คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชุลมุนวุ่นวาย
"ร้านบิ๊กเบอร์เกอร์ ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีคะ" เสียงใสๆ ของหญิงสาวนามว่า มีน สาวน้อยหน้าตาน่ารัก ผมยาวสวยสง่า ปากนิดจมูกหน่อย (หลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า) ที่กำลังสนทนากับชายหนุ่มคนหนึ่ง
"เอ่อ..ขอเบอร์เกอร์ไก่ 3 ชิ้นแล้วก็…เป๊ปซี่แก้วนึงครับ" ชายคนนั้นตอบกลับมา
"ค่ะ ทวนรายการที่สั่งนะคะ มีเบอร์เกอร์ไก่ 3 ชิ้นและเป๊ปซี่แก้วนึงนะคะ ทั้งหมด 125 บาทค่ะ" มีนตอบพลางทำท่าทางประกอบพร้อมกับรับเงินจากชายหนุ่มคนนั้น (ยายนี่ทำอะไรได้หลายอย่างในเวลาเดียวกัน)
"คอยสักครู่นะคะ อาหารจะถูกส่งไปที่โต๊ะ ภายใน 10 นาทีค่ะ" มีนบอกแก่ชายหนุ่มคนนั้นและรอคอยลูกค้าคนต่อไป
ใช่แล้ว ใช่แล้ว ใช่แล้ว (จะใช่ไปถึงไหนกัน) นี่คือบรรยากาศในการทำงานของมีนหรือชื่อเสียงเรียงนามอันสูงส่งจากทะเบียนราษฎรเต็มๆ ว่ามีนารินทร์ มัทนไชยนันท์ เธอพยายามทำงานหารายได้พิเศษเพื่อนำไปสมทบทุนช่วยเหลือหัวใจของเธอ (เอ๊ะ!!) จึงมาสมัครทำงานที่ร้าน บิ๊กเบอร์เกอร์แห่งนี้ (ไม่ใช่บิ๊กบราเธอร์ คุณแพ้ออก คุณแพ้ออกอะไรนั่นหรอกนะ) ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดร้านหนึ่งที่ตั้งเป็นตึกตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองกรุง ซึ่งแน่นอนว่าปกติแล้ว แค่ทำงานพิเศษก็ไม่มีใครว่าหรอก แต่ทว่า...โรงเรียนของมีนนั้นไม่ต้องการให้นักเรียนทำงานพิเศษ ทั้งนี้เพื่อป้องกันไม่ให้คะแนนของนักเรียนตกต่ำ ทั้งๆที่ถึงไม่ทำงานพิเศษมันก็ตกต่ำจนจะโดนไล่ออกเมื่อไหร่ก็ได้อยู่แล้ว (โรงเรียนของมีนนั้นเป็นโรงเรียนติดอันดับชั้นหนึ่งของประเทศ ระดับการศึกษาและระดับสังคมดีเลิศ เพอร์เฟกซ์ไปหมด)
"ว้าย!!" เสียงร้องกรี๊ดของแอน เพื่อนร่วมทำงานพิเศษนี้ร้องขึ้นมา แอนคนนี้เป็นคนที่มีปัญหาทางครอบครัวมากและมักจะคิดถึงปมด้อยของตัวเองบ่อยๆ
"โธ่!! ยายแอน นี่เธอทำอะไรเนี่ย บ้าหรือเปล่า เอามือไปแช่ในน้ำมันน่ะ หา!! บ้าหรือเปล่าเนี่ย"เสียงของน้ำ เพื่อนร่วมทำงานอีกคนหนึ่ง เธอคนนี้เป็นคนที่ขี้โวยวายและเป็นคนหน้าดุมาก (โฮะโฮะ ดีใจได้แอบว่าเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง)
"ขอโทษ" แอนตอบกลับมาด้วยเสียงเบาๆ และน้ำตาเริ่มคลอ
"นี่ ไม่ต้องมาร้องไห้ตอนนี้หรอก ดูมือเธอซะก่อน โดนน้ำมันซะอย่างนั้นจะเสิร์ฟอาหารได้ยังไง" น้ำยังคง (หน้า) ดุต่อ
