คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ครั้งแรก
"นี่!! เธอสองคนรู้ไหมว่าทำอะไรลงไปน่ะ ว่าไง มีน" พี่หมีพูดเสียงม่วง (มีด้วยเรอะ มีแต่เสียงเขียวนี่)หลังจากที่ให้เธอไปเรียกป้องมาพบ
"ก็แค่ทำน้ำหกใส่หมอนั่น…เท่านั้นเอง" มีนพูดแบบกวนๆ คิดในใจว่า 'ถึงยังไงก็โดนทำโทษอยู่แล้วนี่ พูดแค่นี้จะเป็นอะไรไป'
"แค่นี้เหรอ แล้วนายละ…ป้อง บอกมาสิ" พี่หมีหันหน้ามามองป้องเพื่อรอคำตอบ
"ก็แค่จะชกเจ้าหมอนั่น…เท่านั้นเอง" ป้องพูดแบบกวนๆ เหมือนมีน
"เท่านั้นเอง…โอ๊ย!! เธอสองคนนี่เป็นฝาแฝดกันหรือยังไง พูดเหมือนกันเลยนะ แล้วนิสัยกวนๆ นี่ก็เหมือนกันอีก เลิกได้แล้วนะไอ้นิสัยแบบนี้เนี่ย ตอบแบบไม่ตั้งใจตอบเนี่ย คอยดูเถอะ ถ้ายังไม่เลิก สักวันฉันจะไล่พวกเธอออก ไม่รู้เหรอไง ทำงานที่ร้านอาหารต้องใจเย็นๆ ไปดุไปด่าลูกค้า คิดเหรอ…ว่าจะมีคนมาอุดหนุนอีกล่ะ แล้วพวกเธอรู้ไหม คนที่เมื่อกี้พวกเธอมีเรื่องนะ นายชวณฐ เขาเป็นลูกของเสี่ยใหญ่ประจำแถวนี้ เขาอาจจะเอาระเบิดมาวางร้านเราเมื่อไหร่ก็ได้" พี่หมีดุเป็นวรรคเป็นวา (ยาวเฟื้อยมาเชียว) แล้วพักหายใจเล็กน้อย (เล็กน้อยเท่านั้นนะ เพราะพี่หมีหายใจทางผิวหนังได้อีกทางหนึ่ง) จนทำให้มีนเริ่มรู้สึกผิด และคิดว่าป้องก็น่าจะรู้สึกเหมือนกัน แต่ไม่ใช่...
"พี่หมีจะสั่งให้พวกเราทำอะไรก็ว่ามาเลยดีกว่า ไม่ต้องมาด่าก่อนหรอกนะ ขี้เกียจฟัง" ป้องบอกด้วยอารมณ์ที่เริ่มฉุน
"แน่นอน ชั้นมีอะไรให้พวกเธอทำแน่ ชั้นเสียเงินไปฟรีๆ ตั้งสองพัน" พี่หมีบอก ออกแนวเค็มนิดหน่อย (เกลือกระเด็นมาใส่หน้ามีนเลยอ่ะ เง้อ)
"ทำอะไรค่ะ / ครับ" มีนและป้องร้องออกมาพร้อมกัน
"ชั้นจะให้พวกเธออยู่ทำความสะอาดร้านยกใหญ่ที่นี่ เย็นวันนี้ ตอนแรกก็กะจะเรียกหมดเลยทั้งร้านอ่ะนะ แต่พอ (ไม่) ดีพวกเธอดันก่อเรื่อง ก็น่าจะลงโทษให้หนักหน่อย จะได้รู้สำนึกซะบ้างว่าเงินมันหายากแค่ไหน (ฮือๆ)" พี่หมีบอก
"แล้วงานนี้ถือเป็นโอที…คือหมายถึงมีค่าจ้างไหมคะ" มีนถามอย่างลองเชิง
"โอ้ววววว!! ไม่มีๆๆๆ เธอทำชั้นเสียตังค์สองพันยังจะมาขอค่าจ้าง งานนี้ไม่มีค่าจ้าง เข้าใจยัง!!" พี่หมีตะคอกกลับมา
"ค่ะ" มีนตอบอย่างเศร้าๆ (ไม่ได้เสียใจที่ทำปิดหรอกนะ เสียใจที่ไม่ได้ค่าจ้างมากกว่า…โถ ยายโลภ)
"ไป ไป เริ่มทำงานได้แล้ว" พี่หมีสั่งแล้วมีนกับป้องก็ออกจากห้องไป
*****************************************************************
"ขอโทษนะ ที่เธอต้องมาทำความสะอาดร้านกับเราน่ะ" มีนบอกกับป้องขณะที่เดินออกจากห้องพี่หมีไปหน้าร้าน
