! ! !
che ery
ความคิดเห็น