"เอาเถอะ พวกเธอน่ะหยุดได้แล้ว เดี๋ยวชั้นจะให้มีนไปเสิร์ฟแทนเอง" เสียงของเข้ม เข้มคนนี้คือชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ทำงานพิเศษอยู่ในร้านบิ๊กเบอร์เกอร์แห่งนี้ด้วย
"อ้าว!! ทำไมมาโยนให้ชั้นอย่างนี้ละ หา คุณชายเข้มจ๋า" มีนบ่นเบาๆ แต่พอให้เข้มได้ยิน (จงใจล่ะสิ)
"เอาน่ะ เดี๋ยวชั้นบอกพี่หมีให้ขึ้นเงินเดือนเธอให้ เอาเปล่า เอาเปล่า" เข้มบอก
"จริงนะ ได้เลย เอามาสิ" มีนร้องเสียงตื่นเต้นขึ้นมาทันทีทันใด ที่มีคนพูดถึงเรื่อง ขึ้นเงินเดือน (ยัยงกเอ๊ย บ้านตัวเองยังรวยไม่พอใช่ไหมเนี่ย)
"อ้ะ โต๊ะของผู้ชายคนเมื่อกี้น่ะ" เข้มบอก
"อ๋อ ได้ได้" มีนร้องออกมาและรับถาดเบอร์เกอร์ไก่พร้อมเป๊ปซี่จากมือเข้มแล้วเดินไปที่โต๊ะ 11 ที่ชายหนุ่มคนเมื่อกี้นั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว
"อาหารได้แล้วค่ะ เบอร์เกอร์ไก่ 3 ชิ้นและเป๊ปซี่ 1 แก้วนะคะ" มีนพูดพลางเสิร์ฟอาหาร ทันใดนั้นก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ (ที่น่ารัก) คนหนึ่งวิ่งมาชนเธอ และแล้ว...
"ว้าย!!" มีนที่สะดุดขาเด็ก (ที่ไม่น่ารักแล้วตอนนี้) ร้อง ถาดอาหารทั้งหมดกระจายไปข้างหน้า
"เฮ้ย!! อะไรกันเนี่ย!! นี่คุณกล้าดียังไง ถึงได้ซุ่มซ่ามทำน้ำหกใส่ผมอย่างนี้เนี่ย ดูซิ เสื้อผ้าผมเปียกหมดเลยนะ แบรนด์เนมทั้งนั้น" ชายคนนั้นต่อว่ามีนยกใหญ่แล้วยกแขนหล่อนขึ้นมาอย่างแรง
"ว้าย!! จะทำอะไรน่ะ เจ็บนะ" มีนร้อง
"หยุดนะ นี่คิดจะรังแกเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เหรอ อะไรกัน แค่ทำน้ำหกใส่แค่นี้จะหักแขนกันเลยหรือยังไง (ตานี่ก็เว่อร์แฮะ) ไม่เห็นหรือยังไงว่าเขาไม่ได้ตั้งใจน่ะ" เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งพูดมาแต่ไกล
มาแล้ว มาแล้ว เขามาแล้ว ชายหนุ่มคนนั้น ผิวสีแทน (ดำแทนสีขาว) (พูดง่ายๆ ออกจะดำ เอ๊ย!! คล้ำๆ) ตัวสูง ผอม และเป็นเจ้าของเสียงแบบนี้ ใช่แล้ว เขานั่นเอง ปกป้อง หรือ ป้อง ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ทำงานพิเศษนี้ด้วย และนี่ล่ะ คือเหตุผล (สำคัญมากๆ) ที่มีนตั้งใจมาสมัครทำงานพิเศษที่ร้านบิ๊กเบอร์เกอร์แห่งนี้ จนกระทั่งยอมให้ตัวเองเสี่ยงต่อการถูกจับได้ของอาจารย์ที่โรงเรียนของเธอเองก็ตาม ก็เพราะเธอต้องการจะตามหารักแท้ของตนเองไงล่ะ (เหตุผลดีมากถึงมากที่สุด) -*-