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง" ป้องบอก
'ช่างสุภาพและน่ารักอะไรอย่างนี้หนอ ป้องเนี่ย' มีนคิดในใจ 'ไม่มีใครจะเพอร์เฟกซ์ไปกว่านี้อีกแล้ว'
" เอาล่ะ เริ่มดีกว่า เดี๋ยวเราไปล้างจานนะ มีนไปเก็บจานที่โต๊ะดีกว่า ได้ไหม" ป้องบอก
"อ๋อ อืมอืม ได้ ได้สิ" มีนบอก "ได้อยู่แล้ว" (คำพูดมันยังไงไม่รู้…แปลกๆ)
น่าเบื่อจริงๆ งานที่พี่หมีให้ทำเนี่ย มีนต้องมานั่งเก็บจาน ล้างจาน ถูร้านและเช็ดกระจก ไม่เพียงแค่นั้น มีนต้องมานั่งทำความสะอาดห้อง (ที่แสนรก) ของพี่หมีอีก แล้วไหนจะห้องน้ำ ห้องครัว โต๊ะกินอาหารของลูกค้า เคาน์เตอร์ โอ๊ย!! เยอะแยะ สารพัดจะห้องไปหมด แล้วยังไม่ได้ค่าจ้างอีก ยังดีนะเนี่ยที่มีเพื่อนคุยที่แสนดี แสนน่ารัก และแสนจะหล่อ (อันหลังนี้จริงอย่างที่สุด) อย่างป้อง (- -") งานนี้ก็ยังมีอะไรดีๆ เหลืออยู่บ้าง (เหลือ?) นี่ถือเป็นครั้งแรกของมีนนะเนี่ยที่อยู่กับป้อง 2 ต่อ 2 ช่างดีอะไรอย่างนี้เนี่ย แม้สภาพรอบตัวจะน่าเบื่อเพียงใด ถ้ามีป้องอยู่ข้างๆ แหมนะ!! หากไม่ได้คิดเข้าข้างจนเกินไป ดูมันดีขึ้นมาทันทีทันใดเลยล่ะ แล้วมันก็ดียิ่งขึ้นมาอีก เพราะตอนใกล้จะทำงานเสร็จแล้ว มีนก็ได้ยินคำพูดของป้องว่า
"มีน เสร็จงานแล้ว ไปกินข้าวกันนะ" ป้องบอก
ทันทีที่มีนได้ยินคำพูดนี้จากปากของป้อง แหม!! เหมือนโลกนี้กลายเป็นสีชมพูไปหมดทั้งโลก นี่มีนไม่ได้ตาฝาด มีนไม่ได้หูเฝื่อน มีนไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย ป้อง ป้องที่มีนแอบหลงรักกำลังชวนเธอไปออกเดท เดทครั้งแรกของเธอซะด้วย (คิดไปเองอ่ะป่าวเจ๊)
และสงสัยว่าป้องคงเห็นมีนอึ้งไปมั้ง เลยพูดว่า "เอ่อ มีนไม่ว่างใช่ไหม ไม่ไปก็ได้นะ ไม่เป็นไรหรอก"
'เอ๊ย!! ทำไมคิดอย่างน้านนนนนน' มีนรีบบอก "ไปสิ แน่นอน ต้องไปอยู่แล้ว ไปแน่แน่ งั้นเรารีบทำให้เสร็จเร็วๆ เถอะนะ จะได้รีบๆ ไป (จากขุมนรกนี่เสียที)" มีนพูดแล้วรีบวิ่งมาช่วยป้องที่กำลังทำความสะอาดห้องครัวอยู่
"อืม" ป้องบอกสั้นๆ มีนคิดเอาเองว่าป้องคงจะดีใจลึกๆ อยู่เหมือนกัน (คิดเอาเองแล้วเจ๊)
หลังจากที่มีนช่วยป้องทำงานไม่นานนัก งานทั้งหมดที่แสนหนักก็เสร็จเรียบร้อย มีนเดินออกห้องช้ากว่าป้อง เพื่อไปรายงานพี่หมีว่างานเสร็จเรียบร้อยแล้ว (ป้องไม่ไปเพราะไม่อยากเห็นหน้าพี่หมีอีก) มีนคิดว่าพี่หมีจะชม แต่ทว่า...
