ปาฎิหาริย์แห่งหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ปาฎิหาริย์แห่งหัวใจตอนที่ 1

"กริ๊ง ....กริ๊ง"

ตุบ! หมอนที่ถูกขว้างไปทางเสียงนาฬิกาปลุกในยามเช้า ทำให้นาฬิกาหล่น ลงมา

        คนที่นอนอยู่บนเตียง ยังไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาง่ายๆ จนเวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที

                        "ว๊าย... สายแล้ว สายแล้ว"

            คนที่นอนอยู่บนเตียงคนนั้นลุกขึ้นและแต่ตัวอย่างกระวีกระวาดในเวลาเพียง 15 นาที อย่างลวก ๆ

                โครม! เสียงปิดประตูจากชั้นบน บวกกับเสียงวิ่งลงบันไดมาอย่างรีบเร่ง ทำให้คนที่นั่งกินข้าวอยู่ด้านล่าง ต้องมองไปที่หญิงสาวเจ้าของเสียงดังที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างพร้อมเพรียง

                   
                      "แม่...ทำไมไม่ปลุกนิช   นิชสายแล้วเห็นมั้ย" นิชญาพูดกับแม่ของเธอ พร้อมกับรีบหยิบขนมปังใส่ปาก แล้วตามด้วยนม

                
              "ก็วันนี้วันอาทิตย์   ลูกจะไปไหนล่ะนิช"   แม่ของเธอถามด้วยความแปลกใจ

                        "ก็วันนี้คุณอภิชาต บอสของนิชเขามีนัดกับลูกค้ารายใหญ่ เขาอยากให้นิชไปช่วย ไปแล้วนะแม่..." นิชญารีบเดินไปทั้ง ๆ ที่ ในปากยังเคี้ยวขนมปังอยู่

                เมื่อเดินทางมาถึง "บริษัทนิรัติพงศ์" เธอก็ได้เห็นคุณอภิชาติยืนรออยู่แล้วที่หน้าบริษัท

                        "ขอโทษนะคะบอส   เรารีบไปกันเลยดีมั้ยคะ เดี๋ยวลูกค้าจะรอนาน" นิชญารีบพูด

                        "ครับ" อภิชาตตอบรับ

                        "เอ่อ.......นิชครับไปรถผมเถอะ   ไม่ต้องขับรถไปหรอกครับ" เขาเอ่ยขึ้น เพราะเห็นเธอกำลังจะวิ่งกลับไปยังรถของเธอ

                        "ก็ได้ค่ะ" นิชญาเห็นด้วย เนื่องจากเธอจะได้ไม่ต้องเสียค่าน้ำมันรถที่แพงขึ้นทุกที

                        ตลอดเวลาเกือบ 20 นาที ที่อยู่บนรถ  นิชญา มัวแต่สนใจกับเอกสารที่จะเสนอต่อลูกค้า ทำให้บรรยากาศในรถนั้นเงียบสงัด อภิชาตจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นว่า

                        "นิชครับ คุณจะไม่พูดอะไรบ้างเหรอครับ"

                        "คือ... ฉันกำลงดูงานที่จะเสนอ ให้ลูกค้าน่ะค่ะ ว่าโดยภาพรวมเป็นอย่างไร   จะได้อธิบายต่อลูกค้าได้อย่างชัดเจนไงคะบอส" นิชญากล่าวทั้ง ๆ ที่ ยังมองเอกสารในมืออย่างไม่วางตา

                        "ผมบอกแล้วไงครับ   ว่าให้เรียกผมว่าพี่อิฐ  เรียกว่าบอส มันฟังดูแล้วห่างเหินยังไงก็ไม่รู้" อภิชาตกล่าวเหมือนอย่างเคย

                        "ไม่ได้หรอกค่ะ ก็บอสเป็นบอส จะให้ฉันเรียกชื่อเฉย ๆ ได้ยังไง" นิชญา อธิบายเหตุผล

                        "ก็แต่ก่อน นิชยังเรียกผมว่าพี่อิฐเลย" อภิชาตแย้งขึ้น

                        "ก็แต่ก่อน บอสไม่ได้เป็นบอสฉันนี่คะ"