"ออกไปซะ ไป!! ร้านเราไม่ต้องการลูกค้าอย่างแก" ป้องตะโกนแล้วชี้มือไปทางประตูทางออก
"หือ!! นี่กล้าไล่ชั้นเรอะ แกรู้ไหม ชั้นน่ะเป็นลูกใคร" ชายหนุ่มคนนั้นตะคอกกลับ
"ลูกใคร ชั้นจะไปรู้กับแกเรอะ ชั้นรู้แต่ว่า ร้านนี้ ร้านบิ๊กเบอร์เกอร์แห่งนี้ ไม่ต้องการลูกค้าเฮงซวยอย่างแก ร้านนี้ มีระดับนะเฟ้ย (ระดับล่างน่ะสิ โอ๊ย!!) รู้ไว้ซะด้วย" ป้องตะคอกกลับไปด้วยเสียงที่ดังกว่าชายคนนั้นตะคอก 10 เท่า
"แกนี่มัน..." ชายหนุ่มคนนั้นพูดพลางกำมือ เห็นได้ชัดว่ากำลังจะเตรียมตัวต่อยกับป้อง
"มาสิ มาเลย ไอ้ลูกหมาอย่างแกสู้ชั้นไม่ได้หรอกนะ" ป้องพูด เตรียมท่าจะต่อยเหมือนกัน
"แก!!" ชายหนุ่มคนนั้นตะโกนออกมา สั้นๆ ง่ายๆ แต่ได้ใจความ
"หยุด หยุด นี่!! ร้านนี้ไม่ใช่สนามมวยนะ จะได้มาชกมาต่อยกันได้ตามใจชอบน่ะ" เสียงของพี่หมี เจ้าของร้านบิ๊กเบอร์เกอร์แห่งนี้ตะโกน "หยุด หยุดทั้ง 2 คนเลย ป้อง กลับไปทำงาน" พี่หมีสั่ง แล้วป้องก็เดินไปตามระเบียบ แม้ในใจจะไม่ค่อยอยากจะทำตามนักก็เถอะ
"ฝากไว้ก่อนเถอะ แล้ววันหลังอย่ามาเหยียบที่ร้านนี่อีกนะ" ป้องว่าชายหนุ่มคนนั้นแล้วเดินกลับไปทางหลังร้าน
"ส่วนคุณลูกค้า เอ่อ…ทางร้านเราจะชดใช้ค่าเสียหายให้นะครับ เอ่อ…200 พอไหมครับ" พี่หมีพูดเสียงลองเชิง
"200 เรอะ!! ผมเสียค่าอาหาร 100 กว่าบาท ไม่ได้กินแล้วเสื้อยังเลอะด้วย แล้วคุณจะชดใช้แค่ 200"ชายหนุ่มตรงหน้าที่ (เคย) รูปร่างหน้าตาดีกล่าวอย่างอารมณ์เสีย "เอามา 2,000 (จะบ้าเรอะ!!) แล้วผมจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร" ชายหนุ่มบอก ซึ่งคำพูดนี้ทำให้พี่หมีของเราหน้าซีดไปทีเดียว เพราะปกติ พี่หมีก็ไม่ค่อยได้กำไรเท่าไหร่แล้วยังต้องเสีย 2,000 ฟรีๆ นี่ (แหม มันน่าฆ่าคนที่ก่อเรื่องจริงๆ (ใครกันนะ))
"ครับๆ ได้ครับ" พี่หมีพูดพลางหยิบธนบัตร 1,000 บาทให้ไป 2 ใบอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
ชายหนุ่มคนนั้นรับแล้วเดินออกจากร้านไปแบบประมาณว่าสะใจจริงๆ ชั้นได้ตั้ง 2,000 บาทฟรี ๆ
และคราวนี้ก็ถึงตาเธอแล้ว…
"ยายมีน ไปเรียกป้องมา" พี่หมีพูดเสียงเขียวพลางทำตาขวางใส่มีน แล้วมีนก็พอจะเดาอนาคตของเธอกับป้องได้
"ค่ะ" มีนพูดเสียงเบาๆ แล้วคิดในใจว่า 'ฮือ โดนตัดเงินเดือนแน่ๆ เลย'
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------แนะนำ ติชมกันด้วยนะครับ
che ery
ความคิดเห็น