"เพิ่งเสร็จเรอะ ชั้นคิดว่าปีหน้าเธอถึงจะทำเสร็จนะเนี่ย รอจนชั้นหลับไปตื่นหนึ่งแล้ว งานมันก็ไม่หนักไม่ใช่หรือไง แถมมีนายป้องช่วย…แล้วนี่เขาไปไหนเนี่ย" พี่หมีดุ มีนคิดในใจและกำลังจะอ้าปากพูดว่า 'งานไม่หนักเหรอ แล้วทำไมแกไม่มาทำเองเล่า ไม่หนักน่ะ' (แต่ก็ตอบไม่ได้เพราะยังไงเขาก็เป็นนายของเจ๊นะ) มีนจึงเลี่ยงไปตอบคำถามต่อมา เพราะกลัวจะโดนอิทธิฤทธิ์ซองขาว
"เอ่อ เขาไม่อยาก..." มีนบอกอย่างตะกุกตะกัก คิดในใจ 'ตอบไงดีวะ' ทันใดนั้น สวรรค์ช่วยเธอแท้ๆ เธอไม่ต้องตอบคำถามแล้ว
"อยู่นี่ครับ พี่หมีเรียกผมทำไม จะให้ทำอะไรอีก" ป้องที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องถามพี่หมี แบบกวนๆ อีกแล้ว
"ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ถามหา ทำไม ถามไม่ได้เหรอ" พี่หมีตอบ
"ถ้าไม่มีอะไร ผมลานะครับ สวัสดีครับ" ป้องพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป
"เอ่อ ป้อง รอด้วยสิ" มีนร้องเรียกป้งจากข้างหลังแล้วรีบลาพี่หมี (ที่ไม่มีความสำคัญแล้ว) ทันที "สวัสดีค่ะ พี่หมี ป้อง รอด้วย"
"เฮ้อ!! ไอ้พวกวัยรุ่นสมัยนี้มันใจร้อนจริงๆ เลย" พี่หมีบ่นเป็นคนแก่ (มันก็จริงนี่น่า)
*****************************************************************
"เราจะไปไหนกันดีล่ะ ป้อง" มีนถามป้องขณะที่นั่งรถเมล์ (ดีมาก!! ชวนเดท (ใช่เดทซะที่ไหนล่ะ) นั่งรถเมล์)
"ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวชั้นจะพาไปเอง" ป้องบอก
เป็นเวลาประมาณ 10 นาทีหลังจากนั้น มีนนั่งอยู่บนรถเมล์ตลอดเวลา มองดูวิวทิวทัศน์ในกรุงเทพมหานคร มีนไม่ค่อยมีโอกาสดีที่จะมาอยู่ในเมืองกรุงตอนกลางคืนนี้เท่าไหร่ ก็แหม!! มีนมันอยู่ในโอวาทของพ่อแม่ตลอดล่ะ (จริงเหรอ แล้วที่ทำอยู่ที่เรียกว่าอยู่ในโอวาทใช่มะ) ขณะคิดอะไรเพลินๆ ป้องก็ปลุกเธอออกจากความคิด
"ไปเถอะ เดี๋ยวเลยป้าย" ป้องบอกพร้อมสะกิดมีนให้ลงจากรถเมล์
หลังจากที่ลงรถเมล์ มีนได้ไปเดินย่ำๆ อยู่แถวถนนข้าวสาร เดินไปพร้อมกับป้อง มีหลายสายตา หลายคู่ที่จับจ้องมาที่มีนกับป้อง
'มองอะไรกัน ไม่เคยเห็นคนหรือไง พวกนี้เนี่ย' ป้องพูดเบาๆ ให้มีนได้ยิน มีนหัวเราะนิดๆ (ถ้าไม่ใช่ที่สาธารณะคงจะดังกว่านี้ แต่ตอนนี้ไม่ได้…ต้องรักษาภาพพจน์ที่มีอันน้อยนิดไว้ก่อน)
