ปาฎิหาริย์แห่งหัวใจ

ลำดับตอนที่ #3 : ปาฎิหาริย์แห่งหัวใจตอนที่ 3

เช้าวันนี้ ช่างสดใสจริง ๆ ท้องฟ้าก็ดูปลอดโปร่ง สายลมที่พัดผ่านผ้าม่านบางๆ สีชมพูอ่อน  เข้ามาภายในห้องนอนของนิชญา เธอกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ของเธออย่างสบายใจ  เนื่องจากวันนี้เป็นวันอาทิตย์

ตี๊ด...เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น เจ้าตัวจึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู  ด้วยความแปลกใจ

            “สวัสดีค่ะ   ต้องการพูดสายกับใครคะ” นิชญาถามเพราะเบอร์นี้ไม่คุ้นเลย

            “สวัสดีครับคุณนิชญา  ผมต้องการพูดกับคุณนั่นแล่ะ ก็นี่มันโทรศัพท์ของคุณไม่ใช่หรอครับ” คนโทรมาตอบกลับพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าที่ผู้รับไม่อาจเห็นได้

            “คุณ... คุณภูวนาท   คุณโทรมาได้ยังไงคะ” นิชญาจำเสียงที่ปลายสายได้ เพราะเสียงนั้นยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทแม้ว่ามันจะผ่านมาแล้วสองอาทิตย์ก็ตาม

            “ผมจะโทรมานัดคุยเรื่องทีเราคุยกันไว้  ผมก็บอกคุณแล้วไงว่า ผมจะติดต่อคุณอีกที” ภูวนาทอธิบายถึงสาเหตุที่เขาโทรมา

            “คือว่าตอนนี้พี่อิฐ...เอ่อ..บอสน่ะค่ะ เขาไปต่างประเทศประมาณสัปดาห์หน้าถึงจะกลับ” นิชญาตอบ

            “งั้นพรุ่งนี้ตอนเที่ยงตรงผมจะไปรับคุณ คุยเรื่องงาน ตกลงตามนี้นะครับ  สวัสดีครับ” ภูวนาทรีบสรุป ความทั้งหมด  แล้วรีบวางสาย เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายปฏิเสธได้ทัน

            นิชญาได้แต่อ้าปาก เพราะยังไม่ทันตอบตกลง เขาก็ชิงวางสายไปเสียก่อน  ยังไงก็ต้องทำตามที่เขานัดอยู่ดี  ก็เขาเป็นลูกค้านี่นา  จะให้ปฏิเสธได้ยังไงกัน

            เธอนั่งคิดอยู่ในใจว่า วันนั้นที่อยู่สองต่อสองด้วยกัน ก็พูดแทบไม่ออกเลย แล้วนี่ต้องนั่งอธิบายงาน และรับข้อตกลงของงานอีกจะทำได้มั้ยเนี่ย ตั้งแต่ทำงานมา 2 ปี ไม่เคยจะรู้สึกไม่มั่นใจขนาดนี้มาก่อนเลย

            เช้าวันจันทร์  ตอนนี้ นิชญากำลังดูเอกสารต่าง ๆ ที่จะนำไปให้ภูวนาทดู  เธอพลิกอ่านแล้วอ่านอีกจนแทบจะท่องได้อยู่แล้ว  แต่เธอก็ยังเปิดดูอยู่  เธอรู้สึกถึงความกดดัน  มันมากขึ้น ตามเข็มนาฬิกาที่เดินหน้ายิ่งบีบตัวเธอ เนื่องจากวันงานเธอได้เห็นแล้วว่า  ภูวนาทเป็นบุคคลที่มีความรู้ ความสามารถมาก ที่ต้องพูดคุยกับคนเก่ง ที่มีการวางท่าทางดูดี มีชาติตระกูลผู้นี้

            พอเวลาเที่ยงตรง เธอก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงชุดสูทสีน้ำตาลเดินมาอย่างสง่างาม  พนักงานทั้งชายและหญิงต่างก็มองตามร่างสูงนั้นที่ตอนนี้ มาหยุดยืนข้างหน้าเธอ...

                        “สวัสดีครับคุณนิชญา   ผมว่าเราไปกันดีกว่าครับ” ภูวนาทพูดพลางถือวิสาสะหยิบของในมือของเธอไป แล้วเดินนำออกมาจากบริษัท

                        “เราจะไปไหนกันคะคุณภูวนาท   ฉันคิดว่าเราจะคุยกัน ที่บริษัทเสียอีก” นิชญาถามขณะที่ขึ้นมานั่งที่เบาะข้างคนขับ

                        “อ้าว...ก็ผมบอกคุณแล้วไงว่าจะมารับคุณ ไม่ใช่มาหาที่บริษัท   ผมหมายถึงรับออกมาคุยกันข้างนอก”  ภูวนาทกล่าวพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ให้กับหญิงสาวที่นั่งข้างเขาตอนนี้

                        “คุณจะให้ผมคุยกับคุณทั้งๆที่ พวกเขามองผมตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าบริษัทของคุณแล้วเนี่ยนะ เขามองผมอย่างกับ ผมเป็นตัวประหลาดงั้นแหละ  ผมว่าหาที่สงบๆ คุยกันดีก่วามั้ยครับ คุณนิชญา” ภูวนาทให้เหตุผลเพิ่มเติม

            หญิงสาวที่กำลังนั่งคิดอยู่ในใจว่า เขาเปรียบตัวเองเป็นตัวประหลาด นี่เขาไม่รู้ตัวรึไงว่า เขาดูดีแค่ไหน  ถ้าตัวประหลาดดูดีขนาดนี้ แล้วตัวเธอล่ะ จะเรียกว่าอะไร เธอกำลังยิ้มกับเรื่องที่เธอคิดอยู่  จนเกือบหัวเราะออกมาทีเดียว

