[The Hot-ภาsกิจพิชิตยัยเริด]

ลำดับตอนที่ #1 : คำถามโง่ๆ

ตอนที่ ๑ : คำถามโง่ๆ

เปิดเทอมอีกครั้ง  มันก็เหมือนวันเดิมที่นักเรียน ม.ปลาย บางคนคงรู้สึกว่าเปิดเทอมมันก็มีแต่อะไรที่เดิมๆเจอะไรที่จำเจ แต่เรากลับถูกอารมณ์ที่เรียกว่าความตื่นเต้นมาครอบคลุมไว้

ผมตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากพวกคุณหรอกครับ  แต่บางคนอาจจะมีความรูสึกที่ต่างออกไป  ผมขึ้นมา ม.๖ มานี่ก็อยากจะจบพรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ  แต่ก็เอาเถอะมันคงมีแต่ผมแหละที่บ้าไปเอง เนื่องจากมันมีความหลังนิดหน่อย

ตอนผมอยู่ ม. ๕/๑ นั้นผมเคยแอบชอบเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง  เธอชื่อว่าโบว์(นภัสสร)  ไอ้ผมตอนนั้นสมองมันก็อุดมไปด้วยขี้เลื่อย  โบว์เขาก็ค่อนข้างที่จะเรียนดีอยู่เหมือนกัน  ซึ่งจะบอกเลยว่าโต๊ะในห้องจะจัดเป็นคู่ๆ(ซึ่งผมว่าทุกคนคงเคยสัมผัสมาแล้ว  แล้วคุณจำได้รึเปล่าว่าได้นั่งกับใคร) อาจารย์ก็เลยเอาผมย้ายจากไอ้แม็ก ไปนั่งข้างโบว์

มันเป็นเรื่องที่ทุกคนคงเคยโดนอยู่แล้วแหละครับกับเวลาเราไปใกล้ชิดใครในห้องนิดๆหน่อยๆก็จะโดนล้อว่าเป็นแฟนกัน  ซึ่งผมก็ยอมรับกับเหตุการณ์นั้นว่าผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน  แต่รู้สึกใจดวงนี้ที่มันไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ให้ใครมาก่อนกลับถลัมลึกไปโดยที่ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามเขาจะคิดยังไงซ่ะด้วยซ้ำ

บางคนอาจจะบอกว่ามันเป็นเรื่องง่ายแต่สำหรับผมแม่งโคตรยากเลย  คำๆนั้นมันหลุดไปไม่ได้เลย  ใจดวงนี้มันกลัวความผิดหวังเหลือเกิน  เวลาเรารู้สึกแบบนี้กับใครสักคน  คนๆนั้นมันช่างมีอิทธิพลกับใจของเราเหลือบเกิน  บางครั้งที่ว่ากลัวความผิดหวังอาจจะไม่ใช่เหตุผลเดียวสำหรับเรา  แต่คนที่รู้สึกเช่นนี้ด้วยนั้น เวลาเราเหลียวกลับมามองจุดที่เรายืนอยู่มันช่างไกลกันเหลือเกิน  ชะนั้นแล้วคนอย่างผมเมื่อไม่กล้าเป็นคนๆนั้น  ก็ได้แต่เป็นเงาตามตัวของเขา  ผมตีสนิทกับแบบว่าจนเพื่อนผู้หญิงของเขาคนอื่นยังไม่สนิทเท่าผมเลยด้วยซ้ำ

และวันที่ผมใจสลายก็มาถึง  วันนั้นผมเดินกับโบว์อยู่หน้าโรงเรียนตอนกำลังจะกลับบ้าน ซึ่งเป็นวันปิดเทอม ม.๕  ผมตัดสินใจถามเขาไปซึ่งในตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่สิ่งที่ผมได้ยินมามันช่างข้องใจเหลือเกิน

“โบว์ มึงชอบใครว่ะ” ตอนนี้มันอาจจะเป็นคำถามโง่ๆ ที่ผมพยายามจะสะกดความรู้สึกไว้ข้างใน

“ทำไมอ่ะ....” โบว์ถามกลับหันมามองหน้าผมด้วยนัยน์ตาคู่ที่แสดงความเคลือบแคลงในคำถาม

“มึงชอบไอแก้ว อ๋อว่ะ” ผมพูดไปทั้งๆที่ในใจมันร่ำร้องว่าคนๆนั้นขอให้เป็นผม ซึ่งยืนอยู่ในมุมๆนึ่งที่หลายคนมองไม่เห็น

“ใครบอกมึงอ่ะ” คำถามที่ถูกถามกลับอีกครั้งทำให้ผมเริ่มรู้สึกว่ามีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง

“ก็กูเห็นพวกไออิ๋งกับพวกไอปาล์มมันคุยกัน........แล้วตกลงมันจริงรึเปล่าอ่ะ”

“อืม” เสียงที่ดังตอบรับอยู่ในลำคอของโบว์ยืนยันว่าเขาชอบเพื่อนผมที่อยู่ห้องสองซึ่งเป็นห้องคิง  คำถามของผมมันช่างเป็นคำถามสิ้นคิดของคนที่แอบรักเหลือเกิน  วันนี้มันน่าจะเป็นเหมือนทุกวันแต่ทำไมความรู้สึกเหมือนเดิมมันหายไป ความรู้สึกที่นั่งยิ้มเมื่อนึกถึงเราของเขาประทับใจทุกทีที่ได้พบมันหายไป  มันเหมือนคนที่ลอยอยู่กลางมหาสมุทร  จุดหมายที่เคยวาดฝันไว้ตอนนี้มันหายไปไหน คำตอบที่ได้มาทำไมมันเป็นอย่างงี้  จะหาฝั่งขึ้นแต่เรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมด  ทำไมมันรู้สึกเหมือนว่าตึกที่ทนสร้างมานานกลับพังครืนในชั่วราตรี  คำตอบที่เราเขียนไว้มันอยู่ตรงไหนหรือเราบวกลบคุณหารผิดตั้งแต่ต้นกันแน่

**********************************************