มีนคิดว่าหลายๆ คนคงคิดว่ามีนกับป้องเป็นแฟนกันละมั้ง (แหม คิดถูกแล้วล่ะ) ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็ดีน่ะสิ อยากให้วันนั้นมาถึงเร็วๆ จัง แต่ความคิดของมีนก็ถูกหยุดด้วยหูของมีน หูที่ดีของเธอเชียวล่ะ
"แหม ผู้หญิงอาไร้ร้ร้ร้ร้ เดินควงหนุ่ม ดูซิ ดูท่าผู้ชายไม่เห็นจะมีความรู้สึกอะไรกับหล่อนเลย แหม...จริงๆ นะณฐ" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินควงกับผู้ชาย
เอ๊ะ!! แต่มีนคุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นจังเลย แต่นึกไม่ออก ช่างมันเถอะ ประเด็นมันอยู่ที่คำพูด คำพูดที่ทำให้มีนโกรธขึ้นมาทันที อะไรกัน ว่าชั้นได้อย่างไร ชั้นยังดีกว่าเธอละกัน ควงหนุ่มหน้าตาอย่างกับ...
"เจ้านั่นมัน นายชวณฐนี่นา ชื่อเล่นว่าณฐหรอกเหรอ ชื่อปลาจวดยังดีกว่าซะอีก" มีนร้องออกมาอย่างตกใจ แล้วเธอก็นึกออกแล้วว่านายนั่นคือใคร (เป็นพวกความรู้สึกช้าหรือยังไงก็ไม่ทราบแน่) "ป้องป้อง นั่นคนที่เรามีเรื่องที่ร้านไม่ใช่เหรอ" มีนบอกป้องพลางชี้ไปที่นายณฐ (หรือปลาจวดตามความคิดของมีนเอง)
"ใช่สิ อืม…แล้วมันก็กำลังมองมาทางเราด้วยล่ะ" ป้องบอก มีนหันไปดูและก็เป็นจริงอย่างทีป้องว่า
'คาดว่านายนั่นจะจำพวกเราไม่ได้นะ' มีนบอก
แต่...
"เดี๋ยวก่อนนะ ลูซี่ (ชื่อ?) รอตรงนี้นะ" นายนั่นพูดกับผู้หญิงที่เขาควงมาแล้วเดินตรงมายังพวกเขา
"วิ่งเร็ว!!" ป้องตะโกนสั่งมีนพร้อมกับดึง (หรือฉุดกันแน่) มือมีนมาด้วยแล้วรีบวิ่งออกไปทันที "เราคาดว่ามันน่าจะมาแก้แค้นเรานะ" พร้อมๆ กับที่นายนั่นก็วิ่งตามพวกเรามาด้วย
"อะไรกัน ก็นายนั่นมันบอกพี่หมีแล้วนี่นาว่าจะไม่ทำอะไรเรา ถ้า…ถ้าชั้นได้ยินไม่ผิดนะ" มีนพูด
"ชั้นเกรงว่าเธอจะฟังผิดน่ะสิ เขาบอกว่า เขาจะไม่บอกแก่ใคร ไม่ใช่ เขาจะไม่ทำร้ายคนในร้าน 'บิ๊กเบอร์เกอร์' ซึ่งรวมถึงชั้นและเธอด้วย" ป้องบอกให้มีนเข้าใจ
"เอ่อ..งั้นหรอ อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ไปบอกใคร จริงไหม เอ่อ…ชั้นคาดว่าอย่างนั้นนะ" มีนบอกอย่างไม่แน่ใจขึ้นมาอีกครั้ง รอฟังคำตอบจากป้อง
"งั้นเหรอ เธอคิดว่าอย่างนั้นเหรอ แต่ชั้นว่ามันน่าจะบอกพ่อมันแล้วนะ" ป้องบอก