                        นิชญาเงินหน้าจากเอกสาร มามองคนข้าง ๆ ที่หน้างอ  ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาต้องการให้เธอแสดงความสนิทสนม กับเขาอย่างแต่ก่อน ที่เรียนอยู่อเมริกา  ที่มีอะไรก็ "พี่อิฐ" ตลอด

                        "งั้น....เอาแค่เรียกตัวเองว่า "นิช" เหมือนแต่ก่อน พอมั้ยคะ"

                        "โอเคครับ" คนหน้างอกลับยิ้มขึ้นมาอย่างสดใสขึ้นและขับรถไปยังที่นัดหมายอย่างรวดเร็ว

                        .........................................................................................

                        โรงแรมหรูติดริมฝั่งแม่น้ำ  อันเป็นสถานที่นัดหมาย  นิชญาเดินตามอภิชาตไปยืนรอเวลานัดพบ

                        "ขอโทษนะครับ ผมมาพบคุณหญิงวีรวรรณตามที่นัดไว้ครับ" อภิชาตกล่าวกับเลขานุการของคุณหญิงวีรวรรณ

                        "รอสักครู่นะคะ   คุณหญิงท่านกำลังมีแขกค่ะ"  เธอตอบกลับอย่างสุภาพ พร้อมกับเข้าไปเรียนคุณหญิงด้านใน

                        หลังจากนั้นประมาณ 5 นาที คุณหญิงพร้อมกับแขกของท่านก็ออกมา คุณหญิงก็เอ่ยปากเรียก

                        "เชิญค่ะ คุณอภิชาต" แล้วท่านก็เดินนำไปยังห้องที่เพิ่งเดินออกมาเมื่อสักครู่

                        อภิชาตเดินสวนกับแขกของคุณหญิงวีรวรรณ ซึ่งเขาได้หันมายิ้มกับอภิชาตแล้วเดินออกไป  นิชญาที่เดินตามหลังอภิชาตมาห่าง ๆ ก็ได้รับรอยยิ้มจากแขกคนนั้นเช่นกัน

                        การเจรจาจบลงด้วยการตกลงจัดงานกับริษัท นิรัติพงศ์ ทั้งสองคนจึงเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความสำเร็จ  เนื่องจากว่างานนี้จะสร้างกำไรให้กับบริษัทอย่างงามทีเดียว

                        "นิช  หิวมั้ย  เดี๋ยวแวะทานอาหารกันหน่อยมั้ย" อภิชาตถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะดูจากท่าทางรีบเร่ง เมื่อเช้าแล้ว คาดว่า คงจะกินขนมปังเป็นอาหารเช้าอีกเช่นเคย

                        "ก็ดีค่ะ" นิชญาตอบอย่างไม่ต้องคิด เพราะตอนนี้เธอหิวจนแสบท้องหมดแล้ว

                        หลังจากอาหารที่สั่งมาตั้งบนโต๊ะพร้อมแล้ว นิชญาก็เริ่มจัดการอาหารทีละอย่างด้วยความหิวโดยไม่สนใจ   อภิชาตที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอขณะนี้

                        อภิชาตนั่งมองเธอกินด้วยรอยยิ้ม   เขานึกไปถึงอดีตของเขากับนิชญาที่นั่งกินข้าวด้วยกันมาจนตอนนี้  เกือบ 6 ปีแล้ว แต่เธอก็เหมือนเดิม จริงจังและมุ่งมั่นกับทุกอย่างที่ทำ แล้วเขาก็หัวเราะออกมา

                        "หัวเราอะไรคะ พี่อิฐ" นิชญาถามด้วยความสงสัย

                        "ก็หัวเราะนิชนั่นแล่ะ จริงจังกับทุกอย่างไม่เว้นกระทั่งการกิน นี่ยังเห็นพี่อยู่รึเปล่า หรือว่ามองพี่เป็นอาหารไปแล้ว"

                        "จะบ้าหรอคะพี่อิฐ นิชไม่หน้ามืดตามัวขนาดนั้นหรอก"  นิชญาเริ่มจะหน้าหงิกที่เหมือนกับเธอโดนว่า  ว่าเป็นคนตะกละ