                        “ยิ้มอะไรครับ คุณนิชญา” ภูวนาทสงสัยที่อยู่ดี ๆ เธอก็ยิ้มออกมาทั้ง ๆ ที่ตอนแรกเธอยังตกใจที่เขาพาเธอออกมาข้างนอกบริษัทอยู่เลย  แล้วทำไมจู่ ๆ ก็ยิ้มออก

                        “อ๋อ เปล่าค่ะ คิดอะไรเพลิน ๆ นิดหน่อย”  นิชญาพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

                        เมื่อมาถึงที่ร้านอาหารที่เป็นเรือนไทยโบราณ เธอรู้สึกตะลึงเล็กน้อยกับความงามของร้านอาหารที่ได้กลิ่นไอของความเป็นไทยเต็มเปี่ยม อีกทั้งคนที่พาเธอมายังเป็นนักเรียนนอก ฐานะดีอีกต่างหาก   ผิดกับพี่อิฐที่ตลอดเวลาที่คบกันมา พาไปแต่ร้านหรูตามโรงแรมทั้งนั้น

                        “คุณนิชญาครับ จะสั่งอะไรดีครับ” ภูวนาทเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามกับเขา ที่ดูเหมือนว่าจะสนใจแต่บรรยากาศภายในร้าน โดยลืมสนใจเมนูอาหารไปแล้ว

                        “คะ......อ๋อ แล้วแต่คุณภูวนาทเถอะค่ะ” นิชญาตอบด้วยความเกรงใจ

                        “งั้น...เอาเหมือนเดิมแล้วกันนะ แต่ขอข้าวเปล่าสองที่แล้วก็น้ำส้มคั้นสำหรับคุณผู้หญิง” ภูวนาทสั่งอาหารอย่างคุ้นเคยกับบริกรที่นี่มาก จนนิชญารู้สึกได้

                        “เอ่อ...คุณภูวนาทมาที่นี่บ่อยหรือคะ” นิชญาถามด้วยความสงสัย

                        “ครับ...ที่นี่บรรยากาศดี  อาหารก็อร่อย  ราคาก็ไม่แพงมากครับ  ผมจึงมาที่นี่ค่อนข้างบ่อย” ภูวนาทกล่าวชมพร้อมกับมองไปรอบๆ เรือนไทยหลังนี้

                        “งั้น ฉันขอทราบรายละเอียดของงานที่จะจัดก่อนได้มั้ยคะจะได้ ให้คุณดูตัวอย่างรูปแบบของงานที่ทางเราเคยทำ” นิชญาพูดพร้อมกับหยิบปากกามาจดรายละเอียดตามที่ภูวนาทต้องการอย่างครบครัน

                        เมื่ออาหารมาเสิร์ฟจนครบ  ทั้งสองคนจึงพักเรื่องงานมารับประทานอาหารอย่างอเร็ดอร่อย  หลังจากนั้นก็สั่งขนมหวานมาทานต่อ ภูวนาทสั่งบัวลอยไข่หวานมาสองที่  เผื่อนิชญาด้วย หญิงสาวถึงกับอึ้งทันที่ที่เขาสั่งเสร็จ

                        “อาหารที่ผมสั่ง พอจะทานได้มั้ยครับ” ภูวนาทถามเธอ

                        “อาหารอร่อยมากค่ะ คุณ...คุณสั่งอาหาร น้ำและก็ขนมหวานที่ฉันชอบทานทั้งนั้นเลยค่ะ บังเอิญจังเลยนะคะ” นิชญากำลังงงเป็นไก่ตาแตกที่เขาสั่งอาหารได้ตรงตามที่เธอชอบทั้งสิ้น

                        “เหรอครับ  บังเอิญจริง ๆ ด้วยครับ”

                        ภูวนาทยิ้มอย่างอ่อนละมุนมาให้เธอ เขาทราบอยู่แล้วว่าเธอคงต้องพูด เพราะเธอเป็นคนแบบนี้ ที่ต้องพูดตามที่เธอคิด  และคนอย่างเขาไม่มีทางที่จะลืมว่าเธอชอบอะไร ไม่ชอบอะไร  เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ก็ชวนให้เขาน้อยใจลึกๆ  ว่าทำไมเธอถึงลืม แต่ในเมื่อเธอลืม ก็คงดีที่สุดแล้วในตอนนี้  เธอยังไม่สมควรจะรู้ในสิ่งที่ยังไม่สมควรรู้  เธอจะได้ปลอดภัยจากอันตรายต่าง ๆ ที่อาจเกิดขึ้นได้

                        “เป็นอะไรรึเปล่าคะ คุณภูวนาท” นิชญาถามเมื่อสังเกตถึงสีหน้าที่หม่นลงของภูวนาท เหมือนมีเรื่องที่หนักใจอยู่

                        “เปล่าครับ เรากินกันต่อเถอะครับ” ภูวนาทรีบปฏิเสธเพื่อกลบเกลือน ความน้อยใจของเขา

                        หลังจากทำการตกลงเรื่องของงานฉลองท่จะถูกจัดขึ้นในอีก 2 เดือนข้างหน้านี้ ทั้งสองคนก็กลับมายังรถของภูวนาทตามเดิม  ภูวนาทเดินถือของเข้าไปส่งนิชญาถึงบริษัทแล้วรีบขับรถกลับบริษัท เพื่อมาทำงานต่อ