ยังไงก็แล้วแต่ก็ไม่มีคำถามและคำตอบอีกตลอดช่วงเวลาที่พวกเขาวิ่งหนีเจ้าปลาจวดนั่น เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที มีนคิดว่ามันคงไม่ตามเรามา จึงเริ่มเดิน (เหอเหอ) หลังจากที่วิ่งมานานแสนนาน จนขาของมีนเริ่มอ่อนแรง
"มันจะตามเราไปถึงไหนกันนะ ชั้นคิดว่าเรื่องจะจบแล้วนะเนี่ย แค่น้ำหกรดเสื้อแค่นี้เอง" ป้องบอก แล้วสูดลมหายใจเข้าอย่างเหนื่อยหอบ
"จนกว่าพวกเราจะโดนมันฆ่าทิ้งมั้ง ฮะฮะ" มีนบอกอย่างตลกๆ
"ไม่ตลกนะมีน คนอย่างหมอนนั่น…ลูกเสี่ยใหญ่ประจำถิ่นนี้ ทำอะไรได้ง่ายๆ อยู่แล้ว" ป้องบอก ทำให้มีนอดกลัวไม่ได้
"เราคิดว่าน่าจะกลับกันได้แล้วนะ นี่จะ 4 ทุ่มแล้ว ไปเถอะ เราจะคุ้มครองมีนเองจนกว่ามีนจะกลับเข้าบ้านนะ" ป้องบอกกับมีนแล้วพาเธอเดินไปที่ป้ายรถเมล์
*****************************************************************
"เอ่อ พอแค่นี้แหละ ราตรีสวัสดิ์จ๊ะ ป้อง" มีนบอกป้องเมื่อเดินมาถึงบ้านของเธอแล้ว
"อืม ราตรีสวัสดิ์นะ" ป้องบอกแล้วเดินจากมีนไป
มีนไม่อยากจะคิดเลยว่าการเดทครั้งแรกของเธอกับป้องไม่สนุกเท่าไหร่นัก 'ก็ถ้าไม่มีเจ้าปลาจวดนี่เข้ามาล่ะก็ คงสนุกน่าดู สนุกขึ้นเป็นกองเชียวละ' มีนคิดในใจแล้วหยุดกึกทันทีเมื่อคิดถึงเจ้าหน้าปลาจวด (ตกลงชื่อปลาจวดละกันเนอะ นายณฐ) 'เจ้านั่นเป็นลูกเสี่ยใหญ่ประจำถิ่นนี้เหรอ จะทำอะไรก็ได้ แม้แต่ฆ่าเรางั้นเหรอ' ความคิดอันน่ากลัวของมีนเริ่มผุดขึ้นมาเรื่อยๆ เหมือนดอกเห็ด 'ถ้าเกิดมันฆ่าพี่หมีล่ะ มันฆ่าแอนละ ฆ่าน้ำละ ฆ่าเข้มละ ฆ่าป้องละ และมันฆ่าชั้นละ มันง่ายมากเชียวเหรอ จะไม่มีใครว่ามันว่าผิดเลยเหรอ' แต่ความคิดนี้ก็หยุดลง เมื่อตอนที่เธอคิดว่า 'ไม่หรอกมั้ง แค่ทำน้ำหกรดใส่แค่นี้ ถึงกับจะฆ่าจะแกงกันเลยหรือไง' แล้วมีนก็ล้มตัวลงนอนไปทั้งชุดที่ใส่อยู่ในตอนนั้น ในใจไม่คิดถึงอะไรทั้งสิ้น…
ทั้งที่วันพรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมของเธอ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------แนะนำ ติชมกันด้วยนะครับ
คุยกันหน่อยเนอะ
อืม เรื่องนี้ไม่มีพระเอกนะ (เอ๊ย มีสิ)
แต่ยังเลือกไม่ได้จะเป็นใครดี
ช่วยเลือกหน่อยสิ
che ery
ความคิดเห็น