                        "พี่พูดเล่นน่า   กินไปเถอะ"  อภิชาตยิ้มให้กับความขี้งอนของเธอ

                        เขาชอบเวลาแบบนี้มากที่สุด   ชอบเวลาที่เธอเรียกเขาว่า พี่  ชอบเวลาที่เธอยิ้ม ชอบเวลาที่เธองอน  แต่ก็นานที ที่เขาจะมีเวลาอยู่กับเธอสองต่อสองโดยไม่ใช่เวลางาน เพราะไม่เช่นนั้นเขาก็คงเป็นได้แค่บอสของเธอ

                         ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาพยายามที่จะแสดงให้เธอรู้ว่า เขาชอบเธอแต่ก็ดูเหมือนเธอจะบ่ายเบี่ยงตลอด...

                        "พี่อิฐคะ   พรุ่งนี้จะเรียกประชุมเรื่องงานของคุณหญิงวีรวรรณเลยรึเปล่าคะ" เธอกล่าวด้วยความมุ่งมั่น

                        "อืม....ก็ดีนะ งานนี้เป็นงานใหญ่ ต้องทำให้สมกับที่คุณหญิงท่านไว้ใจบริษัทเรา" อภิชาตเห็นด้วยกับเธออย่างเต็มเปี่ยม

                        หลังจากทานอาหารเสร็จประมาณ สามทุ่มเศษ ก็ขับรถกลับ  อภิชาตอาสาไปส่งนิชญาที่บ้าน ด้วยเหตุผลที่ว่า ดึกแล้ว  อีกทั้งเขาขอให้นิชญาไปช่วยงานในวันหยุดของเธออีกด้วย นิชญาจึงไม่สามารถปฏิเสธได้   พอส่งเธอเสร็จเขาก็รีบกลับทันที

                        "เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมารับแล้วกันนะ บาย" อภิชาตกล่าวทิ้งท้ายและรีบออกรถ  เพื่อไม่ให้เธอปฏิเสธเขาได้ทัน

                        นิชญา เดินเข้าบ้านมา แล้วจะรีบไปอาบน้ำพักผ่อน แต่ก็มีเสียงมาขัดจังหวะเสียก่อน

                        "นิช คุณอิฐมาส่งหรอลูก" แม่ของเธอเอ่ยถาม

                        "ค่ะ...แม่  มันมืดแล้ว พี่อิฐเขาไม่อยากให้กลับเอง เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเขาก็จะมารับค่ะ" นิชตอบ ตามความจริง

                        "นิช คุณอิฐเป็นคนดีนะลูก   เมื่อไรลูกจะแต่งกับเขาเสียทีล่ะ"แม่ของเธอถามอย่างเคย

                        ทุกทีที่พี่อิฐมาส่ง มารับ  ซื้อของมาฝาก ชวนเธอไปเที่ยวและทำอะไรสารพัด   แม่ของเธอก็มักจะพูดประโยคนี้ทุกที เธอก็ต้องรีบแก้ต่างทุกที ใช่ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าแม่อยากให้ลูกมีแฟนเป็นคนดี แต่ว่าเธอก็แค่รู้สึกซาบซื้งในบุญคุณที่พี่อิฐเคยช่วยเธอไว้ก็เท่านั้นเอง

                        "แม่คะ นิชบอกแล้วไงคะว่า นิชคิดกับบอสแค่คบกันอยู่" นิชญาพูดเสร็จก็เดินขึ้นไปอาบน้ำ สระผม แล้วเตรียมตัวจะเข้านอน  เมื่อเธอปิดไฟและเอนตัวลงนอน   เธอก็นึกไปถึงรอยยิ้มจากแขกของคุณหญิงวีรวรรณคนนั้น เธอคิดว่ามันช่างดูคุ้นเคยอยู่ในส่วนลึก ๆ ของจิตใจ

                        ผู้ชายคนนั้นทำไมดูคุ้นเคยอย่างนี้ก็ไม่รู้  รอยยิ้มจากริมฝีปากบางนั้นบวกกับ แววตาที่มุ่งมั่นอย่างนั้น  ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยนะ คืนนี้เธอจึงนอนคิดถึงแต่รอยยิ้มนั้น จนเก็บเอาไปฝันถึงเขาคนนั้นทั้งคืน